Zoals vele kindjes een periode hebben van eenkennig zijn hebben, is mijn zoontje van 1,5 precies het tegenovergestelde. Hij is nogal 'vrij' laat maar zeggen en dat levert bij mij en bij anderen soms ongemakkelijke situaties op. Wanneer we bijv op een verjaardag binnen komen, loopt mijn zoon vrijwel meteen op iemand af (vreemde) en kruipt op schoot of nestelt zich tegen diegene aan en blijft gewoon zitten met een enorme smile....ik zie ze dan wat ongemakkelijk kijken. En zo gaat ie soms iedereen langs (meestal mannen). Of bijv ook in de speeltuin als er een andere papa op een bankje zit. Hij zit zo op schoot. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet, de meesten vinden het wel grappig, Tenminste wat ik ervan opmaak, maar niet iedereen is hier van gediend natuurlijk. Ik vind het ook zo wat om hem telkens bij iedereen weg te trekken, want dat geeft ook weer een verkeerd seintje naar hem. Wil hem geen mensenschuw maken. Maar toch... ik lach altijd maar wat schaapachtig. Wat moet ik hier nu mee, gewoon laten gaan? Ik zeg ook vaak wel, joh.. als je er zat van bent, zet hem maar neer ofzo iets. Maar dat doen ze -uit fatsoen denk ik- dan weer niet. Zal wel een periode zijn.... hoop ik. Meer mensen die dit herkennen? Ik lees en hoor meestal over kindjes die juist zo eenkennig zijn namelijk.
hihi ik vind het wel schattig Zelf hebben we geen eenkenning kindje, maar ze gaat dan ook weer niet bij vreemden zomaar op schoot. nou ja.. eigenlijk bij niemand want ze wil alleen maar rondrennen maar ik denk dat als mijn kindje bij een vreemde op schoot wil klimmen ik tegen mijn kindje zal zeggen: 'kom maar bij mij zitten, want misschien wil die meneer/mevrouw dat helemaal niet' En dan krijg je van de mensen zelf wel een reactie van: oh maakt niet uit hoor. of als ze niks zeggen willen ze denk ik niet dat hij op schoot komt. Zoiets bedenken?
Hallo mamamuts, Heel herkenbaar, jouw verhaal! Mijn dochter heeft dat rond die leeftijd ook heel erg gehad. Die liep ook zo op 'vreemden' af en ging op schoot zitten enzovoorts! Dat op schoot zitten en die 'vrije' manier gingen wel over rond dat ze twee was. Eenkennig is ze echter nooit geweest en nu ze bijna 3 is, is het een heel eigengereide, zelfstandige meid. Ze wil bijvoorbeeld overal over 'onderhandelen' (zo van: als ik mn brood opeet dan krijg ik een koekje enz), wil alles zelf doen en wil zelf graag de regels bepalen. Ze heeft dan ook veel structuur en remming van onze kant als ouders nodig. Ik denk dat het heel erg met karakter te maken heeft. Ik zie in mijn jongste dochter van 3 weken al een heeeeel ander kind (slaapt ook heel anders enzovoorts, zoekt veel mijn nabijheid)...
hahaha heel herkenbaar jouw verhaal!! hier 2 jongens die heeeeeeeeeeeeel sociaal zijn gaan bij iedereen opschoot en maken met iedereen een praatje en idd vooral mannen ik herken mij zelf er wel een beetje in ik praat ook erg gemakkelijk!!! wij laten het gaan maar waarschuwen wel dat ze ons wel moeten blijven zien want ze lopen ook zo met ioedereen mee en dat vind ik wel angstig
haha dat hebben wij dus ook alleen hier zijn het meer vrouwen waar hij aandacht van wil haha en als ze niet zien dat hij lacht dan kijkt hij echt van 'pff nou dan niet he, b*tch' hahaha Moet er soms wel om lachen Ook op verjaardagen is hij totaal niet moeilijk, gaat naar iedereen toe, heerlijk joh. Wel zal ik hem straks leren als hij het beseft dat hij het niet bij elke vreemde zo kan doen.
Wat grappig, hier totaal niet herkenbaar want dochterlief is kleef en plak aan mama en nu speelt ze vaak gewoon en begint ze wel wat meer anderen op te zoeken maar lange tijd moest ze daar niks van weten. Ik zou er niet teveel aandacht aan schenken en wat je zegt is toch goed, "ben je het zat zet hem dan maar neer" meesten vinden het juist wel leuk met een kindje op schoot. Tenminste als ik zie hoe vaak ze proberen mijn dochter te lokken
Bedankt voor jullie antwoorden. Wel herkenbaar dus! @Jolene; Ha,ha dat herken ik ook bij mijn oudste, zij is 3,5 en was eigenlijk ook nergens bang voor, deed precies zo als mijn zoontje, maar nu is ze een stuk terughoudener geworden en loopt niet meer zo snel op een volwassene af. (ze is juist banger geworden) Maar met onderhandelen is ze idd ook erg goed , als ze iets niet mag komt ze altijd met een compromie. en idd ze moet ook remming en regels hebben, anders neemt ze een loopje met ons. @fokje; ja dat is dus bij mijn zoon ook zo, hem los met mij mee laten lopen doe ik nog niet veel, (ja kleine stukjes), want als ik links ga, gaat hij rechts enz en idd hij loopt met iedereen mee, hij kijkt echt nergens naar. Het is natuurlijk ook wel grappig dat ie zo 'sociaal' is. Het houd je iig bezig! Je kunt er natuurlijk ook weinig aan doen, maar wil niet dat anderen zich ongemakkelijk voelen omdat mijn kind ongevraagd aan hun 'hangt'.
Hahaha, ja zeker herkenbaar, hier 2 van die anti-eenkennige Laatst waren we in het zwembad en zat er een andere moeder op de grond in het peuterbadje, en ik zat op de kant. En jawel hoor, steeds bijndie mevrouw op schoot...