Hoi meiden, Wil graag mijn verhaal kwijt. Vorig jaar augustus is bij mij het spiraaltje verwijderd. Vol goede moed zijn we voor een broertje of zusje gegaan voor ons ukkie (waarvan we na 7 maanden, na 12 jaar pilgebruik, zwanger van waren). Op 18 augustus dit jaar hadden we een positieve test in handen. 2 dagen later met heel veel buikpijn "ongesteld" geworden. Ik was toen bijna 5 weken zwanger. Niet naar de huisarts of gynacoloog gegaan. Ik dacht dat het allemaal zelf wel over zou gaan. 15 september had ik een licht positieve thuistest, de dokter gebeld en daar getest, deze was helaas negatief, maar ik mocht de 19de terug komen en toen kregen we een positieve test in handen! Wat waren we blij! Ik mocht op 6 oktober bij de gyn een echo laten maken, hierop was een leeg vruchtzekje te zien. Vreemd, want ik dacht zelf dat ik ongeveer 7 weken zwanger was toen. Het hartje zou vanaf 6 weken te zien moeten zijn. Dus bloed prikken voor Hcg en vrijdag de 10de terug bellen voor de uitslag. Op 10 oktober was ik met de kleine naar de stad gewandeld (+/- 10 minuutjes wandelen van ons huis) en bij de kassa van de Hema voelde ik dat het ging vloeien. Ik helemaal over de zeik, manlief gebeld tijdens het naar huis lopen. Hij is zelfs voor mij naar huis gekomen wat hij niet snel doet. Ik was bang, heel bang. Heb thuis de gyn gebeld en kreeg de assistente aan de lijn. Zij kon me vertellen dat mijn bloedwaardes goed waren, maar kon niets over mijn Hcg waarde zeggen. Ja, HALLO, daar belde ik natuurlijk ook voor. Daarna uitgelegd dat ik bloed verloor. De gyn heeft mij een paar uur later terug gebeld (zij had dienst die dag) en vertelde me dat de combinatie bloed verlies met de uitslag van de Hcg test niet goed was....... Ik ben dinsdag weer naar het werk gegaan en heb mijn collega's verteld wat er gebeurd was. Heb ook aangegeven dat ik er heel erg mee zit en dat ik misschien anders zou kunnen reageren dan ze gewend zijn van me. Helaas is dat ook gebeurd. Vrijdags mocht ik terug komen bij de gyn om te kijken of mijn baarmoeder leeg was, dat was "gelukkig" het geval. Tot afgelopen woensdag ben ik naar mijn werk gegaan. Donderdag ging het echt niet meer en heb ik me ziek gemeld. Trek het gewoon even niet meer, 2 x een vmk achter elkaar. Ik dacht dat ik het allemaal wel alleen op zou kunnen lossen en verwerken. Dat is niet zo. Heb heel goed met manlief gepraat. Hij is helemaal geen prater, maar heb hem gevraagd om me te helpen hiermee, kan het niet alleen. Op mijn werk hebben ze aangeboden om met een maatschappelijk werkster (van het werk) te gaan praten. Heb hier in eerste instantie mee ingestemd, maar achteraf geannuleerd. Ik heb nu voor aanstaande vrijdag een afspraak staan bij mijn eigen huisarts. Praat denk ik toch een stuk makkelijker tegen iemand die ik ken. Voel me leeg, in de steek gelaten door mijn lichaam. Weet niet waar ik nu aan toe ben. Wilde weer beginnen met ovulatietesten, maar weet niet wanneer al het Hcg uit mijn lichaam is. Gyn wil nu nog niet een bloedtest doen om te kijken wat de Hcg waardes in mijn bloed zijn. Kijk het eerst maar een tijdje aan. Snap ook wel dat ik het eigenlijk het beste met rust kan laten. Weet ook niet of ik het trek als het straks voor de 3de keer mis zou gaan. Hoe gaan jullie met jullie verlies om? Ik dacht het op te lossen met "gewoon" kei hard door te gaan met waar ik mee bezig was, heel veel werken, veel in mijn huis doen, vooral er maar niet aan denken. Maar dat werk dus niet. Sorrie voor mijn lange verhaal. Hoop dat er meiden zijn die me wat tips kunnen geven. Liefs, MissQ.
