Nou persoonlijk vind ik als je als "vreemde"de kids 5 dagen per week uit bed haalt en weer erin legt (en alles wat ertussen zit) je zo goed als eigen bent, in elk geval meer als je eigen "moeder" (ik wil dat geeneens een moeder noemen als je daarvoor iemand inhuurt eigenlijk) een au pair of nanny is leuk als bijdrage maar de moeder hoort toch op zijn minst meer te doen als hun Ik vind niet dat je dan van niet eigen kan spreken in zo'n situatie dat kan je niet vergelijken met een school...
Tja ik ben het hier niet mee eens. En er zijn mensen met bepaalde functies/tijden op hun werk die wel een au-pair nodig hebben, om nou te zeggen dat je die niet moeder zou mogen noemen... behalve die 40 uur per week is er nog zat tijd over voor je kind. Wij maken ook gebruik van opvang maar dat betekent toch niet dat ik mezelf geen moeder zou mogen noemen???? Ik kreeg op mijn zesde een stiefmoeder en ondanks dat ze me al snel ook naar school en naar bed bracht enzo, voelde het heel lang echt niet als 'eigen'. En dat heeft het eigenlijk ook nooit echt gevoeld (ben bijna 35). Dus nee een au-pair die jarenlang voor een kind zorgt, zal hoogstwaarschijnljk nooit als 'eigen' voelen... En niet te vergelijken met een school.... daar besteden kinderen ook heel veel tijd. Voelt voor mijn kinderen denk ik net zo vertrouwd als thuis (zeker voor Eva). Maar toch zal het nooit helemaal als 'eigen' voelen, want dat is het gewoon niet.
opvang of een kind 5 dagen per week door een vreemde uit en in bed laten leggen zit nogal een verschil in he? Waarom wil je dan kinderen als je ze 5 dagen per week niet kan (wil) verzorgen? *ander verhaal trouwens als het echt niet anders kan doordat je bv als alleenstaande moeder bent of iets maar dat zijn de meeste mensen met au pairs / nannys niet he ?
Ik erger me ook wel eens aan andermans kinderen, ook aan de ouders. Tsja, ben ook maar een mens. Ik zal echter niet zeggen dat een andere ouder faalt in de opvoeding. Zoveel mensen, zoveel manieren.
Sommige mensen hebben een bepaalde functie (bijvoorbeeld belangrijke functie bij de overheid, maar kan van alles zijn) die ze al hadden voordat ze kinderen kregen en vinden dat na het krijgen van kinderen nog steeds belangrijk. Vind niet dat kinderen daar altijd slechter van worden (een vriendin van mij vroeger had een au pair in huis). Niet iedereen denkt zoals jij en ik
Tjonge, ik moet eerlijk zeggen dat ik het nog niet precies weet hoe ik/we het gaan doen. Straffen met pijn valt wat ons betreft buiten de mogelijkheden, maar je kind is ook een lange tijd te klein om alles te begrijpen. Nu geloof ik erg in doen wat je zegt en zeggen wat je doet. Consequent zijn dus. En voorleven. (Ik geloof dus ook dat je kind slaan, resulteert in een kind dat slaat. En je kind uitschelden, in een kind dat je uitscheldt. Waarmee ik dan weer niet bedoel dat een kind dat wel eens slaat of scheld dus ook uitgescholden is of geslagen....volg je het nog? )
Ik vind zelf ook echt wel verschil zitten tussen school (waar ze van h9 tot 3 zijn) of de dagen die ik draaide (07.30-19.00) waarin ze haar ouders dus NIET zag. Of dat goed of slecht is van de ouders is niet aan mij om te oordelen, al zou ik het zelf niet doen. Maar ik denk toch echt wel dat ik voor dat kindje heel vertrouwd was.
Mijn stiefmoeder was er de hele dag voor mij, ik had ook geen andere moeder. Maar dat duurde echt heel lang voor dat dat een beetje vertrouwd voelde. Voor mij is 'eigen' toch echt alleen je biologische ouders of de mensen die vanaf in ieder geval 1 jaar oud voor je zorgen.
Dit dus. Je kan je wel ergeren aan een krijsend kind maar je kent de omstandigheden vaak helemaal niet. Ik ga geen opvoedcursus geven in het openbaar. Ieder kind misdraagt zich weleens en het is aan de ouders hoe zij daarmee omgaan. Je kan niet achter de voordeur kijken, gelukkig maar. Over gevallen die dichterbij ons staan kan ik wel iets vinden hoor. Zo is er een kind in onze omgeving dat echt totaal geen grenzen kent. Hij heeft die, zoals elk kind, wel nodig en dat hij ze niet heeft maakt zijn gedrag bij tijd en wijle echt onuitstaanbaar. Alleen thuis, want op school zijn ze wel streng en van de consequenties en daar is hij het braafste jochie ooit. Hij heeft die aanpak ook thuis nodig maar vader gelooft niet in grenzen stellen, en moeder is van alles afkopen. Tja... mijn methode is dat absoluut niet maar dan nog ben ik niet zo dat ik ze daarop zou aanspreken ofzo. Ik heb de wijsheid ook niet in pacht.
