Zenuwachtig voor de bevalling...

Rond de 31e week van mijn zwangerschap kreeg ik ook idd die angst voor de bevalling,
Maar door alles goed voor te bereiden,een bevallingsplan te maken,en mijn angst met mijn gynaecoloog te bespreken,werd het minder,hoe verder ik naar de uitgerekende datum kwam hoe minder bang ik werd, maar je bent er op een gegeven moment ook aan toe( bevallen) ik was de zwangerschap op het eind ook zo enorm zat dat ik heel graag wilde bevallen, en ondanks alle pijn,want dat deed het,heb ik het toch als positief ervaren ook vanwege de goede begeleiding van de gyneacoloog,dus meid, het komt echt allemaal goed hoor!

 

Lijkt me goed om in ieder geval te bespreken met de vk of gyn. Ik heb er zelf nooit tegenop gezien, ik was er op een gegeven moment ook zo klaar mee (en nu eigenlijk ook) dat je gewoon hoopt dat het gaat beginnen....
Je kunt meer aan dan je denkt hoor!

 

Je angsten bespreken met je verloskundige vind ik een goede tip. Daarnaast vond ik zelf informatie lezen of horen over bevallingen fijn. Denk bv aan de voorlichtingsavond van de verloskundigenpraktijk. Dan weet je een beetje wat je te wachten staat.
Als het mogelijk is, zou je ook aan je moeder of eventueel zussen kunnen vragen hoe het bij hen is geweest. Elke bevalling is anders, maar volgens mij speelt erfelijkheid ook een rol. Mijn moeders en zus bevallingen zijn allemaal snel verlopen en die van mij uiteindelijk ook. Wellicht stelt die informatie je wat gerust.

 

Heb je een cursus gedaan?
Ik zou proberen of er nog ergens een plekje is op een hypnobirthing cursus , een echte eye opener wat mij betreft!

 

Hier bijna 33 weken zwanger. Inleiden met 38 is hier zekernog niet definitief, maar wel een optie. En ik begin doodnerveus te worden.
Ik heb maandag een activiteit waar tot dan toe al mijn aandacht naar toe moet. Daarna ga ik me helemaal voorbereiden.

 

hoi Ts
Ik was ook serieus echt angstig voor mijn bevalling! Dacht de hele tijd oh nee niet nu zometeen doet het zeer Zoals je nu aan mijn handtekening kan zien ondertussen alweer 6 weken trotse moeder en ik weet het: het is voor jou een dooddoener want je weet niet hoe het is (wist ik ook niet) maar je kunt het echt echt echt (ik dacht ook altijd jaaajaa dat zeg jij nu dat moet ik nog maar zien) het is mij zelfs meegevallen achteraf. Nu is dat natuurlijk heel persoonlijk en afhankelijk van de omstandigheden maar ik dacht zelfs: was dit het? Dus echt het kan meevallen en laat het gewoon over je heen komen. Niet te druk maken hoor! (en anders bedenk je maar: het is ook zo weer voorbij wat zijn die paar uur in je leven nou )

Wellicht helpt het je om het met de verloskundige of vriendinnen te bespreken? Of een cursus te doen? Dat laatste gaf mij echt houvast namelijk! Eventueel kun je ook een boek lezen? Of ontspanningsoefeningen?

Succes meis!

 

Ik ben pas 23 weken zwanger, maar ik merk wel dat ik de bevalling heel erg spannend vindt. Over 2 weken ga ik beginnen met een zwangerschap cursus waar veel aandacht wordt besteed aan mindfullness en je angst uitspreken zodat het je niet overvalt op het moment zelf. Ik hoop hierdoor wat rustiger naar mijn bevalling toe te leven.

 

Donderdag gaat mijn beval periode in. Rond de 30 weken werd ik ook heel zenuwachtig. Daarna minder. En nu komt het weer een beetje. Bij je eerste kindje weet je al helemaal niet waar je aan toe bent en dat is idd lastig. Ik ben bijvoorbeeld heel bang voor een knip/scheuren. De gezondheid van mijn kind heb ik wel vertrouwen in omdat alles tot nu toe heel goed is gegaan. Maar ik ben bijvoorbeeld ook bang dat ik niks voor het kind voel als het straks op mn borst ligt.... Vind het zo lastig voor te stellen dat er al een bijna volgroeid kind in mn buik zit.

 

Voor een deel raak je ook klaar voor de geboorte door te zorgen dat het huis op orde is. Ik heb bij alle aankopen ongeveer gebruik gemaakt van aanbiedingen waardoor ik alles al vrij vroeg in huis had. Ziekenhuistas staat er bijvoorbeeld ook al weken xd. Vandaag hebben ze het bed op pootjes gezet. Ik hoop dat ik er nog in weet te komen, dat ding is hoog :O

Zorgen verdwijnen niet als je ze niet wilt. Je kan ze beter over je heen laten komen en doen wat je kan om meer te weten over wat je te wachten staat. Ik merk persoonlijk dat de behoefte aan controle enzo ineens groeit. Maar elke bevalling is anders en uiteindelijk kan je niks anders dan oefenen om die controle los te laten mbt bevalling.

