Na 5 maanden nog verdriet..

Jeetje meis, ik krijg kippenvel van je verhaal. Wat moet dat verschrikkelijk zijn geweest!

Ik heb ook niet echt een prettige eerste bevalling achter de rug. Op zich ging het bevallen van een leien dakje, binnen 3 uur en een half uur persen was ons mannetje daar (om 17.00). Hij bleek het ook erg benauwd te hebben en is binnen 2 minuten weer van mijn buik gehaald, om te te onderzoeken. Ik heb hem daarna pas de volgende morgen rond een uur of 10 weer gezien. Ik verloor daarna ontzettend veel bloed (3 liter), ook omdat ik inwendig erg was ingescheurd. Ik heb later een bloedtransfusie op de IC gehad en een ballonkatheter in m'n baarmoeder.

Ons meneertje lag toen aan de C-PAP, wat later volledige beademing en een overplaatsing naar een academisch ziekenhuis 50km verder op gegaan is. (ook een erg lang verhaal, maar het is met beide helemaal goed gekomen).

Ik heb gemerkt, dat ik veel moest praten over de situatie. Wat niet mee hielp was de omgeving die steeds maar weer riep: meid het is toch goed gekomen, jullie zijn er beide toch nog?. Daar kon ik dus absoluut niets mee, het was wel zo, maar ik zat nog steeds met die ervaring in mijn hoofd. Mijn vriend kon en kan er nog steeds slecht over praten, hij heeft moest kiezen tussen 2 vuren, zijn zieke zoon of zijn vriendin die in een plas bloed naar de OK gereden is.....wat heb ik het met hem te doen gehad...pfff.

Misschien zou je nog eens met de gynaecoloog kunnen praten, om alles nog eens op een rijtje te zetten? Of maak een dagboek en schrijf je gevoelens van je af?

Ik kan zeggen dat het slijt, maar helemaal over gaat het nooit.
Het moeilijkste moment vond ik trouwens op zijn eerste verjaardag. De eerste uren nadat hij geboren was, niemand dacht daar over na, maar ik bedacht me alleen maar hoe het die periode was.....en dat met een huis vol visite. Zijn 2de verjaardag hebben we dan ook maar besloten om het een dag eerder te vieren, zodat ik eventuele emoties de vrije loop kan gaan. Het is toch behoorlijk wat....

Sterkte meid! En probeer (maar dat zul je ongetwijfeld al wel doen) enorm te genieten van je mannetje!
Hoe is het nu eigenlijk met zijn schoudertje?

 

Jeeetje meis, wat heftig... Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier verdriet om hebt. Je weet dat een bevalling niet een uber relaxte ervaring is, maar zoiets verwacht je natuurlijk ook echt niet! Persoonlijk kan ik je niet helpen, maar hoe zijn ze in het ziekenhuis met je om gegaan, ook na de bevalling? Heb je de mogelijkheid gehad om e.e.a. met ze na te bespreken? Dat je niet meer natuurlijk mag bevallen is in dit licht natuurlijk fijn, maar zo te horen is het daarmee emotioneel nog niet opgelost. En logisch denk ik!

Hoe is het nu met jou en met Mick? Zijn jullie lichamelijk gezien allebei goed hersteld?

 

Jeetje wat heftig zeg, ik kan me voorstellen dat je hier nog veel verdriet van hebt.

Ik heb zelf op het einde van mijn zwangerschap Hellp gekregen. Ik was echt doodziek en toen ik eenmaal was bevallen is het alleen maar erger geworden. Ik verloor ontzettend veel bloed en ben toen weggevallen. Uiteindelijk is alles goed gekomen met mijn kleine ventje en met mij, maar door dit alles heb ik gewoon de eerste 2 weken van zijn leven niet bewust meegekregen.
In het begin heb ik het er echt heel moeilijk mee gehad, ik huilde er bijna dagelijks om. En nu, na 8 maanden, doet het nog steeds zeer, maar ik merk dat ik het wel steeds meer een plekje kan geven.

Net als bij Moonlight was het voor mij ook heel belangrijk om er steeds maar weer over te praten. Maar jammer genoeg zijn er maar weinig mensen die het begrijpen. Iedereen zegt dat ik blij moet zijn dat we nog leven(en dat ben ik ook) en dat ik het allemaal maar gewoon moet vergeten.
Ik schrijf het nu allemaal van me af en dat helpt mij erg goed.