Wat vreselijk naar dat het twee keer heeft moeten misgaan. Ik heb er helaas ook ervaring mee dat het fout blijft gaan. Vantevoren heb ik altijd gedacht dat ik het nooit zou trekken, maar zie het lukt nog steeds. Het is een cliche, maar het gaat met ups en downs langzaam beter. Als het net is misgegaan kun je daar nog helemaal niks bij voorstellen, maar het optimisme komt langzaam terug. Zelfs toen het bij mij de derde keer misging ben ik er weer boven opgekomen. Ik denk dat we allemaal sterker zijn dan we denken en af en toe heb ik ook nog wel eens een knakmomentje, maar dat hoort er eenmaal bij. Huil, schreeuw en doe wat goed voelt. Geef jezelf de tijd en meld je misschien een tijdje ziek of werk minder. Het kost wel tijd, maar echt waar de moed en kracht om verder te gaan ga je wel weer vinden!
Wat ik lees is allemaal heel herkenbaar. Het is zwaar om dit weer een plekje te moeten geven. Helaas heb ik de afgelopen maanden ook 2 miskramen gehad. En ook ik trek het allemaal even niet. Soms wel hoor, dan schijnt de zon. Maar soms mis ik het gevoel dat er iets groeit in mijn buik, en vraag ik me af waarom ik niet en de rest van de wereld wel. Mijn man is erg lief voor me, en op mijn werk tonen ze ook alle begrip. Toch moet het bij mij nog een plekje krijgen. Heel veel sterkte. Zorg goed voor elkaar in deze rottijd. Hopelijk mag je heel snel weer mama worden!
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes. Hebben jullie ook hulp bij een derde gezocht toen het mis is gegaan?
Wij wachten deze ronde nog even af of we zwanger zijn en gaan dan al naar de arts. Dan zijn we een jaar bezig en 2 miskramen verder. Volgens mij kunnen ze dan best al eens wat bloedonderzoeken oid doen. Ik wil eigenlijk geen 3de miskraam afwachten. Dit kost me al energie genoeg om positief te blijven. En ik laat me niet wegsturen!
Ik wil je heel veel sterkte wensen! Ik weet wat je doormaakt. Ik heb afgelopen zondag mijn tweede miskraam gekregen. De eerste kreeg ik afgelopen september.
Ahh Supernanny, wat ontzettend balen lieverd. Hoe gaat het nu met je? Met mij ging het de eerste paar dagen slecht, daarna heb ik mijn zinnen op alles en niets gezet om er maar niet aan te denken en nu gaat het gewoon echt even niet meer.... Ik denk aan je...
Om heel eerlijk te zijn gaat het echt klote, maar je moet door. Zit nu op mijn werk, maar was liever thuis. Stik van de pijn, maar alleen thuis zijn moet ik nu echt niet aan denken. De eerste keer ben ik een week thuis gebleven en mijn man heeft toen ook vrij genomen, maar dat kon hij nu niet doen. Ik was nu 3 weken minder ver als toen, deze keer gelukkig geen weeën gehad, waar ik de vorige keer erg veel last van heb gehad. Nu durf ik eigenlijk niet meer zwanger te worden, ben zo bang dat het weer mis zal gaan.
Ik ben daar ook wel heel erg bang voor. Weet ook niet hoe het met me zal gaan als het weer fout zou gaan. Ik zit op dit moment thuis omdat ik het even niet meer trek allemaal.
