Hoi meiden, Ik weet inmiddels met mezelf geen raad meer vandaar dat ik mijn hart hier even ga luchten. Ik ben inmiddels 37 weken zwanger en zit in de 2e week van mijn verlof. Sinds ik thuis ben zit ik helemaal niet meer lekker in mijn vel (geestelijk) de bevalling komt dichterbij en het begint nu toch wel heel erg echt en eng te worden. Ik weet van mezelf dat ik veel nadenk en vaak uitga van het ergste, maar nu is het toch wel heel erg. Ik zit op een donkere wolk en kan dagelijks een stevig potje janken omdat ik me zo ongelukkig voel. Ik zie overal tegenop en kan me niet eens verheugen op de komst van ons kindje. Ik ben enorm bang voor wat er komen gaat en hoe ons leven eruit gaat zien. Ik ben bang dat ik niet van ons kindje ga houden en ongelukkig zal worden in ons nieuwe leven als ouders. Het is inmiddels zelfs zo erg dat ik spijt heb van de hele zwangerschap en alles terug zou willen draaien naar hoe het was. Ik weet niet wat ik hiermee aan moet en waar dit vandaan komt. Op dagen als gisteren ga ik lekker wandelen met mijn hondje en probeer mijn zinnen te verzetten, dat helpt wel iets, maar op een dag als vandaag dat het de hele dag regent komen de muren op me af en kan ik de hele dag wel huilen. En het lijkt eigenlijk alleen maar erger te worden.. Ik weet dat ik niet mag klagen, dit was onze wens, ik heb alles wat mijn hartje begeert en toch voel ik me diep ongelukkig, hoe hard ik ook relativeer.. Wat moet ik hier nu mee? Zou ik hiermee naar de verloskundige moeten? Bedankt alvast voor het lezen..
Ik zou het zeker wel aankaarten bij de verloskundige, ja. Want dit soort gevoelens kunnen na de bevalling ook doorschieten naar een postpartum depressie. (Hoeft niet, maar kan wel!)
Kan je er met je partner over praten? Of met vrienden? Familie? Nu je thuiszit gaan bedenken wat je elke dag voor leuks kan gaan doen om op je baby voor te bereiden zodat je alles klaar hebt en niet het gevoel krijgt dat je er niet klaar voor bent. Koop leuke spulletjes voor jezelf of de baby. Ik heb ook last van erge "down"momenten waar ik gevoelig voor ben maar probeer er niet in weg te zakken. De bevalling kan je niet meer omheen dus probeer te denken wat ik ook denk: OF ik blijf bang/onzeker en ga me zorgen maken OF ik vertrouw op mezelf en mijn lichaam en laat die bevalling maar komen. Kies voor het laatste, het is veel relaxter. Die bevalling komt hoe dan ook dus dan maar met een goed gevoel. Miljoenen vrouwen gingen je voor en je krijgt t mooiste ervoor terug. Waarschijnlijk gaat het een stuk beter met je als de baby er eenmaal is. Om te voorkomen dat je dan opnieuw in de put raakt: vraag alvast mensen om je heen of ze je willen helpen als je bent bevallen, zorg dat je kraamzorg goed geregeld is, en misschien kan je partner vrij vragen. Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen wat voor gedachten en gevoelens je hebt en wat voor oplossingen je daarvoor wil hebben. Huilen, piekeren, het heeft allemaal geen zin. Ik vind t ook heel moeilijk om positief te blijven maar t is t beste voor jezelf, je omgeving en je kleintje straks
Ach meid, wat vervelend dat je je zo voelt joh! Ik heb al meer gelezen dat het heel normaal is dat je na de 35 weken meer gaat piekeren en twijfelen. Maar als ik het zo lees heb jij dit vrij heftig! Het is logisch dat de spanning zich gaat opbouwen naarmate de bevalling dichterbij komt. Het is ook zo'n enorme verandering in je leven! Ik ben nu soms zelfs al aan het twijfelen of we er wel goed aan hebben gedaan zwanger te worden. Want kunnen wij de verantwoording wel aan enz! Ik denk dat het heel erg goed is dit eens met je verloskundige te delen. Hier hoef je niet zelf mee rond te blijven lopen! Ook zeker met het vooruitzicht van je kraamweek. Die word meestal beschreven als een roze wolk, maar door alle hormonen en slaap tekort kun je er dan ook soms best even door heen zitten. Heel normaal! Maar als je dan al met zo'n dip je kraambed in gaat lijkt me dat niet goed. Praten kan al enorm opluchten. En zeker horen dat het heel normaal is dat je angstig bent en twijfelt zo richting je bevalling. Maar laat het niet te erg worden dat het je dagen gaat overheersen!! Succes meid!!
