Ik heb echt een schat van een man, we kunnen overal over praten... Gister zei ik, over 9 weken is de baby er sowieso, gek he? Waarop hij zei, de tijd gaat zo snel, ik ben net aan het idee gewend dat je zwanger bent... laat het nog maar even duren. We hebben allebei een super druk sociaal leven, hij meer dan ik, ik ben wat huiselijker. Ik werk altijd ma t/m wo avond, dat blijf ik straks doen. Hij is nu elke avond weg, ongeveer. Heeft hij ook goed, maar straks is er een baby en kan hij niet weg. Hij zegt dat helemaal niet erg te vinden, maar ik ben bang dat dat hem enorm tegen valt. Daarnaast heb ik echt een perfecte zwangerschap. Ik werk nu nog 36 uur, houd het huishouden draaiende, doe boodschappen, kook voor ons... volgens mij beseft hij niethoeveelgeluk we hebben dat ik nog zoveel kan! Dat is straks wel even anders neem ik aan.. Ik ben ook.degene die na 22.30 uur het huis nog aan het opruimen is, terwijl meneer lekker op de bank ligt en niet vraagt even te helpen, dat soort me enorm (hormonen??) Dan is er nog de verbouwing.... dat zou allang klaar moeten zijn en soms werkt hij keihard, soms ook weken niet. Het is nu bijna af, maar moet nog wel veel afgewerkt worden, lijkt hij totaal geen haast mee te hebben! Over 3,5 week kan de baby al komen, maar hij heeft alle tijd van de wereld en ik werk me een ongeluk in huis om alles af te krijgen. Ikvind ook dat hij barweinig aandacht voor de baby heeft. Nu snap ik wel dat het voor hem heel anders is dan voor mij, maar ik zou wel meer steun en betrokkenheid willen. Soms zeg ik 'de baby is weer lekker druk' maar dan doet hij net of hij het niet hoort. We volgen samen wel een cursus voor de bevalling, dat vind ik wel heel fijn. Als ik met hem praat over het ouderschap, geeft hij ook aan het doodeng te vinden. Ik ben gewoon bang voor wat komen gaat, omdat hij nauwelijks betrokken is, ik alles nog doe in huis, de verbouwing maar niet wil vlotten en ik gewoon emotionele steun van hem nodig heb. En ja, we hebben hier al de nodige gesprekken over gehad, maar het verandert gewoon niet!!
Mijn vriend vind het ook totaal niet boeiend als ik iets zeg over hoe druk de baby is, hij voelt zelden aan mn buik en hij heeft geen boek gelezen, maar je kan m niet dwingen. Hij ervaart het gewoon heel anders dan ik en is mega, meeeeeega nuchter. Altijd al. En ook mijn vriend deed tot 2 weken terug he-le-maal niks om me te helpen, tenzij ik het herhaaldelijk vroeg (ben nu 36 + 4) maar de laatste 2 weken is er iets omgeslagen, geen idee wat, maar nu doet ie onwijs veel en helpt ie me heel goed en doet meteen wat ik vraag, super fijn en lief. Dus wie weet komt t met jouw man ook nog goed.. En toch ook erover blijven praten, desnoods zeg je het elke dag zodat ie er gek van wordt, als ie maar luistert en goed begrijpt hoe naar dit voor je is en hoe graag je alles af wilt hebben..
Heb helaas geen antwoord of oplossing voor je, hier een man die vanalles regelt en juist afgeremd moet worden, moet helaas ook wel ivm verplichte algehele rust die ik opgelegd heb gekregen pfff. Maar wil wel even zeggen dat ik mijn petje voor je afneem hoeveel je nog doet, verdraagt en incasseert, word van het lezen al moe, respect voor jou!!
Voor een man blijft het moeilijk, die ervarendhet niet als ons. Feit dat hij wel samen cursus wil doen zegt toch wel dat hij belangrijk vind. WT betreft verbouwing snap ik dat je een hardere werker wilt, zeker met nesteldrang. Misschien dat nog eens geduldig met hem bespreken. Echter dat jij zo bezig bent in huis is jouw ding en kun je niet van hem verwachten dat hij mee doet om half elf savonds. Bedenk goed dat het voor een man allemaal pas begint als kindje er is en ja, natuurlijk vind hij het spannend, logisch.
Als jij dat allemaal blijft doen, hou je het wel in stand. Wat als jij nu straks complicaties hebt na de bevalling? Hij mag ook wel erns zijn handjes laten wapperen!
ja nou precies, daar ben ik nou juist zo bang voor!! Ik heb er al zoveel tranen om gelaten, ruzie over gehad en soms doet hij dan ineens heel veel, maar nu al een week of 2 ligt alles stil. normaal laat ik de rotzooi ook liggen, maar onze schoonmaakster komt vandaag, is toch geen porem om haar alles op te laten ruimen... ik heb hem wel gevraagd op te ruimen, hij heeft ook wel iets gedaan, maar het meeste lag er nog..
Kon mijn verhaal wel wezen. Gelukkig weet ik van de eerste dat het goed komt, want na de bevalling heeft hij alles gedaan. Huishouden, koken, dochterlief verzorgen en de nachtvoedingen. Toen ie eenmaal weer ging werken was het helaas weer over.... Mijn vriend durft nu niet goed te betrokken raken want ik moet eerst maar eens goed zien te bevallen zonder complicaties en zonder echte gezondheidsproblemen bij de kleine. Dus pas als de kleine geboren is komen zijn papagevoelens.
