Hallo Allemaal Ik kom er zelf niet uit en daarom kom ik voor raad hier. Ik hoop dat jullie me advies kunnen geven. Ik zelf ben 38 en mijn man is 37, wij hebben een relatie van 20 jaar en een zoon van 12. Na de geboorte van onze zoon hebben wij 8 jaar lang geprobeerd een tweede kind te krijgen maar dat is niet gelukt, sinds 5 jaar hebben we het opgegeven, hij omdat hij niet meer wilde en ik omdat het medisch gewoon niet meer ging. tot mijn stomme verbazing ben ik 7 weken zwanger (medisch kan het helemaal niet), en mijn man eist een abortus. hij wil het absoluut niet. Ik zelf wil geen abortus omdat dit kindje als een wonder voelt. ben ik egoistisch omdat ik het kindje wil houden tegen zijn zin in?
Jeetje wat een rot situatie. Als eerste toch gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat bijzonder om toch zwanger te mogen zijn! Om in te gaan op je vraag; mijn mening is dat een abortus nooit, maar dan ook nooit geëist kan worden! Door niemand niet, ook de vader niet. Dat zal altijd in wederzijds goedvinden moeten gebeuren anders zal je het nooit kunnen verwerken. Kaan het dat je man zo in shock is dat hij het daarom niet wil? Of wat voor reden geeft hij op? Egoïstisch vind ik je sowieso niet als je voor dit kindje wilt gaan, het is toch je kindje waar jullie het over hebben. Maar ik denk dat jullie wel goed moeten praten. Heel veel sterkte en hopelijk komen jullie er samen uit.
Dan zijn jullie beide egoistisch... dus die vlieger gaat niet. Wel hadden jullie overduidelijk een afspraak en die afspraak werkte voor 5 jaar voor jullie beide. Nu kom jij onbedoeld terug op deze afspraak. Tijd om te praten. Waarom wil jij dit kind wel en hoe zie je dit voor je en waarom wil hij het niet en waarom niet vooral. Bij mannen is het vaak heel primaire angst (verandering, financien etc). Uitiendelijk ligt de beslissing voor eeen abortus bij jou omdat jouw lichaam is maar hoe je het ook went of keert, het is ook zijn kind en jullie huwelijk. Een wonder is elk kind maar wonderen worden groot en je hebt een huwelijk en een zoon. Zorg eerst eens dat je samen echt praat. Je hebt nog even...
Misschien moet hij nog aan het idee wennen. Natuurlijk ben jij niet egoïstisch, je bent zo ontzettend lang bezig geweest voor een 2de kindje, en nu je daadwerkelijk in verwachting bent ( wat al een wonder is ) ben je dol enthousiast. Ik hoop dat je man net zo enthousiast wordt Ik ben tegen abortus, zoveel ongewenst kinderloze vrouwen, kies dan voor adoptie. Maar jij bent blij, dus waarom wil je man überhaupt een abortus? vind het van hem egoïstisch!
dank jullie voor de snelle reacties. ik voel me ook heel egoïstisch omdat ik het wil houden tegen zijn zin in. Aan de andere kant kan ik het mezelf nooit vergeven als ik dit kindje weg laat halen en dan zou ik het voor hem doen en ik ben bang dat dan ons huwelijk er ook aan onder doorgaat, Dit kleintje had eigenlijk helemaal niet kunnen ontstaan maar het zit er toch en ergens vervult mij dat met groot ontzag. misschien schrijf ik het dramatisch op maar zo voelt het wel. waarom mijn man het kindje niet wil: vind ons te oud, al dat geregel weer met oppas, vrijheid kwijt enz. terwijl ik denk financieel kunnen we het, we hebben alles nog, twee kamers over en aan twee kanten een fantastische familie die elkaar zou verdringen om op te mogen passen.
Misschien is het handig om dit te bespreken met een iemand die jullie in deze discussie kan begeleiden? Een psycholoog oid? Probeer elkaar in elk geval uit te laten praten en te luisteren naar wat er echt gezegd wordt, zonder meteen te oordelen en te ja maren. Misschien kunnen jullie elkaar een brief schrijven waarin je zegt hoe de situatie voor je voelt en hoe je tot je keus bent gekomen. Als ik lees wat je over jullie discussie tot nu toe vertelt, dan valt me op dat jullie op een heel ander niveau met elkaar praten. Jij bent vooral heel emotioneel bezig en hij ziet het kindje als het ware al in zijn leven en ziet hoe alles daardoor veranderd. Je zou kunnen kijken of je er achter kan komen welke emoties daar dan achter zit bij je man, wellicht ook angst om een te oude vader te worden. Angst om zijn leven van nu (waar het wellicht juist wat rustiger is) kwijt te raken.
Dit is inderdaad een wonder, gefeliciteerd! Waarom wil je man het niet, is hij te veel geschrokken en bang voor de veranderingen? Heel veel sterkte met je man.
