Hallo, Ik zou graag iets willen delen, een dilemma waar ik mee zit. Mijn man en ik zijn bijna 6 jaar samen en hebben een dochter van 2,5 jaar. We zijn heel gelukkig samen met ons dochtertje. Mijn man wilde altijd al 2 kinderen en ik heb dat ook lang gedacht, maar ook wel eens getwijfeld. Na mijn bevalling riep ik meteen 'ik wil geen tweede', maar weet dat nog aan de hormonen, de zware bevalling en de zware kraamtijd (ik had een totaalruptuur en bijna een postnatale depressie, dus geen roze wolk maar een half grijze) Dat gevoel dat ik geen tweede wilde bleef de eerste anderhalf jaar hangen. Daarna begon de twijfel te komen ,met name omdat mijn man heel graag een tweede wilde en omdat iedereen tegen me zei "ah joh dat komt wel" "uiteindelijk wil je vast snel weer een tweede" en "Het gaat wel weer kriebelen". Maar het kriebelt dus niet. Als ik HEEL eerlijk ben, als ik baby'tjes zie, denk ik wel, wat schattig! maar ben ik ook tegelijkertijd heel blij dat onze dochter die fase uit is. Dat ze gewoon wat zelfstandiger is en ik veel meer interactie met haar heb nu. Als ik ergens een keer een baby'tje op de arm krijg op kraamvisite of zo, vind ik dat heel erg leuk en lief, maar kriebels... nergens te bekennen! Ik vind het HEEL moeilijk want ik weet hoe graag mijn man een tweede wil. Maar ik wil ook niks doen wat tegen mijn gevoel in gaat. Ik heb nog steeds lichamelijke klachten van mijn eerste bevalling (kan niet eens sporten zonder een beetje te plassen als ik spring ) heb vermoedelijk een lichte verzakking, mijn lichaam begint nu pas weer voorzichtig een beetje de oude vormen aan te nemen van voor de bevalling... ook psychisch.. na de bevalling heb ik 3 weken alleen maar gejankt, daarna kreeg ik angst klachten...terwijl ik wel super blij was met ons dochtertje, maar ik kende mezelf gewoonweg niet meer terug. Ik jankte om iedere scheet terwijl ik normaal heel vrolijk ben. Na de 'jankfase' kwam de angstfase. Ik was zo bang dat haar iets zou overkomen ,of dat mij iets zou overkomen, zodat ik niet meer voor haar zou kunnen zorgen, alle rampscenario's vlogen dagelijks door mijn hoofd. Nu is dan eindelijk de rust weder gekeerd, en hebben we een lekker ritme, onze dochter doet het super, ik geniet met volle teugen van haar elke dag, we hebben ook beide onze carrière en hebben een goede balans nu. Ik ben gewoon HEEL erg bang om weer opnieuw alles overhoop te gooien. En ja, voor iedere voor is een tegen te bedenken, voor ieder nadeel is er een voordeel. Ik weet dat allemaal wel maar ik weet gewoon niet goed wat ik hier mee aan moet. Mijn man zegt dat hij wel graag wil dat ik op korte termijn een beslissing neem, of ik wel of niet een tweede wil , want hij heeft ook behoefte aan duidelijkheid natuurlijk. Ik kom er maar niet uit. Heeft iemand hier zoiets dergelijks meegemaakt? En wat moet je doen als je iets eigenlijk niet wilt, maar je ook je partner zijn toekomstdroom niet kapot wil maken? Alvast bedankt voor jullie reacties!! groetjes mamatoB
Ik zou dit wat je nu schrijft toch eens aan je man vertellen, misschien dat de wens wel heel sterk is met een 2e maar je moet er samen achter staan en je moet het zeker NIET doen omdat je anders de toekomstdroom van je man kapot maakt vind ik. Ik denk dat het ook komt door die zware bevalling en hele zware nasleep, ik snap ergens wel dat je dan zoiets hebt van ik ben tevreden zo! Misschien als je je man dit uitlegt dat hij er wat meer begrip voor heeft. Je kan altijd nog even wachten natuurlijk tot je echt voor jezelf denk ja of nee...je zou niet weer terug willen vallen. Ik denk dat je ook zelf achter en beslissing moet staan voor je ergens aan kunt beginnen zeker als je geestelijk ook zo bent geweest...Misschien ben je er dan ook nog niet aan toe, en komt dat nog? moeilijk
Poeh, wat lastig zeg! Ik moet eerlijk zeggen: een baby van een ander, en kind in de kinderwagen van een ander...dat doet me allemaal ook niets. Daar zou het bij mij ook echt niet van gaan kriebelen!! Misschien kun je de leuke dingen van de babytijd eens op een rijtje zetten? De kleine kleertjes er weer eens bijpakken? Kijken wat dat met je doet? Misschien dat er dan toch nog ergens een kriebeltje zit? Volgens mij zie je nu alleen maar het negatieve. En wat je schrijft is ook niet niks, begrijp me goed. Maar en zijn ongetwijfeld heel mooie momenten geweest. Probeer die eens 'bij elkaar te zoeken'!! En als die kriebel dan ook nog wegblijft..tja..zoals ik schreef..lastig hoor. Een kind 'tegen je zin in' is natuurlijk niet de bedoeling. Maar een man hebben die er wel naar verlangt. Poeh! Hoop dat je een oplossing weet te vinden!!
