Hoi Vandaag is mijn vrije dag en ben ik met mijn meisje alleen thuis. Ze is juist 17 maanden geworden. Het is een schat van een kind maar enorm hevig, nieuwsgierig, rebels ,.. Mijn eigen moeder kan alleen maar zeggen "zo was jij toch niet hoor"..Aan de ene kant vind ik het knap dat ze zo jong al zo stevig staat maar het is zo een uitdaging. Ik trek bij momenten de haren uit men hoofd. De laatste tijd lijkt het ook veel erger. Ze luistert van geen steek. Alles proberen we, negeren, boos worden, positieve aandacht geven, in de hoek zetten enz. Dan hoor ik van de ene vriendin "mijn kind doet dat één keer, ik zet hem in de hoek en de volgende keer doet hij het niet meer". De ander vriendin ; L.blijft van de CD's af want hij weet dat dat niet mag Wel mijn dochter weet perfect wat ze mag en niet mag, ze begint al uitdagend te kijken als ze iets gaat doen dat niet mag. Als ze voor iets in de hoek of haar box vliegt, gaat ze het na de minuut erin, onmiddellijk terug door met wat ze aan het doen was. Ik loop hier 6.5 maand zwanger rond , ik zie ze echt vliegen. Vanmorgen flipte ik echt. Er was geen huis mee te houden en dan heb ik hier nog geen baby. Op dit moment denk ik dat ze me echt gaan kunnen afvoeren. Zojuist smste mijn man dan ook nog dat hij zondag moet werken, wat wil zeggen dat ik hier zondag en maandag met haar alleen zal zijn, terwijl ik nu al zo op men lippen moet bijten. Ook met haar op stap gaan wordt moeilijker. Daarvoor konden we heel goed een pannekoek ofzo gaan eten , nu wil ze ook constant eten en tussen twee happen door gilt ze heel het restaurant bij elkaar. Als ik vroeger ouders zag met een kind met dat gedrag dacht ik "voed dat eens goed op"...en nu zit ik hier zelf. Het kunnen de hormonen zijn en de onzekerheid die zo een pittige peuter en een komende baby met zich meebrengen, maar ik zie het gewoon even niet meer. Alle andere mama"s kunnen het in mijn ogen vrij goed aan en ik zie in mezelf hoe langer hoe meer mijn eigen moeder (die voor het minste helemaal over de rooie ging waardoor ik een heel gesloten kind werd...) Kan iemand mij een oppeppertje geven? Liefst iemand met soortgelijke ervaringen..XXX
ik heb geen ervaring, dus kan hetook niet met je delen.. Maar ik wilde gewoon zeggen je bent niet de enige hoor. misschien hebben je vriendinnen ook wel van zulke dagen. Ik heb ook af en toe een dag dat me kleine meid erg vervelend kan zijn.. driftig als ze iets niet mag.. dus meid.. weest sterk.. en als het echt niet gaat.. ga ermee naar de HA. die kan je gewoon verder helpen
Sorry, geen oppepper voor je . Hier ook een zeer aanwezige peuter die constant de grenzen opzoekt. Ik ben om de week op maan- en dinsdag vrij en die weken zie ik er ook altijd tegenop. En hier inmiddels ook een baby van 9 maanden. Andere weken ben ik alleen op maandag vrij en dat vind ik dan wel te overzien. Mijn dochtertje heb ik nu op dinsdag opgegeven voor de peuterspeelzaal zodat ze zich even uit kan leven want met een baby die 's ochtends slaapt kom je ook haast de deur niet meer uit. Ik heb ook altijd het idee dat andere kindjes veel minder pittig zijn dan die van mij...dus tja...tijd uitzitten dan maar denk ik. En af en toe even weer beseffen dat ik niet moet vergeten te genieten van die kleine schurk .
