Hallo meiden! Even in het kort mijn verhaal en hoe ik er nu in sta. 28 maart 2012 heb ik moeten bevallen van ons eerste zoontje omdat ik zware zwangerschapsvergiftiging had gekregen met 21 weken (met 23 weken bevallen). Onze kleine heeft de bevalling niet overleefd wat enorm veel verdriet met zich mee heeft gebracht en nog brengt, wat mis ik hem. De tijd daarna was dus zwaar. Ik moest zelf weer opknappen, wat 2 maanden heeft geduurd. Ik moest en zou weer zwanger raken en 4 maanden na de bevalling was ik dan ook weer zwanger. Fijn dat het zo snel gelukt is weer! Daarnaast hebben we veel mensen verloren door verschillende redenen: geen begrip, mensen die oordelen of dat je ineens niet meer leuk bent nu je een bagage hebt. Al met al trek ik dat heel slecht, heb daar echt verdriet van; we waren enorm sociale tijgers!! Nu ben ik bijna 20 weken zwanger van een nieuw klein leventje, ook een jongetje! De spannende tijd komt er aan.. Dat brengt veel kopzorgen en stress met zich mee, samen met de minder sociale contacten en het feit dat ik zwanger zijn erg zat ben. (nu 43 weken in 1 jaar!!) Ik zou zo graag dit kleintje bij me willen hebben en willen delen met de hele wereld. Maar wil hem zo lang mogelijk in mijn buik houden!!! Het mag en kan niet weer misgaan, dat trekt toch geen mens?? Dus ja, enorm veel kopzorgen (gelukkig geen fysieke, dat gaat super), maar wordt er zelf zo verdrietig, boos en gefrustreerd van. Komt iemand dit bekend voor en hebben jullie tips hoe ik hiermee om zou kunnen gaan? Met mijn verkering kan ik enorm goed praten, we snappen elkaar!! De omgeving denkt het te snappen, maar door de dingen zie gezegd worden, voel je gewoon dat dit niet zo is. En ik kan het ze niet eens kwalijk nemen! Maar hoe moet ik daar zelf nu mee omgaan? Ik hoop dat jullie mij toch een beetje op weg kunnen helpen. Alvast bedankt! Liefs
Je hebt ook veel meegemaakt. Het is logisch dat het een zware tijd voor je is. Als je niet meegemaakt hebt wat het is om een kind te verliezen is het bijna niet te doen om in te denken wat dat voor jullie inhoud. Ze voelen niet dezelfde pijn als jij. Probeer voor je te houden dat ze het goed bedoelen. Als ze conclusies trekken die niet kloppen probeer het dan uit te leggen hoe jij het voelt. Geef ook aan als je iets niet prettig vindt wat ze over je zeggen. Sterkte!
Jeetje wat een verhaal meid......wat moet dit zwaar voor jullie zijn! Het is ook moeilijk om dat te bevatten als je het zelf niet hebt meegemaakt.... Kan je dus geen tips geven maar wel een dikke digitale knuffel! Ik hoop dat jullie over een tijdje een prachtige gezonde zoon in de armen mogen sluiten!
Weet precies hoe jij je nu voelt! Wij zijn onze dochter verloren na 23 weken zwangerschap. De placenta was geheel losgekomen. Ik ben nu in totaal 3,5 jaar bezig met zwanger zijn, zwanger worden, operaties van buitenbaarmoederlijke zwangerschap, miskramen, currutages etc. Je angst begrijp ik maar al te goed. Het enige dat bij mij echt heeft geholpen is dat ik uiteindelijk toch met een professionel ben gaan praten enmezelf elke dag weer inprent dat een zwangerschap vaker goed gaat dan fout en dat ook mijn lichaam het kan!
