7 vlindertjes, hoe moet het nu toch verder?

Ben vandaag in het ziekenhuis geweest voor de uitslag en het verdere verloop.
er waren geen afwijkingen gevonden aan het vruchtje, dus gewoon maar weer pech! Hallo, hoeveel 'pech"kan een mens hebben, ik op het moment eigenlijk niets meer.
We, mijn man en ik, hebben nu ook besloten dat we het er voorlopig bij laten en misschien in het nieuwe jaar weer opnieuw gaan proberen, maar op dit moment staat mijn kop daar nu echt niet naar.
Heb afgelopen week ook met behulp van een advocaat mijn ontslag ingediend, want bij die mensen ga ik echt never nooit meer werken. Laat me niet uitschelden voor k...wijf, zwangere ..... etcetc. dat gaat echt veel te ver, en na de miskraam en curretage durfden ze te zeggen dat ik me niet aan moest stellen, want zoveel mensen hadden dit meegemaakt en die kwamen ook normaal op hun werk. en nog meer blablabla. Ga nu eerst maar eens een tijdje aan mezelf denken en werken, want anders ben ik bang dat ik nog een keer instort.
Dit advies werd ook gegeven door de gyneacoloog vandaag, dus dat ga ik nu maar echt ter harte nemen.
jullie allemaal bedankt voor de hartverwarmende reacties.

 

Hoi Dees,

ik kan het geld eigenlijk ook niet missen, maar ik heb nu gekozen voor mijzelf. Ik ben 13 jaar in dienst daar, en het is al 13 jaar vechten, roddel en achterklap, scheldpartijen, tiraniseren etcetc. Maar, nu ben ik één keer voor mijn rechten opgekomen, en heb voor mezelf gekozen. Ontslag is aangevraagd door advocaat, met wederzijds goedvinden. Dat houdt in dat ik simpel gezegd niet meer ga werken, loon betaald krijg tot november en dan niets. Vanaf januari 2009 zou ik dan eventueel in aanmerking kunnen komen voor een WW-uitkering, omdat het met wederzijds goedvinden is, behoudt je dat recht. Vandaag hoor ik van de advocaat of ze er mee akkoord gaan .Gaan ze hier niet mee akkoord dan ga ik net zolang door tot het kantongerecht.Ik zit niet te wachten op een ontslagvergoeding of iets, ik wil er gewoon nooit meer heen, en omdat ik al 16 jaar werk en meebetaal aan alle premies vind ik eigenlijk dat ik toch wel recht zou hebben op eventueel een ww-uitkering en dat recht ga ik niet zomaar weggooien. Ik heb 3 ex-collega`s en een collega die er nog werkt die alle vier mee willen werken aan een eventuele rechtszaak.Zij moeten dan op papier zetten en weergeven hoe hun ervaringen zijn met werkgever en zo samen met mij aantonen dat de werkgever een hele slechte baas is. Zij zijn alle vier op een hele vervelende manier eruit gewerkt, vergelijkbaar met mij, maar zij hadden geen van allen een rechtsbijstandverzekering, dus kunnen nu alsnog hun recht halen door mij te helpen. Alle vier willen ze dit met liefde en plezier doen. Ook zijn er in een ander filiaal van mijn werkgever twee collega`s met een advocaat tegen hen bezig en zijn er twee collega`s die per direct ook hun ontslag hebben genomen. dit zegt denk ik wel genoeg over hoe de zaken er daar aan toe gaan.
Ik heb helemaal geen zin in al die toestanden en rechtsgang, maar als het moet dan moet het en dan ga ik voor alles of niets. Inmiddels al wel zo`n best aan het solliciteren naar een andere baan, want ik wil ook geen uitkeringstrekker worden, maar als het niet anders kan(tijdelijk) dan moet het maar even zo.
Ik ben blij dat ik deze keus gemaakt heb en dat ik in ieder geval nooit meer daar terug moet.

 

Goeiemorgen.

