Ik erger mijn niet aan andermans kinderen. Ik denk eerder mensen aan mijn oudste. Die kan heel erg enthousiast zijn en word dan erg druk, doet het liefst 10 dingen te gelijk. Dit zijn wel leuke dingen maar dus wel heel druk. En tsja ik zeg er wel wat van, maar hij is gewoon enthousiast en moet ik hem dan remmen? (Dit is bijvoorbeeld met voetbal, dan kan hij zo blij zijn dat hij bij iemand in het team zit) in een restaurant zitten doe ik dan ook weinig met hem, behalve als er een kinder gedeelte is.
Ik erger mij best vaak aan andermans kinderen eigenlijk.. Ik ben heel streng qua opvoeding denk ik. Als ik nee zeg betekend dat ook nee, en dan valt er niet over te discussiëren. Dat eeuwige gepraat en uitleggen aan kinderen word ik zo moe van. Ze hebben in mijn ogen gewoon niet altijd inspraak of wat te zeggen. Wat dat betreft ben ik de ouder en zij het kind. Ik vind dat de kinderen tegenwoordig veel te soft worden opgevoed. Laatst werd een moeder geslagen door haar peuter en ze begint een beetje stom te lachen? Als mijn kind mij slaat heeft ze echt een heel groot probleem. Of rondrennende of gillende kinderen in een restaurant, vind ik ook een gebrek aan opvoeding.
Sluit ik me helemaal bij aan. Ik denk ook dat heel veel ouders van nu vriendjes willen zijn met hun. Het gebeurt vaker dat moeders schaapachtig lachen of het grappig vinden als het kind de ouder slaat. Fout fout fout. Dat is dus eigenlijk onacceptabel gedrag belonen
Dit Nu erger ik me meestal aan kinderen omdat ik kinderen sowieso al niks vind (behalve die van mezelf haha) Ben naast het strenge en geen discussie voeren wel een lieve mama. Als mama liefde nodig is (of niet) krijgt ze dat in overvloed.
Helemaal mee eens. Inderdaad dat eeuwige gepraat en uitleggen en verklaren aan kinderen. Wij doen daar ook niet aan mee. Iets is gewoon zoals het is en wanneer het antwoord nee is dan blijft het nee. Je moet niet iets recht willen praten wat krom is.
Ik denk dat veel mensen ook vergeten dat ieder kind anders is. Bij het ene kind werkt een strenge aanpak veel beter als bij het andere kind. Ik hoef van mijn dochter echt niet te verwachten dat zij stil blijft zitten op een stoel. Dat zit totaal niet in haar karakter! Bij de winkel netjes naast mama blijven... ECHT NIET! En word ik boos omdat ik er even geen zin in heb werkt het alleen maar averechts. Als ik rustig even aan haar vertel wat ik wil en haar probeer te betrekken bij het boodschappen doen dan gaat wel wel. De oudste (mijn bonus dochter) is een heel ander meisje. Zij week als peuter/kleuter echt niet van je zijde af en kon gerust lang stil zitten. Zij had echt een hele andere aanpak nodig als mijn dochter nu. En bij onze 3e dochter is het vast weer heel anders. Het enige wat fout is is als je je kind mishandeld (geestelijk of lichamelijk) maar dat mensen een andere opvoeding hebben of als hun kind niet zo goed luistert als je eigen kind wil niet zeggen dat de ouders het anders moeten doen. Wij kennen de vreemde kinderen in de supermarkt niet. Misschien zijn het normaal wel engeltjes behalve met boodschappen doen Ik heb altijd alleen maar "medelijden" met zo'n vader of moeder omdat ik weet dat iedereen met kleine kinderen wel eens zo'n situatie mee maakt. En of je nou boos word of lief gaat praten maakt vaak niet uit. Geen van beide heeft vaak nut. Ik negeer het gedrag meestal en dat werkt bij mijn dochter wel, maar bij een ander waarschijnlijk weer niet. Nu heb ik het alleen maar over winkelen natuurlijk. Het kind dat K*twijf zegt krijgt op dat moment misschien geen straf, maar in het openbaar durven mensen vaak niet erg boos te worden. Dan worden ze daar ook weer op aangekeken. Dus kortom mensen moeten gewoon niet zo oordelen vind ik! Niemand is een perfecte ouder en soms denk je achteraf dat je iets anders had moeten aanpakken. Juist strenger of misschien milder. Je blijft leren, zelfs van je eigen kinderen... En elke levensfase is ook weer anders en vraagt vaak weer om een andere aanpak. Ik erger me dus eigenlijk zelden aan andermans kinderen. Soms natuurlijk wel, maar dat heb ik ook wel bij onze eigen kinderen hoor. Er is geen 1 kind die nooit vervelend is!
Ik erger me dan niet aan andermans kinderen, maar aan de ouders. Als je vervelend gedrag bij je kind ziet, doe er iets aan, en ook ik weet heel goed dat dat niet altijd even makkelijk is. Maar gewoon maar accepteren wat je kind uitvreet omdat ie toch niet luistert werkt ook niet. En dan te bedenken dat mijn nu 3 jarige dochter altijd stierlijk vervelend was in openbare gelegenheden haha wat zullen veel ouders zich geërgerd hebben.
