Ik weet eigenlijk nog niet of ik blij ben of moet huilen... Heb net ontdekt dat ik zwanger ben van nr.3 Geheel ongepland! Voor de oudste 2 hebben we de MMM doorlopen. De oudste is nu 3.5jaar, hij heeft een brede ontwikkelingsstoornis. Het is al duidelijk dat hij straks naar een speciale school moet. We zitten nu volop in de onderzoeken en het uitzoeken waar hij past. De jongste is 1.5jaar, heeft ook een achterstand in taal/spraak en toont wat opvallende dingetjes (waarvan nog niet duidelijk is of het leeftijd/karakter of iets anders is). Genoeg zorgen dus op dit moment. En waarschijnlijk ook nog in de toekomst.. De kans dat een 3e kindjes dus ook iets "mankeert" is vrij hoog maar tijdens de zwangerschap niet te testen/meten. Daarom gingen wij niet voor een 3e. Aangezien ik toch erg moeilijk zwanger kon worden EN aan de pil ben hadden we dit echt nooit verwacht!! Mijn man en ik zijn erg in tweestrijd. Houden of niet?? Heb het er met mijn moeder over gehad en ze zegt niet letterlijk, maar geeft wel duidelijk aan, dat ze een 3e geen goed idee vindt.. Ik durf op dit moment nog niks te kiezen... Zo blij als ik was toen ik zwanger was van mijn oudste 2, zo schuldig voel ik me nu, dat ik (nog) niet blij ben... Zo... even van me afgeschreven...
Lastige keuze! Ikzelf vind het wel een geschenk omdat het dit keer natuurlijk gekomen is maar snap je twijfel als je al veel zorg heb voor je andere 2 kindjes. Ikzelf zou het niet weg laten halen maar kan er niet veel van zeggen dan dat je je hart moet volgen en niet te snel beslissen. Als je kinderen straks op de juiste school zitten en de juiste zorg gevonden hebben dan is het nog zwaar maar dan zal alles wel beter verlopen ook voor je eigen gemoedsrust denk ik. Sterkte en toch gefeliciteerd!
Ja lastig! Ik begrijp je twijfels maar al te goed. Ik kwam er rond 3 weken geleden achter dat ik ondanks sterilisatie en mijn bijna 43 jaar zwanger was van een derde. Terwijl we echt nooit een derde hadden gewild was ik toch voor het kindje en mijn man vel tegen. De afgelopen weken waren niet fijn hier, afgelopen dinsdag bleek ik een missed abortion te hebben. Maandag is curettage. Ik hoop voor je dat je, welke beslissing je ook neemt, allebei op een lijn bent. Want dat vond ik nog het moeilijkst van alles, die discussie met elkaar ( zelfs met psycholoog erbij). Jouw moeder moet het kind niet krijgen, en zij moet er niet mee leven als jij straks spijt van hebt mocht je voor een abortus gaan en er toch moeite mee hebben achteraf. Maar ik snap dat jij je wil beschermen en het waarschijnlijk heel erg vind dat je al zo veel zorgen hebt met je twee kinderen. Is er enkele aanwijzing voor dat de aandoeningen van jullie kindeen erfelijk zijn? Ik wens je iig heel veel sterkte de komende tijd. Denk er goed over na en neem gezamelijk je keuze.
Je de erfelijke aanwijzingen zijn er. Van alle kindjes aan mijn man's kant van de familie zijn er 5 (zonder die van ons meegeteld) die een vorm van autisme hebben. Ik heb nagelezen dat we 30% kans hebben op weer een zorgenkindje. Dat meegenomen, en de zorg die we al hebben, gaan we waarschijnlijk de zwangerschap afbreken. Dat is toch de "verstandigste keuze" niet alleen voor ons zelf maar ook voor de kindjes die we al hebben. Al zou het 3e kindje "normaal" zijn, dan is het ook niet eerlijk dat de meeste aandacht toch naar de oudste zal gaan. Toch blijf ik er ook heel verdrietig over. Veel huilen! (ook hormonen?) Maar ik denk dat het verdriet er vooral is omdat de situatie nu niet zo is dat we een 3e erbij kunnen hebben (qua zorg) en ik de huidige gezinsituatie (voor dit zwangerschapsnieuws) al graag anders had gezien... want dan hadden we waarschijnlijk gewoon een plekje gemaakt voor nr.3! We blijven er dit weekend over spreken (en ik voel ook steeds van alles in mn lijf!!) A.s. maandag meld ik me ziek en dan gaan we naar de huisarts voor een gesprek.
Het lijkt me erg moeilijk, maar ik vraag me af als je je zwangerschap af laat breken, je daar de rest van je leven ook niet erg veel verdriet van blijft houden....je continu afvragen hoe hij of zij er nu uit gezien had enz. Maar kan me voorstellen dat jullie het erg zwaar hebben momenteel. Wat vind je man ervan? Ik wens jullie erg veel sterkte bij jullie beslissing.