Vergeet niet dat het een soort verwerkingsproces is waar je nu doorheen moet en dat kan je niet alleen. Probeer iemand te vinden die naar je wil luisteren of schrijf alles op. want het is denk ik belangrijk dat je de emoties eruit laat en het niet gaat opkroppen.
Veel succes, ik hoop dat je het een plekje in je leven kan gaan geven.

 

Lieve lieve Neel!

Ik ken uiteraard je verhaal en ik snap heel goed hoe je je voelt.
Zoals je weet is mijn laatste bevalling ook helemaal niet gelopen zoals het moest en je kan idd sommige dingen een plekje geven, maar dat maakt het verdriet nog niet minder.
Ik weet niet of het jou helpt om erover te praten met een vriendin of eventueel met de arts. Het verhelpt het niet, maar kan je wel helpen met verwerken.

Ik merk nu ook dat ik steeds meer herinner van de geboorte van Evi en hoe meer er boven komt, hoe meer vragen ik heb. De bevalling kan ik niet meer veranderen, maar ik hoop wel dat ik antwoord kan krijgen op bepaalde vragen en dat het met praten misschien wat meer op z'n plek komt!

Lieve meid een heeeeeeeeeeeeeele dikke knuf van mij en als je wil mag je bij mij altijd je hart luchten! (Dat weet je he)

Dikke kus,
DD

 

Neeltje, ik kan je niet echt helpen maar ik wil wel tegen je zeggen dat ik je verhaal aangrijpend vind.
Het is zeker niet gek dat je hier nog veel verdriet van hebt.

Ik heb zo iets vergelijkbaars gehad na de eerste, maar dan met mislukken van BV. Elke keer als ik er iets over las of mensen erover hoorde was ik verdrietig. Anderhalf jaar later werd ik zelfs nog nijdig dat iemand haar afgekolfde bv weggooide omdat ze zo nodig moest drinken...Puur omdat ik nooit had kunnen geven.

Zelf heb ik wel een traumatische 1e zwangerschap gehad en heb erg veel gehad aan EMDR... wellicht is het ook iets voor jou. Het helpt je de verhalen en herinneringen op een neutrale manier te kunnen beleven zonder weer in te storten.

Veel sterkte!

 

Jeetje meid wat een verhaal!!! Kan me voorstellen dat je dit nog niet helemaal verwerkt hebt! Misschien help het als jij je medisch dossier opvraag van uit het ziekenhuis, kost je een paar euro maar dan heb je echt alles op papier staan, we ze gezegd hebben hoe jij reageerde wat ze met de kleine allemaal hebben gedaan jullie hartslag, alles. Ik heb zelf een snelle bevalling gehad van 4 uur en ik wilde het ook nog even doorlezen. Was erg prettig! Hoop dat je hier wat aan hebt. Succes meid. Liefs

 

wat een heftig verhaal Neeltje!
Ik kan ook heel slecht tegen bevallingsverhalen van vrouwen die zo maar even hun kind uitpoepten en daarna fluitend de was op gingen hangen
Mijn verhaal is lang niet zo schokkend als dat van jou... ik heb persoonlijk het meest last gehad van het feit dat ik de hele bevalling op mijn linkerzij heb moeten liggen omdat het hartje steeds dipte.. dat ik een mislukte ruggeprik had.. en dat ik pas een maand na de bevalling weer op de been was na een ontstoken knip.

Maar alledrie die dingen liggen heel gevoelig bij mij.. als ik ergens iemand hoor praten over ruggeprikken alsof het helemaal het einde is en een vrouwenrecht of weet ik wat dan plof ik helemaal uit mijn vel... en als ik ergens lees dat je je weeen zo lekker op moet vangen door te blijven bewegen dan wordt ik ook verdrietig.

Het is inderdaad een beetje verwerken van een verdriet, omdat je niet die mooie bevalling/kraamtijd hebt gehad die je misschien voor ogen had. Maar ja... er zijn bij mij gelukkig ook een heleboel dingen goed gegaan die voor andere mensen misschien weer problematisch waren... daar hou ik me dan maar aan vast. Ik was snel zwanger, heb nu een makkelijk en heerlijk kindje, geef nog steeds zonder problemen bv.

