Ik weet dat die discussie al geweest is, maar ik wordt zo niet goed van al die verkleinwoorden. Mijn kinderen gingen ook niet met hun fietsje naar schooltje om daar op een stoeltje sapje te drinken, brrrr.
Ach je kunt je ook overal druk om maken natuurlijk. Hier praten ze prima, maar zegt de jongste nog steeds wel eens melkje (en dan heb ik het over koemelk). Hij vindt het zo lekker dat hij het verheerlijkt en er een koosnaampje voor heeft bedacht. Dat wil niet meteen zeggen dat hij alles verkleint. Gaat dan zo als hij een glas melk krijgt: " aaah melkje", met gelukzalige zucht. Ga ik hem dat niet afstraffen hoor.
Hier heet het milky wilky woo woo Wel koemelk trouwens, mijn zoon is een principiële borstweigeraar (vooralsnog dan, hij gaat er als puber waarschijnlijk anders over denken )
Daar doelde ik niet op, mijn dochter van 2,5 slaapt ook nog "bij ons" in bed (we hebben inmiddels een 1 persoonsbed aangeschoven zodat het een 3 persoonsbed is geworden zodat we allemaal beter slapen). En dat je je kindje van 2,5 in de ochtend en avond nog bv geeft vind ik ook niet gek. Genoeg kindjes rond die leeftijd die nog in slaap vallen 's avonds met een flesje melk of die in de ochtend een flesje pap krijgen. Ik doelde op het stukje je kind in alles volgen. Paar voorbeelden, * je kind zelf aan laten geven wanneer het zindelijk wil worden en dat niet stimuleren met bijv. beloningssystemen. * Je kind zelf laten bepalen, wanneer, wat en hoeveel het eet. * Een peuter borstvoeding geven in het openbaar om een driftbui te voorkomen / te laten stoppen. Ik denk dat je daar kinderen mee kweekt die niet met regels / het woordje nee om kunnen gaan. En dan nog het punt bv op je 9e (thuis of in het openbaar) ik geloof niet dat dit goed kan zijn voor de zelfstandigheid van een kind.
Pff, nee was het maar zo. Ik laat hem inderdaad eerst uitrazen, benoem wat hij voelt enzovoort. Dan als hij eenmaal bedaard is en we hebben het erover gehad en het was echt heftig, dan wil hij meestal wel even drinken.
Ok, duidelijk idd. Dan staan we er wel hetzelfde in denk ik. Ik geloof wel in je kind in veel dingen volgen, maar uit zichzelf was mijn jongsye nooit zindelijk geworden haha. En ik zou willen dat het zo werkte met eten, maar dan zou de oudste alleen maar brood en pizza eten.
Over alles volgen: ik bedoel meer de ontwikkeling volgen. Dus als mijn kind duidelijk aangeeft dat zijn luiers nat zijn en enigszins interesse toont in de wc, maak ik hem zindelijk. Bij hem was dat voor hij 2 jaar was. Hij hoeft op mijn momenten niet te eten, maar ik zet het daarna voor hem neer en meestal eet hij het daarna alsnog op of hij neemt iets gezonds uit zijn keukentje. Dus het is niet echt het kind álles laten bepalen, maar meer zijn ontwikkeling goed volgen, zien wat hij nodig heeft en het aanreiken ofzo. Daarnaast heeft hij thuis veel vrijheid omdat de omgeving zo is ingericht dat er niet veel is dat hij 'niet mag'.
Als ik het zo lees krijg ik het beeld dat er weinig regels zijn doordat je je kind volgt. Net als thuis de omgeving zo is ingericht waardoor er niet veel is wat niet mag. Denk je niet dat dat voor je zoon een hele grote omschakeling word straks op school of bij vriendjes thuis omdat daar dan wel veel regels zijn en juist niet alles zomaar mag?
