Ik ben pas net bevallen, en het zou perfect kunnen dat dit normaal is. Het is mijn eerste kindje dus ik weet het niet. De hele zwangerschap heb ik heel weinig last gehad van emotionele buien, ik was hooguit wat prikkelbaarder dan normaal (heb toch al geen lange lont ). Maar nu Ik heb elke dag meerdere huilbuien. Steeds met dezelfde onderwerpen, vandaag met een nieuwe erbij omdat het de laatste dag kraamzorg was. 1. heel stom, maar ik had een moeilijke bevalling, en de herinnering daaraan en het idee dat mijn meisje ook pijn heeft gehad doet me steeds zo'n verdriet. 2. ik mis het zwanger zijn. Mijn buik is zo leeg, ik werd zo vrolijk van het getrappel en gespartel. Natuurlijk is het waanzinnig om haar vast te hebben, maar toch mis ik het. ... en dan zijn er nog wel duizend domme dingen waar ik om kan huilen. Is dat normaal? Gaat het over?
Allereerst gefeliciteerd met je mooie dochter!!! Enne, ja hoor het gaat over! Bij de een duurt het alleen wat langer als bij de ander. Bij mij hebben de "echte" kraamtranen ongeveer een week geduurd. Ik had tijdens mijn zwangerschap ook niet zo heel van last van mij hormonen, maar alles kwam er na de bevalling uit..... Als ik maar naar mijn dochter keek zat ik al te janken, ik was zooooo blij dat ze helemaal gezond was en dat alles erop en eraan zat dat ik daarom al kon janken Maak je er maar niet te druk om en laat het lekker gaan... Geniet van je meisje!
Ja, absoluut normaal! Het is ook niet niks, je hele leventje verandert door dat wezentje. Het zat 9 maanden veilig in je buik en nu moet ze het daarbuiten ook zien te redden. En tuurlijk ben je supergelukkig dat ze het goed doet! Bij mij hebben die tranen redelijk lang geduurd. Maar het gaat dus wel over! Ik merk nu ik moeder ben, ik ook emotioneler ben dan ervoor. Komt denk ik door het grote verantwoordelijkheidsgevoel je hebt tegenover je kindje. Maar het komt goed meis! Geniet van je dochtertje, iedere dag meer en meer!
Inderdaad helemaal normaal! Ik had in de kraamweek 2 of 3 dagen last van kraamtranen, toen kon ik echt overal om huilen en was ik meerdere keren per dag echt ontroostbaar. Ik moest vooral de bevalling een plekje geven want door een erg vervelende vk heb ik echt een rotbevalling gehad.. gelukkig heb ik toen goed kunnen praten met de kraamhulp, dat is voor mij erg belangrijk geweest. Zij begreep het toch beter dan mijn man, waarschijnlijk door ervaring! Nu zijn we bijna 4 weken verder en merk ik dat ik nog steeds soms (eens in de 2 of 3 dagen) even moet huilen. Dan moeten de emoties er gewoon even uit. Ik ben altijd nogal een emotioneel persoon geweest dus ik vind dat niet gek, het is ook niet niks zo'n zwangerschap, bevalling en dan de verantwoordelijkheid voor zo'n klein wezentje! Soms kan ik al huilen als ik alleen al naar hem kijk als hij ligt te slapen.. Lekker laten gaan en vooral niet inhouden! En probeer over je gevoelens en gedachten te praten, dat helpt echt!
Godzijdank ik ben niet de enige die soms verhuist van de roze naar de grijze wolk... En het domme is dat ik het alleen maar erger maak, ik kan slecht rust nemen, word daardoor alleen maar vermoeider, etc. Vannacht spuugde ze voor het eerst echt een onwijze berg voeding uit Ik me lam geschrokken en meteen amper geslapen van de zorgen. Pfrt.