 

Ik ben wel zo iemand die haar kind er zo even uitpoepte en vervolgens diezelfde middag nog een wandeling maakte...

maar dat zegt niks

Mijn 2e zwangerschap verliep moeizaam, 5mnd misselijk, zware bekkeninstabiliteit (ik kon niet meer lopen, alleen achteruit kruipen). Toen ik met 30 weken ineens weeën kreeg. Gelukkig geen ontsluiting en de weeën stopten vanzelf weer. 2 weken bedrust en daarna rustig aan doen. vanaf week 33 steeds geen leven gevoeld. steeds aan het ctg maar ze deed het prima. op de echo was voldoende vruchtwater. totaal heb ik 6x aan het ctg gelegen en een aantal keren de vk op visite voor hartje luisteren. Vanaf week 35 erge voorweeën die me uit mijn slaap haalden. En omdat ze gezegd hadden dat ik wel vroeger zou bevallen stond ik steeds paraat... En ik was al een poos zo erg moe... maar dat hoorde erbij in de zwangerschap.
Eindelijk braken de vliezen met 41 weken, ik kreeg een paar weeën, de vk kwam, en had toen al 5cm maar geen weeën meer... onder de douche gestuurd en toen een paar hele heftige weeën achter elkaar en toen kwam ze er al uit, terwijl ik alleen boven was, ben toen gau naar beneden getild en op bed is ze met een half persweetje geboren. Wel een stuk kleiner dan gezegd 46cm en 2900gr.
Toen de placenta kwam bleek ook waarom. Die was veel te klein!
slechts 150 gram terwijl 750 normaal is. ook bleek ze allemaal donshaar te hebben. zwaar ondervoed... Helemaal hyper van de adrenaline ben ik de dag erna op de fiets gesprongen om prematuurkleertjes te halen want maatje 50 was veel te groot.
De weken erna was ik blij met mijn kindje, maar echt doodop, ik werd toen ze 3 weken was echt erg ziek, doorstuurd voor bloedprikken en bleek ik pfeiffer te hebben. Al gehad tijdens de zwangerschap! Hierdoor bleek de placenta te zijn gestopt met groeien met een week of 30. Hij functioneerde wel.
Maar goed... het had dus anders kunnen aflopen. Dat koste me wel moeite. Maar ook bleef ik erg lang ziek, sliep de hele dag...
Van mijn dochters eerste 4 maanden weet ik bijna niks dan dat wat ik op foto's kan zien (niet veel want toen nog rolletjes) Dat doet me wel verdriet... en nog steeds. Ze is nu 10.

Bij mijn 3e kindje ben ik erg veel bloed verloren, ze is thuis geboren maar moest met gillende sirenes naar het zh. Dit is vooral voor mijn man moeilijk geweest. Ik was van de wereld, wel bij kennis maar compleet in de war. De behandeling om het bloed te stoppen is voor mijn man best traumatisch geweest, zelf onderging ik het gewoon... Vooral de behandeling in het zh is waar ik moeite mee heb... Ik had nl twee verpleegkundigen, maar de een wist niet van de ander wat ze deed. draaide de een het infuus open, deed de ander hem dicht... hierdoor moest ik 2x opnieuw geprikte worden. Er werd me niets verteld, ik werd lang alleen gelaten en toppunt was dat ik eindelijk naar zaal mocht, ze me zo in alle kliederboel (lees: plas bloed zo naar de kamer reden en vervolgens zeiden: slaap lekker!
Ik zei, nou... mag ik nog wel even douchen? ik lag daar in mijn blote kont, in het bloed, mijn benen helemaal vies van bloed, plas en poep enz... met een diepe zucht werd er gezegd dat dat wel even kon... tot ze de deken van mij afsloeg en zag wat voor ravage daar nog onder lag... wordt nog boos als ik eraan denk... en toen ik eindelijk kon gaan slapen om 3 uur snachts bleek ik ook nog bij een enorme snurker te liggen... heb dus geen oog dichtgedaan...

bij de jongste konden we verwachten dat ik weer veel bloed zou verliezen dus daar was ik op voorbereid. Alleen toen de vk aan de navelstreng trok brak ie af... hij bleek in de vliezen te zitten ipv aan de placenta. Hier had ik het eventjes moeilijk mee... stel dat de vliezen waren gebroken bij de navelstreng... dan waren we haar kwijt geweest... maar goed, dat was niet gebeurd dus veel zin had het niet me daar druk om te maken .

 

@neetlje, jemig, dat lijkt me een vreselijke ervaring... brr al dat gewroet door de gyn alleen al... maar dat je kereltje dan half binnen half buiten is gelukkig doet ie het goed...

en wat goed dat het zh een goede nazorg heeft geboden! super van ze, dat hoor je echt wel eens anders.

