We waren/zijn bezig voor een tweede wonder. Na 7 maanden was het dan eindelijk raak, wat waren we blij. Ik was samen met een vriendin zwanger, we scheelde maar heel weinig in onze weken. Ik had heel veel last van kwalen, moe, bijna de hele dag misselijk, heel zuur en ga zo maar door. Dus dit zat wel goed dacht ik nog bij mezelf. Maar helaas, bij een echo met 9 weken was er geen hartslag meer te zien, die hadden wij eerder wel op een echo gezien. Dat was een harde donder bij heldere hemel, mijn wereld stortte in. Ik kon het gewoon niet geloven. Maar helaas elke echo die ik kreeg bevestigde wat er eerder verteld was. We moesten onze zwangerschap afbreken met ruim 9 weken. Wat een hel ben ik door gegaan, lichamelijk en geestelijk. Ik hoorde helaas bij het kleine percentage waar alles extremer ging, en dus aan de morfine in het ziekenhuis moest blijven toen ik later die avond terug ging. Soms krijg ik het gevoel dat ik er niet met mensen over kan praten omdat ze zoiets hebben heb je haar weer. Maar het gemis en ongeloof zit er nog steeds. En denk dat vooral komt omdat ik ook echt zwanger was met al die symptomen. Zaterdag waren we bij de voetbalclub van mijn vriend en daar waren er een aantal zwanger en wij zouden het rijtje van 2013 afsluiten met onze zwangerschap. Toen drong het toch wel door dat het toch niet zo mocht zijn voor ons. Ik vind het af en toe nog wel heel zwaar en weet dan even niet wat ik met mezelf aan moet.
Ik ken het meid.. Zoveel verdriet, letterlijk en figuurlijk leeg... Ook ik had duidelijke kwaaltjes, met 8 weken al een echt onderbuikje, elke dag misselijk soms met overgeven erbij, moe, pijnlijke borsten etc. Op dat moment verschrikkelijk, maar als je de echo ziet zonder hartactie wilde je alle symptomen die er maar waren, als je kindje maar leefde! Ook ik kreeg te maken met het 'niet begrijpen'. Ik had het idee dat iedereen het al vergeten was oid. Ook mijn man ging er zo snel al zo simpel mee om. Achteraf denk je dan wel dat hij 10 dagen voorsprong op mij had(Ik werd pas 10 dagen na de echo gecurreteerd) Maar voor mij en voor jou voelt het zo leeg. Meid ik weet zo goed hoe je je voelt. Niemand voelt wat jij voelt, jij hebt 9 weken een mini in je buik gehad.. Jij hebt alles gevoeld.. Ook ik heb nu nog, als iemand zwanger is of met een kleintje op straat loopt, een harde steek in mijn hart... Je leert er mee leven, maar weg gaat het nooit! Heel veel sterkte, geef het tijd..
Als ik naar jou datums kijk verschillen wij niet heel veel. Wij hebben eerst op de verjaardag van mijn vriend de eerste echo gehad, dat was op 9 april. Toen een controle echo op 15 april, en op 16 april kreeg ik de tabletten die ik in moest brengen. En in de nacht van 16 op 17 april ben ik het verloren. Die lichamelijke pijn was echt een hel en dat heeft alles echt getekend en maakt voor mijn gevoel de verwerking ook anders. Die pijn die ik doorging is bijna niet te beschrijven. Ik kon niet meer opstaan, ik moest uit de bank getrokken worden en dan gilde ik het letterlijk uit van de pijn. Lopen ging met heel veel huilen voetje voor voetje. Ik kan er met mijn vriend wel over praten, maar voor hem is het allemaal toch anders. Hij vindt het ook rot als hij andere ziet die wel kunnen genieten van een zwangerschap. Helemaal omdat het zijn beste vriend is die vrijwel gelijk met ons liep. Ze konden samen genieten en alle dingen bespreken en dat houdt voor hem nu op. Jij ook heel veel sterkte!!