Amen! Ik vraag mij soms af of ik de vriendschap met een zeer goede vriendin zal verbreken. Ze is een schat van een mens, gouden hart en ik kan lachen en huilen met haar als de beste. Het probleem: ik erger mij elke dag helemaal kapot aan haar twee kinderen en dan vooral hun gebrek aan opvoeding. Onze wederzijdse vrienden ergeren zich allemaal dood en wij spreken haar er ook wel (voorzichtig) op aan. Maar noch zij, noch haar man kunnen of willen het zien. Ik spreek dan nu ook zoveel mogelijk af zonder haar kinderen erbij en ik probeer de tijd dat onze kinderen samen doorbrengen te beperken. Intens triest, vooral voor de kinderen want ze zien er zelden gelukkig uit en zetten het om het minste en geringste op een janken wat zo een uur of langer kan duren. Op school laten ze de oudste al links liggen omdat alle klasgenootjes het meisje vervelend vinden door al dat gejank. Deze kinderen zijn het meest duidelijke voorbeeld wat ik ooit ben tegengekomen van 'een kind te veel verwennen (als in geen dicipline en regels bij brengen) is óók een vorm van kindermishandeling'.
Ook gedaan hoor, vandaar 'voorzichtig' tussen haakjes. Zelfs een vriendin van ons die kinderpsycholoog is heeft hulp aangeboden. Het probleem is dat ze het gewoon geen van beiden zien alhoewel de moeder nog erger is dan de vader. Onbegrijpelijk gewoon. 😞
Ik erger me niet zozeer aan de kinderen van anderen. Verbazen daarentegen doe ik regelmatig. Ik erger me meer aan anderen die denken beter te weten hoe ik met m'n kind moet omgaan, terwijl hun eigen spruitje de boel afbreekt/grote mond geeft/niet luistert... (en dan 9 van de 10x nog steeds niet voldoende gecorrigeerd word dat spruitlief ook maar enigzins de aandrang voelt tot luisteren.)
Wij hebben ook zo'n schoolvoorbeeld in de familie.. hij is inmiddels 18 , en het gaat van kwaad tot erger..
Oh wat erg! Het is hier een paar dagen geleden weer volledig uit de hand gelopen, ik maak mij echt zorgen. Kan alleen maar hopen dat ze tóch snel het licht zien anders zie ik het voor de toekomst van deze kinderen echt heel somber in.
Indd, veel ouders tegenwoordig vind ik veel te soft. Ze waarschuwen hun kind veel te vaak, dreigen met iets, maar maken het dan niet waar.. En als ze dan nog niet luisteren gaan ze "heel liefdevol" met ze in gesprek... "Thijsieee.. waarom doe je dat nou?" Bleegh.. Pak ze aan! Ik was laatst in de supermarkt en mijn zoontje (2,5) kreeg zijn zin niet en ging op de grond zitten. Ik zei een paar keer dat ie op moest staan en toen hij dat niet deed pakte ik hem bij zijn arm en zei heel duidelijk dat ik van dat gedrag niet gediend ben. Terwijl ik hem bij zijn arm beet pakte zei hij "Auw!" (Sloeg nergens op, is weer iets nieuws van hem, bij het minste geringste äuw" zeggen) Maar je had die koppen van de mensen die langs me liepen moeten zien!! Alsof ik mn kind zwaar aan het mishandelen was ofzo! Je mag tegenwoordig niet eens je kind meer bij de arm pakken.. Ik denk dat ik ook wel een "strenge" ouder ben. Of iig heel consequent. Ja is ja, nee is nee. Klaar. Ik waarschuw niet meer dan 3x en dan pak ik ze aan. Maar krijg wel altijd te horen dat mn kinderen zo lief zijn En hoe ik dat toch doe? Haha
Hier ook. Nee is nee. Punt Wij zijn best streng maar dat heeft Luc ook nodig. Het is een ongelofelijke drammer en luistert soms echt helemaal niet. Hij heeft mij wel eens geslagen, dan sla ik gewoon terug. Trekt hij aan mijn haar, doe ik hetzelfde. Trekt hij weer aan de haren van de hond of kat? Trek ik aan zijn haar. Kijken of je het dan nog zo leuk vind. Ja het is dan natuurlijk weer janken geblazen, maar daarna wel meteen afgelopen. Jij mij slaan, ik jou. En nee ik hoek hem dan natuurlijk niet meteen een kaakfractuur.
haha niet joh (watje!) (grapje) Ik doe ongeveer hetzelfde, met mate terugdoen zodat ze weten wat hun actie inhoud.
Nou het klopt gedeeltelijk...ik erger mij niet zo snel aan andere kinderen als wel aan de manier waarop andere ouders met hun kinderen omgaan. Sommige dingen die ik zie, lees of hoor zal ik nooit begrijpen. Ik kan mij soms gewoon niet voorstellen waarom je een bepaalde situatie zo aanpakt...of bepaalde keuzes die men maakt tov van veiligheid, eten en dergelijke.