 

Fijn dat je pas in september weer aan het werk hoeft, heb je nog even de tijd om het te verwerken en natuurlijk om te genieten van je mannetje.
Gelukkig gaat alles helemaal goed met jullie ventje! Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je heel beschermend bent naar hem toe, dat heb ik (nu 2,5 jaar later) nog steeds. Omdat hij wel luchtwegproblemen heeft overgehouden aan zijn start (astma/bronchitis), ben ik heel panisch voor (sigaretten)rook. Het is namelijk al een paar keer voorgekomen, dat er in zijn buurt gerookt werd en de dag erna was hij dus hartstikke ziek (bronchitis/koorts/oorontsteking). Als ik nu dus vraag of mensen niet in zijn buurt willen roken, dan moet je hun gezicht eens zien....
Zo vroeg ik op mijn eigen verjaardag, toen we buiten zaten, om mensen buiten de tuin wilde roken.....werd geloof ik niet echt op prijs gesteld .

Met mij gaat het nu goed, tenminste de bevalling komt dichterbij en dat maakt het wel super spannend. Sta de laatste weken onder strenge controle van de gynaecoloog. We krijgen weer een groot kindje, dus de kans op herhaling is best groot. Onze zoon werd met 36+3 geboren, dus als het goed is ga ik daar nu overheen. Ze willen het (gelukkig) wel via de natuurlijke weg laten komen, omdat dit meer stress geeft voor het kindje. Dit heeft juist voor grote kindjes een positieve invloed. Grote kindjes hangen zeg maar lui achterover in de baarmoeder en ervaren weinig stress. Kleintjes doen het buiten de baarmoeder vaker beter dan grote, juist omdat zij gewend waren om te vechten. Als de baby dan meer stress heeft, zal het waarschijnlijk ook beter buiten de baarmoeder gaan. Maar dan moet ze wel na de 37 weken komen, wanneer ze dus niet meer prematuur is. En daar gaan we dit keer ook voor!

Qua bloedverlies zitten ze er nu boven op, ze zullen ook sneller ingrijpen, wanneer het dreigt mis te gaan (dit hebben ze letterlijk zo gezegd, eigenlijk raar, want dat doe je de eerste keer toch ook?).


@Napoleon.....wow....dat je dan nog voor een 5de kindje durft te gaan zeg! Succes!

 

Wat een verhaal zeg, kan me goed voorstellen dat je veel moeite hebt met het verwerken hiervan. Alles is toch anders verlopen dan je had gehoopt.

mijn zoontjes zijn extreem prematuur geboren, met 28 weken dmv een keizersnee. Ik heb ze ook niet mogen zien en ze zijn direct meegenomen. Ik heb 3 uren moeten wachten voordat ik eindelijk naar mijn zoontjes toe mocht, had alleen foto gekregen. Ze hebben 8 weken in het ziekenhuis gelegen waarvan 3.5 week op de neonatologie in het UMCG, dagelijks moesten wij 180 km rijden om ze te bezoeken.

Toen ze in het ziekenhuis kwamen te liggen in onze woonplaats werd mij geadviseerd om contact op te nemen met maatschappelijk hulp van het ziekenhuis. Zij staat couveuse ouders bij. Ik heb echt enorm veel aan haar gehad.

Misschien is zoiets ook goed voor jou. Praten erover helpt altijd en zij zijn er in gespecialiseerd.

Heel veel sterkte. Er staat geen tijd voor om je beter te voelen. Iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier. Dus het maakt niks uit dat je je naar 5 maanden nog zo voelt. Bij mij heeft het bijna een jaar geduurd. We zijn nu bijna 3 jaar verder en nog denk ik er geregeld aan, alleen minder heftig dan het 1e jaar.

Liefa Jada

 

Tjonge... was er geen Ronald Mc Donald huis in de buurt? Wat moeten jullie gesloopt zijn na die periode...wij hadden 5 dagen Neonatologie in het Radboud en dat vond ik al verschrikkelijk heftig en dat terwijl ik gewoon in het ziekenhuis lag...

 

Dat was er wel, alleen mijn man moest ook werken, gelukkig wel halve dagen. daarom moesten wij wel heen en weer rijden. We waren inderdaad gesloopt. Was ook nog herstellende van een keizersnee.

 

Hee meid, volkomen normaal dat je het nog moet verwerken als ik dat zo lees, wat een verdriet en wat een verhaal. Blijf het net zo vaak vertellen en bespreken - met iemand die dat aankan, evt professioneel, of anders iemand met wie je afspreekt dat je het steeds weer mag vertellen - tot het een beetje normaliseert, maar het zal altijd gevoelig blijven denk ik, dat is je bevalling nl sowieso! Sinds ik bevallen ben, heb ik ook tranen bij elk bevallingsverhaal of beeld op tv, dus laat staan jij.