Voordat de jongste geboren was, was mijn man ook niet betrokken bij de beeb in mijn buik. Het was nog veel te abstract. Hij had ook niet het geduld om mijn buik te voelen. Hij deed niet mee met spullen aanschaffen en zoals ik in je andere topic schreef werd de verbouwing boven tot op het laatste moment uitgesteld.. Maar hij had wel de volledige zorg voor de oudste van ons (oudste hebben we geadopteerd dus dat is anders gegaan)omdat ik ernstige BI al vroeg had en vanaf week 30 tot 38 ongeveer af en aan in het ziekenhuis lag met hoge vliesscheur /ween enz. Hij deed voor mij ook alles en ik mocht niets doen van hem. Nu ben ik nog maar 8 weken zwanger en hij neemt nu uit zichzelf heel veel over. Komt goed uit, want ik moet veel spugen en ben veel beroerd. Hij voelt nu ook al aan mijn buik hahaha..denk dat hij geleerd heeft van de vorige zwangerschap en hij weet nu wat er uit gaat komen. Jouw man zal moeten leren dat hij niet meer zichzelf op de eerste plek kan gaan zetten straks maar de beeb. Als je geluk hebt komt dat vanzelf als je kindje geboren is. Komt dat niet vanzelf dan zal je daar echt over moeten gaan praten ... Snap dat dit niet leuk is hoe het allemaal loopt.. Dikke knuffel meis!
Ik herken (gelukkig) niet alles maar 1 punt wel; Mijn man was ook een type dat veel in de avond de hort op was naar vrienden / sport etc. En ook ik hield mijn hart vast voor hoe dat zou gaan lopen als de kleine er eenmaal was. Hier ging het als vanzelf. Hij gaat minder weg en als hij weg gaat pas als de kleine op bed ligt (na 20u dus) zo doet hij hem dus vaak nog in bad voor hij weg gaat, of speelt/stoeit met hen. Hij mist al zoveel van hem dat hij zelf ook niet eerder weg wilt. En ook al praatte mijn man wel tegen mijn buik en voelde hij de harde schoppen graag, het begrip vader worden kreeg voor hem pas echt vorm toen de bevalling begon en hij de klein echt vast had. Dus samen met mijn zoon zag ik ook en papa geboren worden. Maar ook hier tot 41weken een goed zwangerschap gehad hoor, dus hier ook gewoon lekker doorgehobbeld tot de bevalling. (Heb alle zooi van oud en nieuw incl de kerstboom nog in mijn uppie op staan ruimen op 1jan omdat ik al wakker was en te eigenwijs om op mijn man te wachten. Beviel de nacht erop
Tja, misschien moet je toch duidelijker je zorgen uiten naar je man, geen tranen en ruzie, daar bereik je niets mee. Hoe ziet hij de komende periode dan voor zich? Ik neem aan dat hij snapt dat jij even uit de roulatie bent en hij niet meer zo vaak weg kan in de toekomst? Blijf je trouwens fulltime werken straks? Hier werkten we ook allebei fulltime, maar ik vertikte het om alles alleen te doen hier. Het is hier geen hotel haha.. Maar vaak moet ik ook wel een beetje delegeren hoor. Die verbouwing, gaat dat nu wel een beetje ok? Hij zou het voor 7/12 af hebben toch? Ik kan me wel voorstellen dat het voor hem overweldigend is en een ver van zijn bed show. Ik denk dat dat besef ook echt bij mijn man (en bij mij) komt als we ons meisje in onze armen hebben.
Helemaal mee eens! Wat een respect voor jou dat je dat nog allemaal doet. Ik heb al moeite met mijn baan. poeee
Hij zegt dat het allemaal goed komt... maar zoals de verbouwing die voor zaterdag af zal zijn, dat zou ook goed komen.. en het is inderdaad niet af. Zaterdag is het ook niet af, volgende week ook niet. Hij lijkt wel niet meer gemotiveerd. En elke keer als ik een hint geef wordt hij een beetje boos, dat hij ook snapt dat het af moet. Nou moet ik zeggen dat ik ermee kan leven met hoe het nu is, ik kan weer wassen, douchen en in bad, maar er zijn nog wat van die pruts dingen die gedaan moeten worden (plinten langs plafond, lamp op de babykamer ophangen, schapjes op de babykamer ophangen, hangwieg ophangen..) Dus opzich, ik deal ermee, maar ben er zeker niet blij mee.. Ik blijf 36 uur werken (eigen zaak) maar verdeel het anders. Ik werk hoofdzakelijk de avonduren en zaterdag + 2 lange dagen doordeweeks, wil dus 4 dagen overdag thuis zijn.. Mijn man gaat van 6 naar 4,5 dag werken.. dus we doen het samen maar ook dat moet ik nog maar zien hoor.. hij heeft nog niks geregeld met zijn werkgever dus of dat allemaal goed komt?? Kan ik straks pas zeggen..
als ik dit zo lees ben ik niet de enige die er langzaam genoeg van krijgt dat mijn vriend geen interesse toont. hij gaat wel altijd mee naar de verloskundige, ook de controles die maar een kwartiertje duren dan gaat hij mee. maar als ik op de bank lig ofso en ik zeg: hij is weer druk bezig daar binnen. dan gaan hij gewoon verder met zijn spelletje of krijg ik een oké... dan heb ik echt zoiets van... oke leuk fijn dat je interesse toont in mijn zwangerschap en onze zoon. en dat van dat schoonmaken herken ik ook... maar dan moet ik hem ook wat credit geven... ik kan niet meer dwijlen dus dan neemt hij dat van me over. maar ik ben 5 dagen thuis dus ik heb gewoon heel veel tijd om alles te doen.