mijn kinderen zijn over het algemeen wel netjes... mijn zoontje luisterd wat slechter dan mijn dochtertje.. maar opzich valt dat ook nog wel mee als ik zie hoe andere kinderen zijn.. alhoewel mijn kinderen wel erg druk (kunnen) zijn.. blijven ze wel altijd netjes. ik erger mij inderdaad dagelijks aan andermans kinderen.. (niet aan drukke kinderen hoor) maar aan echte etterbakken en brutale kinderen die nergens straf voor krijgen, en als een ander kindje iets tegen hun doet dan doen de ouders alsof dat etterbakje een engeltje is, en zielig.. ouders die nergens iets van zeggen ik praat gewoon met mijn kinderen, en als ze echt te ver zouden gaan dan gaan ze hier de 'strafhoek' in en word daarna uitgelegd waarom ze erin hebben gezeten.. ook buiten op straat worden ze gewoon door mij aangesproken.. ik heb echt geen oogkleppen op.. en weet heus wel wanneer mijn kinderen fout zijn of liegen... snap niet dat sommige ouders in de leugens van hun kinderen trappen (hun begonnen, ik heb niets gedaan etc)
Niet als aanval op jou, of jouw manier van opvoeden. Maar in mijn ogen is bovenstaande dus wel een kwestie van opvoeden. Het kan niet in haar karakter zitten om uren rustig op een stoel te spelen, dat is voor bijna geen enkel kind haalbaar denk ik. Maar tijdens het eten in bijvoorbeeld een restaurant kan (bijna) elk kind dit wel opbrengen hoor (met kleurplaten etc, die had ik vroeger aan tafel ook). Het is in mijn ogen een keuze die jij als ouder maakt. Jij kiest er voor om wat dat betreft niet streng te zijn. Net zoals in de winkel. Jij kiest er voor dat jouw dochter vrij rond mag lopen. Had dit van jou niet gemogen was dit misschien een paar keer drama geweest, maar daarna had je dochter echt wel gesnapt dat ze naast je moet blijven lopen. Ik ben een paar jaar terug aupair geweest. Ik droeg toen 40 uur zorg per week voor een meisje van 1,5. Wat ik altijd heel grappig vond om te zien was hoe anders zij zich gedroeg bij haar ouders, dan dat ze altijd bij mij deed. Als ze bijvoorbeeld vroeg in de bus of ze uit de kinderwagen mocht was mijn antwoord altijd nee. Dan vroeg ze er ook niet meer naar en bleef gewoon rustig zitten. Was ik met de moeder en het kind op stap en vroeg het kind dan of ze uit de kinderwagen mocht tijdens de busreis, zei de moeder ook nee. Maar bleef het kind net zo lang zeuren tot ze eruit mocht, omdat ze wist dat moeder toch altijd wel toegaf. Dat vind ik een gebrek aan opvoeding. Nee moet in mijn ogen ook nee blijven. En natuurlijk ben ik ook verre van perfect, en zal ik ook echt nog wel keihard falen wat betreft de opvoeding van mijn dochters. Maar zo kijk ik er wel tegenaan
Ik irriteer me alleen eraan als ouders er niets aan proberen te doen, als ze proberen dan heb ik juist respect omdat ze ook maar hun best doen.. en iedereen verdiend die ruimte... Maar als je van die ouders gewoon de andere kant ziet opkijken of zo zacht zeggen van; Jantje dat mag je toch niet doen he lieverdje... en dan gewoon verder niet erop doorgaan maar het kind gewoon laten gaan, ja dat vind ik wel lichtelijk irritant haha Als ik echter een mama streng zie zijn (niet perse boos maar voet bij stuk houden) en kind geeft even een boze bui van hier tot tokyo maar mama gaat door, dan kan ik hier niet mee zitten, vind ik juist knap dat je ondanks alles dan toch doorzet.. Ik heb ook regelmatig met een gillend kind op mijn heup gelopen om bij mijn woord te blijven dat we naar huis gaan als ie niet ophoud met zijn gedrag, je hebt zoveel mensen die dan maar blijven waarschuwen en niet hun woord houden, nee al sta ik midden in de winkel, ik ga direct naar huis als het genoeg is, huilend, tierend en ja veel blikken en commentaren gehad maar ik doe lekker toch mijn ding waardoor ze nu weten ALS ik iets zeg dat ik het ook doe! Ik heb ze ook niet omgekocht met snoepjes of wat dan ook, wel bv dat we thuis straks wat leuks gingen doen samen als ze even lief waren geweest als mama iets moest doen (ook een soort van compensatie maar dan met liefde / aandacht) en kinderen vinden het fijn bij iets waar ze stil moeten zijn of luisteren dat er dan daarna iets leuks tegenover staat. Maar als ik nee zeg op snoep dan word dat echt geen ja, terwijl mensen in de rij van de kassa dan zeiden "ach geef hem toch wat lekkers" (uuh bemoei je lekker met jezelf) en ach opvoeding is a work in progress haha je leert steeds bij ....
dat dacht ik dus ook meteen. dat zie je ook op de peuterspeelzaal, dat alle kindjes wat bedeesd zijn en lief naar de juf luisteren.
Deels waar deels niet. Als je als ouder echt consequent bent dan luistert een kind echt wel beter naar je als dat je weleens toegeeft.
Tuurlijk zal het feit 'vreemde ogen dwingen' ook wel meespelen. Maar op dat moment spendeerde ze bijna alle tijd met mij en nauwelijks met haar ouders. Ik haalde haar 5 dagen per week uit bed, had haar de hele dag en bracht haar s'avonds weer naar bed. Dus neem aan dat ze na 6 maanden echt wel aan mij gewend was. Die moeder was gewoon niet consequent en dat voelde dat kindje ook heel goed aan.
Eens met boommm Maar ik denk ook vaak 'de ouderen van tegenwoordig' Die denken ook alles maar te mogen omdat ze 'ouderen' zijn.
En toch ben jij dan niet 'eigen' en ik denk dat dat toch de grootste rol speelt. Eva is op school altijd een engel, altijd al geweest, is dol op haar juffen en luistert altijd, is altijd lief voor iedereen. Thuis is ze vaak heel anders!