Ik was vanochtend de trapkast aan het opruimen en kwam allemaal papieren en folders tegen van het geboortecentrum hier in de buurt tegen. Die had ik gekregen toen ik zwanger was afgelopen maart/april. De tranen sprongen meteen weer in m'n ogen.. Het is namelijk mis gegaan in week 5/6. Het was allemaal heel onverwacht en we hebben best heftige gesprekken gehad erover omdat m'n vriend geen derde wilde. En nu komt het allemaal weer boven drijven. We hebben het er laatst nog over gehad omdat ik steeds sterker de wens heb voor een derde. M'n vriend zou wel nog een derde willen, voorheen absoluut niet dus dat is al een vooruitgang. Maar hij wil nog wachten. Bij mij is de wens voor een derde en het verdriet om de miskraam weer sterk aan het boven drijven. Is het herkenbaar? En gaan jullie hier mee om?
Hier ook gaat het vaak goed maar soms word je weer even met je neus op de feiten gedrukt. Zoals (heel lief trouwens) van moeders voor moeders dat als je daar stopt i.v.m een miskraam dat je een bloemenbon krijgt. Moest toen ook echt slikken. Ik praat er nog steeds veel over iedereen is ook hiervan op de hoogte dus scheelt veel. Mijn beste vriendin is echt net bevallen was ook wel even moeilijk maar dit snapte zij best en was daardoor heel lief en dan gaat het ook wel. Ik denk dat het allemaal moet slijten en ja er mee omgaan veel praten en ik wil graag als mijn gezinnetje helemaal af is graag een armband met namen van mijn kinderen en hieraan wil ik dan een vlindertje hangen want ook dit ieniminie kindje hoort daarbij.