Meld het bij je verloskundige, zij houdt je dan extra goed in de gaten. En wat de andere meiden al zeggen: praat erover met je partner, vriendinnen, ouders/familie etc. Heel veel vrouwen piekeren in de laatste fase van de zwangerschap, dat is logisch want er gaat van alles veranderen in je leven. Heb je vriendinnen met kinderen? Praat er met hen over, de ervaringen van anderen kunnen je helpen. Sterkte!
Meid je bent zeker niet de enige, sterker nog ik dacht dat ik de enige was met deze gedachte gang. Ik schaamde me er zo erg voor! Ik ben zoo bang voor de toekomst.. Me man is de beste man die je, je voor kan stellen ben zoo diep gelukkig met hem. Maar op de 1 of andere manier ben ik bang dat onze relatie zal veranderen op een negatieve manier, of zelfs zal eindigen. Terwijl ik weet dat hij nu al van de baby houdt.. En hij zorgt ook super goed voor mij.. (sinds de zw mag ik niet eens een fles cola tillen van hem) Maar die angst is er gewoon. Wat ik ook zoo eng vind, is dat de baby afhankelijk van mij zal zijn. Ik ben gewoon hartstikke bang voor de toekomst..
Ik heb hier zelf ook in gezeten (weliswaar na een miskraam en ander trauma), en dat bleek een depressie te zijn. Op mij komt het ook over als de eerste tekenen van een depressie. Burn-out symptomen lijken er ook erg op, maar is toch wel verschillend van wat jij beschrijft. Kaart het aan bij je HA en je verloskundige! Sterkte meid! Van je af schrijven kan altijd!
Wat naar dat je je zo voelt. Zwangerschap, bevallen en een kind krijgen is nou eenmaal best heftig en lang niet zo romantisch als soms wordt gedacht. Hou vast aan je kinderwens die je wel had toen je eraan begon, en laat je niet leiden door je negatieve gedachten van nu, maar sta ze wel toe. Ik vond de zwangerschap ook geen roze wolk periode, en was echt bang dat ik ook na de bevalling geen roze wolk gevoel zou hebben. Echter ondanks een behoorlijk heftige bevalling en fysieke klachten zat ik dus geheel onverwacht op een roze wolk in de kraamweek, en nu nog. Maar het blijft zwaar, want je leven is die eerste weken gewoon zo ontzettend anders. Hou er vertrouwen in dat het na de komende weken/maanden echt beter wordt. En pak je rust wanneer je kan! Dat zijn de tips die ik je kan geven heel veel sterkte en wees lief voor jezelf.
