Dat is zeker waar, zeker nu vind ik het moeilijk om mijn verwachtingen te negeren. We werken allebei fulltime dus ik ga eens kijken naar een therapeut die wat flexibeler is qua tijden. Dankje!
Fijn (of eigenlijk niet) dat je dit herkend. Hoe gaat dit nu na de therapie? Hier ben ik inderdaad een beetje bang voor, hij gaat al een tijdje regelmatig naar een therapeut en geeft ook aan dat hij op dat soort momenten echt begrijpt waar het probleem zit. Hij vervalt alleen iedere keer in hetzelfde gedrag en daardoor raak ik het vertrouwen kwijt.
Wat wel eens kan helpen is een brief schrijven. Dan hoef je niet direct de confrontatie aan te gaan en kan je zelf goed nadenken hoe je de dingen verwoord zodat je hormonen geen negatieve invloed daarop hebben. En hij heeft de tijd het rustig te lezen en het te laten bezinken en erover na te denken. Refereer naar jullie eerdere gesprek, het gedrag wat hij bij zichzelf herkende, de therapie, maar dat je wederom tegen hetzelfde aanloopt. Beschrijf je gevoel en hoe je graag zou willen dat jullie communiceren. Doe suggesties hoe jullie de communicatie volgens jou zouden kunnen verbeteren, maar vraag ook hem om met ideeën te komen zodat ook hij hier actief mee aan de slag gaat. En geef aan dat je niet weet hoe jullie verder moeten als jullie hier niet samen aan gaan werken, maar dat je heel graag een oplossing met elkaar zou vinden.
1. Ik vroeg me ook direct af of je vriend add / adhd heeft. Niet omdat hij dan iets heeft om zich achter te verschuilen, maar omdat het jullie beiden wat meer inzicht zou geven en waarom hij soms reageert of doet wat hij doet. Perfecte voorbeelden vind ik het 'eeuwige gebankhang' en het 'negeren'. 2. Jouw hormonen kunnen zéker meespelen, maar dit moet bij jullie beiden niet het gevoel opwekken dat de situatie onoverkomelijk is. Ik kan op sommige momenten zó onredelijk zijn nu dat ml twee dingen doet: óf hij gaat even overal in mee en houdt lekker zijn mond. Óf hij zegt gewoon dat ik me niet moet aanstellen / zo moet overdrijven en dat ik maar eens even moet beseffen dat ik gewoon onredelijk ben. Als ik dat inderdaad ook vind, dan is het al snel goed . 3. Over de kwestie naar je dag vragen als jij een rot dag hebt gehad. Mijn man vraagt áltijd hoe mijn dag was. Ja, misschien komt hij soms thuis en vertelt hij eerst 45 min over zijn eigen nare dag omdat hij gewoon even wil spuien (dat mag ), maar hij vraagt zeker altijd ook naar mijn dag. Ik vind dit de normaalste zaak van de wereld. Wat je in zo'n situatie zou kunnen doen (ik snap dat je dit bijv. onder een vergrootglas legt omdat je ook last hebt van je hormonen) is gewoon rechtstreeks tegen hem zeggen dat je graag even wil praten over je dag omdat je ermee zit. Dat het je oplucht en dat je even behoefte hebt aan hem (niet íemand, maar hém) en dat ie gewoon even luistert. Botte man die dan 'nee' zegt en gaat bankhangen. 4. Accepteer dat je hem niet zomaar kunt veranderen, maar dan je zolang je beiden wat geeft en neemt, een héél eind kan komen. Acceptatie, zelfkennis en respect zijn naar mijn mening hierin sleutelwoorden. Tsja, fijne kennis. Maar nu dan nog de eerste stap. Wat die is? Praten. Desnoods sleur je hem een keer van die bank af en zeg je gewoon dat je wilt praten. Óf je laat hem een keus: wanneer wil je eventjes praten? Als hij dan met een antwoord komt, dan kan hij achteraf nooit zeggen dat het hem niet uit komt ofzo want het was zijn eigen idee. Waarschijnlijk gaan jullie er zo 123 niet uit komen en lopen sommige gesprekken op niets uit, maar als je allebei van elkaar houdt, respect hebt voor elkaar en je wilt inzetten voor elkaar (zeker nu er een kleine op komst is), dan denk ik dat er heel veel winst te behalen valt. Moeten jullie wel allebei jullie stinkende best doen! Oh enneh, realiseer je dat de communicatie tussen mannen en vrouwen altijd wel een dingetje is. Jullie zullen waarschijnlijk nooit helemaal op 1 lijn zitten . Maar praten bijv. met een therapeut erbij lijkt mij ook een goede stap, mits het een beslissing is van jullie samen en hij dit ook ziet zitten.
