Succes met de brief. Het opschrijven alleen al kan veel opluchting geven. Goed wat je schrijft dat je wil aangeven wat je nodig hebt. Het kan een goede opening zijn naar een goed gesprek.
Klinkt als een heel goed uitgangspunt! Hou het oplossingsgericht en constructief, hou het dicht bij jezelf (geef aan waar je tegenaan loopt en wat je nu nodig hebt zonder in een verwijtende sfeer te komen), en blijf met elkaar in gesprek. Dan komt het echt goed!
Vervelende situatie, maar toch zou ik zeggen..praat met elkaar!!! En heel belangrijk, verwacht niets van m, accepteer hem zoals hij is en reageert, zo is hij. Als jij iets verwacht van hem, zal de kans groot zijn dat hij je teleurstelt. Blijf dicht bij jezelf, accepteer jezelf en je gevoel maar ga er niet van uit dat een ander die op moet lossen. Ik bedoel het helemaal niet hard, ik snap juist wat je meemaakt. Mijn vriend is ook heel hard, kan niet goed reageren en dacht niet veel aan me. maar hoe meer ik ging vragen of hij iets wilde doen, hoe minder dat het gebeurde.. want ook hij durfde niet meer, ik angst dat hij niet goed genoeg was. Succes meissie
Ik wou tzelfde zeggen..heb zelf adhd en deze eigenschap (niet luisteren en over mezelf beginnen) probeer ik al jaren te verbeteren. Zou het zeker aankaarten. Ook bij add is dit een eigenschap Ik zeg niet dat je hem niet kwalijk mag nemen maar eerst moet hij t zelf erkennen. Ik had het vroeger ook niet door (begin ik weer over mezelf )
Eerlijk.. ik ook niet. Mannen zitten anders in elkaar. Ts lastige situatie, sterkte! Ik kon tijdens mijn zwangerschap ook veel minder hebben..
Meid, ik herken het. Mijn vriend was/is net zo. Ik heb samen met hem relatietherapie gevolgd om alles weer op de rails te krijgen. Ook volg ik nu een partnercursus autisme/pddnos/asperge. Speciaal opgezet door professionels en speciaal voor de partner van iemand met autisme/pddnos/asperge. Mijn vriend was gediagnosticeerd met persoonlijkheidsstoornissen toen hij op de basisschool zat. Dit is 2 jaar geleden herzien en na onderzoek kwam er pddnos uit. En inderdaad wat andere al zeggen, niet al te hoge verwachtingen hebben. Wij hebben inmiddels een planning gemaakt wie wat doet. En ik moet ook echt geen dingen doen die op zijn lijstje staan. Oké soms denk ik; als ik dat even doe gaat het sneller. Maar dan ontregel ik de hele structuur van mijn vriend. Dus ik denk nu maar zo; je kunt zien dat er geleefd wordt (heeft wel even geduurd voor ik die knop zelf had omgezet). Ik heb zelfs in de planning elke dag een gesprek gepland. Even 5 minuten de dag doornemen. Werkt hier goed. Ik zou zeker geen overhaaste beslissingen nemen. Ook ik heb wel op punt gestaan met de handen in mijn haar van wat moet ik nou. Echter maakte ik het mezelf zo moeilijk om dingen te verlangen/verwachten wat niet vanzelfsprekend was/is. Dat alleen staan in de zwangerschap herken ik ook. Toch heb ik hem gevraagd mee te gaan naar de verloskundige (wilde hij eerst niet). Ik plande de afspraak altijd op 1 vaste dag. En het was voor mn vriend ook zeer fijn dat de kleine met precies 40 weken kwam . Verder vroeg hij niet super veel en geen aandacht voor het kleintje in mijn buik. Toen onze dochter was geboren, wilde hij alleen achter de kinderwagen lopen. Wilde hij de luiers verschonen. Dit heb ik toegelaten, het was van korte duur. Ineens 'zag hij in' dat zulke dingen moeders doen (lekker stereotype). Hij begint het vaderschap steeds leuker te vinden (krijgt meer respons van onze dochter). Er is dus hoop! Hij wilde zelfs al direct voor 2e gaan, alleen heb ik dit toch nog weten om te buigen. En voila nu zwanger van ons 2e wondertje.