Praat met elkaar, en kom je er samen niet uit... probeer er hulp bij te halen!! Soms helpt samen praten met iemand die los staat van jullie emoties! Gefeliciteerd met dit wondertje!
Ik moet nog even iets recht zetten denk ik anders komt mijn man als een rare knakker over. mijn man heeft al een keer of twee voorgesteld om een voorbehoedsmiddel te gebruiken(doen we al 10 jaar niet) voor de zekerheid. ik vond dat niet nodig, in februari heb ik dan ook in het ziekenhuis te horen gekregen dat het voor mij niet meer mogelijk was om kinderen te krijgen omdat ik te veel andere hormonen aanmaak, (ik werd ook maar 1 a 2keer per jaar ongesteld) ik ging daar dus dan ook blindelings van uit. ik begrijp zijn paniek en ik begrijp waarom hij zich verraden voelt door mij omdat ik als een blad ben omgedraaid toen ik erachter kwam dat ik zwanger was .(ik wist het omdat ik een echo kreeg en een hartje zag kloppen) pfffff
hoi nee jij bent helemaal niet egoistisch,eerder je man om een abortus te eisen,wat denkt ie wel wat hij is? voor jouw was deze zwangerschap toch ook een verrassing,omdat het ziekenhuis zei je kon geen kindjes meer krijgen. lieverd ik hoop dat alles goed komt en dat jullie goed kunnen praten samen. gefeliciteerd met dit wondertje dikke knuffel
Tja maar jij zit ook odner de hormonen dan denk je wsl toch anders. Ik kan me wel voorstellen dat je dit als een wonder ziet. Rot-situatie maar zoals al gezegd wordt eerst maar een rustig praten. Vind je man hetgeen wonder overigens? Waarom wil hij eht niet? Is het zoals al gezegd angst? Als jullie eht financieel halen en plek hebben in huis kan dat neit de grootste drempel zijn, zou ik denken. Overigens heeft hij nooit overwogen om zich te laten steriliseren? Of niet gedaan omdat je dacht dat dat niet nodig was. Ik hoop dat jullie eruitkoemn met zijn 2-en. Succes
ik vind als HIJ niet een kind wilde dan had ie een knipje kunnen zetten, dat staat los van jouw mogelijkheid om wel of niet zwanger te kunnen worden, hij had daar voor moeten zorgen. Je maakt met zijn tweeen een kindje dus daar had ie van te voren over na moeten denken (al was de kans minimaal) er is altijd een kans als je seks hebt.. Jij hebt nooit gezegd een bewaar te hebben voor nog een kindje dus logisch dat jij er verder niet mee heb gezeten, ik snap niet waarom je eerst 5 jaar zou proberen en als je dan daarna wonderbaarlijk zwanger word het een probleem vind, kijk ik snap dat hij dan misschien genoeg had van de behandelingen zelf maar het idee van een kind vond hij toen wel goed dus waarom nu niet. Kijk deze derde spruit is bij ons ook onverwachts, ik ben in het begin van de overgang en de kans was dus ook erg klein maar mijn man was heel duidelijk; als ie echt niet wil dan laat ie een knipje zetten, we wisten het risico , goed nu waren we alsnog wel (allebei) in shock natuurlijk maar ik vind hem erg egoistisch bezig.. Is hij ook bij de echo geweest, is dat misschien iets wat hem duidelijk maakt dat er echt een leven in je groeit, een leven ook van hem. Voor mannen blijft het soms wat abstract zo'n zwangerschap, het visueel (en echt!) maken kan soms wel helpen! Succes in elk geval!
Ik vindt het zelfs een beetje vreemd dat je man het nu opeens niet meer wilt? Je hebt al die tijd gevochten voor een kind....niet gelukt. De hoop opgegeven....lijkt me zo erg. En dan wonder boven wonder ben je zwanger! Zouden jullie niet bieden een gat in de lucht moeten springen?
Uiteindelijk als je man toch seks heeft zonder voorbehoedmiddel dan weet hij ook wat de gevolgen kunnen zijn anders stelt hij het niet 2 x voor. Dus van beide niet "handig" maar snap ook dat je absoluut niet verwachtte nog zwanger te raken. Kan je niet met je man praten over de praktische zaken zoals zijn/jullie vrijheid? Spreek bijvoorbeeld af met elkaar dat jullie geregeld nog samen dingen gaan doen, hij gewoon zijn hobby of wat dan ook "mag" blijven uitvoeren. Dat er altijd mensen zijn die met liefde oppassen. Probeer hem te overtuigen dat dit kindje daar weinig aan veranderd. Ik heb eerlijk gezegd helemaal niet het gevoel dat mijn vrijheid weg is nu ik een kindje heb, maar is misschien ook omdat ik niet iemand ben die altijd de hort op moet. Jij laat dit kindje toch niet weg halen zo te horen, dus probeer hem er van te overtuigen. Anders strand jullie huwelijk alsnog. Je hebt ook kans dat bij misschien echt nog wel bijdraait. Jullie zijn immers jaren bezig geweest voor een 2e kindje en dat was opgegeven. Nu moet hij weer omschakelen dat er toch wel een kindje komt. En jullie zijn misschien niet meer erg jong voor kinderen (ook niet TE oud hoor) maar als hij 57 is is zijn kind al 20. Vind dat niet eens zo oud hoor.