Bedankt voor al jullie lieve reacties! Ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Ik weet zelf niet waar ik banger voor ben, de bevalling of alle veranderingen die daarna komen, ik denk eerlijk gezegd het laatste, ik vind de toekomst zo doodeng. Wat betreft de bevalling zou ik me willen troosten met de gedachten: je krijgt er iets moois voor terug maar zelfs daar voel ik niks meer bij, omdat ik dan denk: is dat wel zo? Dat weet ik nog helemaal niet.bDat is toch erg dat ik dat denk! Ik weet dat ik in staat ben om 100% voor zo'n klein wezentje te gaan, wij hebben een hondje en hoewel dit niet te vergelijken is is zij echt mijn hondenkindje waar ik voor door het vuur ga! Ik doe alles voor haar en ben echt verliefd op dat kleine ding (klinkt misschien raar) Op de één of andere manier kan ik het me ook maar moeilijk voorstellen dat ik van ons kindje net zoveel zal houden als van haar, dat voelt zo vreemd.. (En klinkt vast heel raar!!) Ik heb eraan gedacht om morgen de verloskundige te bellen, want als ik me nog weken zo ongelukkig voel.. dat trek ik niet. Mijn vriend begrijpt hier trouwens niks van, die vind dat ik leuke dingen moet gaan doen en dat het allemaal wel goed komt. Helaas hebben nog niet veel van mijn vriendinnen kinderen dus vind ik het moeilijk om bij hun mijn ei kwijt te kunnen, hoewel ze wel heel lief zijn en me proberen te begrijpen. Ook heb ik een hele lieve moeder, waar ik altijd terrecht kan! Maar voor haar vind ik het ook niet leuk om elke dag huilend op de stoep te staan, omdat ik het allemaal niet meer zie zitten..
Ik denk juist dat je er op mag vertrouwen als je al zoveel van je hondje houdt, dat je dat na de geboorte ook van je kindje zult doen! Ja er verandert straks veel, maar er zullen ook 2 ouders geboren worden . Leuke dingen doen en bewegen zijn altijd goed bij depressieve gevoelens. Maar inderdaad, kaart het aan bij je VK en eventueel ook je HA. Echt, wat je denkt is niet raar en dat zullen zij ook echt niet vinden! En waarschijnlijk kunnen ze je hier wel doorheen helpen. Sterkte joh.
Ik herken het ook wel, ik krijg soms ook een sterk gevoel dat ik dit niet wil. Ik denk wel dat dit deels door hormonen komt en deels omdat verandering eng is. Ik denk inderdaad dat het wel slim is om dit met je verloskundige te bespreken, die heeft dit vast al vaker gehoord. En aan je vriend kun je vragen om gewoon te luisteren ondanks dat hij het niet begrijpt, het gaat erom dat jij je zorgen kwijt kunt ook al komt er niet gelijk een oplossing..
Bedankt allemaal, heel fijn jullie reacties te lezen. Ik ben gisteren-avond, ondanks dat ik me rot voelde toch naar een vriendin gegaan, ik had er eigenlijk helemaal geen zin in (niet om mijn vriendin natuurlijk!!!) maar ik merkte dat het me wel goed deed, even die negatieve gedachtengang verbreken. Ook vandaag ben ik met een vriendin naar de stad geweest, en het deed me echt goed. Ik kan erover praten maar heb ook lekker wat afleiding. Hierdoor lijken mijn zorgen/angsten een stuk minder zwaar, en dat voelt echt als een verademing. Ze gaan op dagen als gisteren en de dagen ervoor zo diep, akelig gewoon. Ik hoop dat ik dit gevoel een beetje vast mag houden, hoewel er vast nog wel momenten zullen komen dat mijn angsten/hormonen de overhand nemen. Ik ga dit woensdag in elk geval aangeven bij de verloskundige. Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!!
Fijn dat je even wat afleiding hebt gehad . Inderdaad wel alsnog aangeven, niet denken van och het is toch al minder..
Ik herken je gevoel helemaal. Tijdens de hele zwangerschap voelde ik al lichte paniek maar naarmate de bevallingsdatum in de buurt komt wordt het alleen maar erger. Vooral het gevoel van "je krijgt er wat moois voor terug, is dat wel zo?" herken ik heel erg. Ben als de dood dat mijn relatie met mijn man minder wordt en dat we allebei ons eigen leven gaan leiden. Dat wil ik absoluut niet. Mja.. ik denk dat we gewoon moet afwachten en in de tussentijd ons niet te gek moeten proberen te maken.
Ik vind dat je wel mag klagen zwanger zijn is niet alleen maar leuk!!! Wees trots op jezelf dat je er eerlijk voor uit komt zijn heel veel vrouwen die zich zo voelen maar doen alsof er niks aan de hand is. Je gaat absoluut wel van je kindje houden dat weet ik zeker maar hulp vragen kan geen kwaad. Bij ongeveer 6 maanden krijgen de meeste weer z'n dip "waar ben ik aan begonnen" "ik kan dit echt niet" weet dat dit heeeeeeeel normaal is na 9 maanden ben je ongeveer weer je oude ik tot die tijd schommelen je hormonen als een gek.