Op het begin niet...ik was niet bekend met adhd, dus wist totaal niet hoe ik ermee om moest gaan. Nu zijn we een aantal jaren verder en een hoop frustraties verder en ik moet zeggen dat het van beide kanten goed gaat. Ik moet soms wel echt vragen of hij zich even kan concentreren op wat ik te vertellen heb en ik moet geen langdradige verhalen vertellen, want dan ben ik hem na twee minuten al kwijt Het bankhangen deed mijn vriend op het begin ook na zijn werk, niet dat hij niks wilde doen, maar het overspoelde hem allemaal. Na een tijdje vertelde hij dat hij tijdens zijn therapie toen hij jonger was geleerd had om alles op te schrijven wat er in een dag moet gebeuren en dat dat hem overzicht geeft...dat klinkt ontzettend kinderachtig natuurlijk, maar het werkt echt. Hij weet wanneer hij wat moet doen en dat geeft hem veel meer rust en nu heeft hij ook genoeg overzicht in zijn hoofd om spontaan iets te kunnen doen.
Wat moeilijk zeg. Het vragen en geinteresseerd zijn van een man kan echt wel hoor. Mijn man vraagt altijd hoe het gaat en merkt ook zeker wel als er iets is. Maar wij zijn dan ook al een aantal jaren samen. Wat mij belangrijk lijkt is dat je met hem in gesprek gaat. Aangeeft dat je vind dat het niet lekker loopt nu en dat je gewoon het gevoel hebt dat het de verkeerde kant op gaat. Dat je, vooral nu er een kindje aan komt, er gewoon alles aan wil doen om dit te laten slagen. En dan aangeven dat je graag met hem in relatietherapie wil. Dat klinkt misschien heel zwaar, maar het is eigenlijk gewoon samen met een professional even alles onder de loep nemen. Allebei aangeven waar jullie tegen aan lopen, waar jullie behoefte aan hebben. Enz. Vaak zijn dingen ook een wisselwerking. Zal hij miss meer open zijn of praten als jij .... *vul maar in*. Ik hoop dat jullie er uit kunnen komen samen! Veel sterkte!
In jouw omgeving misschien niet, maar die van mij doet dat wel. Hij kan aan mij zien dat er iets is, dan vraagt hij wat er is. Ik wil het dan niet zeggen, maar hij zeurt net zolang door totdat ik het zeg. En als ik wil dat hij even naar me luistert dan doet hij dit ook.
Bedankt voor je uitgebreide antwoord! De vragen of hij wellicht ADD/ADHD heeft zie ik nu vaker langs komen, dus ga me daar inderdaad eens op inlezen. Zou het niet zo zijn dat een therapeut dit herkent? Dit omdat hij natuurlijk al de nodige gesprekken heeft gehad. Wat jij verteld dat je man eerst 45 min over zijn eigen rotdag praat, maar wel altijd even checkt hoe jouw dag was. Dit is precies wat ik bedoel en probeer te zeggen. Ik vind het inderdaad fijn om te horen hoe zijn dag is geweest of hem te helpen/luisteren als hij ergens mee zit. Ik zou het alleen zo fijn vinden als dat andersom ook zo zou zijn en dat mis ik enorm soms Ik ga eens aan de slag met je tip wat betreft de timing van zo'n gesprek, aan hem vragen wanneer hem het uit komt. Dankjewel!