Mijn man vond zichzelf ook ineens heel erg oud, die word dit jaar 40 jaar hihi maarja boeien dan maar een oude papa, je bent zo jong als je je voelt lijkt me... (ik voel me regelmatig 80 haha)
Nou vind de reactie met de melding dan zijn jullie BEIDE egoistisch werkelijk nergens op slaan! Hoezo egoistisch als je altijd gevochten hebt om nog een tweede telg en het niet lukte en vervolgens spontaan wel... hier eigenlijk hetzelfde gehad, echter gingen wij gewoon door zonder voorbehoedsmiddelen en we zien wel waar het schip zou stranden... na 6 jaar dus ook spontaan raak..en niet 1x maar twee keer...de eerste is een MK geworden. Bij ons is het wel een klein verschilletje... wij willen het beide hoe dan ook en ik ben 30 en mijn man wordt 38 jaar... dolgelukkig dat we het dus wel kunnen spontaan.. maar goed dat is makkelijk praten... Ik denk dat het nu meer paniek reactie is van je man...maar een abortus eisen vind ik erg ver gaan... hij heeft immers ook de beslissing gemaakt om wel sex te hebben zonder middelen te gebruiken.. ook hij had daar op kunnen staan om dat wel te doen, of net zoals iemand anders zegt een knipje er in kunnen doen! Ik zou er echt heel goed over nadenken... maar wat als je het niet laat weghalen, wat zijn zijn 'dreigementen' dan? Ik ga er vanuit als iemand iets eist er vaak ook ...of anders... na komt... Wens je veel sterkte toe in ieder geval!
Wauw.. ik kan maar 1 ding zeggen; Wat een wonder!! <3 Alsof het zo heeft moeten zijn.. gefeliciteerd meid!! xx Alleen tja.. je zit nu ook gelijk al in een lastige situatie. Ten eerste ben je absoluut niet egoïstisch! Echt raad kan ik je niet geven.. blijf met je man praten! Misschien moet ie even bijdraaien, hij zal namelijk wel geschrokken zijn.. Succes!! xx
Jullie hebben overlegd over voorbehoedsmiddelen, en besproken dat dat niet nodig was. Jij gaf aan dat je dat niet nodig achtte, hij heeft daar kennelijk mee ingestemd, anders had hij gewoon een condoom kunnen pakken. En ja hoe klein of afwezig de kans ook is/lijkt, zo lang je samen aan onbeschermde sex doet, is er altijd een soort van kans. Heb je sex en gebruik je geen voorbehoedsmiddelen, dan kun je zelfs een wonder niet uitsluiten. Ik zie dit dus eigenlijk als het risico wat jullie samen hebben genomen. Zo hebben mijn man en ik jaren geleden besloten dat we het er nog niet 'om deden', maar dat als ik zwanger zou worden, tja, dan was dat zo. Maar goed, dat is een kant van het verhaal. Nu ligt het feit er en is voorkomen inmiddels niet meer mogelijk. Maar abortus is gewoon niet zomaar iets. Ik ben niet voor of tegen abortus, maar ik denk dat je het niet moet onderschatten. Het is heftig! Dus bespreek rustig waarom je man geen kindje meer wil. Is het leeftijdsverschil met de oudste te groot? Ziet je man zich als een te oude vader? Denkt hij aan de risico's van een zwangerschap als je geen 20 eer bent? Kortom, laat hem rustig vertellen waarom hij het niet meer wil. Zonder oordeel, want hij mag zijn mening hebben. En pas als je weet wat zijn redenen is, kun je ze bespreken en kijken of hij zijn mening kan bijstellen. Roepen dat je het niet meer wil, is wat anders dan er consequenties aan verbinden als het kindje er toch komt. Want wat als jij geen abortus doet? Gaat ie dan weg? Bij zijn oudste kind, zijn vrouw en zijn baby? Dat is nog weer een stap verder.
Ik denk als je een abortus doet als je er zelf niet achter staat dat dat een grote breuk in je relatie betekend (tenminste dat zou hier wel zo zijn want ik zou het hem denk ik niet vergeven, zou ik nog erger vinden dan vreemdgaan, want hij wil een stukje van jullie uiting van liefde weghalen, zo voel ik dat) Ik ben niet perse anti abortus er zijn genoeg situaties waarbij het een goed alternatief is maar voor mij zou het geen optie zijn (behalve als er bv iets heel ergs met het kindje zou zijn of andere extreme omstandigheden) Aan de andere kant; blijft hij het de rest van jullie leven kwalijk nemen dat je het kindje hebt gehouden dan betekend dat ook een breuk..