Hoi allemaal, Ik was op zoek naar een actief topic over het vruchtbaarheidstraject in combinatie met PCOS waarin ervaringen en tips werden gedeeld, maar voor zover ik zie is die er niet. Ik weet al 10 jaar dat ik PCOS heb, maar pas recent is het weer een grotere rol gaan spelen aangezien mijn (altijd al aanwezige) kinderwens zich heeft vertaald in rammelende eierstokken. Als het aan mijn vriend ligt wachten we nog wat langer, maar het feit dat zwanger kunnen worden in mijn hoofd geen romantische fenomeen meer is sinds de PCOS diagnose, zorgt het voor heel veel mentale last. Ik ben per september gestopt met de pil, twee keer ongesteld geworden (de eerste keer na 35 dagen, daarna na 45 dagen en nu ben ik alweer 73 dagen aan het wachten op een uitblijvende menstruatie). Ik heb de afgelopen maanden ook gelet op mijn leefstijl (voor zover ik dat nog niet deed en heb de adviezen rondom PCOS ten harte genomen). Ik eet gezond; beweeg voldoende dagelijks en sport 4x per week (ik weeg 52 kilo bij 1.60m) drink gemiddeld hooguit 2 glazen wijn per week (en wil daar gerust mee stoppen) en slik allemaal supplementen. Voor mijn gevoel is er weinig wat ik zelf nog kan doen, kan uiteraard volledig op rantsoen en suikerinname volledig beperken, maar ik vraag me af of dat echt gaat helpen. Aanstaande woensdag dus toch een afspraak met de huisarts om een doorverwijzing te krijgen. Als ik mijn cyclus de afgelopen maanden had kunnen reguleren, had ik best nog even kunnen wachten en zouden we het over een halfjaar tot jaar wel gaan proberen. Hoewel dat ook geen garantie geeft op een directe zwangerschap, merk ik wel dat de onrust bij mij zoveel groter is nu ik weet dat ik (i) deels afhankelijk ben van onderzoeken en wachttijden tussendoor en (ii) van de medicatie en of deze überhaupt aanslaat. Daarom toch besloten om het onderzoekstraject in ieder geval te beginnen, ik woon in een grote stad en heb van andere gehoord dat ik moet rekenen op ongeveer een halfjaar voor de start van Chlomid of Letzrol vanwege de langere wachttijden… Volgens de cijfers is 50% zwanger na 6 maanden, en zo niet dan volgt een andere behandeling als ik het goed begrepen heb. Als alle uitslagen van de onderzoeken goed zijn en ik bij de 50% hoor die in verwachting mag raken, dan heb ik dus begin 2026 als stip op mijn horizon. Wat zijn jullie ervaringen? Hoe waren de onderzoeken? Hoe lang duurde het voor je kon beginnen met de behandeling? Vooral de wachttijd tussen onderzoeken lijkt me frustrerend. Ik merk nu al dat ik er zo extreem veel mee bezig ben. Al denk ik wel dat het gewoon rust geeft het traject in te stappen en de berg in stukken te hakken. Niet direct proberen het hele plaatje kapot te redeneren en analyseren, maar van afspraak naar afspraak. Mijn vriend voelt überhaupt de urgentie niet. Ik heb hem uitgelegd dat als hij over een halfjaar of jaar écht zou willen proberen, dat we dan pas zouden kunnen starten met het onderzoekstraject. Het feit dat daar dus nog maanden overheen gaan, voelt alsof we dat een beetje voor moeten zijn. We gaan in ieder geval het traject van onderzoeken dus in, en blijven praten. We kunnen altijd nog besluiten met de daadwerkelijke behandeling te wachten, maar dat geeft me al heel veel rust. Wat zijn jullie ervaringen als het neer komt op je relatie? Was het voor jouw partner ook lastiger zich te verplaatsen of was de timing van jullie “acute” kinderwens ongeveer gelijk? Ik ben