Mijn dochter heeft last van de 24 weken sprong (6 maanden) En aangezien ze nog maar 23 weken is (vanaf haar uitgerekende datum) duurt het minstends nog een week voor het het aller ergst is en nog een halve week a een week voor het helemaal weg is... Ik vind het erg moeilijk want ik heb pfeiffer en heb niemand die het ook bijv de nachten van me over kan nemen... familie woont te ver om op te passen dus het is erg lastig. Nu heeft ze vannacht wel doorgeslapen (of ik heb haar niet gehoord uit pure vermoeidheid) en hoop dat ze vannacht weer doorslaapt (of dat ik haar weer niet hoor haha) want ik merk dat ik hier erg van opknap en haar beter aan kan op de dag. denk trouwens niet dat ik haar niet hoor hoor, wordt ALTIJD wakker van haar bij de 1e kik, zelfs als ze niet huilt maar bijv alleen maar "BA" zegt. Anyways, waar het me om ging was dat ik niets meer kan doen, ze wil overal bij zijn. Niet meer slapen, slecht eten en alleen maar bij me zijn. Alleen in de box, baby gym of in de wipper meekijken is er dus niet meer bij... het is heel erg vermoeiend. In het begin had ik haar erg veel in de draagzak maar dat is met een kindje van flink aantal kilo's dus niet te doen de hele dag! Nu heb ik al 2 tips kunnen bemachtigen; - kiekeboe spelen en steeds verder gaan zodat ze merkt dat je niet echt "weg" gaat. - bij het bedje gaan zitten net zolang tot ze slaapt en haar gerust blijven stellen. dus tegen haar blijven praten e.d. maar ik zoek meer tips want deze helpen dus niet altijd, bijna nooit eigenlijk en dat kiekeboe spelen werkt misschien op lange duur maar niet nu. (ben er wel mee bezig hoor) Heeft iemand waarbij het kindje het ook heel heftig heeft doorgemaakt? en heeft die goede tips voor me?
Mijn zoontje was gister 25 weken en heeft tot een week geleden last gehad van deze sprong. Maar ik heb weinig aan hem gemerkt, alleen dat hij 's nachts weer aan het spoken was en af en toe vervelend was met zijn voeding geven maar in de mate wat jij beschrijft is bij hem niet te merken! (gelukkig) De enige tip die ik je kan geven om er toch aan toe te moeten geven want het is echt een fase waar je even doorheen moet. Het is heel vermoeiend maar gewoon vol blijven houden en haar zoveel mogelijk aandacht geven en dan hopen dat die 26 weken sprong snel genomen is! Ik merk nu wel aan mijn zoontje dat hij in een tijd is aangekomen dat hij dondersgoed weet dat hij mijn aandacht kan vragen door te gaan jengelen ofzo. Voorheen was dit nog niet zo maar nu weet hij het dondersgoed. Het zijn vervelende periodes maar het is helaas niet anders. Ik hoop dat andere mama's goede tips voor je hebben zodat ik er misschien ook nog wat aan zal hebben mocht hij de volgende sprongetjes heftig meemaken!
ze merkt hier ook dondersgoed dat ze mijn aandacht krijgt als ze jengeld maar het is moeilijk te onderscheiden of ze ECHT bang is dat ik weg ga, of dat ze gewoon opgepakt wil worden. Ik pak haar nu gewoon maar op want zo heeft ze nooit gedaan en sleep haar dan maar weer mee. maar na die 26 weken doe ik dat niet meer, het is echt te vermoeiend.
Wat ik hierboven ook al las is, er gewoon aan toegeven. Het is punt 1 'n fase waar ze strax weer uit komen, en punt 2 waarom forceren? Jij bent degene die haar warmte, geborgenheid en bescherming biedt. Geef haar dat dus ook als ze zich even onzeker voelt. Daar zijn mama's toch voor Gewoon even die extra knuffel of nog even bij mama hangen als ze eigenlijk moet slapen. Ik geef er ook aan toe, en hier helpt dat btje extra aandacht altijd! Overigens, als je er niet aan zou toegeven, en je baby aan zijn/haar lot zou overlaten op 'n moment dat ze je troost even nodig hebben, schijnt 't dat dat negatieve gevolgen kan hebben op langere termijn, heeft te maken met iets in de hersentjes en binden. Zoiets heb ik wel 's gelezen.
Hoi, vooral zoveel mogelijk aan toegeven, dan ben je er ook het snelste weer uit... Je hebt al twee handige tips, wat hier verder ook werkt, is om even te helpen met opstarten van het spelen, echt even intensief met 'r spelen en dan rustigjes aan je aandacht verminderen (terwijl je er nog wel naast zit). Als ze dan zelf het spelen verder oppakt, neem je -ook weer rustig aan- wat meer afstand. En verder: koken voor 2 dagen zodat je op kunt warmen, anderen vragen voor je te koken, huishouden even de boel laten of anderen vragen of ze je er even bij kunnen helpen: zorgen dat je op dat gebied de druk even vermindert! Dan kun je gewoon toegeven aan Romy en ben je er het snelste weer uit!
Toegeven werkt voor mezelf altijd wel goed, want dat "erger" ik me het minst aan haar opeisende gedrag. Dat ik dus niet constant in mn hoofd zit met "ik wil dit en dat doen maar ik zit vast met uk hier op schoot". Dan maar lekker bij haar zijn en gezellig alles samen doen! Wat wel werkt hier als ze weer een hangdag/fase heeft: Haar muziekCD met liedjes opzetten op de laptop. De laptop laat dan op de maat van de muziek allemaal figuren zien (windows media player), geweldig vindt ze dat. Inmiddels ken ik alle liedje uit mn hoofd en zing dan mee. Ik kan zo het hele huis door, zingend of niet, en mn ding doen, terwijl uk lekker speelt, luistert en kijkt, en mij op de achtergrond hoort.
dat is misschien ook wel een idee want ze kijkt ook graag naar de tv al valt ze dan vrijwel meteen in slaap op papa's buik haha. ik moet zeggen dat hij ook erg zacht en warm is hihi. maar zodra hij opstaat wordt ze wakker en begint ze weer te huilen, bang dat we haar weg leggen (wat we dus ook van plan zijn dan). dus dan laten we haar maar lekker en zorg ik even dat hij eten en drinken daar krijgt. (heb ik nog geen rust hahahaha) nog meer tips?
Ook hier vandaan vooral toegeven. En proberen een beetje onder te verdelen in de tijd dat je man en jij samen thuis zijn. Hier heeft de verlatingsangst periode behoorlijk lang geduurd, werd er echt helemaal gestoord van. Maar nu is mijn ventje weer de oude.
jeetje nou ik hoop dat het bij Romy niet zo lang duurt... wat heb je eraan gedaan? geen handige tips ondekt? eraan toegeven doe ik al..