Herkennen jullie dit? Je wilt al heel lang een kindje en je bent eindelijk zwanger, slaan de twijfels toe Of het wel uitkomt, wat gaat er allemaal veranderen in je leven en je lichaam, wat gebeurt er met je relatie, ga je het wel echt leuk vinden... Vind het helemaal niet zo leuk dat ik me soms opeens zo voel
ik herken het denk ik wel ja, ik ben super blij en dankbaar dat ik zwanger ben en kan niet wachten tot de kleine er is. maar soms heb ik wel eens van die momentjes, dan denk ik bv: - Ben ik straks wel een goede moeder? - wat als ik het niet kan? - Hoe moet ik het straks allemaal doen, - mijn leven wordt nooit meer zoals het nu is en doordat mijn zwangerschap niet echt lekker loopt (al vanaf het begin misselijk, uitgedroogd, ziekenhuisopname, vroeg harde buiken, in de ziektewet, bekkeninstabiliteit...) heb ik ook wel eens het gevoel dat ik nu al ''faal'', dat ik het niet goed doe enzo. dit zijn bij mij echt onzekerheden, en gelukkig denk ik niet altijd zo hoor, heel af en toe als ik moe en emotioneel ben ik denk dat iedere a.s. moeder deze dingen wel eens denkt.
Ik herken het wel hoor. Af en toe denk ik ook.... Oef.... waar ben ik aan begonnen? Gaat het me allemaal wel lukken? Dus ook hier twijfels!
Is heel normaal hoor. Ik heb het nu ook af en toe weer. Wordt het heel anders met 2 kinderen? Ga ik het allemaal redden? Allemaal vlagen onzekerheid. Niet zo gek natuurlijk, een kindje erbij is een enorme verandering.
Hai! Ik ben pas net zwanger en bedenk me nu al hoe ik de gynaecoloog kan overhalen dat ik een KS moet hebben. Ik ben nu al hartstikke bang voor de bevalling... En ik wil echt heeeeeel graag een broertje of zusje voor mijn dochter... Dus ja ik snap je!!
Bedankt voor jullie reacties Dus ik hoef me er gelukkig geen zorgen over te maken.. Heb er ook erg veel zin in verder, het zijn echt maar korte momentjes van twijfel. Vind het wel erg lang duren dat zwanger zijn!
Hoi, Heb ik ook hoor, ook niet lang maar even. Ik denk dat het ook net hormonen te maken heeft. Dat begin ik ook te twijfelen, en ook of het kindje gezond wordt en later zal het goed zijn op school. En dan schud ik mezelf even wakker. Daarom hebben we ook 9 maanden om nog van de "rust" te genieten, en aan het idee te wennen, ook al is het gepland, en om alles te regelen haha ik geniet nu heel erg van de zwangerschap, en weet hoe snel tijd gaat.
Hier ook soms en lees mijn handtekening, je zou zeggen dat ik er lang genoeg over heb kunnen nadenken. Maar voor geen goud dat ik dit wil terugdraaien! Maar ik denk dat het ook best gezond is om er niet te licht over te denken en jezelf onder de loep te nemen. Zo bereid je, je geestelijk voor. Dat is mijn mening. Het is goed om niet alleen maar naar de leuke dingen te kijken. Zo schrik je denk ik minder als je het eens wat moeilijker hebt dan wanneer je alleen maar over de regenbogen en eenhoorns fantaseert...
Lang duren.....vind ik juist niet! Voor mijn gevoel wel 3wk lang in week 5 gezeten, die meest kwetsbare weken, en daarna roetsssjjjj vlogen de weken voorbij. Nu scheelt het misschien wel dat ik tot nu toe een heel makkelijke en fijne zwangerschap heb, behalve die eerste paar weken, tot en met week 7,8 veel menstruatiekrampen gehad die me ongerust maakten. Twijfels heb ik zeker, ik heb er vorige week ook een topic over geopend, mn vanwege mijn ADHD twijfel ik vaak of ik het allemaal wel kan, of ik de baby niet zal laten vallen, of ik die genen aan hem doorgeef, wat ik heel erg voor hem zou vinden, omdat ik hem een sociaal en gezellig karakter gun enz enz. Het is de ene dag meer dan de andere, maar al voor de geboorte hou ik zoveel van mijn mannetje dat ik hem ook de perfecte moeder gun, en die bestaat nu eenmaal niet. Het is ook gewoon een grote verandering, al die jaren alleen voor jezelf en dan zo'n klein weerloos wezentje wat van jou afhankelijk is.
