Oh p.s. Mooie keus die je gemaakt hebt, vind de wijze hoe je dat bewoord erg mooi. De natuur zijn gang laten gaan....dat is ook precies wat gebeurt is. het komt wel goed, dit kindje koos jouw tot zijn of haar mama. Samen redden jullie het wel....destijds zei men tegen mij....ach die kleine wordt ook wel groot! En zo is het maar net, nog een paar cm en ze is me voorbij gegroeid))
Ik was alleen met 28 weken zwangerschap (ik ging overigens weg ivm mishandelingen enzo), 37 weken gescheiden, 40+1 bevallen van mijn zoon! Het volledige alleen gedaan, hij heeft zelfs geen vader op papier. Na 9 maanden kwam ik mijn oude liefde tegen, dat klikte heel goed en verwacht nu ons 2 de kindje! Hij is als een papa voor hem! Soms is het zwaar maar had vele vriendinnen om te overleggen enzo, van familie weinig steun gehad.... Helaas nu weer zo! Gelukkig een top vent!
Hoi paige, heb een soort gelijke situatie momenteel. Ben ook zwanger, echter nog geen idee hoelang en 50/50 procent of het er nog is, aangezien 2 bloedingen of we hebben te vroeg getest. Wij hadden dit niet gepland, vriend (21) ik (22) hebben pas een huurhuisje, en zouden na zijn afstuderen samen gaan wonen. Heb 2 weken terug getest, dezen test zei zwanger 3+ heb 4 testen gedaan, dus was geen twijfel over. Mijn vriend heeft het alleen maar over de abortes pil, wij hebben beiden grote kinderwens maar niet NU. Voel me heel dubbel, ik wil het echt niet laten weg halen vooral niet als eerste kindje. heb veel info gevraagd aan kennissen vriendinnen ect. Zei zeggen allemaal financieel moet ik mij geen zorgen maken, we leven niet in afrika maar in nederland dus dat komt goed. Plus mijn familie zal mij hoe dan ook steunen. maargoed, ik houd natuurlijk ondzettend veel van mijn vriend en wil hem niet kwijt, maar dan zit ik vaker te denken ik zal daar altijd aan terug denken als ik het weg laat halen. vaak hoor ik wel dat mannen erg makelijk reageren en denken, dus mocht het nog goed zitten ga ik ervoor het is tenslotte mijn leven mijn lichaam. Stel het gaat ooit uit ik zit er dan wel mee welke beslissing je ook neemt, zo zei mijn verloskundige dat ook. Ik denk, heb hier dagen over nagedacht. Dat je op z'n moment voor jezelf moet kiezen wat jij denkt dat het beste is. Mocht het ECHt niet gaan financieel ect dan vind ik dat iedereen wel recht heeft om het besluit te nemen het toch niet te laten komen. Maar denk hier goed over na, ik heb besloten het niet te doen. Ik ga er ook vanuit dat mijn vriend wel bijdraaid "zo goed als ik hem ken" Succes, hopelijk heb je wat aan mijn mening. Ik heb het er ook erg moeilijk mee, het is geen alle daagse keus. Kop op ! xxx
financieele plaatje, hebt recht op alleenstaande ouder korting kindertoeslag kinderbijslag. opvang vergoeding. dat was het uit mijn hoofd wel. moet je eens op toeslagen kijken waar jij recht op hebt. Als je erna streeft een beteren baan te vinden, of nieuwe baan. Dan komt het echt wel goed. Ik werk in de thuiszorg, maar heb wat klanten "zwart erbij" zo kan ik ook wat geld weg zetten. Ik zeg maar zo, waar een wil is is een weg.
Waar een wil is is een weg. Hier ook een mama die alleen was & zwanger. De ''vader'' van mijn dochter liet het ook af weten toen ik besloot ervoor te gaan. Veel tranen gelaten en lang nagedacht over wat ik wilde zelfs de afspraak voor abortus was gemaakt....Maar ik kon het niet. Wist zeker dat ik er spijt van zou krijgen. Ik woonde ook thuis en mijn moeder is en was ook in de zwangerschap mijn steun en toeverlaat. De rest van mijn familie steunden me ook waar ze konden. Van mijn nichten kreeg ik alle baby spullen (Die waren net uit de kleintjes) etc. iedereen droeg zijn steentje bij. Ik heb zeker momenten gehad die extreem pittig waren. Zo had ik in mijn zwangerschap een droom die zo ontzettend echt leek. De ''vader'' van mijn dochter kwam naar mij toe en legde liefdevol zijn hand op mijn buik en vroeg hoe het was? hoe het was met ons kindje? Toen ik wakker schrok en het tot me door drong dat het niet waar was was dit een enorme klap. Ik kan er nu nog steeds om huilen. Ookal had ik nog zoveel aan mijn moeder. Mijn moeder voelde regelmatig aan mijn buik etc. ik wist natuurlijk ook als geen ander dat het niet zo hoort te zijn. En dat deed pijn. Mijn dochter is inmiddels 1,5 en geniet iedere dag weer van der. Tuurlijk het is niet iedere dag rozengeur en maneschijn maar dat is overal zo! Het is gewoon zo'n wonder. Zou haar voor geen goud willen missen! Inmiddels heb ik alweer een tijdje een hele lieve vriend (Kende hem al jaren) en wonen we met zijn 3tjes samen. Ik vond bepaalde reacties soms wel heel vervelend. Kreeg van een collega de vraag hoe het moederschap me beviel. Ik antwoorde toen dat het me allemaal erg mee viel en dat ik echt genoot. Toen kreeg ik als antwoord: Ja maar jij hebt je moeder ook he?? Met andere woorden dat mijn moeder alles deed. Terwijl ik het eigenlijk allemaal alleen deed. Jij kunt het ook! Succes.
Ik heb het trouwens gedaan zonder alimentatie. Dit is een bewuste keuze geweest. Dit omdat ik zelf genoeg geld verdiende om kleertjes & voeding etc. voor mijn dochter te kunnen kopen. En als hij zou moeten betalen krijgt hij ook rechten.
hoi ik ken het gevoel heb het ongeveer het zelfde meegemaakt in 2010 ik was 6 weken zwanger en kwam er alleen voor te staan er gaat vanalles door je hoofd maar het liefde voor je ongeboren kind groeit begrip je situatie maar geloof me als het kindje er is vallen alle zorgen weg ik heb het ook met mijn zoontje nu en hij ziet zijn vader nooit liever een ouder die het kind wenst als 2 ouders die het kind niet wensen jou liefde voor het kindje word sterker geloof me maar zelf heb ik nu een nieuwe relatie maar helaas heb ik afgelopen week een miskraam gekregen mijn ventje was er gelukkig wel voor me maar geloof me liefde voor je kind is voor eeuwig nu denk je mss andere dingen maar als het geboren is denk je nergens meer aan als aan je kindje
er zijn heel veel steunpunten voor alleen staande moeder, consultatie buro en maatschappelijk werk zouden je daarbij kunnen helpen, dan kun je eens bij hun op visite en kijken hoe ze het doen bijvoorbeeld.