Hier ook een minder prettige ervaring... door een misverstand in het ziekenhuis NA de bevalling (die ook echt kut was trouwens, lang verhaal), heb ik echt een heel moeilijke eerste kraamdag gehad, en dat kost veel tijd om te verwerken. Godzijdank ook een superkraamhulp, en vandaag is dan de eerste dag zonder... pfoe! Uiteraard meteen een soort regeldag (onrustige baby, na een nacht met een spuugpartij steeds aan de borst, oempf). Nou ja. We genieten tussen de huilbuien veel hoor!
Hoi, Gefeliciteerd met jullie prachtige dochter... Vervelend dat je je soms zo verdrietig kan voelen joh... Toch is het heel normaal... Hormoontjes... Probeer toch echt je rust te nemen, en vooral ook tijd voor elkaar... Rust hoeft geen slapen te zijn, even op de bank of op bed een tijdschrift of een boekje lezen is ook rusten... Kraamvisite is ook leuk maar erg vermoeiend, daar zou ik ook rustig aan mee doen, eerst aan jezelf denken, en dan komt de rest wel... Sterkte en geniet ze van deze bijzondere tijd... Liefs Catheleine
heel herkenbaar! ik huilde overal om en dacht echt eventjes.. jezus waar ben ik aan begonnen. Ik vind het cht raar dat eigenlijk niemand er wat over zegt (bahalve hier dan hihi) je hoort altijd wel over kraamtranen maar dat je dat zo'n gevoel geeft pfff.... iedereen heeft het altijd alleen maar over die roze wolk en hoe geweldig het wel niet is als je kleintje er eenmaal is. Het is niet alleen maar leuk, maar vooral gewoon heeeeel erg zwaar, vooral die eerste tijd. Tuurlijk ben je onwijs blij en gelukkig met je kindje maar af en toe benauwde het me echt dat ik helemaal verantwoordelijk was voor dat hummeltje. Maar het word steeds beter, ik heb wat mee gehuild met mijn kleintje, elke keer als die huilde en ik wist niet waardoor begon ik ook. Dat word gelukkig steeds minder.. hoewel ik nog steeds erg wanhopig word als hij weer eens een huiluurtje heeft en niks helpt... Pfoe
Heel normaal meis ... jammer genoeg! Ik heb afgelopen kerst ook huilend doorgebracht! Om het minste of geringste kwamen die rottranen weer!!! Het was op een gegeven moment zelfs zo erg dat andere kraamvrouwen op de afdeling (ik moest 5 dagen in het ziekenhuis blijven) mij gingen troosten! Gelukkig begrepen ze waar het vandaan kwam.... Dat je je buik mist is ook niet raar! Ik heb het ook.. en zo'n fijne zwangerschap heb ik nou ook niet echt gehad! (veel last van kwalen en vermoeidheid) Ik mis dat hele intieme wat ik met mijn zoontjes had! De schopjes en de hikjes ...... Tuurlijk ben ik ook dolgelukkig dat ik nu met ze kan knuffelen en tutten .. maar toch Laat het allemaal maar op je afkomen! Gooi alle tranen er lekker uit en geloof mij .. ook dit is van voorbijgaande aard! Liefs!
Hai hai, Evenstar, kraamtranen zijn absoluut normaal! Heb er vooral vorige keer na de bevalling ook erg last van gehad. Had Jasmijn darmkrampjes, ik in tranen. Ging een voeding wat minder.. hup daar ging mama weer. Vond mezelf gewoon labiel, maar het is echt de invloed van de hormonen! En vlak ook het slaapgebrek niet uit... maar het wordt minder, geloof me. Herken ook veel van je zorgen na het spugen, hier precies hetzelfde. Eergister moest ze dus 's avonds ook spugen, kon er gewoon niet van slapen.. kende dat totaal niet van Jasmijn. Haal je je meteen van alles in je hoofd. Gelukkig vandaag hier even wat vragen aan de lactatiekundige gelezen en daar zag ik dat het volkomen normaal is.. pff.
