Net de 7e week ingegaan en daaaaarrrrrr zijn de symptomen. Wel iets anders dan bij de eerste. Nu ben ik de hele dag door misselijk, in vlagen. Mijn eetlust is daardoor veranderd. Zo heb ik geen zin meer in zoet of in chips (dat is echt ongeloofelijk bizar, geloof me ). Ook is mijn libido verdwenen en ben ik niet vooruit te branden. Dat vindt mijn man ook heeeeel gezellig. Hij pakt allerlei taken thuis over, heel lief, maar het straalt er vanaf dat ie de sfeer vreselijk vindt. En dan voel ik mij weer enorm schuldig. Gisteren hadden we de ergste ruzie ooit. Het lijkt wel of we elkaar niet meer begrijpen. Door de hormonen ga ik ineens anders denken, dat weet ik, maar in the heat of the moment heb ik dat niet meer scherp. Dat was iets heel naars. Zo ver hebben we nog nooit van elkaar af gestaan. We hebben het wel bijgelegd en zijn erna zelfs uit eten geweest (met dikke huilogen), maar het hangt nog in de lucht.. of zoiets. Gelukkig was zl op dat moment bij de oppas. Een lang geleden gepland dagje voor ons twee liep dus in de soep. Net visite gehad en ik merkte wel dat ik het dan minder voel, die misselijkheid. Maar nu stort ik een beetje in. En ml en zl zijn samen naar een feestje. Zucht. Ik kijk reikhalzend uit naar het 2e trimester. Hopelijk gaat het dan een stukje beter, net als bij mijn eerste zwangerschap. Wat ik wil met deze klaagzang? Niks, mijn ei kwijt. Natuurlijk is dat kleine wonder in mijn buik me alles waard, laat dat duidelijk zijn!
Pfff ik doe ff met je mee. Ik heb daarentegen echt heel weinig klachten maar qua humeur ben ik echt niet zo leuk! Word gek van mezelf en mn man word er ook niet vrolijker van. Ik kan echt boos/geirriteerd worden door iets waar ik normaal.nooit moeilijk over deed. Dus om de kleinste scheet hebben we al irritatie. Nu wel enorme rugpijn omdat ik teveel heb gedaan vanmorgen dus loop als een eend en daar word ik dan ook weer kribbig van... Zo, klaagzang uit
Pff, count me in. Ben nu bijna op week 16 en nog pakt mijn man van alles over. Van de kinderen in bed doen tot ze 's ochtends wegbrengen. De was en het huishouden doe ik nog, maar echt op zijn elfendertigste. Libido? Haha, grapje zeker. Continu het gevoel hebben dat er een steen op je maag ligt is echt geen afrodiasicum Dus nee, wij zijn ook niet gezellig. Ik ben echt bevangen door hormonen en kraam soms echt onredelijke onzin uit. Om vervolgens keihard te gaan zitten huilen met lange uithalen, verschrikkelijk! Mijn arme, arme man
heeel herkanbaar hoor gister zei mijn man nog je begint wel te zeuren hoor de laatste dagen lijkt wel off je ruzie aan het zoeken bent haha zijn allemaal de hormonen
Herkenbaar en heel naar! De eerste weken was hier ook constant oorlog terwijl mijn man een echte lieverd is. Moet zeggen dat de hormonen nu een beetje aan het stabiliseren zijn, en die humeuren van mij worden wat beter. Lichamelijk gaat het nog erg slecht en ik moet zo veel mogelijk rusten. Maar mijn man is een engel en pakt zonder klagen alles over!