Zoals helaas veel meiden hier zijn wij al een hele tijd bezig met proberen. Nu zitten wij nog aan het begin van het ivf-traject, en ik heb wel weer nieuwe hoop maar een stukje in mij zegt dat het nooit gaat gebeuren. Enerzijds ben ik ook blij, dat we nu bij de laatste optie zijn. Als bij de ivf blijkt dat het echt niet mogelijk is, dan ben ik natuurlijk enorm verdrietig maar dan kan ik wel verder. Samen rouwen en een andere manier vinden om ons leven in te vullen. Maar wat als het nou gewoon weer niet lukt? Poging na poging? Met een beetje geluk heb je meerdere terugplaatsingen per poging, dus we kunnen hier een flinke tijd mee bezig zijn. En nu lees ik hier ook regelmatig onderschriften van mensen die heeel veel terugplaatsingen/pogingen hebben gedaan zonder succes om dan tóch nog zwanger te worden. Wanneer ga je dan zeggen; we geven het op?
Ik denk dat niemand jou daar het antwoord op kan geven. Want elke situatie is anders. Wij begonnen letterlijk bij het eindstation. Dat vond ik dood en doodeng. Ik dacht dan ook toen de eerste poging maar 1 goede embryo opleverde, en de tweede een miskraam en een waardeloos embryo, dat het ons niet ging lukken. Maar niks is minder waar, poging 3 bracht 6(!) Perfecte embryos op en uit 2 verse die terug geplaatst zijn is onze zoon geboren! Ik zei "vroeger"; Ik wil niet trouwen en geen kinderen. -> uiteindelijk getrouwd en een kinderwens. Ik zei ik ga nooit het ziekenhuis is want dan hoeft t niet. -> ik ging na 1.5 jaar proberen het ziekenhuis in. Ik zei ik doe nooit ivf. -> oke geen ivf, gelijk icsi. Ik zei ik wil nooit 2 embryos tegelijk. -> ik liet er twee tegelijk terug plaatsen. Uiteindelijk waren we bij poging 4 naar dusseldorf gegaan en waarschijnlijk hadden we ook nog een donor genomen als het nodig was. Ik bedoel, je weet nooit wat je doet, tot je voor de keuze staat. Het is loodzwaar. Elke dag weer hopen en wensen. Ik weet hoe het voelt. Maar echt, houdt die hoop. En doe wat goed voelt! Mijn hart wens voor jullie!
Ik heb het antwoord ook niet. Mijn kinderwens bleek ook sterker dan mijn plannen om die wens te laten vervullen. Ik denk doorgaan totdat je die vraag voor jezelf kunt beantwoorden. Ik denk dat ik pas stop met hopen en vechten als echt alle eitjes gesprongen zijn en ik in de menopauze zit. Ik heb mijn grenzen ook al zo vaak opgeschoven. Ergens komt het punt dat het niet meer gaat fysiek of mentaal...
Tja ik denk ook niet echt dat ik een antwoord verwachtte, maar het is zo frustrerend.. Als het dan niet mag lukken, dan wil ik het gewoon weten, en niet meer denken "wat als.." Mijn ouders willen een 4e ivf-poging wel betalen, maar ik had daar de grens gezet. Maar nu lees ik toch weer dat mensen die nooit een streepje hebben gehad (zoals wij) toch nog zwanger werden na meer dan 3 pogingen.. Ik moet maar weer proberen niet verder te kijken dan nu, want inderdaad - je grens verplaatst toch steeds. Afwachten tot we 'm tegen komen dan maar, of tot er toch een wonder gebeurd
Hoi Pimpelmeesje, Ik sluit me aan bij wat bubblez en haticehellie zeggen...... je weet het gewoon niet. Er kan zoveel veranderen in jezelf, waardoor je anders tegen de situatie aan gaat kijken. Als ik jou was zou ik mijn focus leggen op de poging waar je nu in zit (eerste ivf?) En daar het beste van hopen. Na 6 x mislukte iui had ik bijna geen hoop meer. Maar de eerste ivf (2 verse embryo's, géén cryo's) was meteen raak!! En onze gezonde, vrolijke dochter is nu alweer 11 mnd. Terwijl ik dacht nooit mama te mogen worden...... Hoop houden meis!! Ik duim voor je.
Misschien goed je ook te verdiepen in een andere zorgverzekeraar? Er zijn verzekeringen die 4 of zelfs 5 pogingen vergoeden! Tja en dan de vraag wanneer je er mee stopt... wanneer je dat zelf kunt. En dat antwoord kan niemand van te voren geven. Wij hebben ook vanalles geroepen... geen mmm, geen behandelingen... dat liep totaal anders en het bracht ons het mooiste geschenk! Dat is alles waard... Veel succes met ivf en blijf iig praten met je partner zodat jullie samen pp 1 lijn zitten.
Hi pimpelmeesje, Volg je gevoel, ik wist ook lang niet wat ik wilde wat het maximale was. Wij hebben doormiddel van ivf 3 keer een zwangerschap gehad, helaas allemaal mk's. Nu zit ik in de laatste nog 3 cryo's over en dat is het. Hier ben ik eerlijk gezegd pas vorige maand achter gekomen. Wil en kan niet meer puncties aan. Het is allemaal zeer intensief alleen jij kan aangeven wat je lichaam en hoofd aankan. Heel veel sterkte ik ken het zo goed bleef heel lang malen. Nu genieten wij van een ingelaste pauze. Even geen hormonen geen zkh niets. Tot onze grote verbazig hebben wij voor t eerst in 6 jaar een postieve test.. je weet het helaas nooit.
Inderdaad een moeilijke beslissing die jullie alleen kunnen maken.. Volg je hart! Veel sterkte meis.. x
Wat kun je je hoofd breken over zulke vragen he? Op zoek naar houvast, maar die is er helaas niet. De angst om bij het eindstadium te zijn ivf. Ik hoop dat ik het voor je kan nuanceren want ja het is heftig, de druk is groot maar IUI is zo kansarm. Slechts 10% per behandeling. Ik vind het een uitputtende zoethouder die weinig oplevert en ervoor zorgt dat mensen al half mentaal gebroken bij IVF aankomen. Probeer een balans/modus/steun te zoeken hoe jij deze behandeling door kan komen.
Dit is een keuze die alleen jij kunt maken. Mijn ervaring is dat je je grenzen verlegt.Ik riep in het begin van de molen dat het kind 100% van ons moest zijn of 0% ( adoptie dus). Maar na jaren mmm ( wij waren onbegrepen verminderd vruchtbaar, de meest frustrerende diagnose die er maar is, want waarom lukt het maar niet ), behandelingen in binnen- en buitenland kwam uiteindelijk toch naar boven dat mijn eicellen prut waren. Binnen no time besloten om voor eiceldonatie te gaan, de wens was enorm groot. Naar Spanje uitgeweken en meteen de 1e poging was ik zwanger. Nu bezig om de laatste cryo's op te maken en dan is het definitief klaar en hier kunnen we goed mee leven, ongeacht of er nog een kindje bij komt. Ik wil niet later terugkijken en spijt hebben dat we het niet tot het uiterste geprobeerd hebben. Maar dat is een keuze die ieder voor zich moet maken. Heel veel sterkte in deze molen, stay positive!! Je staat nog in het begin, alles is nog mogelijk met IVF. Xx
Dat is een keuze die alleen jij kunt maken. Wij hebben ruim een half jaar geleden de keuze gemaakt te stoppen. Het werd me veel te veel. En nu toch spontaan zwanger. Maar niemand die jou hierin kan helpen, volg je gevoel en je hart!