Wat heerlijk om te lezen dat er zoveel mensen zijn die op een afstand met mij meedenken.
Idd, alle denkbare onderzoeken die er te doen zijn hebben ze ook gedaan.Ook methionine-belastingstest ( dat is met die homocystïne? als je dit zo schrijft). Nu heb ik wel gehoord, via via, dat als daar een afwijking gevonden wordt, dat ze dan pas je bloed gaan testen op B12. Dit hadden ze bij dus gedaan en die waarde was 120. Achteraf hoorde ik dat de behandelend arts dit eigenlijk ook te laag vond, maar door al die grote en uitgebreide onderzoeken is dit schijnbaar een ondergeschoven paardje geraakt. Maar ja, gedane zaken zijn niet meer ongedaan te maken. Alle onderzoeksresultaten hebben ze zelfs naar het academisch ziekenhuis is maasstricht gestuurd door daar te laten checken door ene professor, want ook hier in het ziekenhuis snappen ze er eigenlijk geen snars van. In beginsel had ik dus alleen het probleem dat ik na de eisprong weinig tot geen progesteron aanmaak, maar dit is simpel op te lossen door HCG-injecties. wonderlijk genoeg heb ik dit bij de laatste zwangerschap niet gebruikt maar was de waarde uit zichzelf al hoog genoeg Ik kom zelf ook steeds maar weer op het B12 uit. Ik heb gelukkig een héle superdeluxe fijne huisarts die aan alle kanten meewerkt en meedenkt en hij is ook degene die dacht aan een B12 tekort. Door de fert.poli en gynaecologie was ik doorgestuurd naar de internist, omdat ze wilden weten of dat er inwendig ergens iets haperde. Die beste man vond dat mijn huisarts maar een kwakzalver was en wilde niets horen van een B12 tekort. Hij vond zelf dat mijn waarde van 120 'uitstekend' was. Ik was het dus absoluut niet met hem eens en heb ons consult van 3 hele minuten uitgezeten, aangehoord wat hij dacht en naar huis gegaan met een berg laboratoriumformulieren, een urinecontainer en de mededeling dat ik eind september terug moest komen. Ik dacht heel wijs, jaja, jij lult maar wat raak, ik ga met mijn huisarts beginnen aan die B12 injecties en tabletten en als ik bij jou terug moet komen, ben ik intussen ook weer gecheckt door de huisarts en als ik me dan veel beter voel als nu, kan ik bewijzen dat het door de B12 komt. Nou ja, zover is het dus niet gekomen, want ik was zwanger. De huisarts en fert.arts vonden 250 zelf ook aan de lage kant, maar niet té laag in de zin van dat het een miskraam kan veroorzaken. Maar, van de huisarts moet ik dus wel terugkomen, maar aangezien het hier de afgelopen weken een gekkenhuis is geweest heeft hij aangegeven dat ik moest komen als ik er zelf weer klaar voor was.
Nou, afgelopen donderdag te horen te kregen dat er met het vruchtje niets aan de hand was. Dus, nu ga ik morgen naar de huisarts en wil ik inderdaad een behandelplan met de B12 met hem doornemen. dit jaar gaan we sowieso niet meer bezig zijn met kids, even ademhalen en mijn lichaam en geest weer "normaal" zien te krijgen, dus nu kan ik ook 3 maanden bezig gaan zijn met beter te worden voor een gezonde en goede zwangerschap. Ik weet niet of dat we uberhaupt nog door willen gaan, maar ik wil nu alles op alles zetten voor het geval we volgend jaar nog één keer willen proberen
Gelukkig heb ik een fijne en meedenkende huisarts, en ik denk dan, het kan geen kwaad, die B12 injecties, dus laten we het maar gewoon proberen.
Ik kan ook melden dat mijn werkgever akkoord is gegaan met mijn ontslagaanvraag met wederzijds goedvinden, dus vanaf morgen heb ik geen werk meer, maar krijg mijn loon doorbetaald tot januari, en heb daarna eventueel gewoon recht op WW, daar ben ik niet op uit, maar ik kan nu even rustig ademhalen, bijtanken van alles wat er is gebeurd en op mijn gemak op zoek naar een nieuwe baan. Pfff, opluchting.

 

Hoi iedereen.

wilde eventjes laten weten dat is a.s. maandag weer ga beginnen met de B12 injecties. de huisarts vond het niet perse noodzakelijk, maar wonderwel begin ik weer allerlei vage klachten te krijgen, zoals tintelingen in handen en voeten, verrek weer van de pijn in mijn knie en heup, dus hij vond het niet onverstandig om toch maar weer te gaan beginnen. Een waarde van 251 is dat ook niet extreem laag, maar ook weer niet hoog genoeg, vandaar.
misschien volgend jaar voor ons meer geluk?

 

Ik wilde jullie even op de hoogte houden van de nieuwe ontwikkelingen.
Heb gisteren een telefoontje gekregen dat ik vanaf 1 november een nieuwe baan heb. dus, gelukkig af van het hele circuit en regeltjesoerwoud van het CWI/UWV,want daar wordt je echt niet vrolijk van. Het is een hele andere baan, administratief, dus lekker op kantoor, niet meer de stress van de hele dag in een supermarkt werken, want ik kom er wel achter dat dit een hele grote stressfactor is geweest in mijn leven.
Voor de rest gaat het redelijk, lichamelijk helemaal hersteld, ben afgelopen week voor het eerst weer ongesteld geworden, als vanouds, dus weer heel hevig, maar voor mij een teken dat mijn lijf weer "gezond" en normaal is. Het geestelijke heeft gewoon zijn tijd nodig, ervaring heeft geleerd dat dit een oude wijsheid is, die gewoon waar is.
In januari gaan we nog een keertje praten in het ziekenhuis, over eventuele mogelijkheden/risico`s etc, maar we gaan niet meer proberen zwanger te worden met behulp van het ziekenhuis. als we nog een poging durven te wagen, dan is het zonder de hulp van de artsen, want het is nu elke keer gelukt zonder hen, en aan die miskramen kunnen hun ook niets doen of voorkomen, dus dit is iets waar we heel goed over na moeten denken.
Gelukkig kan ik zeggen dat het over het algemeen goed gaat hier, met goeie dagen, maar ook met minder goeie dagen.