mamatoB: Zoals ik jou verhaal lees, lijkt het net alsof ik mijn eigen verhaal lees. Alleen de lichamelijke klachten heb ik niet gehad. Onze dochter is nu ook 2,5 jaar en ik geniet ook iedere dag van haar. Moest het van mijn man afhangen dan zou ik liever hebben dat ik gisteren zwanger was dan vandaag. Ik heb ook enorm veel schrik voor alle veranderingen die een 2de kindje teweeg zal brengen. We hebben nu zo'n goed ritme. Wij hebben besloten om na de trouw (eind juli) voor een 2de te gaan. Ik weet dat ik graag nog een 2de kindje zou willen, ik heb dus alleen enorm veel schrik voor de veranderingen thuis. Maar misschien zal dit wel allemaal meevallen. Probeer er het eens samen met je man over te hebben. De schrik die je hebt, de onzekerheid. Misschien kan hij je ergens geruststellen en misschien ook niet. Probeer zoveel mogelijk open kaart te spelen. Zo weten jullie beiden waar je staat. Ik kan mijn voorstellen dat je man graag binnenkort wat duidelijkheid wilt. Dat had die van mij ook.
Ben toch wel blij dat mijn vriend uiteindelijk achter mijn keuze stond om niet voor een 2e te gaan. Hij heeft nooit het enorme verlangen gehad voor een 2e maar zou het leuk vinden. Maar ik wil dus echt niet. Totaal geen kriebels en moet er niet aan denken! En ik zou al helemaal geen kindje tegen mijn zin innemen omdat mijn vriend het zo graag zou willen. Dan er samen goed over praten en tot een besluit komen. Als je dit gevoel hebt is het lastig om ineens om te schakelen en ervoor te gaan. Kriebels heb ik nu na 3,5 jaar nog steeds niet en weet wel zeker dat deze niet meer komen. Als ik terugkijk naar de babytijd dan vond ik dat eigenlijk niet zo leuk en vind ik het nu hij ouder is veel leuker en straks gaat hij naar school en heb ik lekker mijn "vrijheid" wat meer terug. Voor mij wegen er alleen maar voordelen aan om het bij 1 kindje te laten. Dus de keuze was bij ons uiteindelijk zo gemaakt! Maar het is dus iets makkelijker omdat mijn vriend er nooit een issue van heeft gemaakt. Ik wil niet dus hij vind het goed! Je moet het wel samen willen!
wat je zo hier opschrijft zou ik ook tegen je man vertellen. Want zoals ik het lees heb jij (nu iig) echt niet het verlangen om een tweede kindje te krijgen. Ik wist bv altijd wel dat ik een tweede kindje wilde, maar wel met een leeftijdsverschil van ongeveer 4 jaar minimaal. Op kraamvisite enz had ik die kriebels dus wel, ook al wilde ik nog wachten, maar dat is totaal iets anders dan jij beschrijft. Ik zou er iig goed over praten samen. Moeilijk zal het wel zijn, want ik zie het omgekeerde bij een vriendin, zij wil zo graag een tweede en haar man ziet het totaal niet zitten. Ze heeft het er echt heel moeilijk mee. Maar eerlijk zijn is het beste. Misschien een termijn afspreken (1 jaar ofzo) waarin jullie het er niet meer overhebben en dan het weer opnieuw bekijken. Misschien is zijn wens voor een tweede wel minder of die van jou meer geworden.