Ja, ik vond die leeftijd ook reuze lastig (en ik had het dubbel, hihi). Ik had echt de indruk dat je wel 100 keer nee kon zeggen, maar dat ze het meteen erna weer vergeten waren ( en dan niet bewust). Heb toen een boek over peuterpuberteit gekocht en dat heeft me wel een beetje houvast gegeven. Vanaf een maandje of 20-22 begin ik echt te merken dat ze dingen begrijpen, en dat maakt het communiceren met ze een stuk makkelijker. Ik had trouwens in die lastige periode heel mijn huis "kidsproof" gemaakt: op alle deurtjes sloten, geen dingen op tafel, enz enz. Als ik de ene aan het corrigeren was, was de ander wel ergens anders aan het uitvreten, hahaha, daar was ik dus snel klaar mee... Dus,..... Een digitale knuffel, het wordt makkelijker. En tip van mij; lees je in, waarom zouden we allemaal zelf het wiel uit moeten vinden
helpt het je ook niet als je bv met haar gaat tekenen aan de grote tafel, of samen een spelletje spelen? als je even tijd voor jezelf nodig hebt dan maar ff de tv aan of een dvd-tje erop? je moet nu ook een beetje aan jezelf denken nu je zwanger bent. het wordt echt beter hoor al lijkt dat soms heel lang te duren
Hier ookeen pittige! Klimt overal op, zit overal aan waar ze niet aan mag zitten, smijt met van alles en nog wat. Het enige wat helpt is concequent zijn en afleiden afleiden afleiden. Ik hou het nu twee weken al vol en het gaat steeds beter. Als ze echt heel vervelend is, gaan we een boekje lezen, kleuren of vingerverven, dat vind ze superleuk.. Ik ben ook echt helemaal kapot s avonds, dagje werken is minder vermoeiend Ik ga er vanuit dat het maar een fase is en het vanzelf overgaat!!
Oppepper...mwah, niet echt (sorry), maar herkenning...JA!!!! Mijn dochter is nu 21 maanden en het is precies zoals jij zegt: een schat van een kind (uiteraard ), maar luisteren....ho maar! Soms denk ik echt dat ze bananen in haar oren heeft ofzo . Ik begin soms ook echt aan mezelf te twijfelen hoor... Dan zie ik andere kindjes van haar leeftijd die overal zo netjes afblijven en ook daadwerkelijk luisteren als er "nee" tegen ze gezegd wordt. En dan zie ik mijn eigen dochter, die voor de honderdmiljoenste keer de lades van het tv-meubel opentrekt, terwijl ze dondersgoed weet dat het niet mag. En dan denk ik dus echt....WAT doe ik fout ? Nou ja, ik probeer me maar voor te houden dat als ze in alles in het leven zo volhardend is, ze het wel gaat redden op deze wereld....
Zoooo herkenbaar! Ik heb in precies dezelfde situatie gezeten.. flink zwanger en een kind zonder oren en een ondernemergeest! Dodelijk vermoeiend en soms ook gewoon spannend. Een oppepper? Ja toch wel.. Je kindje wordt met de dag ouder en gaat meer leren. Ik vond met mijn zoon de tijd tussen 16 - 22 maanden echt heel moeilijk. Dat had zeker ook te maken met de zwangerschap (dochter is geboren toen zoon nog net geen 21 maanden was) maar ook met het type kind. Maar het ging al heel snel beter rond 2 jaar. Hij ging meer begrijpen en toen de baby er was snapt hij dat ook heel snel en vond hij dat ook heel leuk. Een paar maanden kan zo'n verschil maken.. dus even op je tanden bijten en vooral hulp vragen en aanvaarden!!! En het ligt niet aan jou! Mijn dochter krijgt eenzelfde opvoeding maar is zo veel minder 'stout' en heeft veel betere oren. Dat ligt niet aan mij maar ligt aan haar. Veel makkelijker in dat opzicht (aan de andere kant.. madam heeft wel driftbuitjes (zoon nooit gehad) en is zo koppig als een ezel) Mijn tips: - geef heel veel positieve aandacht - leidt af - besteedt uit (oma's, tantes, kinderdagverblijf etc) - vraag hulp, al is het maar een uurtje - besteed voldoende tijd aan jezelf - neem je rust wanneer het kan. Slaapt zij.. ga dan ook even liggen (ga niet poetsen ofzo!) - hou in je achterhoofd.. het is een fase en het gaat echt over - kijk goed naar wat je kindje allemaal lief, leuk, schattig etc doet.. dat geeft energie! - ga veel naar buiten