Een zwangerschap zet alles op zijn kop. Hormonaal, maar ook ga je je relatie wegen, je huis bekijk je met andere ogen, je toekomst moet een ander beeld krijgen, dat zijn best wel grote dingen. De problemen die er waren kunnen ook écht even erger zijn, omdat er voor hem nu ook extra laag zit. Dit is een tijdelijke reactie, geef jullie even tijd om te landen. En stop met de gedachten dat je "anders de stekker er al lang uit had getrokken". Echt niet hoor, die gedachte is heel toxisch, een relatie kost werk en dit gaat een definiërende fase voor jullie zijn. Maar hij is er, hij wil dit avontuur samen met jou aangaan. Geef hem daar ook wat krediet voor. Wanhoop dus niet, hou vertrouwen dat jullie dit samen kunnen omdat jullie dit willen, en loop niet weg voor het werk dat nodig gaat zijn. Het is een goed idee om een keer mee te gaan naar therapie, en soms is relatietherapie een goed idee. Dat is een beetje afhankelijk van wat er speelt, maar soms kan het ook goed zijn om dat wel iets "voor hem" te laten zijn. Dat zou ik bespreken met zijn therapeut. Mijn tip zou zijn: Probeer een manier te vinden dat praten wat natuurlijker is. In plaats van op de bank gaan zitten en te verwachten dat hij een half uur stil luistert (ik chargeer een beetje), zou je ook kunnen afspreken dat je 2x per week een wandeling maakt na het eten. En die wandeling zet je allebei in je agenda en denk je van tevoren over na. Dat is goed voor jouw conditie, je bent actief. En hij hoeft niet stil te luisteren. En dat half uur gebruik je om met elkaar te praten over wat je bezighoudt. Hij kan daar ook dingen van meenemen naar of terug nemen uit zijn therapie. Hou dan goed voor ogen dat je die gesprekken constructief en toekomst/oplossingsgericht houdt, en geef aan elkaar aan wat je nodig hebt (en dus niet "wat je mist, dan kom je in verwijten terecht en zijn jullie na 2x wandelen daar wel klaar mee). Heel veel succes!
Die brief is inderdaad een goede tip, vaak kan ik ook wat beter relativeren als ik er wat langer over na kan denken. Heel soms zet ik het nog wel eens op de app. Niet omdat ik een gesprek via de telefoon wil, maar dan kan ik er net wat beter over nadenken en heb dan ook de hoop dat hij wat meer de tijd heeft om het te laten bezinken. Ik denk dat ik er vanavond eens even goed voor ga zitten, ik hoop zo dat hij dit dan serieus neemt
Succes meid! Ik hoop dat jullie er samen uit komen. Misschien helpt het ook om gewoon dingen op te schrijven. Als hij moeite heeft met zijn concentratie, dan kunnen alle dingen die nu gaande zijn en/of issues die opgelost moeten worden hem nogal overspoelen waardoor hij gewoon niet weet waar te beginnen. Niet per se onwil, maar meer geen overzicht meer hebben. Dit levert hem ook frustratie op wat hij misschien uit in boosheid of juist dicht klapt (negeren). En dan is de cirkel weer rond, want jij zit nog steeds met hetzelfde onbegrepen gevoel en frustraties dat er nooit wat verandert, terwijl hij gewoon niet weer waar hij moet beginnen. Ik denk dat hij ook wel door moet hebben dat er zaken moeten veranderen gezien je eerder schreef dat hij ook een enorme kinderwens heeft en dus weet dat er grote veranderingen gaan komen. Is hij van nature ook (erg) ongestructureerd? Bewaren
Als ik wil dat mijn man luistert, dan doet hij dat ook hoor. Maar uit zichzelf vragen of er iets is, nou dan moet het wel overduidelijk zijn, zoals huilen ofzo. En dat vind ik helemaal niet erg, als mensen verder lief en zorgzaam zijn. Maar ik probeer er ook op te letten dat ik mezelf niet tot de maat der dimgen maak. Niet alleen mijn aanpak van dingen is de juiste.