Hoi MamatoB: Lijkt me een hele lastige situatie! Vooral als je nog zoveel klachten hebt van je bevalling. Als het zo'n traumatische gebeurtenis is geweest, vraag ik me af of je dat inmiddels emotioneel wel een beetje verwerkt hebt. Misschien kun je daar eerst eens over gaan praten met iemand, want ik vind het niet niets wat ik hier lees. Dat je de babyfase niet zo leuk vindt kan ik begrijpen, maar die fase duurt ook voor een tweede kindje relatief kort. Daarna heb je een tweede kindje voor de rest van je leven als het goed is. Je schrijft dat je vantevoren al twijfelde of je wel twee kinderen wilde. Het is natuurlijk vervelend voor je man dat je er eigenlijk nu pas achter komt dat die twijfels erger zijn geworden. Aan de andere kant is het ook weer niet zo dat je helemaal geen kinderen wilde. Dan kan ik me nog voorstellen dat het mogelijk een reden is om niet bij elkaar te blijven. Maar nu hebben jullie al een kindje en het zou ook zomaar kunnen dat een tweede kindje niet lukt. Het gaat er nu om dat jullie een gezinnetje hebben en van elkaar houden. Als je het uitlegt dan zal je man er vast moeite mee hebben maar het uiteindelijk accepteren omdat hij toch van je houdt.
Wat fijn dat je zo'n lieve dochter hebt ! Het lijkt wel of sommige mensen een gezin alleen maaralsgezin beschouwen als er minimaal 2 kinderen zijn. Ik heb het nu niet per se over jou , maar ik denk dat sommige vrouwen gewoon niet geschikt zijn om twee of meer kinderen te krijgen. Daaronder valt mijn moeder. Ze is dol op mij, maar meer kinderen had zij echt niet aan gekund. Zij heeft ook een hele zware zwangerschap/bevaling/ postnatale depressie met opname gehad. Ze zag het niet zitten dat nog een keer te riskeren. Ik heb daar nooit problemen mee gehad, het is zoals het is. Bij jou speelt er natuurlijk een hoop mee, misschien iddn og een psychische nasleep, etc, en het meningsverschil met je man... Toch is de nee-zegger meestal de 'winnende partij', want een kindje dat maar half of niet gewenst is dat lijkt mij echt heel erg, ook al weet ik zeker dat je toch altijd van je eigen kindje zult houden.
Als je het niet wil zou ik het niet doen. Zeker niet als je de eerste als zwaar hebt ervaren, want met een dreumer/peuter/kleuter erbij is de babytijd nog veeel zwaarder. Nou komt dat bij ons ook wel omdat ik een prematuur en dysmatuur kindje heb doordat ik HELLP kreeg en daar nog niet helemaal van ben opgeknapt. Nu heb ik een A-typische depressie en denk vaak, waarom wilde ik een tweede.. Ons hele gezin ligt op zn kop, al gaat het nu weer een beetje de goede kant op. Ik ben verder echt wel gek op de jongste hoor, maar ik heb het wel heel zwaar gehad en nu nog. Succes met je keuze!
Bedankt voor jullie reacties!! Ik heb dit allemaal aan mijn man verteld vorige week, wat ik hier boven schreef. Hij weet het dus. Hij had wel gemerkt dat ik het maar 'bleef uitstellen' maar wist niet dat mijn twijfels zo ernstig waren. Nu weet hij dat dus wel. Hij heeft het er wel moeilijk mee, (wat ik dus heel erg vind) maar hij heeft wel aangegeven dat hij het zal accepteren als ik besluit dat ik het echt niet wil, een tweede. Dat het voor hem geen reden is om uit elkaar te gaan of zo. Dat hij heel veel van me houdt, ook als ik geen tweede kind wil. Ook in mijn omgeving merk ik dat er inderdaad heel veel van uit gegaan wordt dat je automatisch twee kinderen wil krijgen. Echt heel erg vervelend vind ik dat. Mensen gaan er gewoon vanuit. Ze zeggen zelfs vaak "Een is geen", dat is een bekende uitdrukking hier in de regio. Vreselijk vind ik dat. Alsof mijn dochtertje niet genoeg zou zijn of niet meetelt als ze enig kind blijft. Ik merk ook dat ik dan ga rebelleren, zo van 'er zijn zo veel mensen met een broer of zus waar ze geen contact mee hebben / ruzie mee hebben / geen goede band / vroeger mekaar de hersens in sloegen' omdat ik vind dat het ook wel ietsje overdreven wordt, of romantischer wordt gemaakt dan het is. Ik zelf heb een broer, we hadden als kind niet veel met mekaar, waren twee totaal verschillende karakters (nu nog steeds) en