Oudste zoon is altijd al een moeilijke slaper geweest. Maar sinds zijn opa ziek werd en is overleden (nu 7 weken terug) is het echt dramatisch. Steeds uit bed komen. Zeggen dat hij verdriet heeft, aan opa moet denken of klagen over buikpijn of andere pijntjes. Bedtijd is half 8 en in vakantietijd 8 uur. Maar zelden slaapt hij voor 10 uur. We zijn met hem bij een psycholoog geweest. Na een aantal gesprekken is hij doorverwezen voor hypnotherapie. Daarmee zou hij meer rust in zijn hoofd moeten krijgen. Maar nu hebben we 1 intake en 2 sessies gehad, en hij verzet zich enorm. Wil de oefening niet doen en zegt dat het saai is. Als hij daar is vertoont hij erg druk gedrag. Terwijl wij juist een goed gevoel hebben bij de psychologe die hem begeleid. Hoe kunnen we die weerstand doorbreken? Ik wil hem zo graag helpen zijn rust te vinden. We proberen ook aan te geven dat het ok is als hij verdriet heeft. Dat wij dat ook hebben. Maar hij wil of kan zich dan niet uiten en gaat juist raar en druk doen. Wie heeft ervaring met hypnotherapie voor kinderen? Wie heeft tips om hem te helpen? En wat te doen met het voortdurend uit bed komen? (En nee. Als hij uit bed komt is het voor hem echte buikpijn of verdriet, dus daar moeten we dan wat mee. Dus niet alleen maar streng zijn en hem in zijn kamertje alleen laten huilen.)
Wat vervelend voor jullie zoon en voor jullie.. En gecondoleerd nog... Het lijkt erop dat jullie zoontje erg verdrietig en in de war is. Iemand dierbaars overlijdt en dat is voor volwassenen al niet te begrijpen, laat staan voor een kind. Ik kan me voorstellen dat dit verdriet, onbegrip hem angstig maakt en ervoor zorgt dat hij in de war is.. Vragen die in mij opkomen na het lezen van je verhaal is bv. of jullie hem hebben uitgelegd waar de therapie voor is? Ook in therapie gaan kan voor een kind angstig zijn; ineens wordt er van alles van hem verwacht, nieuwe plek, nieuwe mevrouw ide iets met hem wil doen. Weet hij waar het voor is? En oefenen jullie thuis om hem voor te bereiden? Misschien dat deze dingen hem kunnen helpen? Omdat hij zo jong is, en emotioneel nu in de war is, krijgt hij zelfstandig deze emoties niet gereguleerd. Daar heeft hij jullie hulp bij nodig. Dus ik zou proberen om zoveel mogelijk met hem te praten, hem te troosten, rust te bieden op momenten dat zijn onrust/angst/verdriet naar boven komt. Dat hij heeft nodig om zelf weer rustig te kunnen worden. Wat betreft het naar bed gaan, misschien helpt het hem dat een van jullie erbij blijft zitten tot hij in slaap valt? Als hij gaat slapen, is hij alleen, heeft hij niets omhanden, en gaat hij waarschijnlijk nadenken. Dat zou ik zoveel mogelijk proberen te ondersteunen, dat moeilijke moment van de dag. Wellicht verder boekjes lezen over doodgaan en hem op een kinderlijke manier proberen uit te leggen waar opa is? Misschien al geprobeerd hoor.. De basis is denk ik dat hij jullie troost, woorden, rust nu nodig heeft om de verwarring in zijn eigen hoofd en lijfje weer langzaam op orde te krijgen. Dat kost tijd... En lukt de hypnotherapie niet, mogelijk dat een vorm van speltherapie hem zou kunnen helpen? Succes, moeilijk om je kindje zo te moeten zien..
