Vanochtend mijn meisje van 3,5 maand voor het eerst naar de opvang gebracht. Bedoeling is dat ze drie dagen in de week gaat. Ze moest al meteen huilen toen we er aankwamen. En weer zodra de leidsters tegen haar begonnen te praten. Ging er nog wel met positief gemoed heen maar sinds ze heel hard begon te huilen toen ik wegging kan ik ook alleen nog maar huilen. Kreeg net een verslagje dat ze zo hard moest huilen toen ze in bedje werd gestopt dat ze ervan ging kokhalzen. Nu slaapt ze wel, maar zo’n berichtje helpt niet. Hoe gingen jullie hiermee om? Ik vind het zo’n rotsituatie. Voel me echt alsof ik haar enorm tekort schiet. Zoon ging toen hij al 1 was en vond het ook wel even lastig eerste paar keer maar niet zo erg als nu. Komt denk ik omdat ze nog zo klein is, nog zo niks gewend.
Wat vervelend dat je je zo voelt! Ik vond het wegbrengen ook altijd rot, en laat dat nu meestal aan mijn man over, dat helpt. Als je een goed gevoel hebt bij de leidsters helpt dat ook. En verder misschien maar niet te veel verslagjes lezen, aangezien je er toch niets aan kunt veranderen hoe het nu gaat. Als het echt niet gaat, bellen ze wel. Overigens ervaarde ik het ook als tekort schieten. Ik denk dat het nog hormonen zijn en dat het ergens misschien tegennatuurlijk voelt. Mijn ervaring is ook dat het went en het uiteindelijk fijn is om weer aan het werk te zijn. Voordeel als ze al zo jong gaan, is dat ze er opgroeien en de leidsters ook echt gaan leren kennen en vertrouwen. Ik breng mijn kinderen er nu graag en zonder schuldgevoel, maar dat had wel wat tijd nodig.
Dank voor de bemoedigende woorden dames! Vanochtend mezelf maar goed druk beziggehouden en merk dat dat al stuk scheelde; ochtend vloog voorbij gelukkig.
Hier maken we de overgangen niet zo groot. Met kdv afgesproken dat de eerste keer bijv. hij gelijk al een flesje wilde hebben. Iedereen met een fles is zn maatje. Vanwege dochter wisten we dat kindjes daar in een slaapzakje slapen, dus hij slaapt thuis ook in een slaapzak. Knuffie/spuugdoekje met eigen luchtje of van jou helpt ook wel. Hier hebben we een dikkie dik knuffeldoekje al sinds begin bij m en daar is hij toch echt wel verknocht aan. Zn speen mag je hebben, maar dikkie dik...dan heb je ruzie. Het is rot hoor wegbrengen en als ze dan gaan huilen. Je blijft echt met een knoop in je maag. Onze kdv heeft een reisbak in een net aan een speciale veer in t plafond, eigenlijk alle ukkies kalmeren in dat ding. Soort stuiterwieg/wiebelwieg alleen zo jammer dat ze na een paar maanden niet meer passen want zonder uitzondering liggen ze daar helemaal uitgevloerd in.
Ik vond elke keer weer (ook bij de derde) het weer een drempel om ze weg te brengen (zowel na 4,5 maand als na 3,5 maand als na 6 maand) en de eerste 3-4 weken echt niet leuk en pittig. Maar het went. Het is de eerste stap in loslaten en het is wordt beter. Bij mijn derde werd ik op dag 3 gebeld dat ze al 6 uur weigerde te drinken of ik wilde komenden. Hoorde ik haar al huilen op de parkeerplaats en bleek dus gewoon haar fles verstopt Toen moest ik ook echt huilen en wilde ik haar niet meer brengen Maar nu kennen zij haar beter en is zij ook gewend en gaat het super goed!
Ik had best wel makkelijke baby’s die vaak lachten. Ik kreeg die eerste dagen steeds foto’s waarop ze breeduit lachten. Dat heeft mij wel enorm geholpen.. Pas aan het einde van de dag hoorde ik dat ze best wel even een keer huilden maar dat doen alle baby’s, dus dat kon ik aan
Dat was hier ook het geval. En het afscheid kort houden, zeker wanneer ze gaan huilen. Alle begin is moeilijk, maar het went ook snel moet ik zeggen. De eerste dagen had ik ook een brok in mijn keel, gewoon het idee van je kindje achterlaten, niet meer 24/7 samen zijn en zelf weer terug aan het werk gaan.. dat ging echt tegen mijn gevoel in. Maar het went. En ze hebben het erg naar hun zin daar. Dochter heeft wat meer last van eenkennigheid gehad, dat was wel moeilijk, ze klampte zich dan echt vast aan mij bij het wegbrengen. Gelukkig is dat over en nu loopt ze zelf naar binnen