zien elkaar nu misschien 3, 4 keer per jaar. Ik houd wel van hem hoor, begrijp me niet verkeerd, maar ik heb toch veel meer band met mijn vriendinnen dan met mijn broer. Zij weten alles van me, en met mijn broer praat ik af en toe bij. Toch wel een verschil. Ik bedoel alleen maar te zeggen, er heerst hier nogal een taboe op geen kinderen / 'maar' een kind krijgen. Alsof je dan niet compleet kunt zijn, wat natuurlijk onzin is. Maar goed, iemand vroeg of ik de bevalling wel verwerkt heb... tja... als ik langs het ziekenhuis rijd waar ik bevallen ben, krijg ik nog steeds een brok in mijn keel... dus ik denk het misschien niet. We hadden ook veel zorgen rondom onze dochter omdat ze een cyste in haar buikje had, dit werd eind van de zwangerschap (met 34 weken) ontdekt en daar heb ik me ook vreselijk veel zorgen om gemaakt. Na een jaar was de cyste verdwenen, hij was vanzelf weg gegaan. Maar ook dat (die zorgen) hebben een schaduw over het eerste jaar geworpen. Ik wil wel even duidelijk maken dat ik ontzettend blij ben met onze dochter, ze is mijn allerliefste scheetje, ik zou NOOIT zonder haar kunnen/willen. Maar eigenlijk vind ik wél dat we compleet zijn zoals we nu zijn... Ik ga het er denk ik eens met mijn therapeut over hebben... daar ben ik mee in gesprek gegaan n.a.v. de angstklachten die ik had sinds de bevalling. Zij weet misschien wel raad er mee.
Hey meis, Ik weet hoe het is om zo te twijfelen.. Maar eigenlijk als ik jou zo hoor praten, zie ik iemand die eigenlijk compleet is nu met haar man en 1 kindje! Maarja het blijft moeilijk en alleen door veel met mekaar te praten kom je eruit. X
Ik zou jouw verhaal geschreven kunnen hebben. Ik heb precies hetzelfde 'probleem' (behalve dan dat ik geen lichamelijke klachten meer heb n.a.v. de bevalling). Mijn man wil heel graag nog een kind, en legt geen druk op mij. Maar ik ben net 35 geworden, en voel wel de druk van mijn biologische klok, zeg maar. Ik herken ook wat je verder schrijft: de enorme zorgen om je kind (en het beangstigende idee dat je die zorgen straks om 2 kinderen zou hebben), en de angst dat je je fijn geregelde leven helemaal overhoop gooit als je nog een keer zwanger raakt. Ook geniet ik nu enorm van mijn zoon, nu hij wat zelfstandiger wordt. Ik vind het moederschap nu 1000x leuker dan toen hij een baby was. Ik ben geen echte babymoeder denk ik. Ik ben doordeweek 2 dagen vrij, en dan ben ik de hele dag op pad met mijn zoon, leuke dingen doen. Dat is (tijdelijk) voorbij als er nog een baby bijkomt. Daar zie ik best tegenop, en ik ben ook bang om daarmee mijn zoon tekort te doen. Ik wilde zelf ook zo'n topic als dit openen, maar ja... wat schiet je ermee op. Niemand anders dan jij kan deze beslissing voor jezelf nemen. Ik ga wel meelezen, ben benieuwd naar de ervaringen.
Oh ik heb dit heel erg lang gehad! Wel een hele andere situatie dan jij, was alleen met D. de eerste jaren, daarna mijn huidige man ontmoet en getrouwd. Maar wilde toch echt eerst geen tweede kindje.. Ik heb geen traumatische ervaringen gehad hoor, wel bijzondere situatie want ik was 16 en alleenstaand toen mn oudste geboren werd! Maargoed, toen mijn oudste 7 was, bijna 8, is de nuvaring de deur uit gegaan. Nu is hij 9 en de jongste 10 maanden! Dus dit is helemaal niet gek! Maar als de wens er voor je bevalling wel enigsinds was zou ik nog geen definitieve dingen doen als knopen laten leggen ofzo! Je kan een spiraaltje nemen of zo'n hormonenbuisje en met je man afspreken dat je over 4 jaar(nouja als dat ding is uitgewerkt) het er opnieuw over wil hebben maar het nu nog niet trekt. Ik denk dat je er nu gewoon nog niet klaar voor bent om de keuze te maken. Als je lichaam weer de oude is, jij ook, dan zou ik beslissen. Dit duurt echt nog wel even en geeft helemaal niks! Lekker los laten als je man dit accepteerd en het over een paar jaar nog eens bekijken zeg ik. Ow en zie mijn onderschrift, na heel veel gedub tot mijn wens voor een tweede onverwachts(!!) zwanger van de derde. Zo zie je maar dat de keus soms ook gewoon voor je gemaakt wordt!
