Dreumes van 15 maand met eigen willetje! Hoe corrigeren of beter negeren?

Op deze leeftijd werkt afleiden het beste vind ik. Even benoemen wat niet de bedoeling is en dan laten zien waar hij wel aan mag zitten, dus bv: pietje, de plantjes zijn niet om aan te zitten, daar gaan ze stuk van, hier zijn jouw auto's, daar mag je mee spelen.

 

Herkenbaar! Mijn zoon is ook bijna 15 maanden en doet precies hetzelfde. In vind het af en toe ook erg lastig omdat het soms gewoon ook erg grappig is en omdat meneer heel erg eigenwijs is. Hij doet het gewoon nog een keer. In de hoek zetten doe ik niet omdat hij daar waarschijnlijk nog geen bal van snapt maar negeren doe ik het ook niet. Dan krijgt hij het signaal dat het mag wat hij doet. Ik blijf dus zeggen dat het niet mag in combinatie met afleiden of iets anders in zijn handen geven. Ik zeg meestal twee keer dat iets niet mag en daarna haal ik mijn zoon uit de situatie door hem bij zijn speelgoed neer te zetten of hem iets anders te geven. Ik benoem dan ook dat hij daar wel mee mag spelen. Als hij dan boos wordt (want driftig worden kan hij ook heel goed!) zeg ik dat hij daar niet boos om hoeft te worden en daarna negeer ik zijn boze gedrag. Dan hoop ik dat hij leert dat hij met boos worden niks bereikt. Meestal werkt het maar ik heb ook gemerkt dat niet iedere situatie hetzelfde is en dat ik mijn werkwijze soms aan moet passen.

 

Mijn dochter is 14 maanden en t is heel herkenbaar. Ze doet de hele tijd alles wat niet mag.
Bij de meeste dingen doe ik wat tuc al zegt, dus direct afleiden met iets dat WEL mag. Maar soms word ik ook wel boos als ze bijv ineens heel hard een mep geeft of voor de 100e keer een plant aan het vernielen is. Dan zet ik haar even ergens apart neer (niet per se een hoek ofzo ) maar soms is mama t ook even zat mag ze best weten

 

Bij dingen die ik gevaarlijk/belangrijk vind blijf ik consequent en pak ik door, hoeveel weerstand er ook komt. Bij de minder belangrijke dingen probeer ik af te leiden, maar als dat niet lukt laat ik het soms ook maar gaan, zolang ik maar het idee heb dat de boodschap wel is aangekomen.

 

Ik denk niet dat straffen echt werkt op deze leeftijd, dus ik zeg het een aantal keer, en zet mijn dochter dan ergens anders neer en geef haar dan iets wat ze leuk vind.

Alleen blijven zeggen dat ze iets niet mag, werkt hier echt niet, ze blijft doorgaan, dus moet ik haar wel uit de situatie halen. Negeren lijkt mij niet de goede oplossing om ze moet leren dat ze niet overal aan kan zitten.

Het werkt hier tot nu toe heel goed; we hebben kaarten staan op onze lage tv meubel, en als ze een kaart 1x in haar handen heeft gehad, dan wilt ze de kaart vast blijven pakken. Maar nadat ik een paar keer had gezegd dat het niet mag, en het uit haar handen pak en de kaart terug zet, snapt ze het. Soms kijkt ze er heel geïnteresseerd naar, maar raakt ze de kaarten niet aan. (en daar geniet ik van zolang dit nog kan )

 

Ik heb laatst een stuk gelezen over waarom kinderen op deze leeftijd toch iedere keer weer in kastjes hangen waar ze niet in mogen. Niet omdat ze weigeren te luisteren, maar op deze leeftijd is de wereld één grote ontdekkingsspeeltuin. Ze willen alles aanraken, soms in hun mond doen, open maken, bekijken of meenemen. Ik heb een tijdje ook heel veel nee geroepen. Maar daar werd ik zelf ook chagerijnig van. Nu ga ik mee in haar beleving. Ik erken haar in haar ontdekkingstocht, dus bijvoorbeeld even samen in de kast kijken, aangeven wat erin zit, dat het heel mooi is, dat het van papa en mama is en dat we daarom de kast weer dichtdoen. En dan kind meenemen naar iets wat van haar is. Werkt op dit moment super! Ik voel me niet meer de boze politieagent. En ik moet zeggen dat het echt vruchten afwerpt. Ze is minder vaak ondeugend en ik hoef nu bijvoorbeeld alleen maar te zeggen dat we niks uit de kast nodig hebben en dat ze hem dicht kan doen. En dat doet ze dan ook.

Of als ze iets pakt wat niet mag vraag ik of ze het terug zet of dat ze het bij mama komt brengen. Meestal komt ze het dan ook brengen.

Rustig blijven is voor beide partijen het leukst. Het is in het begin even lastig. Er zijn ook dingen die echt niet mogen en dan spreek ik haar op rustige strenge stem toe (soms inderdaad 100 keer). Mijn dochtertje vindt het leuk om de oven open te doen. Steeds heel streng op gedaan en dat gaat nu ook prima. Op je knietjes naar het eten kijken is prima, maar de oven aanraken niet.

Geef het ook een beetje de tijd. Mijn dochter is 18 maanden en een paar maanden geleden ging het ook minder makkelijk. Maar voor mezelf en mijn frustratie rondom het niet luisteren heb ik echt veel gehad aan het meegaan in de beleving van het kind.