o zo herkenbaar ik dacht dat het nooit meer over zou gaan. de eerste dagen ging het prima maar toen de hulp de deur uit was pfff om alles maar dan ook alles kon ik in huilen uitbarsten. de onzekerheid om van alles en nog wat die er dan weer voor zorgde dat de vloedgolven kwamen maar het hoort erbij en laat het ook gewoon lekker gebeuren,het gaat ook weer over,maar de hormonen pfff voel me nu nog niet de oude! maar ook dat komt wel weer goed. het missen van je buik,gek he? ik vond dat zo vreemd dat ik die miste.op het eind van de zwangerschap was ik het zo beu dat ik toen dacht pfff ik wou dat de buik weg was en nu hihi
Hey ja ik had precies hetzelfde ik kon huilen om alles soms zat ik zelfs op de bank en voelde gewoon de tranen over mijn wangen lopen en wist op dat moment niet eens waarom vooral als ik naar mijn zoontje keek kwam het ook opborellen. Dit is gelukkig nu voorbij kan nog wel sneller huilen maar dat komt denk ik omdat er toch wat veranderd als je een kindje krijgt is niet niks en dan nog de bevalling bij mij was die goed 5 en een half uur over gedaan. En ook mijn buik maar dat heb ik nu nog steeds die mis ik echt intens terwijl toen ik zwanger was het echt zat was mijn buik was zo groot en daardoor pijnlijk. En de kraamzorg die wegging jeetje toen kwam er helemaal geen einde aan de tranen
Heel herkenbaar!! Het is ook heel normaal het hoord er echt bij. Je hebt een hoop meegemaakt en je leven staat helemaal ondersteboven. Het gaat als het goed is vanzelf over. Blijf je je nu zo voelen ga dan naar de huisarts en blijf niet doorgaan. Dat je je buik mist.....kan er helaas over mee praten. Inmiddels is mijn jongste bijna 16 maanden maar als ik een dikke buik zie....
Fijn dat ik geen crazy woman ben... het gaat inmiddels al wel een stuk beter. Een goede nacht (met maar 1 voeding in het midden gemikt door dochterlief) heeft stukken geholpen, en ook het enthousiasme van mijn tantes die vandaag op visite kwamen. En mijn man zegt herhaaldelijk tegen mij dat het voor hem toch echt een stuk leuker is dat Renske niet meer in mijn buik zit maar dat hij nu ook met haar kan kroelen. Maar toch... ik kijk met jaloezie naar zwangere banners hier op het forum en ik weet zeker dat als ik een buikje van iemand zie dat er toch iets door me heen zal gaan. Ik had dat dus echt niet verwacht, was totaaaal niet voorbereid op het missen van het zwanger zijn. Tis ons eerste kindje, dus ik troost me er maar aan dat ik heus nog wel een keer (of twee) zal rondlopen met een frummeltje in mijn buik.
hé evenstar, ik he dat nu ook heel erg wat jij schrijft, kan ook om van alles en nog wat in een huil bui schieten, vanmorgen had ik de kleine vast en was hem in slaap aan het zingen, en toen barste ik uit in huilen, maar moest me even groot houden, want heb gelezen dat die kleine dat ook voelt, en mis ook mijn buikje, en dat getrappel in mijn buik, soms dan voel ik wel eens een plopje in mijn buik (zijn dan mijn darmen) en dan denk eehh hij schopt, oh nee da kan helemaal niet, ik mis het ook wel hoor, ook al was het op het laatst erg zwaar, en wil ook iedereen zeggen geniet er van want voor je het weet ben je, je buikje kwijt en dan ga je het ontzettend missen.