Oei, dat is schrikken. Door de pil heen zwanger en dan met een MMM verleden. Het kan raar lopen. Hier ook bijna 4 jaar geleden de schok van een onverwachte zwangerschap. Geen MMM verleden maar wel zeer moeizame bevallingen waardoor ik er echt geen zin meer in had. Ik was al 14 weken zwanger voor we er achter kwamen. Grote schok. Onze tweede dochter is heeft namelijk ook forse beperkingen op meerdere vlakken. Niet erfelijk maar ze is wel een bewerkelijke dame. Een abortus hebben we nooit overwogen maar echt blij kon ik in eerste instantie niet zijn. Maar toen na een aantal heftige dagen het stof wat begon te dalen was er toch blijdschap. Al heb ik me en voel ik me nog schuldig dat ik in eerste instantie zo geschrokken was over haar komst. Het is een druk gezin maar we redden ons. Zelfs zo dat we inmiddels ook nog een pleegkind in ons gezin hebben. Ook dat kind vraagt speciale aandacht. Om hele andere redenen dan bij mijn dochter maar toch. Het is chaotisch en druk maar ook heel bijzonder. Een mens kan meer aan dan hij soms denkt. En ja, mijn kinderen moeten allemaal wel eens inleveren wat betreft aandacht. We moeten het verdelen over 4 kinderen. Maar is dat nou zo erg? En zonder je een mening op te willen dringen. Denk goed na over een abortus. Je kan het niet meer terug draaien.
mijn man weet het zeker: hij wil geen 3e: We komen nu al weinig toe aan "ons" en onszelf (verder is onze relatie al 14 jaar goed en hebben we ook al veel te verwerken gehad) Hij zegt ook datie denkt dat we het zouden kunnen redden, dus praktisch gezien. Maar dat de vraag voor hem ook is: Kies ik ervoor (met alle gevolgen van dien) om zo te willen leven? Om dus de plannen die je nog wel zou kunnen verwezenlijken (we hebben er al voldoende moeten laten varen) in de toekomst, los te laten en om je leven mogelijk anders in te gaan richten. En dus nog minder van en voor jezelf te hebben of te kunnen verwezenlijken. Geven we dat dan ook nog op? Waar blijft dan de ruimte voor jezelf en elkaar? Hij geeft aan datie deze ruimte die en nu nog (beperkt) is, hard nodig heeft om het emotioneel te kunnen trekken. Zijn antwoord is dus duidelijk "nee". Voor hem hoeft het niet. En ik moet zeggen dat ik hem begrijp en dat gevoel ook deel. De kans is gewoon redelijk aanwezig dat we straks 3 kinderen hebben met allemaal diverse achterstanden/beperkingen. We hebben nu al levenslange zorg, hoe zwaar willen we die maken? Hij wil met mij in gesprek blijven en zegt ook datie (als ik echt graag wil) het zal accepteren. Maar ik wil ook geen man die zich ongelukkig gaat voelen en moet leven met een keuze waar hij niet achter staat. (en alle invloed dat dat heeft op je gezin en je relatie). Daarbij kan ik ook niet zeggen dat ik het "graag wil". (gezien de mogelijke consequenties) Verstandelijk gezien kan ik me helemaal in hem vinden en zijn we het roerend met elkaar eens. Maar emotioneel gezien blijf ik vooral verdrietig... En ik denk dat dat ook wel blijft. OF verdrietig omdat je een zwangerschap hebt afgebroken OF verdrietig omdat je dagelijks leeft in een situatie waarbij je emotioneel gezien steeds op het randje van je kunnen loopt. Toch blijft alles heel dubbel.. De "wat als" en "stel nou dat" scenario's vliegen over en weer. Helaas moeten we het doen met de informatie die we nu hebben.. Maandag gesprek bij de huisarts. Tot die tijd blijven we met elkaar in gesprek. Bedankt voor al jullie reacties/meningen/visies. Voor mij is het vooral fijn om het van me af te kunnen schrijven. Ongeacht wat MEN allemaal wel of niet vindt, zullen we toch onze eigen keuze moeten maken. Officieel is er nog niks besloten al komen we wel steeds dichterbij..
Jeetje, ik dacht een verhaal te gaan lezen van iemand op dezelfde rosé wolk als ik. Sinds een jaar kan ik me voorstellen wat het is een beperkt kindje te hebben omdat een van m'n vriendinnen een kind met zware problematiek gekregen heeft. Daar ben ik enorm van onder de indruk. De impact op alles, ik kan me je gedachtegang rationeel ook goed volgen. Sterkte!
Wij hadden eenzelfde situatie. Oudste is ook een zorgenkindje. De jongste was net een half jaar. Nadat we van de ergste schrik waren bijgekomen zijn we er voor gegaan. Hij ligt nu naast me. Wat een verrijking. Het vindt zíjn weg wel. Wen even aan het idee en neem dan pas je beslissing. Dat is de raad die ik aan je mee wil.geven
[FONT="]Heftige situatie! Ik snap dat jullie eraan denken om het kindje weg te laten halen. Ik heb zelf nog geen kinderen, maar ik heb wel een vriendin die moeder is van 3 zorgenkindjes. De eerste heeft autisme en de tweede heeft het syndroom van down. Van de derde raakte ze ook onverwachts zwanger. Ook zij hebben erover nagedacht om hem weg te laten halen, maar na veel wikken en wegen, besloten ze om hem toch te houden. En het gaat hartstikke goed! Ze zijn heel blij met hem. Natuurlijk, het is soms zwaar, maar het is prima te doen, zegt ze. [/FONT] [FONT="]Ik zou zeggen: denk heel goed na voordat je een beslissing maakt. Ik snap dat jullie het niet zo zien zitten, maar denk er ook aan hoe je je na de abortus zou kunnen voelen. Wie weet ga je je wel heel schuldig voelen en/of krijg je spijt! [/FONT] [FONT="]Succes en sterkte met het maken van de keuze! [/FONT]