Geen ervaring met hypnotherapie. Maar 7 weken, dat is nog erg pril. Hij zit nog volop in de rouwverwerking. Ik zou veel praten met hem over opa, over zijn gevoelens. Eventueel d.m.v. tekenen, of speltherapie. Ik zou het steeds uit bed komen zeer zeker niet straffen. Blijkbaar heeft hij behoefte aan jullie, veiligheid Ik denk ook niet dat je gelijk iets moet met het uit bed komen, maar met zijn rouwverwerking. Dat heeft tijd nodig. Kinderen verwerken dat ook anders dan ons. Hier is het 7 maanden geleden dat opa stierf en de kinderen hebben nog hun rouwmomenten. Ik zelf ook, meer zelfs dan de 1e weken. Dan is het nog allemaal zo onwerkelijk.
Gecondoleerd, wat verdrietig. Ik vrees dat als die dag hier komt dat een van de grootouders komt te overlijden, er hier ook veel verdriet zal zijn bij de kinderen. En dat zich dit ook heel heftig zal uiten. Met de oudste, hij heeft ASS, hebben wij al van alles geprobeerd. Van craniotherapie tot kinderyoga, normale therapie, stickers plakken etc. In overleg met de ha krijgt hij nu melatonine, een half uurtje voor het slapen gaan. Af en toe komt hij huilend naar beneden omdat hij groeipijn heeft. Dan geef ik hem een pcm en ga naast hem liggen in bed en aai hem over zijn hoofd tot hij slaapt. Met de melatonine is hij snel vertrokken en dat scheelt ontzettend. Hij is niet meer oververmoeid overdag, waar hij ook ontzettend druk en raar gedrag door ging vertonen. Wij hebben onze avonden weer terug, ook niet onbelangrijk. Hier was dus een piepklein pilletje de oplossing, verder weet ik het ook niet. Lastig en zielig is het wel. Wij hebben onze kinderen nooit laten huilen, dus vind het fijn om te lezen dat jij dit ook niet gaat doen
Hier piekerde zoon ook vooral tijdens bedtijd. Ik denk dat dan pas het moment is dat hun er bij stil staan.
Thanks voor jullie reacties. Praten over opa wil hij niet. We hebben uitgelegd wat de therapie inhoudt en waar het voor is. Maar volgens hem helpt het niet. Alleen.... Zonder echt proberen. Bijv eenvoudige ademhalingsoefening waarmee ze beginnen. Dan ademt hij 1 keer en zegt dan. Zie je... Werkt niet. Niet slapen heeft alles te maken met niet alleen willen zijn. In de tent slapen we met het hele gezin naast elkaar. Daar gaat het veel beter. Naast hem blijven zitten doen we ook regelmatig, maar dat kan soms echt heel lang duren. En wij hebben ook behoefte aan even nog samen praten voor we zelf gaan slapen. Tja... Uitleggen waar opa is.... We zijn niet gelovig. Hij zelf 'geloofd in de oerknal'. Mijn zus heeft met haar dochter een ster uitgezocht die voor hun nu opa is. Maar zoonlief weet wat een ster is (grote hete bol van gas) en vind dat raar. Wel heeft hij een stenen hartje gekregen van de uitvaart begeleidster (of hoe noem je zo iemand eigenlijk??) En die naast een foto gelegd. Het zal wel beter gaan met de tijd (hoop ik). We gaan in elk geval ook nog met de psycholoog in gesprek zonder hem zelf erbij. Nu eerst een paar weken samen op vakantie. Scheelt in elk geval een hoop stress van Papa en mama. Die hebben ook nog een hoop verdriet te verwerken. Ook op onze eigen wijze.
Als ik dit lees, denk ik ook dat de keuze voor hypnotherapie misschien niet de juiste was voor hem. Speltherapie/creatieve therapie is misschien in zijn geval inderdaad beter. Dan hoeft er niet echt gepraat te worden (niet rechtstreeks in elk geval) en hoeft hij ook niet rustig te worden. Aangezien dat 's avonds ook tot lastige gevoelens leidt, vermoed ik dat hij tijdens de therapie ook bang is voor die gevoelens als hij daar rustig met zichzelf moet zijn. Dan is via een omweggetje misschien handiger.