Ik bedoelde niet de duur van mijn zwangerschap hoor, ik heb er drie jaar over gedaan voor ik zwanger was.
Ja zekers wel Niets raars hoor er gaat ook n hoop veranderen dus angst en twijfels zijn legitieme gevoelens Laat je er niet door afleiden anders word je stapel gek
O ja, zoooo herkenbaar! Ik deed de test en was positief en in plaats van de verwachtte "jeuj!!!" dacht ik "kúúúút!!". Hahahaha! Heb er ook een onderwerp over geplaatst: www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/500601-waar-mijn-roze-wolk.html Pas werd me het beste duidelijk hoe ik het kan omschrijven. Ik wil al heel lang kinderen en had ontzettend last van rammelende eierstokken. Nu zij hun werk gedaan hebben rammelen ze niet meer!!! Volgende week eerste echo, hopelijk geeft me dat een goed gevoel. Succes met je zwangerschap!!
Blij dat ik niet de enige ben.. Hier heeft het heel lang geduurd om zwanger te worden en hoe gewenst het kindje ook is, ik krijg het heel vaak benauwd. Zal ik wel een goede moeder zijn? Wil ze hier wel zijn? Heb ik haar genoeg te bieden? Durf het er ook met niemand over hebben uit angst voor de reacties. Alleen met mijn huisarts praat ik er wel eens over en hij zegt dat dat erbij hoort. Maar misschien moet hij dat wel zeggen
Heel herkenbaar! Hier heel hard geroepen dat ik geen 2e kindje wilde, mijn vriend daar integen liep al 3 jaar te zeuren, toen een afspraak gemaakt dat we in sept Zouden stoppen met de pil, eenmaal in sept heb ik gezegd nee nog niet. Ook omdat we net uit een rottijd kwamen, bij mij ADHD vast gesteld en een depressie en bij hem ook van alles vastgesteld. Toen in dec de knoop door gehakt, ok laten we het proberen zou toch nog wel een jaar kunnen duren ivm de prikpil die ik in 2012 een jaar gebruikt heb etc. Nee hoor 1x ongesteld en ja hoor zwanger. Nou had ik dat wel verwacht aangezien wij in de Fam er maar over hoeven te praten en wij zijn zwanger, maar toch. Eerst heel blij, en toen sloeg de twijfel toe. Zal ik mijn zoontje niet te kort doen, redden we het allemaal wel financieel, red ik dat wel 2 kinderen met mijn chaos hoofd. Ben wel heel blij daar niet van, maar Pff zo onzeker. Nu donderdag weer een echo om de uitgerekende datum vast te stellen en dan hopelijk wat meer te kunnen gaan genieten. Mijn zoontje vind het trouwens helemaal geweldig!! En zegt dat het een zusje is hahaha
Herkenbaar. Soms komt het even de kop op steken. Ik schrijf de vragen en angsten op. Op een nuchter moment geef ik dan antwoord op die vragen! Werkt hier echt heel erg goed.
Wat een goede tip! Het lastige bij mij is alleen dat de vragen er niet meer zijn maar het geluksgevoel nog ontbreekt. Ik denk dat het al veel scheelt als ik het straks aan anderen ga vertellen. Ik ben iemand die moet delen om mijn gevoel te kunnen plaatsen...
Is heel normaal hoor dat de twijfel toe slaat...ik had het het ook ineens bij mijn eerste zwangerschap..ineens wist ik niet meer of ik het wel wilde ik raakte in paniek..en gaat het allemaal wel lukken enz enz....en heus het is goed gekomen bij jou komt het ook goed
Erg herkenbaar, hoor! Het ene moment kijk ik ernaar uit om die kleine eindelijk te zien en aan de andere kant komen er allerlei vragen naar boven als; wil ik dit wel? Kan ik dit wel? In hoeverre veranderd mijn leven? Zal ik mijn oude leven gaan missen? Heb ik de juiste partner om dit samen mee te doen? Is dit kindje net zo belangrijk voor hem als zijn andere kinderen (uit vorig huwelijk) nu voor hem zijn? Had ik nog even moeten wachten? Etc. Maar de andere momenten kan ik niet wachten tot ik die kleine in mijn armen heb en ben ik er helemaal klaar voor!