Hier nog 1! Behalve die morfine, heb ik niet gehad.maar was een hel, zowel fysiek als mentaal. Ik heb ook vaak het idee dat niemand me EChT begrijpt. Ja alleen diegene die het zelf hebben meegemaakt.. Maar ik blijf er nu niet meerin hangen, heb wel goeie hoop voor de toekomst. Maar toch merk ik dat ik er een flinke deuk aan over heb gehouden, vertrouwen in je lichsam is weg en je voelt je zo tekeurgesteld en leeg En daarmee af en toe echt huilbuien en het gevoel dat je doordraait Maar tijd heelt alle wonden... Toch
Nee klopt inderdaad! Beetje rond dezelfde tijd.. Verschrikkelijk! Ik snap het als je zegt dat je er wel over kan praten met je vriend, maar dat het voor hem anders is.. Bij mij is dat ook zo. Al liep hij eigenlijk zo'n 10 dagen voor op mij. Ik heb nog 10 dagen rondgelopen met een 'dood kindje'.. Maakt het toch allemaal net iets moeilijker. Waar ik nu tegen aan loop is dat ik mij zo compleet voelde toen ik zwanger was.. Dat besef je nu eigenlijk pas. Je voelde dat er iets in je groeide en nu ben je weer leeg en 'alleen'.. Dat is echt nog steeds wennen. Ik hoop dat het je snel opnieuw gegund is! Nogmaals sterkte.. We komen er wel!!
Ik heb ook de "goede moed" weer opgepakt, maar dat is meer voor mijn zoontje. Ik kan niet in een put zitten als hij rond loopt. Ik merk heel erg dat het zelf inbrengen van die pillen en de helse pijn die doorgegaan ben bij mij meer tekens heeft achtergelaten dan dat ik vantevoren zou denken. Ik heb ook dat lege gevoel. En soms toch nog wel een soort van ongeloof. Ze zeggen het he, dat tijd dat doet. Laten we het hopen. Jij ook veel sterkte!
Ja dat gevoel kan ik wel met je delen. Voor mannen is het inderdaad anders. En dat merk ik soms ook wel als ik erover praat. Toen ik bij de eerste echo te horen kreeg dat het waarschijnlijk niet goed zat, geloofde ik het niet en mijn vriend ook niet. Mede omdat de echo heel snel gedaan werd en naar mijn gevoel niet goed gekeken. Dus toen hadden we ergens nog een beetje hoop en heb ik ook elke dag tegen de kleine "gepraat" in de hoop dat het goed zou komen. Maar toen ik een week later weer een echo kreeg en het bevestigt werd wilde ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik had eerst de gewone afdeling gynaecologie gebeld, maar die hadden voorlopig geen plek en die verbond me door met een spoedafdeling van gynaecologie en kon meteen de volgende ochtend terecht. Ik kan me ook heel leeg voelen, en een soort van alleen. En het gevoel dat je lichaam en daardoor ikzelf gefaald heb en dat ik door mijn eigen lichaam in de steek gelaten werd. En het is zo raar ook al weet dat dat niet zo is, dat gevoel bekruipt me af en toe toch. Bang dat het weer maanden gaat duren of dat het helemaal niet meer gaat lukken. Maar dat probeer ik wel los te laten. Ik vind alles wel heel spannend nu. Ik had een andere verloskundige dan die ik had met mijn zoontje. Ik ben daar geweest toen er gezegd werd dat het waarschijnlijk mis zou zijn. Toen zijn we op gesprek geweest en ik vond ze zo netjes en lief. Dat was ik helemaal niet gewend van mijn vorige verloskundige. Ik mag ook eerder terecht als het wel weer zover mag zijn. Ik hoop dat het voor jou ook snel weer zo mag zijn! Met dank aan het forum komen we er zeker wel
Gevoel van ongeloof. Heb ik ook steeds, van oh shit dit is echt gebeurd! Soms lijkt het net een film, onwerkelijk. Enige. Remedie is nieuwe. Zw schap. Oh wat zal ik dan enorm blij zijnn, nog meer dan ooit tevoren
Ik vind het ook wel heel spannend en soms zelfs eng.... Ik zou niet meteen heel blij kunnen zijn denk ik.... Maar ik hoop dat dat wel gaat helpen aan alles een plek te geven. Die ongeloof kan er ook ineens in hakken vanuit het niets....