Ik heb niet heel veel aan te vullen op wat de dames hier al gezegd hebben. Ik zeg alleen nog een keer extra praten praten praten. Vooral de tip die langs kwam tijdens een wandeling vind ik erg goed, dat is véél fijner dan op de bank. Je kunt dan ook makkelijker even iets loslaten als je er op een bepaald punt even niet uit komt samen, op dat moment. Omdat je in beweging bent denk ik. Ik wil je wel een stukje ervaring mee geven: Mijn man en ik, vanaf dag 1 is de liefde tussen ons énorm sterk. Maar er is wel een maar.. Hij heeft zn eigenaardigheden, en ik heb mn eigenaardigheden. Dit zijn karaktertrekken van ons die écht niet leuk zijn, en op het moment dat we hier niet allebei hard aan gewerkt hadden dan had onze relatie nooit kunnen bestaan. Ik lees dat stap 1 er al is bij jouw vriend: hij wéét zijn eigenaardigeheden. Geloof me, dit is al heel wat. Op het begin hadden mijn man en ik veel heftige ruzies. Door hier continu over te blijven praten is dit inmiddels opgelost. We praten kver: wat was de frustratie? wat kunnen we allebei doen om de frustratie niet zo hoog op te laten lopen bij elkaar? Wat doe je als je merkt dat de ander gefrustreerd raakt? (Antwoord op deze vraag: de ander even met rust laten en er op een rustiger moment op terug komen). En wat doen we dan als ondanks alles de ruzie tóch nog zo heftig is geworden? Hoe komen we hier weer uit? Dit was één van onze struikelblokken, en nog wat andere maar dit was het grootste probleem 😉. Het groeien naar elkaar en leren omgaan met elkaar zal 2 stappen voruit, en weer een stap achteruit zijn. Soms misschien zelfs 2 stappen, dan denk je waar zijn onze afspraken?? Maar zelf veranderen, en je partner, dat kan wel... Maar kost tijd, heel veel tijd. Het zijn gewoontes die je al je hele leven hebt, die leer je niet zomaar even af. En ze zullen ook nooit helemaal afgeleerd worden denk ik, maar wel véél minder frequent voorkomen. Over de tijd... mn man en ik zijn nu 5 jaar samen, en sinds 2 jaar zitten we echt in rustig vaarwater. Als er veel spanning is merk ik dat onze oude gewoontes soms weer dreigen terug te komen. Omdat we dit allebei gelijk herkennen blijft dit echter maar bij een korte periode. Maar blijven werken aan een relatie, tja dat moet in mijn ogen altijd. En ondanks alles dat ik hierboven beschrijf weet ik voor 100% zeker, dat mn man en ik perfect voor elkaar zijn. Ik hoop dat je iets hebt aan mn ervaring en wil je veel succes en sterkte wensen in deze vervelende situatie
Hier in het begin ook heel moeilijk gehad. Achteraf waren het de hormonen. Ik wist niks meer, kon hem wel achter het behang plakken. Nu denk ik: waar was ik in godsnaam mee bezig? Maar geen aandacht is wel erg. Maar zolang hij eraan wilt werken zou ik ervoor gaan. Succes
Dan heb ik een lot uit de loterij Hier word er wel degelijk gevraagd hoe ik mij nu ECHT voel en hoe het met mij gaat
Hier ook een man die dat doet. Nu heb ik dat we echt nodig heb een conversie stoornis. Nu heb ik dat wel heel goed onder controle. Maar als er dingen zijn die me dwars zitten waar ik niet over praat. Dan gaat het mis. En die vent van mij voelt dat feilloos aan. Die zet me dus wel op de bank neer en laat me niet gaan voor de onderste steen boven is. Mijn man heeft vroeger ADHD gehad. Hij is er 'overheen gegroeid' hoe wel ik wel dingen terug zie. Niet lang stil kunnen zitten. Moet altijd iets te doen hebben. En ja die concentratie he. Een belangrijk gesprek voeren wat niet gepland is. Dat gaat niet. Dat moeten we echt plannen. Hoeft niet over dagen te gaan. Maar bijvoorbeeld; zullen we over 5 minuten even dit en dat bespreken. Of; nou in de reclame gaan we eerst even zitten. Als ik dat niet doe is er ook geen concentratie. Maar naar mijn mening is er een verschil tussen concentratie en geen interesse. Jullie moeten alleen dat verschil zien te vinden en leren herkennen. Nu ben ik inmiddels ruim 5 jaar samen met mijn man. Dus de meeste knopjes ken ik inmiddels wel. Maar dat heeft zeker een paar jaar geduurd en is pas echt gekomen toen we gingen samen wonen. Kuieren zijn pas een jaar bij elkaar. Dan is het lastig om dit soort dingen op te lossen. Omdat, hoe raar het misschien ook klinkt, je elkaar gewoon nog niet door en door kent. Ik zou proberen het verschil te zoeken tussen weinig concentratie en geen interesse hebben en vanuit dat punt aan de slag gaan.