ik had het idee dat ik de hele dag aan het huilen was. oh,oh ja die kraamtranen. heel normaal. Het is zo'n mooie maar ook zware tijd. Je moet wennen aan je kindje en andersom. je bent opeens moeder geworden. want ook al leef je er 9 maanden naar uit, toch overvalt het gevoel van echt moeder zijn je (tenminste dat had ik heel erg). en dan ging de bevalling en erna ook niet zoals het zou moeten en dat was extra emotioneel.
he he eindelijk gelukkig herken ik veel dingen van wat jullie zeggen. Maar wat raar zeg dat je er nooit iemand over hoort dat je je zo slecht kunt voelen. IK ben vorige week bevallen van een hele mooie dochter, en dat ging erg goed tot vandaag. Ik zou graag weer dingen willen doen en lekker gaan wandelen, maar helaas vandaag met mijn man boodschappen gedaan en dat was al te veel. Gelukkig heb ik tot morgen een leuk kraamverzorgster en die kon mij dan ook goed op vangen en vertellen dat het normaal is. Nu voelt het niet zo en ik voel me niet zo ik wil graag dat het wel lukt en dat ik me wel zeker voel en dat mijn lichaam het wel kan, maar helaas dat blijkt niet zo te zijn. Gelukkig zie ik hier dat ik niet de enige ben en dat doet mij zeker goed. ik kan me er aan vast klampen dat het over een paar dagen of een week wel over is. Nou hopenlijk kunnen we elkaar helpen dooe deze moeilijke en rare periode groetjes sherly
Hee Sherly, die eerste weken zijn echt de allergrootste omschakeling. Opeens realiseer je je ook: ik kan niet zomaar even van huis, even iets halen bij de Appie... koffie drinken met een vriendin. Maar het went echt, en je leert vanzelf om je plannen aan te passen aan voedingen, luiers, slaapjes. Ik vond nog het moeilijkste dat ik overal om mij heen alleen maar roze-wolk geluiden hoorde op dat moment. Ik vroeg me echt af wat er mis met me was, terwijl het heel normaal is. En ik huil nogsteeds best veel maar ik ben wel supergelukkig- het is nu meer van vermoeidheid en soms omdat Renske huilt en ik niks meer kan verzinnen om haar te troosten ('s avonds als ze moe is...). Komt echt goed. Enneh. Gefeliciteerd met je dochtertje
Herkenbaar! Ik heb het nu meer (gehad) dan met mijn zoon, toch op een andere manier. Bij mijn zoon heb ik ontzettend gehuild de eerste dagen, omwille hoe de bevalling is verlopen. Heb er net geen trauma aan overgehouden. Ik was gelukkig natuurlijk, maar was moeilijk te verwerken. Bij mijn dochter zijn het steeds tranen van geluk geweest, want heb me geen seconde rot gevoeld. Maar nu nog, als ik naar de foto's kijk van toen ze net geboren op mijn buik ligt, dat kleine glibberige mensje en dan de blik in mijn ogen, hou ik het nog steeds niet droog. Ik heb mijn nachthemd die ik aanhad met de bevalling nog steeds niet gewassen , omdat die vlekken mij aan haar geboorte herinneren en ik kan dat niet 'uitwissen'. Om elk berichtje, elk kaartje heb ik gehuild.. Daarnet zat ze bij mij en begon ze te lachen naar mij, ik ben in huilen uitgebarsten..
nou hier gaat het gelukkig weer een stuk beter. Nu ik weet dat er toch wel veel mensen zijn die er last van hebben is het voor mij een stuk makkelijker te bevatten lijkt het. Nog steeds heb ik het moeilijk als mensen mij feliciteren en dan vooral vrienden die ik erg hoog heb zitten. Dan komen de tranen toch wel. Maar gelukkig vind niemand het raar en ik leg uit wat het is en dan begrijpen ze het ook. Verder scheeld het ook dat Joy lekker door slaapt en erg tevreden is dat maakt het voor mij wel makkelijker. Hopelijk gaat het bij jullie ook steed beter. groetjes sherly