 

Ik heb dan twee super positieve verhalen voor je! Mijn eerste was wat te vroeg 36.4 weken. Met een knip bevallen, en die knip voelde ik echt NIET!
Mijn tweede tot 8 cm heerlijk op de verloskamer rond gewandeld. Af en toe een wee. Nog zeer goed weg te puffen. Toen kreeg ik een infuus met opwekkers, omdat het stagneerde. Al snel 10 cm en binnen een kwartier was meneer daar. Tuurlijk het doet pijn, maar je moet er vooral niet over in zitten.
Laat het over je heen komen en dan komt alles goed!
Sterkte en succes!

 

Ik denk dat je het gewoon op je af moet laten komen!
Als je al in je kop hebt dat je er bang misschien voor bent voor de bevalling of het gaat super pijn doen dan doet het misschien ook wel super pijn. misschien als je er meer relaxed heen gaat dat het wel mee valt als je je wat kan ontspannen. Bij mij kan het ook allemaal elk moment gebeuren ben nu 40+1. Ik heb zelf zoiets ik weet dat het pijn doet en voor de rest zie ik wel hoe het loopt. ga me er niet druk om maken. Is ook mijn eerste kindje. Maar denk als je hier goed verhalen ook leest dat dat ook wel helpt. Gewoon denken het komt allemaal goed. De pijn is maar voor een paar uurtjes, maar daar krijg je wel iets moois voor terug!

 

Wat ik wel heb geleerd na 3 bevallingen, is dat je het echt op je af moet laten komen. Je kan zoveel senario's verzinnen over de hoe en wat enz, maar het gaat eigenlijk altijd anders...
Je kan je wel inlezen en ervaringen vragen van andere vrouwen maar altijd in je achterhoofd halen dat de jouwe toch anders gaat.
Bang zijn is normaal, ik heb dat zelfs als ik eraan denk, maar ik weet als het zover is dat het gevoel weggaat, en je dan meer focust op de weeen...

 

Idd wat Chahida zegt, laat t maar op je af komen.

Ik was gelukkig totaal niet bang voor de bevalling, denk dat t zeker scheelt.
Tuurlijk wel een beetje spannend, maar dat hoort er bij

Toen wij naar t ziekenhuis reden in de nacht nadat ik mijn slijm propje verloren had en al weeën had was ik echt super enthousiast, haha.
Ik had echt zin om te bevallen.

Moet wel heel eerlijk zijn dat bevallen wel pijn doet. Maar toen mijn zoontje bij mij op mn borst werd gelegd was ik eigenlijk alles al weer vergeten.
Maar t is zo mooi!

Heel veel succes dames met jullie bevalling, jullie kunnen t!

 

Mijn angst is de laatste dagen omgeslagen in irritatie Ik vind het lastig om niet te weten wanneer het gaat gebeuren. Bij elk krampje denk ik van goh is dit het begin? Krijg inmiddels een hanekam van al die opspringende haren xd

En dan nog zo'n autistische vriend die zegt, nee het is nog niet je uitgerekende datum. dus het gebeurd niet lol. Krijg er niet doorheen dat maar 4% bevalt op de uitgerekende datum.

 

Ik heb geen ervaring met bang zijn voor de bevallen, maar een beetje zenuwachtig is heel normaal, het is toch iets magisch wat je te wachten staat,

Ik kan je alleen mijn ervaring vertellen en dat is dat de weeën inderdaad pijn doen, het persen zelf vond ik een heel stuk minder pijnlijk, misschien dat je minder aan de pijn denkt doordat je weet dat je nu echt heel dichtbij bent ? En wanneer dat wondertje geboren is...en op je buik gelegd word.. Dat is zo magisch ! Ik voelde geen pijn meer, bij alle drie niet, bij alle drie voelde ik het geluk tintelen tot in mijn tenen, dat natte warme naakte lichaampje op die van mij, en dan het gehuil, je hebt het nog nooit zo fijn gevonden om een baby te horen huilen, en dat gehuil klinkt als muziek in je oren
Het is een gevoel om nooit te vergeten !

Laat het op je af komen, probeer bij hevige pijn niet in paniek te raken, je kunt beter om een ruggenprik vragen dan in paniek te raken,

 

Juist omdat je niet weet wat je te wachten staat moet je het proberen los te laten.. Laat het allemaal maar over je heen komen als het zover is.. Dat was mijn gedachte in ieder geval.. Ja, het doet pijn, maar ik heb altijd in mijn achterhoofd gehouden dat als ik het niet meer aan zou kunnen daar pijnstilling voor uit is gevonden..

Ik wilde wel in het ziekenhuis bevallen ook om die reden, dat gaf me rust van tevoren. Uiteindelijk ben ik ingeleid en was dus sowieso medisch.. Het loopt toch nooit zoals je van tevoren verwacht.. Omdat ik eigenlijk geen verwachtingen ervan had, kon het ook niet tegenvallen zeg maar..

Ik denk maar zo: hoeveel je je nu ook zorgen maakt, dat verandert er niks aan.. Wij als vrouwen kunnen veel hebben! En zo niet, dan is daar nog de wetenschap met een ruggenprik o.i.d.. Heb ik ook heerlijk van genoten tijdens mijn bevalling