Ik ben ook wel eens bang dat ik er spijt van krijg later als ik het niet doe. Maar van de andere kant, als je twijfelt vind ik ook niet dat je moet beginnen aan zo'n grote stap als een tweede kind. Het enige voordeel dat ik er momenteel in zie is dat onze dochter dan niet alleen is thuis, maar goed dat kun je ook opvangen door veel vriendjes/vriendinnetjes en ze heeft drie neefjes die gek op haar zijn... En daarbij ben ik een enorme dierengek, we hebben een kater en ik wil in de toekomst nog een hond en evt. wat buiten diertjes, want onze meid is super gek op dieren en onze (bejaarde) kater is haar aller aller grootste vriend, die neemt ze overal in huis mee naar toe (hij is nogal een gemakkelijke kater, vindt alles wel prima) en hij wordt overal bij betrokken door haar
Hey, ik wist niet dat dit zo speelde tussen jullie. Ik zou het zeker met de therapeute bespreken. Het feit dat je de bevalling nog niet verwerkt hebt is natuurlijk niet goed niet alleen in deze kwestie. Misschien is het ook goed om samen met iemand erover te praten. Je wilt niet dat dit tussen jullie komt te staan, toch. Knuffel meid, moeilijk is dat....
Bij het lezen van je eerste post dacht ik: eigenlijk is ze er wel uit. Ze wil echt niet meer. Ze is gelukkig met haar leven zoals het nu is, met 1 kind. Maar in een latere post schrijf je dat je wel eens bang bent er spijt van te krijgen. Misschien moeten jullie het onderwerp een tijdje laten rusten. Even genieten van je dochter en elkaar, zonder de druk te voelen dat je een besluit moet nemen over wel of niet voor een tweede gaan. Dit is iets waar je voor de volle 100% achter moet staan, bij twijfel: niet doen. Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe!
moeilijk besluit en goed idee om met je therapeut dit eens rustig door te praten. ok, ik begrijp dat je man wil weten waar hij aan toe is. Maar moet je echt nu zo snel beslissen? Kan je ook niet met je man afspreken van nu voorlopig niet, je bent duidelijk nog niet klaar met je vorige zwangerschap. Gun jezelf tijd om dat allemaal een plekje te geven voordat je overweegt weer zwanger te worden!!
Ik heb 'vroeger' (tot mijn 25e ofzo) altijd gedacht dat ik minimaal 2 kinderen wilde, misschien zelfs wel meer! Leek me geweldig, zo'n huis vol. Totdat mijn man en ik er echt voor gingen en een zoontje kregen. Ineens wisten we allebei dat 1 voor ons genoeg was. Ik heb heel veel gehoord dat het kwam door mijn heftige bevalling, door de moeilijke beginperiode, door de vreselijk vermoeiende zwangerschap, etc. etc, en dat ik na verloop van tijd vanzelf wel weer kriebels zou krijgen. Mijn zoon is nu 2,5 maar die kriebels zijn nog steeds nergens te bekennen en dat gaat ook niet meer gebeuren, denk ik. Het is dat ik ons nog te jong vind voor 'definitieve' acties zoals sterilisatie; je weet immers nooit wat er nog gebeurt in de toekomst, maar eigenlijk weet ik wel zeker dat Sil nooit een broertje of zusje zal krijgen en dat bevalt me uitstekend. Overigens merk ik wel dat veel mensen daar nogal een mening over hebben, inderdaad, en de meeste reacties zijn vooral onbegrip, maar lekker boeiend: mijn leven, mijn gezin, dus mijn (nou ja, onze) beslissing.
wat vervelend! Bij ons is het een tijdje andersom geweest, mijn man wilde geen derde en ik wel. Gelukkig is dit hier nu opgelost. Even 2 dingetjes die ik hier gelezen heb; bij ons is de tweede babytijd echt veel makkelijker geweest dan bij de eerste. Van geen naar 1 kind is een veel heftigere overgang dan van 1 naar 2 kinderen, vind ik. Mijn leven is lang niet zo veranderd dan toen ik net bevallen was van mijn eerste. En bij twijfel zeg ik in dit geval, wél doen! Als je je tweede kindje in je armen hebt, geloof ik niet dat je daar spijt van kan hebben. Als je in tegenstelling geen kindje meer krijgt, zal je je misschien altijd afvragen hoe het geweest zou zijn, en of je het niet toch gewoon had moeten doen. Goed idee om met je therapeute te praten, hopelijk kan ze je wat handvaten geven om een goede keuze te maken voor jullie allemaal. Sterkte!