Het is echt fijn om te lezen dat meer vrouwen hier tegenaan lopen. Ik heb best een paar goede dagen gehad maar gisteren weer een flinke piekerdag, tranen zaten echt hoog, bah. Ik heb er wel veel over gesproken met een vriendin, zij herleide ook alles naar de angst voor het onbekende, wat ik zelf eigenlijk ook wel weet. Ik vind het gewoon zo moeilijk om niet te weten hoe alles straks zal zijn, wat ik zal voelen voor ons kindje. Bizar dat ik me daar nu gewoon totaal geen voorstelling van kan maken! Mijn vriend is ook extra lief. En mijn vriendinnen zeggen zelfs: 'je moet echt bellen als je je weer zo rot voelt!!' Ik weet niet waarom ik dat vorige week niet zo voelde.. Vandaag afspraak bij de verloskundige, waar ik het weer aan zal geven. Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!!!
Ik ben een moeder van al twee dochters, en weet wat mij te wachten staat.. Heel bewust samen voor een 3e gekozen...maar heb dit ook bij elke zwangerschap weer gehad.. Het ging bij mij direct over nadat de kids geboren waren.. Je leeft dan nog wel even in een roes, en op de automatisch piloot.. Maar wat was (en ben) ik verliefd op mijn meiden.. Toch bekruipt mij de angst nu weer.. hoe moet dat nu straks met 3.. en weer een bevalling doorstaan, kan ik het allemaal nog wel? Maar wij vrouwen zijn er op ingesteld de pijn en alles direct te vergeten na de bevalling, anders zouden er geen vrouwen zijn met meerdere kinderen.. Soms is het ook zo, als je veel alleen zit.. helemaal als je verlof hebt etc.. Je je erg alleen kunt voelen, en minder goed kunt relativeren.. Depressief zelfs, zo down.. verdrietig.. eenzaam, angstig.. Het komt mij allemaal bekend voor..daar word alleen niet zo vaak over gesproken.. Vaak alleen over een roze wolk.. nou ik heb geen idee wat ze daarmee bedoelen.. Die heb ik nog nooit gehad.. alleen dat ik erg blij was eindelijk mijn kleintjes vast te kunnen houden.. Er word nogal overdreven gedaan over die roze wolk...
Wat mooi om te lezen dat jij zo verliefd bent op je 2 dochters Robynn, ik hoop zo dat ik dit ook zo mag gaan ervaren voor ons kindje! Ik herken het gevoel wel want dit voel ik precies zo voor mijn hondje, daar ben ik ook zo belachelijk dol op! (klinkt raar misschien ) Mijn moeder is er ook van overtuigt dat ik 'de hele dag ga kloeken' eenmaal ons kindje er is Hoewel ik me daar dus echt helemaal niks bij voor kan stellen, vandaag zelfs nog een flink potje zitten huilen omdat ik het allemaal weer even niet zag zitten.. Ook fijn om te lezen dat jij ondanks je ervaring toch steeds weer die onzekerheid ervaart tijdens je zwangerschap, is toch niet zo raar dus, als je niet op een roze wolk zit tijdens je zwangerschap.
Hi meiden, Ik wou jullie even laten weten dat ik afgelopen zondag met precies 40 weken ben bevallen van een mooi meisje Lize. En hoe raar ook, plots zijn alle zorgen verdwenen. Hoewel de bevalling ontzettend heftig was en eindigde in een keizersnede geniet ik nu heerlijk (op wat pijntjes na ) van ons meisje! Ik voel me goed, niet meer zwaar op de hand maar ook niet overdreven op een roze wolk, gewoon fijn!! En ja, we zijn inderdaad wel een beetje verliefd op ons meisje Groetjes en bedankt voor jullie luisterende oor en fijne adviezen!