Hallo, Zoals het onderwerp al zegt, mijn 8 maanden oude baby heeft verlatingsangst. Ook weet ik niet altijd wat hij wilt en hoe ik er mee moet omgaan. Ligt hij te kruipen, dan wilt hij weer in zijn looprek. Het park, daar wilt hij niet dikwijls in. Op de arm vind hij zalig, maar zelfs dat helpt niet altijd. Hij weent veel en jaagt zich snel op. Door de dag wilt hij ook niet slapen, maar hij is nooit een echte dagslaper geweest. Nu wil ik hem alleen niet meer in slaap sussen (op de arm), want dat lukt nog wel. Ik kan toch moeilijk de hele dag met hem rondlopen? Tot waar is het verwennen en hoe kan ik dit oplossen. Voorheen was hij altijd content. En nu lijkt hij continu te zeuren. Ik zit met mijn handen in mijn haar... Het is misschien niet zo goed verwoord, maar ik hoop dat jullie snappen wat ik bedoel. Alle tips zijn welkom Groetjes, Cindy
Ik denk dat het en sprong/fase is. Dus nog even doorbikkelen, hoewel het erg lastig kan zijn Hier hebben we hem ook gehad, zelfs op de arm niet altijd tevreden... Dat was ook rond de 8 maanden, hij krijste wat af toen. Na tips op het forum heb ik hem toen gewoon overal bij betrokken. Dus als ik ging koken hij mee naar de keuken, in de stoel of op de grond en dan iets van (ongevaarlijk) keukenapparatuur in zijn hand om zich mee te vermaken. Als ik de was ging doen hetzelfde. Dit hielp, maar het bleef een lastige en lange fase. Toevallig of niet, maar het was over zodra hij on tijgeren. Dus wellcht komt het ook voort uit frustratie (hier iig wel) en wil hij meer dan hij kan. Succes!
Meer willen dan hij kan.. dat ken ik. Toen hij nog niet kon zitten, wilde hij zitten. Nu wilt hij lopen. Tijgeren kan hij al. Op de crèche deed hij dit al, en hier deed hij alsof hij het niet kon... Het is ook een ontstuimig kereltje. Ik neem hem bijna altijd mee als ik iets ben aant doen. Ofwel zet ik hem op de grond ofwel in zijn loopstoel (als hij het op de grond beu is). Die momenten gaan, totdat hij zich verveelt. Ik kan me voorstellen dat hij gefrustreerd is, zo vanalles willen wat hij nog niet kan. Ik denk dat hij al wil kunnen lopen. Hij trekt zich op aan vanalles en nog wat. En als ik hem onder zijn armpjes hou, gaat hij goed vooruit. Aan de handjes vasthouden maakt hem nog te onzeker. Ik heb het met hem te doen, want wie weet wat hij voelt of denkt? En die tandjes willen ook maar niet doorkomen.. Bedankt voor je antwoord