een enorme flapuit en een open boek. Mijn omgeving weet dat ik kinderen wil, maar denken dat ik eerst nog even een jaar of 2 carrière wil maken. Ik vind het moeilijk om er niet over te praten, maar anderzijds wil ik het ook liever niet delen omdat ik bang ben dat dit de druk bij mij verhoogt. Niet alleen ik ben dan aan het hopen tijdens het traject en de eventuele pogingen die volgen, maar als anderen dat ook doen lijkt dat me zwaar. Toch merk ik nu dat de vraag naar mijn kinderwens steeds vaker wordt gesteld (omdat ik inmiddels een leeftijd heb waarbij dat maatschappelijk wenselijk zou zijn). Ik zeg dan wel vaak dat ik PCOS heb en ik dus een zkh traject zou moeten volgen, omdat ik de vraag ongepast vind en mensen dan vaak niet verder durven te vragen. Nu ik binnen een jaar de vierde vriendin heb die zwanger is en dat ongepland (een gewenst foutje) is, raakt het me steeds vaker en zou ik graag praten met iemand die ook een kinderwens heeft maar daarbij hulp nodig heeft. Het voelt dan oneerlijk dat het leven van mij en mijn vriend zo op orde is (ik weet dat het geen wedstrijd is en daar gaat het niet om, maar er zouden op papier geen redenen zijn om het krijgen van een kind nog even uit te stellen. Toch voeren wij eindeloze gesprekken over het klaar zijn voor kinderen, het inleveren van vrijheid, de spanning en dreigingen in de wereld, juist omdat we zo actief actie moeten ondernemen. Dan wens ik wel eens dat het bij ons ook als foutje zou beginnen, omdat ik zeker weet dat we dan zouden zeggen: ach het is misschien niet helemaal volgens plan en onze levens zullen veranderen, maar we kunnen een kindje wel alles geven wat het nodig heeft. Soms lijkt het me fijn dat de keuze een soort van voor je gemaakt wordt. De 4 vriendinnen waarover ik het heb deden het onveilig met hun vriend dus hadden dit uiteraard kunnen bedenken, maar op de koop toe nemen door ergens niet bij stil te staan, zorgt er wel voor dat je geen eindeloze lijstjes hoeft te maken met “voor” en “tegen” en echt een knoop door moet hakken. Voor mij is de keuze duidelijk overigens en is dat ook veel meer gebaseerd op gevoel en zelfverzekerdheid, maar mijn vriend vind het doorhakken van die knoop behoorlijk moeilijk als rationele twijfelaar (dat is een ander topic, maar dat heeft dus te maken met verlies van vrijheid, zijn wens om nog verre reizen te maken en dat hij de huidige stand van zaken in de wereld beangstigend vindt). Hoe gaan jullie om met de zwangerschapsaankondigingen in je omgeving? Blijdschap voert bij mij echt nog de boventoon, maar tegelijk rouw ik om mijn eigen droomscenario waarin je stopt met voorbehoedsmiddelen en een paar maanden casual seks hebt tot je menstruatie uitblijft en je zwanger blijkt. Het beeld van onderzoeken, het slikken van medicatie die waarschijnlijk ook wel invloed hebben op je gevoel, dan de geslachtsgemeenschap op de aangeraden dagen en dan wachten tot de testdag klinkt toch een stuk klinischer allemaal. Uiteindelijk hopelijk voor een goed doel, daar gaat het om, maar soms kan ik jaloerse gevoelens hebben naar de meiden bij wie het “een ongelukje” was en die nooit echt een enorme kinderwens hadden. Heel veel liefs voor iedereen bij wie dit ook een rol in het leven speelt. Of je nou net als ik aan de start staat, al veel verder bent in het traject of misschien zelfs succes hebt gehad maar graag nog een kindje wil. Alle ervaringen/vragen/tips zijn meer dan welkom.