Dat is dus precies wat ik niet bereiken wil. Of het nu om een ‘melkje’ gaat, een ijsje of toch tv kijken. Nee is nee. En ik vind het niet ‘maar’ een half jaar, een half jaar is super netjes
Ik heb je post op die screenshot gelezen in een ander topic, waar ik destijds niet heb gereageerd. Ik zou er in het echt nooit wat van zeggen, ik zou gewoon doen alsof ik niks zie. Want iedereen doet het nou eenmaal op zijn eigen manier. Maar dat mensen stilletjes hun eigen mening daar over hebben, daar kun je nou eenmaal niet omheen. En als ik héél eerlijk zou zijn, dan lag dit beeld ook mijlenver af van wat bij mij past. Ik heb met heel veel liefde en plezier borstvoeding gegeven, ook in het openbaar trouwens, ik heb er echt ontzettend van genoten. Echter ben ik geen langvoedster geworden, dus misschien dat ik het daarom dus niet begrijp. Maar dit beeld, wat voor jou een prachtig moment is, dat roept bij mij op de een of andere manier andere gevoelens op (overigens niks seksueels hoor, voordat dat erbij wordt gehaald). Handjes in je bikini en slokjes troost, vragen om melkje, het past gewoon niet bij mij en ik vind in het openbaar handjes in je bikini niet nodig en voor mij als toeschouwer voel ik mij daar ongemakkelijk bij. Is dat mijn probleem? Ja. Moet jij je daarom anders gedragen? Nee. Maar hebben sommige mensen andere opvattingen of gevoelens dan jij erover? Ja, sommigen wel en anderen zullen zich er juist wel in kunnen vinden.
Nee hoor, want er mogen ook heus dingen niet. Alles wat schadelijk voor hemzelf, de ander, of de omgeving is mag niet. Maar ik vind het fijn als hij zich 'redelijk vrij' door zijn eigen huis kan bewegen, waarbij het overgrote deel dus wel mag. Verder zijn we nogal strikt op tv bijvoorbeeld. Hij gaat daarnaast ook niet naar een reguliere school, maar een Montessorischool, waar mijn ideeën (als Montessorileerkracht) dan ook weer op zijn gebaseerd. Dus wat dat betreft denk ik weinig moeilijkheden Als hij bijvoorbeeld aan de kat zijn staart trekt, stop ik hem gelijk. Betekent wel dat ik ergens later op de dag uitgebreid aan hem leer hoe het wel moet. Eigenlijk bij alle dingen. Daarnaast heeft hij bijvoorbeeld een kraantje. Dat was eerst heel moeilijk. Veel water enzovoort. Steeds geleerd hoe hij het moet doen, streepje in al zijn bekertjes gemaakt (tot daar) en nu gaat het helemaal prima en krijg ik heel veel glaasjes water aangeboden. Ik geloof meer in aanleren dan in corrigeren en met wat geduld komen we daar heel ver mee. Zo schreeuwde hij bijvoorbeeld heel vaak. Dus ik heb veel spelletjes met hem gespeeld hoe je het 'netjes vraagt'. Nu zegt hij: 'mama, wat drinken alsjeblieft?' Het is bij hem in ieder geval (en volgens mijn visie) vaker iets niet weten dan iets bewust fout doen, dus in mijn idee heeft aanleren dan veel meer zin.