Dag mamajens, Wat vreselijk naar dat jullie je zoontje zijn verloren... Net nog te klein om een kans te hebben, maar toch al helemaal een mensje, zo oneerlijk! En het is nog zo kort geleden, dat heeft nog zo veel invloed op jou nu denk ik... Ik weet niet of ik echt goede tips heb, maar weet misschien een beetje wat je doormaakt, ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt en ben nu ook weer zwanger, wat helaas nu ook niet echt probleemloos verloopt. Ik heb juni 2011 met bijna 20 weken een vroeggeboorte gehad, oorzaak onbekend. Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel, daarvoor heb ik een zwangerschap zonder problemen gehad en bevallen met 40 weken van mijn zoontje. Ik was na die vroeggeboorte heel erg van de kaart en in de war en verdrietig. Had wel het gevoel dat iedereen meeleefde, maar je merkt toch dat als mensen zoiets niet zelf hebben meegemaakt, ze niet snappen hoe jij je voelt. Bijv een goede vriendin die na 4 dagen al vroeg: en , hebben jullie het een beetje een plekje kunnen geven, ben je al weer aan het werk?? Zat ik daar met mijn lekkende borsten en bloedingen en alles... En veel goedbedoelde opmerkingen die totaal de plank misslaan, zoals misschien is het maar beter zo, de natuur blabla. Je bent al hypergevoelig dus dat soort opmerkingen kunnen echt kwetsen. Of als mensen zeggen : oh mijn tante heeft ook een miskraam gehad, en die heeft daarna nog 3 kinderen gekregen... (het woord miskraam vond ik ook kwetsend, het was gewoon een bevalling, met een kindje, geen miskraam!). Aan de andere kant merk ik ook dat als andere mensen iets moeilijks meemaken, ik ook niet altijd weet wat juist is om te zeggen... Ik heb wel bij een goede vriendin uitgesproken dat ik het vervelend vond wat zij zei en dat hielp wel. En dan over een nieuwe zwangerschap, ik wilde ook zo snel mogelijk weer zwanger worden, en dat duurde nog 9 maanden bij mij, een eeuwigheid. En ik word gelukkig deze zwangerschap heel goed in de gaten gehouden, doen ze dat bij jou ook? Dat helpt wel bij mij. Helaas is het bij mij sinds de 20 weken aan t rommelen, dus sinds het vorige keer misging, dus heb sindsdien bedrust en zit alleen maar in de stress. Ben nu zelfs i. Zkh opgenomen met longrijping, maar er gebeurt nog niks gelukkig. Ik heb regelmatig paniekaanvallen maar wat mij wel helpt is bedenken dat dit gewoon een shit tijd is, en dat ik hierdoorheen moet om te bereiken wat ik wil: een kindje. Ook doe ik nu alles wat er gedaan kan worden, nl liggen en controles, meer kan ik niet doen.... Ik las laatst ergens: laat los waar je toch geen invloed op hebt, en dat helpt (soms) een beetje. Ik voel mij nu oha wel gesteund door mijn omgeving maar er zijn ook mensen in wie ik wel teleurgesteld ben soms. Al weet ik ondertussen wel aan wie ik wat heb... Gelukkig heb jij wel heel veel steun aan je partner! Al zijn er maar een paar mensen, dat is toch t belangrijkste... En soms helpt t om t uit te spreken... Nou meis, sorry, het is een beetje lang verhaal geworden, zit dit ook nog op mijn tel te typen dus missch een beetje rommelig... Misschien helpt het ook om hier op ZP je ei kwijt te kunnen... Hoop echt dat deze zwangerschap goed verloopt en je, vooral nadat je die rotperiode van 23 weken voorbij bent , je wat beter gaat voelen! Maar t zal altijd spannend blijven, totdat ie veilig in je armen ligt! ( maar ook dan maak je je altijd zorgen, dat hoort er ook wel weer bij)... Veel sterkte!!
Wat een enorm lieve berichtjes, dat is al zo fijn! En realistisch gesproken weet ik het, precies zoals jullie zeggen. Maar de emoties lopen hoog op steeds. Het is allemaal precies zoals Jomay zegt: spot on! Het doet zoveel pijn wat mensen zeggen.. je kan het ze niet kwalijk nemen, maar het ermee omgaan of zeggen wekt ook regelmatig discussies op. Daar heb je dan echt geen zin in! Wat heftig, Jomay dat de bevalling zomaar op gang kwam en WmvSS dat jullie ook het kindje zijn verloren met 23 weken. Hebben jullie ook dat je dan ergens bent (groep mensen) dat je het gevoel hebt dat het op je voorhoofd geschreven staat en dat niemand er wat mee doet? Of dat mensen je niet meer bellen om af te spreken of juist steeds afzeggen? Ik heb mij ook al een paar keer voorgenomen om het maar zo te laten.. Nieuwe mensen ontmoeten en tegenkomen op zwemmen of yoga straks en dat je dan gewoon opnieuw begint. Maar aan de andere kant heb ik juist ook mensen nodig.. ahhh wat een dilemma! Ik wens jullie veel, heel veel succes met de nog verdere verwerking van jullie verloren kindjes, heeeeel veel geluk en liefde met de kindjes in jullie buik en voor Jomay: sterkte in het zkh, wat een kwelling ook! Ik word trouwens ook goed in de gaten gehouden, elke 2 weken naar het WKZ en ook een echo. Heel intensief ook!
Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik wil je alle sterkte en kracht van de wereld toe wensen om deze rotperiode te doorstaan. Leun op de mensen die je wel "begrijpen"en steunen. Een hele dikke knuffel voor jou en alle andere mama's die dit mee hebben moeten maken!
Hee, dat gevoel wat jij beschrijft had ik precies zo. Alsof er letterlijk op mijn voorhoofd stond: 'ik ben net mijn kindje verloren', en iedereen het aan me kon zien. Voelde me heel raar, heel transparant. En dat alle gesprekken dan over andere dingen gaan, terwijl ik alleen maar daaraan kon denken... Als iemand er eens wel naar vroeg vond ik dat heel fijn, niets zo erg als mensen doen of er niks meer aan de hand is. Dat neem ik dan ook maar mee als les voor mezelf als anderen iets overkomt: er juist wel naar vragen. Ik had niet het idee dat mensen contact afhielden, wel dat ik mezelf niet gezellig vond, omdat ik me gewoon kut voelde. Ik moet wel zeggen dat het bij mij wel heel erg hielp dat ik al een zoontje heb om voor te zorgen, dat heeft me er wel doorheen gesleept, denk dat ik t anders nog moeilijker had gehad... En ook verwarrend want je bent wel moeder geworden, maar hebt geen kindje.... Afschuwelijk... Maar idd contact met mensen wordt op de proef gesteld... Ik merk het ook aan een vriendin, zij hebben een hele heftige tijd met hun kindje gehad (levensbedreigend) en hebben ook veel moeite met reacties of gebrek aan interesse van 'vrienden' of zelfs familie. Andere situatie maar ik herken het wel. Het ligt zo gevoelig...
Hallo daar ben ik weer. Zit er nog over na te denken, over vervelende reacties van anderen of het negeren... Volgens mij zijn er verschillende redenen waarom mensen zo kunnen reageren: -of het zijn mensen die geen zin hebben in moeilijke toestanden en ellende en alleen maar lollig willen doen. Of bang zijn voor emoties en dat uit de weg gaan. Aan die mensen heb je dus wat dit betreft niet zo veel. - of het zijn mensen die geen idee hebben hoe ze hier op moeten reageren. Ze zijn bijv bang dat als ze er naar vragen, ze jou verdrietig maken, dus ze vragen er maar niet naar. Ze beseffen niet dat ze jou niet verdrietiger kunnen maken dan je al bent, alleen door erover te praten. Ze schrikken bijv als je gaat huilen en denken dan: dat doen we maar niet meer volgende keer. Dan kan het misschien helpen als je of er zelf over begint, of iets zegt van: ik vind het wel fijn om het er even over gehad te hebben... -of mensen die zo met hun eigen dingen bezig zijn dat ze zich niet realiseren hoe heftig dit is voor jou, ook omdat ze zelf nooit zoiets hebben meegemaakt. Bij die mensen weet ik ook nooit zo goed of ik er nou wat van moet zeggen of niet, daar heb je ook niet altijd zin in. Ik bedoel maar, ik ken jouw vrienden niet, maar t is niet altijd mensen kwalijk te nemen dat ze vervelend of niet reageren. (en soms ook wel en komt niet meer goed). Maar leuk is t niet nee...
wat een zwaretijd is dit voor jullie.en in moeilijke tijden leer je echt pas je echte vrienden kennen zo gaat dat altijd en de mensen bij wie je nu terecht kan dat zijn je echte vrienden.die zullen je steunen door dik en dun. ik ga voor jullie duimen dat deze uk gewoon lekker kan blijven zitten.en hoe moeilijk ook probeer te genieten van je kleintje, liefs en knuf
Wat moet dat vreselijk zijn die onzekerheid. Ik heb helaas geen tips, maar wil je wel veel succes wensen. Hopelijk blijft je kleine mannetje nog heel wat weekjes zitten!!
Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt, wat moet dit verschrikkelijk voor je geweest zijn. Tonen je "vrienden" geen interesse in hoe jij je voelt of oordelen ze over hoe jij je moet voelen of gedragen? Hoe ervaart je vriend dit? Woon je in de buurt van Utrecht? Aangezien je onder controle bent in het WKZ? Liefs
Meis, wat vreselijk voor jullie! Ik wil je heel veel kracht wensen om de komende weken door te komen. Je bent volgens mij een sterke persoonlijkheid, ik weet zeker dat dit je/ jullie gaat lukken! Sterkte!!
Ik heb niet echt tips voor je, maar wil je wel even een hart onder de riem steken. Het is nu eenmaal loeizwaar, een tweede zwangerschap nadat je een kindje verloren hebt. Ik had er op een gegeven moment ook moeite mee dat ik zo lang zwanger was. Onze oudste dochter is geboren en overleden met 31 weken zwangerschap. Onze tweede is nu gezond en wel geboren met 39 weken. Zo ben je dus in korte tijd 70 weken zwanger! Ik was er klaar mee, maar voelde me ook rot daarover, ik wilde toch zo graag dat dit kindje niet te vroeg kwam. Je merkt ook dat mensen in je omgeving niet snappen hoe je je voelt. Dat kan ook niet, maar dat maakt het soms lastig en frustrerend. Ook de goedbedoelde opmerkingen dat je nu echt moet genieten kunnen verkeerd aankomen. Mensen hebben geen idee hoe het is, gelukkig maar voor hun, maar echt begrip krijg je waarschijnlijk alleen bij je partner, mensen die héél dicht bij staan en mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Bereid je er ook op voor dat misschien als je straks een voldragen en gezond kindje op de wereld hebt gezet (want daar moet je gewoon van uit gaan hoor! ), mensen soms de sterf/geboortedag van je eerste kindje niet meer weten of geen moeite doen die te onthouden. Wij hebben ontzettend veel geboortekaartjes gekregen voor onze tweede dochter heel fijn, echt meer dan honderd. Op de sterf-/geboortedag van haar zusje twee weken later hadden we twee kaartjes. Oh ja, en eentje van de uitvaartdame. Dat heeft echt veel pijn gedaan, mensen zijn het vergeten of vonden het niet belangrijk genoeg om te onthouden, in de agenda te schrijven en dachten misschien dat nu alles goed is gegaan het niet belangrijk meer was. Ik merkte het afgelopen jaar dat er heel veel opgekropte woede bij mij zat, waar ik niet echt iets mee kon. Ik kreeg toen van iemand de tip om die dingen allemaal van me af te schrijven. Ik heb pagina's vol zitten tikken op de pc (lekker rammen op het toetsenbord), zonder rem of blad voor de mond gewoon precies schrijven waarom en op wie ik zo kwaad was. Dat luchtte enorm op! Ok, het is niet echt een samenhangend verhaal geworden, ik wens jou en de andere dames in dit topic heel veel sterkte en een hele voorspoedige verdere zwangerschap met een prachtige afloop.
Wat een fijne berichten! Zo fijn dat ik niet de enige ben. (ehh niet hoor, liefst zo niemand dit moeten voelen!) Ik ben nu heeeeel druk op het werk (zelfstandig ondernemer), maar ik zal als ik tijd heb sommige even een privé bericht sturen.
kan je gevoel alleen maar beamen.. Zelf heb ik het alleen aan mijn leidinggevende verteld dat ik zwanger ben en 2 vrienden.. Nog niet aan mijn ouders, ben bang voor mijn moeders reactie.. Ze vond het te vroeg nog een paar weken geleden om weer zwanger te worden.. Tis heel erg verschrikkelijk, ben erg bang voor wat er allemaal kan gaan gebeuren.. Ook als ik lees van iemand waar het kindje van is overleden, en nu dreigt het weer te gebeuren, tenminste het ziet er niet goed uit.. Vind dat echt dood eng, Ben ook erg bang voor de reacties van mensen als ik het ga zeggen.. Ze kunnen nu al moeilijk met me praten en vragen achter me rug om hoe het met me gaat.. Of ze zien dat het niet gaat en negeren me volkomen.. Moet maar denken dat hun het er ook moeilijk mee hebben..