Kun je het ook nog eens (of 2x of ...) nabespreken met je vk? Is zij erbij gebleven, of kun je in elk geval het begin samen bespreken en de rest aan haar vertellen en met haar doornemen? Dat heb ik vaker gehoord hoor, daar wil ze vast aan meewerken.

Ik heb zelf na een weekje ons bevallingsverhaal aan ons schatje vertelt, omdat ze vaak moest huilen 's nachts en ik dacht dat zij het nog moest verwerken. Haha, nou ja, ik vooral natuurlijk, of ik in elk geval ook. Ik moest er erg bij huilen, maar wel het goede soort emoties zeg maar, en voelde me er erg goed bij dit met haar te delen. Misschien voor jou ook iets, je kleintje moet er ook herinneringen aan hebben, om het hem nog een paar keer zachtjes in zijn oortje te fluisteren, dat je zo bang voor hem bent geweest, maar dat het gelukkig allemaal goed is gekomen.

Overigens, dat niemand jou heeft bijgestaan of snel gerustgesteld/uitleg gegeven vind ik best schandalig eigenlijk, volgens mij hebben ze in principe een goede taakverdeling in de VK en OK, ook al is het spoed.

Ze hebben bij het zh vast ook wel begeleiding hiervoor, gewoon eens vragen!

 

Jeetje Neeltje.. Wat een verhaal. Ik kan me indenken dat je dat nog niet even makkelijk een plekje kunt geven.
Hier liep van alles niet zoals 'gepland', maar zéker géén dramatische schokkende dingen, zoals jij beschrijft. Maar als ik over sommige dingen terug denk, dan zou ik bepaalde dingen graag anders zien. Ik kan er ook erg lang over na blijven denken (voornamelijk in de kraamweek). Dus met iets heel ingrijpends als wat jullie mee hebben gemaakt zul je dat helemaal hebben. Kan ik me dus echt wel indenken.

Ik hoop dat er voor jou een moment komt waarin je gaat merken dat het grootste verdriet/schrik zakt. Goed blijven praten, desnoods met prof. hulp. Maar niet te snel willen, het is nog maar 5 maandjes geleden he! Dikke knuffel!
Goed trouwens dat je onvriendelijke kraambezoek gelijk de deur hebt gewezen! En zo hoort het!

@Moonlight: Wat bijzonder dat vele mensen zo onbegripvol zijn.. Maar goed dat je voor jullie kleintje op komt!

 

Ik herken je woorden en angsten alsof het de mijne zelf zijn...
Ik ben bijna 3 jaar geleden bevallen van mijn heerlijke ventje maar na al die tijd weliswaar niet meer dagelijks beleef ik alles weer opnieuw in mijn hoofd (de dingen die ik kan herinneren dan)
Wat bij mij blijft spoken:

2 uur persweeen ophouden omdat ze telkens bloed uit het hoofdje van Anthony moesten halen en dat onderzoeken op het lab.
De gyno die zei het gaat niet goed met u baby zijn hartje valt weg en hij ligt vast in u rechter bekken.
Het woord sceptio waardoor ik onder luid protest van de gyno uit alle macht ging persen , kon alleen denken tegen de tijd dat ik op ok ligt is hij dood ik moet nu.
Het onhelspellende gegil van de vrouw uit de kamer naast mij toen ik nog met ontsluitingsweeen lag.
Anthony geboren niet gezien ,niet op mijn borst ,geen gehuil maar pas 3 uur later een fototje van een blauw kindje aan toeters en bellen.
De v-kundige die kwam zeggen mevrouw de deur sluiten we af voor u eigen veiligheid de vrouw naast u op de kamer is overleden! Me pa die spierwit binnen kwam en het allemaal had meegekregen op de gang en het vreselijke gehuil van de familieleden van de overleden vrouw,ramen die werden ingegooid.
Ik kon alleen maar huilen uit angst om me kind leefde hij nog ?
(vrouw bleek later geen kinderen meer te mogen krijgen dit wist ze had een bloedziekte waardoor ze bleef bloeden) kindje leefde nog wel.
Ik teveel bloed verloren door het persen op het moment dat ik geen perswee had en het totaal ruptuur dat me dat opleverde maar idd zijn leven heeft gered volgens gyno 6 weken later gesprek!
Een dag uit een thriller film die nog steeds zoals ik al zei ronddwaald in mijn hoofd!
Sorry voor het warrige verhaal maar zo komt het bij mij boven