Hahaha, sorry, deze opmerking vind ik grappig Mijn man doet dat ook niet, en niemand van mijn exen ook niet
Hier ga ik helemaal mee akkoord. 't Is echt iets wat van twee kanten moet komen. Verder denk ik ook dat je zwangerschap(shormonen) de boel soms nog uitvergroten, waardoor de dingen nog erger lijken en aanvoelen dan dat ze eigenlijk zijn. Ik kan hier emotioneel soms ook over de rooie gaan, om dan achteraf te denken van 'oei, dat was precies ook nergens voor nodig' Ik heb een hele lieve vriend, ik zou hem met niemand willen ruilen, maar 't is ook geen prater. Wanneer ik duidelijk met iets zit, klapt hij volledig dicht. Hij wil ook steeds de lieve vrede overal bewaren, terwijl ik vaak met getrokken messen sta, klaar om me te verdedigen. Jullie hebben allebei een 'normale leeftijd', geen tieners meer. Geef het een kans, en blijf praten. En over dat bankzitten en praten over gevoelens: sommige mannen kunnen dat echt niet. Ik heb ook geen emo-prater. En ik heb daar gelukkig ook weinig/geen behoefte aan. Maar als dat er niet in zit, ga je het er op 31-jarige leeftijd nog moeilijk in krijgen ook, vrees ik
Bedankt lieve dames voor al jullie uitgebreide en fijne antwoorden, wordt enorm gewaardeerd Dit gedoe tussen ons zal ongetwijfeld een wisselwerking zijn en ik zie het ook echt niet alleen als 'zijn fout´, voor zover je daar al van kunt spreken. Ik ga al jullie tips zeker ten harte nemen, wil zo beginnen aan een brief waarin ik heel eerlijk probeer uit te leggen wat me nou zo dwars zit en hoe ik erin sta. Wat mijn aandeel hierin is en hoe ik dat wil aanpakken, maar ook wat ik van hem nodig heb en anders wil zien. Sowieso ga ik geen heftige besluiten nemen tot ik bevallen en uitgezwangerd ben zodat ik zeker weet dat ik dat met een clear head doe en niet onder invloed van mijn hormonen die ongetwijfeld meespelen nu. Ik merk alleen dat ik het zo vreselijk moeilijk vind en me zo alleen voel. Tuurlijk heb ik familie en goede vriendinnen waar ik een hoop bij kwijt kan, maar ben momenteel zo moe dat ik noodgedwongen mijn sociale leventje nu doordeweeks on hold moet zetten. Ik heb zo de behoefte aan iemand die dichtbij me staat en waar ik lief en leed mee kan delen. Voel me echt alleen staan in deze zwangerschap en dat doet pijn. Ik geef hem alleen hier de schuld niet van, maar merk dat dit toch onbewust aan me vreet. Ik ga in ieder geval mijn best doen en wil jullie nogmaals bedanken voor alle eerlijke antwoorden en het meedenken, het heeft me in ieder geval opgelucht dat ik dit hier even kwijt kon