Gelijk heb je dat je thuis bent, zou ik ook wel willen. Maar dan heb ik geen inkomsten, dus ik ga maar door. Wordt ook iedere werkdag geconfronteerd met mijn kinderwens. Wat het ook wel lastig maakt. Heb jij ook dat veel mensen in je omgeving van die botte opmerkingen hebben? Als je niet weet wat je moet zeggen jou dan je mond, denk ik dan. Kreeg na mijn eerste miskraam vaak te horen je bent nog jong en jou tijd komt nog wel of nou ja beter een miskraam dan een gehandicapt kind. Daar zit je echt niet op te wachten.
Inderdaad, die mensen zouden beter gewoon niets kunnen zeggen... Zeggen ze: wees blij dat het nu gebeurd en niet over een paar maanden. Ik kan op dit moment toch helemaal niet blij zijn. Heel veel mensen vinden ook dat je niet lang moet blijven treuren, je was toch nog niet zo lang zwanger.... arghhhhhhhhhhh.
Kan je er goed met je vriend/man over praten? Die van mij zegt niet zoveel en wil het op zijn eigen manier verwerken. Mijn schoonouders kappen het gesprek af als het over miskramen, baby's en zwangerschap gaat. Omdat mijn schoonzusje vrijgezel is en zal blijven en nooit kinderen zal krijgen. Met mijn moeder kan ik er gelukkig erg goed over praten. Vind het ook fijn om met meiden te forummen en msn'en die het hetzelfde hebben meegemaakt. Heb er op een ander forum een aantal leren kennen.
Het is ook lastig om een miskraam mee te maken, en een tweede helemaal! Je raakt al het vertrouwen in je lijf kwijt en bent ontzettend bang dat je het nog vaker zult moeten meemaken. Bij mij kwam de 2e miskraam veel harder binnen dan de 1e. Na 1 keer kon ik nog denken dat het gewoon pech was, na 2 keer ging bedenken dat er iets goed mis was met mijn lijf en het wellicht nooit zou gaan lukken. Ik kon iedereen wel wat aandoen met de opmerkingen als: je was nog maar kort zwanger, het kindje was vast niet goed of 3 keer is scheepsrecht. Maar voor mij gold het wel, dat 3 keer scheepsrecht was. Een maand na de 2e miskraam werd ik zwanger en ondanks veel bloedverlies bleef dit kindje zitten en groeien. Helaas heb ik na de bevalling weer 2 miskramen gehad, waarvan de laatste 10 dagen geleden dmv een curettage. En ik merk dat ik het ook heel lastig vind, emotioneel gezien. Werken en verwerken is nou eenmaal niet een heel handige combi. Goed dus dat je hulp hebt gezocht als je het gevoel hebt dat het niet meer gaat. Aan de andere kant vind ik het ook belangrijk dat je weet dat het "normaal" is wat je voelt. Dat zullen ook andere meiden beamen die het hebben meegemaakt. Mijn ervaring is dat je omgeving, soms je man of vriend ook, verwachten dat het een week na de miskraam wel zo'n beetje klaar is. Maar in feite begint het dan pas. Het ontzwangeren alleen al duurt nog minimaal een week of 3/4. Die zwangerschapshormonen gieren nog door je lijf, dat maakt je ook emotioneel. Mensen vergeten dat vaak voor het gemak even, maar dit heeft nog zeker een aantal weken invloed op je stemming. Daarnaast moet dit verdriet, deze teleurstelling ook weer even een plekje krijgen. Mijn ervaring is dat dit meestal ook een tijdje duurt, zo'n week of 8. Blijf er vooral veel over praten, is het niet in je omgeving dan op forums. Het is belangrijk om je ei kwijt te kunnen, dat helpt bij de verwerking. Laat je niet aanpraten dat je hulp nodig hebt, maar schaam je ook niet als je zelf het gevoel hebt dat je wel hulp nodig hebt. Zelf voel je het beste aan of je het zelf kunt verwerken (maar geef dat wel de tijd) of dat je daar externe hulp voor nodig hebt. Heel veel sterkte!