Het niet alleen willen zijn lijkt mij voortkomend uit angst. Ik zou proberen te achterhalen wat die angst betreft, komt het door opa of is de angst al langer aanwezig. Ons zoontje heeft fase's waarbij hij angstig is ' s avonds. Hij blijft dan roepen etc. Wat bij hem helpt is hem dan in ons bed liggen. Blijkbaar geeft hem dat al genoeg veiligheid. Als wij naar bed gaan leggen we hem over. Hier is het angst voor boeven. Wat betreft het niet willen praten over opa zou ik accepteren dat hij dit niet wil. Ik zou hem wel steeds laten voelen dat het mag. Je eigen emoties (gedoseerd) tonen en te praten over opa, herinneringen ophalen, zonder dat zoontje over opa hoeft te praten. Ziet hij jullie emoties wel? Vaak zijn volwassenen geneigd hun emoties niet te tonen bij de kinderen. Kinderen kunnen dan denken dat het niet juist is om hun gevoelens te tonen. 7 is ook een leeftijd waarbij kinderen kunnen denken dat huilen kinderachtig is.
Echt angstig komt hij niet over. Maar hij wil gewoon niet alleen zijn. Dan blijven we maar bij hem tot hij slaapt. Emoties tonen en praten doen we zelf wel. We verstoppen het niet voor de kinderen. Maar ik probeer dat idd ook wel te doseren. We praten ook over opa en er staat een foto op de kast met herhinneringskaartje en stenen hartje erbij. Ik merk de laatstetijd ook wel dat hij juist wel praat. Maar op zijn eigen moment en totaal onverwacht. Zo waren er bijvoorbeeld bij mijn moeder. We zaten gezellig te eten aan tafel. Zegt ie ineens.. ik mis wel 1 stoel. En dan is er ruimte voor gesprek. Dat houden we dan luchtig. En daarna gaat het weer over op andere dingen. Ergens denk ik dat het allemaal wel weer op z'n pootjes zal komen. Alleen als we straks weer de hectiek van werken en school in gaan is hetwel fijn als we optijd naar bed kunnen. Nu eerst 2 weken met het gezin vakantie.
Had ik ook op die leeftijd; ik was bijvoorbeeld bang dat mijn ouders zouden weglopen en sliep op die leeftijd vaak niet voor 11 uur. Mijn moeder werkte 's avonds en ik wachtte net zo lang totdat ze terug was. Ik vroeg mijn ouders om veel geluid te maken, dan wist ik dat ze er waren. Ook mocht ik in het weekend samen met mijn broertje slapen. En de gelukkigste periode uit die tijd was toen mijn ouders -terwijl wij in bed lagen- de slaapkamers opknapten (behang afsteken, schilderen), heerlijk al die geluiden, dan wist ik dat ze er waren. Wellicht een idee om terwijl hij in bed ligt te rommelen op de andere slaapkamers? Misschien heeft jouw zoontje ook die angst nadat zijn opa overleden is, en heeft hij behoefte aan veiligheid en geborgenheid. Mij ouders zijn er altijd heel relaxed mee omgegaan en dat vond ik fijn. Mijn moeder heeft het ook met de meester toen besproken en hij heeft mij in een kringgesprek mijn verhaal laten doen. Toen bleek dat meerdere klasgenootjes ergens bang voor waren.
Waarschijnlijk gaan er toch allerlei gedachtens door hem heen. Piekert hij, maar kan die het moeilijk aan geven? Zoon heeft dat hier ook. Merkte de laatste schoolweken dat hij ook moeizaam in slaap viel. Riep dan vaak; ik kan niet slapen. Of zal de bedtijd voor deze leeftijd te vroeg zijn? Zoon is ook 7 en 19.30 uur is hier bedtijd tijdens school. Het zal zeker goed komen. Is ook nog zo pril allemaal hè. Geniet van jullie vakantie