Hier in elk geval niet, mijn zoon is een van de rustigste, braafste kindjes in de crèche Er zijn trouwens wel grenzen hoor, alleen geen onnodige. We denken bij alles twee keer na of het een grens is met een goede reden (gevaar/gezondheid van jezelf of iemand anders) of omdat het ingebakken zit in ons door cultuur of opvoeding dat iets niet kan of mag. Daarenboven denk ik er ook over na of het een grens is die hij met zijn ontwikkelingsniveau al kan snappen. Ik zie bvb het nut niet in van 'nee' zeggen tegen een kind van 10 maanden en heb dat dan ook pas veel later voor het eerst gedaan. Toen hij zo jong was, waren er hier zo goed als geen grenzen, wat hij echt niet mocht hebben, stak gewoon ergens waar hij niet aan kon. Langzamerhand zijn we hem, op zijn niveau, dingen beginnen uitleggen. Als hier iets niet mag, dan probeer ik daar altijd een uitleg aan te geven. Als ik bijvoorbeeld denk aan grenzen die wij nu stellen, hier in huis, dan is dat: - je moet een broek aan doen als we naar buiten gaan. (jammer eigenlijk, want das echt een culturele, in de zomer toch ) - een beperking op het aantal koekjes, fruit kan wel altijd. - niet gooien met spullen. - niet op de tafel kruipen tijdens de maaltijd. - niet slaan Dingen die ik wil bereiken met hem/van hem, probeer ik altijd te doen door op een positieve manier voor te leven. Zo heb ik hem nooit gedwongen om iets op te ruimen, maar ik ruim wel altijd op als hij met iets nieuw begint te spelen en nodig hem uit om mee te doen. Meestal doet hij dat, soms niet. Onlangs kreeg ik op de crèche te horen dat ze nog nooit een kind zo flink en vanzelf hadden weten opruimen. Pas op, dit zit natuurlijk ook gewoon in zijn karakter he, zal heus niet alleen opvoeding zijn. Maar ik snap niet zo goed hoe je wel kan geloven dat een kind vanzelf wel in z'n eigen bedje zal gaan slapen, maar niet dat een kind zelf wel zindelijk zal worden? Zou jij er nu voor kiezen om een luier te dragen als dat sociaal aanvaard werd, née toch ? Er is dus prima reden om te geloven dat zindelijk worden een natuurlijke ontwikkeling is, die mits aandacht voor die ontwikkeling vanzelf wel goed komt
Heb ik ook absoluut geen probleem mee, als dat zo wordt geformuleerd. Ik had waarschijnlijk precies dezelfde mening vooraleer ik zelf bv gaf aan een peuter. Het is echt iets waarin je groeit. Overigens vind ik het bij een andere vrouw ook niet zo 'prachtig' om te zien hoor, ik vind er gewoon niks van. Maar van m'n eigen zoon vind ik het wel mooi om te zien wat voor effect het heeft. Waar ik over struikelde, was niet het feit dat iemand er een andere mening over heeft, maar wel dat iemand het nodig vind om te zeggen dat ze daar kokhalsneigingen van zou krijgen.
Dat mijn dochter niet in haar eigen bed slaapt heeft niets te maken met het feit dat ik haar daarin volg trouwens. Dat heeft ermee te maken dat we hierdoor allemaal een goede nachtrust hebben en ik fysiek niet in staat ben om deze "strijd" aan te gaan ten koste van nachtrust. Zodra ik dat wel kan zal ik dat ook zeker proberen. Ik geloof namelijk dat als ik dit niet doe ze op haar 10e nog bij ons in bed ligt.
Het is ergens ook gewoon een wat diepere ‘visie op het kind’ waar het misschien schuurt: geloof je, zoals ik (en pinkie88 ook denk ik) dat het kind zelfstandig wíl worden en daar eigenlijk altijd naartoe werkt, mits je mogelijkheden daartoe biedt of geloof je dat je een kind zelfstandigheid meer ‘aan moet leren’ of daar meer in moet stimuleren omdat het anders afhankelijk blijft? Dat is gewoon een andere blik op kind en opvoeding.
Jammer! Jullie zouden zoveel minder druk voelen als je kon geloven dat een kind zelf wel aangeeft wanneer het klaar is voor die stap. Ik geloof ook oprecht dat een kind die stappen sneller zet als hij/zij daar geen druk in voelt. Als hij/zij weet dat het ouderbed een mogelijkheid is om naar terug te keren. Maar ik vind het al mooi dat jullie haar volgen in de behoefte aan nabijheid!
Ik dacht altijd van niet, maar nu mijn zoontje 6 is en nog steeds roept begin ik hier langzaam aan te twijfelen haha.
Ja ik dacht dat ook altijd, met dat idee zijn we ook begonnen. Maar om heel eerlijk te zijn had ik echt niet verwacht dat hij met ruim 6 nog bij ons zou slapen. En ik vind dit soort dingen een beetje dubbel, ik denk namelijk inmiddels best wel dat er kinderen zijn die zonder aanmoediging niet altijd tot dat soort stappen komen. En hij voelt absoluut geen druk, maar taalt er absoluut niet naar. Als ik eens voorstel in zijn eigen bedje proberen te slapen kijkt ie me aan alsof ik gek ben. En nu gaat het nog prima en voelt het ook nog goed, maar denk dat ik daar over 2 jaar heel anders over denk en dan ga ik toch echt sturen.