Wij zijn na de derde miskraam voor onderzoek naar de gynaecoloog gegaan. Achteraf heb ik spijt dat ik het niet al na de tweede heb gedaan. Je kan om informatie vragen, want na twee keer heb je al recht op een chromosomenonderzoek. Voor mijn verwerking ben ik na de laatste keer een aantal maal naar een psycholoog geweest, die gespecialiseerd was in trauma- en rouwverwerking. Het klinkt misschien wat zwaar, maar heb er veel steun aan gehad. Het is fijn om je verhaal kwijt te kunnen. Mijn vriend is ook een aantal keer meegeweest. Ook voor hem was het goed om te horen hoe ik het allemaal beleefde en andersom. Dat heeft voor veel wederzijds begrip gezorgd. Doe in iedre geval waar je je goed bij voelt. Dat is denk ik het belangrijkste!
De gyn heeft aangegeven dat ik het even aan moet kijken. Het grote verschil is dat we al een gezond ventje hebben rondlopen dus manlief en ik kunnen wel zwanger worden. Zij noemt het domme pech dat ik 2 keer achter elkaar een vmk heb gehad. Denk dat het me goed doet om eens met de huisarts te praten. Misschien kan zij me een aantal tips geven. Zit er behoorlijk doorheen namelijk. Huil echt om niets, ben behoorlijk geirriteerd, slaap slecht. brrrr, zit niet lekker in mijn vel.
lijkt me heel verstandig. Gooi er alles uit en hopelijk kan je huisarst een goed luisterend oor bieden! Sterkte met alles
ik heb eergisteren weer een miskraam gehad... (5weken) Ik voel me leeg en onzeker. Mijn man zit net in zijn nachtdiensten, dus vooral de nachten duren lang en zijn eenzaam. Ik lees hierboven dat er nogal botte opmerkingen vanuit de omgeving komen. Nou en of! Ik heb maar een vriendin verteld dat we 'bezig zijn' want we willen dat nog een beetje voor ons zelf houden. Dit is wat zij zei: Ach, het is nog zo pril, hoe kom je erbij dat een miskraam te noemen, het vruchtje stelt toch nog niets voor? je bent nu gewoon wat later en heftiger ongesteld. Als je zegt dat je een miskraam hebt gehad maak je het jezelf alleen maar moeilijk en ik moet maar gewoon afwachten want zolang ben ik nu ook weer niet bezig (5 mnd)! Echt ongelooflijk wat mensen zeggen! zelfs je beste vriendin! Ik denk dat ze gewoon jaloers is, ze heeft zelf geen kids maar wil ze wel graag maar laat eerst haar carriere voor gaan) Vooral de reactie van haar doet mij pijn. Ik ben wel gewoon gaan werken, voor de afleiding, maar ben niet echt productief. Ik kijk wel uit naar morgen. Dan is mijn man ook vrij en gaan we het samen verwerken. Dat doen wij als volgt: we slapen eerst een beetje uit, liggen dicht tegen elkaar. Ontbijten en dan naar de juwelier. Daar kopen we dan samen mooie oorbellen of een kettinkje oid. Die staan dan zeg maar symbool voor het 'verloren vruchtje'. Ik kan het dan altijd bij me dragen. Het helpt mij bij het verwerken en ik kan het dan omzetten naar een mooier gevoel. Ik was immers wel heel even zwanger! Dat geeft hoop voor een volgende ronde. Maar mn sieradenkistje moet natuurlijk niet te vol raken. Daarna gaan we naar het strand een flinke wandeling maken. Kan niet hard genoeg waaien! Het gevoel van verlies is bij mij het ergst zolang ik vloei. Dan is het zo zichtbaar. Pas daarna wordt het minder, maar vergeten, nee heel veel sterkte allemaal, houd hoop!