 

hoi Aquilegia

Het gaat, maar ik heb me weleens beter gevoeld.
Lichamelijk ben ik helemaal hersteld,maar in het koppie hè, dat wordt moeilijker.
We hebben met elkaar afgesproken, ook uit zelfbescherming, dat we de rest van dit jaar zouden benutten om weer een beetje een "normaal" leven te gaan leiden, na te gaan denken over de toekomst, alles wat er is gebeurt te verwerken, voor zover dat mogelijk is en dat we in het nieuwe jaar nog één keer een gesprek gaan hebben in het ZH over het hoe, wat, waarom, wel/niet etcetc.
We hebben al veel gepraat en gejankt, maar het lijkt wel of het steeds moeilijker wordt. Mijn gevoel zegt dat ik niets liever wil dan zwanger worden/zijn en een kindje wil, zo erg dat ik soms ziek wordt van verlangen, maar mijn verstand roept heel iets anders. Zijn al die miskramen niet een "teken" van..............dat het niet voor ons is weggelegd? Is het een waarschuwing dat ik lichamelijk inderdaad niet sterk of gezond genoeg ben om zwanger te zijn? Zoveel vragen zijn er waar nergens een antwoord op is. Ook ben ik heel bang voor een eventuele volgende zwangerschap. Bij de vorige hadden we zo toegeleefd naar de echo waarop het hartje te zien zou zijn, want als dat het doet, dan kan het bijna niet meer mis gaan. dus, na twee goeie echo`s, waarop het hartje goed klopte en het vruchtje goed groeide, durfden we positief te zijn over de toekomst, maar weer ging het mis. Dus, bij een volgende zal ik niet gerustgesteld worden door een goeie 12-weken echo- 20-weken echo of noem maar op, ik denk dat ik de volle 9 maanden in doodsangst zal leven, en dat is nou ook niet de bedoeling van zwanger zijn.
Ook om al die zwangere vrouwen te zien, doet nu veel meer pijn dan een jaar geleden. Toevallig is een buur-buur-buurvrouw afgelopen week bevallen van haar tweede kindje. Toen zij zwanger was van haar eerste, waren we samen zwanger, en zij heeft inmiddels twee kids, en wij hebben helemaal niets, als alleen een hoop ellende gehad, en dat voelt zo oneerlijk. Ook zoiets met mijn zus. Wij waren vorig jaar in dezelfde maand zwanger geworden. Inmiddels is haar kindje 4,5 maand, in dit zelfde tijdsbestek ben ik 2 keer zwanger geweest en heb nog niets. Elke keer als ik haar kindje zie, dan huilt mijn hart, want ons kindje zou dan nu ook zo`n 4,5 maand zijn geweest en ik zie nu van dichtbij wat ik allemaal mis. Dat is ook een van de redenen waardoor ik niet met volle teugen kan genieten van dat kindje, want als ik dat kindje zie, voel en vasthoudt, dan wil ik alleen maar janken en wordt ik soms zelfs "boos". Mijn zus is gestopt met de pil en twee maanden daarna zwanger geworden. Ze heeft flink doorgerookt, en ongezond gegeten ( veel vette hap, want ze heeft nooit zin om te koken) en hun kind komt, ondanks al die dingen gezond en wel ter wereld en blijft lekker 9 maanden zitten, terwijl wij ziekenhuis in en uit lopen, gezond eten, drinken, alles doen en laten wat er van je verwacht wordt als je zwanger wilt worden of bent, en bij ons gaat het steeds mis. Dan is het voor je gevoel heel oneerlijk verdeeld in de wereld. Maar ja, dat is natuur en kan je niet regelen, maar het doet wel verrekes zeer.

Afgelopen week heb ik nog een keer bloeduitslagen gehad, ivm vitamine B12, die is nu hartstikke goed, zit nu op 465, dus dat is perfect, HB was 8,8, dus ook kei goed, maar ja, dat wil ook niets zeggen.
Nou, het is een heel verhaal geworden, we wachten nu maar af wat de toekomst ons gaat brengen, wel of geen kinderen, we hebben elkaar en dat is voor ons het belangrijkste en dan zien we wel.

Hoe is het met jou, want ik lees dat je weer onderzoeken hebt gehad?
Dus, bij jullie blijft het ook doorsukkelen als ik het goed begrijp?

Nou, ik hoor het wel,

groetjes,Havefun.