Ik denk dat je die opmerkingen van je vriendinnen ook maar met een korreltje zout moet nemen. Ik ken genoeg moeders met een peutertje en eerlijk gezegd moet ik de eerste nog tegen komen die tegen mij zegt dat hun kindje direct luistert na 1 x in de hoek zetten. En volgens mij: een dreumes van 17 maanden snapt dat toch nog helemaal niet? In de hoek zetten? Ze is nog geen anderhalf. Mijn zoontje heeft van die periodes dat ie heel erg drammerig is. Hij maakt geen dingen stuk en zit ook niet bewust aan dingen waar hij niet aan mag komen, maar hij gaat bij het minste geringste al lopen gillen/huilen etcetc...Dat zijn periodes. Als we dan de supermarkt in gaan begint hij enorm te gillen. Ga ik met de kinderwagen naar rechts gilt ie, gaat ik naar links, gilt ie. We hebben een tijdje gehad dat als we ook maar richting de Hema liepen hij al begon te gillen. Als een ander kindje hem aan sprak begon hij te gillen. Nou, ik schaamde me dood want iedereen keek me aan en ik ben op een gegeven moment met tranen in mn ogen de supermarkt uit gelopen. Zo erg was het. Ik kon geen fatsoenlijke boodschap meer met m doen en het enige wat ik dacht was: waarom zie ik nooit andere moeders met zo'n kind?? Maar nu hij wat ouder is gaat het al veel beter. Alsof hij alles nu veel beter begrijpt (en dat zal ook zo zijn). Het is waarschijnlijk gewoon een lastige leeftijd en zo heeft elke dreumes/peuter zn eigen karakter met gedrag. En elke moeder dr eigen onzekerheden. Je bent niet de enige. Ook al lijkt het soms alsof het wel zo is
O bedankt!allemaal zo lief en zo herkenbaar en zo fijn te horen dat ik hier niet alleen zit te grienen.want een mama begint al snel aan zichzelf te twijfelen.en tis zo een dotje (als ze wil ).ik heb idd ook al gedacht "meiss groot gelijk, lekker je eigen zin, op verkenning, blijven zo!" en de moment daarna denk ik "aaaaaa" Ben juist even een wandeling gaan maken, zij genieten en ik ook even genieten en alles op een rijtje zetten. Ik merk ook dat het ook veel hormonen zijn, bij het minste heb ik tranen. Ben soms echt op zoek naar rustpunten , mijn werk is ook behoorlijk stressy. Nu staat ze hier met open ogen en mond naar een tekenfilm te staren , hopelijk nog even Xx
Hier ook een hele eigenwijze dreumes / peuter. Ze weet ook precies wat wel en wat niet mag, als we nu zeggen dat ze ergens mee moet stoppen omdat we anders boos worden zegt ze zelf al 'boos' en gaat in de hoek zitten. Ook als dat helemaal niet hoeft. Als er andere mensen zijn kan ze ook heel erg drammen. Maar sinds een paar maanden kan ze zichzelf steeds beter duidelijk maken omdat ze steeds meer kan zeggen. Ze wordt steeds 'liever' (niet dat ze daarvoor niet lief was, maar anders). Zaterdag hadden we een verjaardag met heel veel oude mensen, overgrootopa werd 87 jaar. Ze was de hele dag super lief, liet alles op tafel staan, ging knuffelen als er om werd gevraagd, we hadden wat chipjes voor haar en ze mag van ons niet zomaar zelf iets van tafel afpakken dus ze heeft het steeds gevraagd. Dus al met al, als ze straks beter kan zeggen wat ze wil en als je maar consequent blijft gaat het helemaal goed komen. Owja, wat het hier ook heel erg goed doet is haar dingen zelf laten doen, zoals zelf eten, zelf mee haar jas aandoen, meehelpen met allemaal dingen.
mijn dochter is een stukje jonger bijna 11 maanden nu, maar die luistert ook niet. Als ik nee zeg, gaat ze lachen. Dus ik zet alles maar weg en ga haar afleiden met iets anders. Het enige wat toe nu toe gelukt is, is dat ze niet aan het scherm van de tv zit. Toen heb ik een hele dag elke keer nee gezegd en haar opgepakt en ergens anders neergezet, want ja kan moeilijk de tv wegzetten. Maar goed, als ik dat bij alles zou moeten doen ben ik werkelijk de hele dag nee aan het roepen, want hoe jong ze ook is op ontdekkingstocht gaat ze al reeds enkele maanden. Had eigenlijk hoop dat ze nog te klein was om te luisteren of het te snappen en dat het met een paar maanden beter zou gaan. Maar geloof dat dat niet opgaat als ik het allemaal zo lees Aangezien mijn dochter nog wat jonger is kan ik je zelf niet echt een tip geven (ben ook zoekende) maar de tips van Cygnet2 lijken mij erg op z'n plaats hier! En zoals andere al zeiden, blijf bedenken je bent niet de enige!
Oh zo herkenbaar! Toevallig net een topic geopend over mijn driftige dreumes! Ik ga alle tips hier eens door lezen. Succes allemaal, we zijn niet alleen gelukkig