Hoi! Na 3 jaar van uitblijvende menstruaties na verwijderen van mijn spiraal (ik heb er maar 6 gehad in al die tijd), na 2 miskramen toch maar naar de huisarts gegaan voor een verwijzing. Er is bij mij (nog) geen PCOS vastgesteld door een arts, maar ik ben doktersassistente en weet al jaren dat dat het geval is en hoopte het met voeding aan te kunnen pakken.. wat deels gelukt is. Ik heb 6 maart de eerste afspraak staan( wachttijd was 1,5e maand), mijn man heeft zijn semen onderzoek al gehad en dat was gelukkig allemaal goed! Het traject moet dus nog beginnen. Ik snap zoveel van wat je beschrijft.. het enige is dat mijn man nog meer zin heeft in het vaderschap dan ik hahah! Hij is er helemaal klaar voor. Als je wilt praten mag dat altijd! Ik hoopte zelf namelijk hier ook een PCOS girly te vinden waarmee ik soms kan sparren! Liefs, Ruby!
Hoi! Herken me in heel veel van het verhaal dat je beschrijft. Ik heb zelf eigenlijk altijd een wat meer sluimerende kinderwens gehad dus toen ik in 2019 te horen kreeg dat ik PCOS had (bij een routine echo voor een onderzoek) maakte dat me niet echt per sé ongerust. Ik wist sowieso niet goed óf ik kinderen wilde (vanwege vooral ook de redenen die jij omschrijft met betrekking tot je vriend: de wens om te reizen, vrijheidbeperking, mijn carriere etc) dus dat maakte allemaal niet zoveel uit. En opzich bleef dat ook zo toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, al wist ik wel direct dat mijn kinderwens met hem ineens toch wel ineens meer leefde. Mijn vriend is een stuk jonger dan ik ben, dus die urgentie was er niet eens heel erg, maar ik vond het op een gegeven moment (op mijn 33e) toch wel een goed idee om 'alvast' me voor te bereiden op een eventueel langer durend traject, dus toen uitendelijk via de huisarts een doorverwijzing gevraagd naar de afdeling Fertiliteit in het ziekenhuis. Ik had eigenlijk verwacht met mijn PCOD om gewoon 'ovulatie-inductie' medicijnen mee te krijgen, maar eenmaal daar kregen we ineens een héél andere toekomst voorgeschoteld want mijn vriend bleek praktisch onvruchtbaar dus werd het automatisch IVF en later kwam daar ook nog een ingewikkelder traject met Pre-Genetische Testen bij. Lang verhaal kort: met hulp van het ziekenhuis in Gent is 't allemaal goedgekomen en ben ik nu 20 weken zwanger van onze dochter na de eerste terugplaatsing. Dat is overigens wel echt een extreem uiterste: ik ken veel vrouwen die gewoon ovulatie inductie-medicatie (zoals Clomid of Letrozole) hebben gekregen en binnen 2-3 maanden zwanger bleken. Het hoeft dan allemaal ook niet zo enorm klinisch en spannend te zijn en dat laat veel meer ruimte voor spontaniteit en de romantiek die je zoekt. Wel denk ik dat de vrouwen die 'gewoon seks hebben en dan ineens zwanger zijn' wel een wat romantischer beeld afgeven dan de werkelijkheid is. Zoals je hier op 't forum kan lezen is het nu eenmaal zo dat zodrá je echt commiteert aan de kinderwens, je het liever vandaag dan morgen hebt en dat je dus merkt dat onbewust al met dingen rekening gehouden wordt. Dus ovulatie tracken, op gezette momenten tijden het gezellig maken: dat is haast onvermijdelijk op het moment dat de wens groot is, of je nu wel of niet een beetje hulp nodig hebt. Dat 'jaloerse' gevoel van "dat het soms zo makkelijk gaat" heb ik soms nog steeds, zelfs nu ik zelf wel gewoon (gezond en gelukkig) zwanger ben. Het is ook een natuurlijke reactie denk ik, want je wilt zelf ook gewoon iets heel graag en de toekomst voelt daarin gewoon nog zo onzeker. Dus geef jezelf daarin ook gewoon de ruimte om die dingen te voelen. Ik wist vóór ik aan dit avontuur begon niet goed wat me te wachten stond qua emoties en gedachtes. Zodra ik gevoelsmatig 'ja' had gezegd tegen de kinderwens, veranderde mijn perspectief en gevoel ook gewoon op zoveel vlakken. Vond dat lastig, want een jaar eerder was het allemaal nog zo van "ja, we zien wel, misschien hoeven kinderen niet" naar "we gaan een full-blown IVF-traject in." Enige wat ik daarover kan zeggen is dat een kinderwens echt heel biologisch geworteld zit in (veel) vrouwen en dat brengt dus een heel bijzonder spectrum aan gevoelens met zich mee. Wees daarin vooral ook lief voor jezelf. Ik heb nog wel een heleboel adviezen en tips met betrekking tot de start van een traject met PCOS, al klinkt het alsof je zelf goed op weg bent! Stuur me vooral een berichtje als je behoefte hebt om met iemand te praten die weet hoe het voelt om hier doorheen te gaan. Of als je gewoon even wilt schelden of vragen hebt, alles is okay!
Ik herken echt heel veel in je verhaal. er is op dit moment wel een actief topic over letrozol. Maar dat gaat vooral over het proces zelf. Dus niet over de aanloop en het pcos-verhaal. Ik zal wat van mijn verhaal delen, misschien heb je er wat aan. Mijn man en ik hebben sinds eind 2023 alles losgelaten. Het hoefde nog niet perse. Maar was wel welkom. Een jaar aangemodderd met heeeeeele lange cyclussen. Dus weinig kans.. toen werd ineens iedereen om ons heen zwanger. En werd onze wens ook groter.. in september 2024 heb ik de huisarts gecontact en verteld dat we graag wat hulp wilde ivm mijn pcos en lange cyclussen. Werd meteen doorgestuurd maar het ziekenhuis. We hadden een maand later in oktober een afspraak in het ziekenhuis. Vanaf daar ging het allemaal heel snel.... alle onderzoeken.. en een behandelplan. In januari ben ik gestart met de letrozol en ik zit nu in mijn tweede cyclus. Gaat dus wel bijna een half jaar overheen.. van de aanvraag bij de huisarts naar de daadwerkelijke behandeling. En dan was ons ziekenhuis nog snel. In 2023/2024 hoefde het allemaal niet zo van mijn man. Het was welkom, maar hij vond het ook wel prima zo. Nu we een jaar verder zijn en werkelijk waar iedereen in onze omgeving zwanger is, is elke maand dat ik ongesteld word er 1 teveel. Dus als ik een beetje wat kan aanraden is: vroeg beginnen! Helemaal als je pcos hebt en lange cyclussen. De gynaecoloog zei: je hebt nu gewoon 0 kans, we moeten zorgen dat je een regelmatige cylcus krijgt. En ik kan zeggen dat bij mij de laagste dosis al aansloeg en mijn cyclus nu al regelmatig is. maar mocht dat niet zo zijn.. dan duurt het nog langer voordat je een regelmatige cyclus krijgt, omdat ze de juiste dosering moeten zoeken. De letrozol is prima te doen. Je hoeft dit maar 5 dagen per maand te slikken, kan eventueel wat lichte bijwerkingen krijgen, maar hebt als het goed is vervolgens wel een regelmatige cyclus. En voor een zwangerschap ik dat natuurlijk super gunstig!! En die zwangerschapsaankondigen worden echt vreselijke naar mate de tijd vordert... vorig jaar kon ik ze allemaal handelen. Nu niet meer.. want het lijkt alsof het bij iedereen zo 1,2,3 hup lukt. En je moet proberen blij te zijn, maar vanbinnen ga je echt kapot. Dus eigenlijk is mijn advies: Maak de afspraak bij de huisarts, praat er goed over met je vriend en geef ook aan dat je dan echt niet binnen een maand zwanger bent. Er gaat nog zoveel tijd overheen. De eerste stap bij zo'n traject is je cyclus op orde brengen. En aangezien dat bij vrouwen zonder pcos al is. Begin je eigenlijk dan pas op het punt waar alle andere vrouwen zijn die een regelmatige cyclus hebben en een kinderwens. En ook bij hen.. kan het soms lang duren...... Oke mocht je eens willen chatten of meer info willen.. je mag mij altijd berichten.