Verhaal-> onze weg naar jou

Hoi allemaal,
Mijn vriend en ik zijn al een poos bezig om zwanger te raken en het wil allemaal nog niet lukken. Ik voelde me de afgelopen week enorm rot en besloot ons verhaal op een leuke manier op papier te zetten, gericht aan ons hopelijk mooie toekomstige wonder. Ik vond het heerlijk om te doen en het heeft mij voor nu een hoop rust gegeven. Het leek mij leuk om het verhaal met jullie te delen. Pas op! Het is wel 10 a-4tjes lang haha. Ik kon het niet als word document hier in zetten... En het kon ook niet in zijn geheel in één bericht. Vandaar dat het uit 4 delen bestaat. Dit kan je bij de titel zien.
Lees het of lees het niet Maar misschien vinden sommigen het leuk en breng ik mensen op ideeën om hun avontuur ook een plekje te kunnen geven. Mijn vriend gaat er ook nog stukjes bij schrijven over hoe hij het allemaal ervaart. Dit houden we voor ons zelf. Zo hebben we iets moois voor later. Ook als het niet mag lukken...
groetjes,
Minous


Onze weg naar jou
Hoi kleintje, 18-11-2015

Ja jij daar! Ergens heel ver weg. Ongeveer tussen jouw toekomstige papa en mama in, bestaande uit twee deeltjes, die zich helaas nog niet zo snel willen samenvoegen.

Wij zijn met smart aan het wachten op jou. En och, wat duurt dat af en toe toch lang.
Jouw toekomstige papa is er nog niet zo heel erg druk mee bezig als jouw mama. Maar ergens begrijpt mama dat wel. Mama lijkt namelijk elke maand weer van alles te voelen in haar lichaam en papa heeft hier natuurlijk geen last van. En als dan daar het moment telkens is, dat we jou als ´twee streepjes´ zouden kunnen zien, dan blijft tot nu toe altijd alleen maar het ´deeltje van mama´ zichtbaar.

Onze reis naar jou begon allemaal in maart 2014. Mama was al 1,5 jaar gestopt met de pil, omdat mama niet zo lekker in haar vel zat en graag van de hormonen af wilde zijn. Ook met de kijk op de toekomst leek het mama en papa fijn om minimaal een jaar van de pil af te zijn als we aan kindjes zouden willen beginnen. Mama was een paar keer ongesteld geworden na heel veel dagen, maar opeens bleef het al 90 dagen uit. We gingen naar de huisarts om te laten kijken of alles wel goed was. Toen de huisarts mama onderzocht met de eendenbek zag hij niks geks. Maar toen de dokter zelf inwendig ging voelen en druk uitoefende via de ‘onderbuik’ bij één van de eierstokken had mama een hoop pijn en schreeuwde het uit. Eén van mama haar eierstokken leek vergroot. De dokter besloot mama door te verwijzen naar de afdeling gynaecologie, zodat zij konden kijken of alles in orde was.

Mama kwam twee weken later bij een mannelijke gynaecoloog terecht en ook hij deed een inwendig onderzoek en maakte een inwendige echo. Toen hij op het echoscherm keek zag hij allemaal kleine bolletjes in mama haar eierstokken. Deze bolletjes bleken cysten te zijn, een soort kleine blaasjes. Volgens de dokter heette dit het polycysteuze-ovariumsyndroom, ook wel PCOS genoemd. Mama had geen idee wat dit was en schrok. De dokter legde kort uit dat mama haar eierstokken teveel mannelijke hormonen aan maakte (LH) en te weinig FSH. Dit laatste hormoon zou moeten zorgen voor de rijping van de eiblaasjes en het springen van de eitjes (de eisprong). Mama zou dus geen tot weinig eisprongen krijgen en hebben, waardoor de kans op zelf zwanger raken enorm verkleind zou zijn en ze ook niet zelf ongesteld zou worden.
Zolang mama en papa nog geen kinderwens hadden zou er geen probleem zijn.
De dokter overviel mama met alle informatie en mama was enorm geschrokken. Haar grootste wens was kinderen krijgen! Dat had ze altijd al gewild... De gynaecoloog vroeg of ze nog vragen had, maar ze was zo geschrokken van alles dat ze geen idee had wat ze kon of moest vragen. Er kwam van alles in haar hoofd op en er ontstonden zoveel vragen. De dokter vertelde dat ze nog wat bloed gingen onderzoeken, om te kijken of er verder geen afwijkende waardes van hormonen waren. Bij een volgende afspraak zouden we gaan kijken wat de uitslag daarvan was en wat er nu zou gaan gebeuren.

Toen mama uit de kamer van de gynaecoloog liep was ze erg in de war en best wel verdrietig. Het enige dat door haar hoofd ging was: ‘Dus ik kan niet zelf zwanger raken? Maar hoe moet dat dan verder? En waarom leek de dokter zo onverschillig en liet hij haar met zoveel vragen achter?’ Mama wilde papa dit nieuws pas vertellen als ze thuis kwam en niet via de telefoon. Daarom belde ze haar eigen mama meteen, jouw toekomstige oma. Oma schrok ook en vertelde het meteen aan haar zus (mama haar tante). Ze gingen meteen op internet kijken wat het precies was en konden mama iets meer vertellen terwijl ze nog in het ziekenhuis stond. Ze vonden het heel erg voor mama en hadden dit ook niet zien aankomen. Papa en mama moesten thuis maar eens rustig alles opzoeken en alle vragen gaan opschrijven, die ze wilden gaan stellen aan de gynaecoloog.

Mama was niet echt blij met de manier en de houding waarop de gynaecoloog had verteld wat mama had en besloot om een andere gynaecoloog te vragen bij de volgende afspraak. Deze afspraak hadden we een week later. Dit keer kwamen we bij een vrouwelijke gynaecologe terecht, haar naam is Kim. Papa en mama waren nu samen gegaan en vroegen of het gesprek opgenomen mocht worden, zodat we het later nog eens konden terug luisteren. Dit mocht uiteindelijk. Kim vertelde van alles over hormonen en hoe hoog of laag deze bij mama waren, het kwam er op neer dat deze hormonen PCOS nog eens bevestigden. Er waren verder geen abnormale waarden gevonden. Kim vertelde dat mama daarom om de 3 maanden minimaal een hormonenkuur zou krijgen om ongesteld te worden. Dit was belangrijk, omdat alle ‘rommel’ toch zo nu en dan eens uit het lichaam moest. De eerste hormonen zouden we meteen mee krijgen. Kim vroeg ons of er een kinderwens was en zoja op welke termijn. Beiden antwoordden we met een volmondige ja, maar we wilden niet nu al meteen een kindje, omdat mama nog met school bezig is. Bij mama kwam meteen het zinnetje op van de andere gynaecoloog, dat PCOS pas een probleem was, wanneer je wilde proberen om zwanger te raken. Onze volgende vraag was dan ook of we zelf zwanger konden raken?
Het antwoord was voor ons alsnog schokkend en pijnlijk.
De kans hierop was volgens Kim een paar procent. Ongeveer gelijk aan zwanger worden door de pil heen. Wel vertelde Kim dat als we nog totaal niet zwanger wilden raken, we beter wél veilig konden vrijen.
Er was één positief punt werd er gezegd: ‘Wanneer vrouwen met PCOS, hormonen zouden gaan slikken om een eisprong op te wekken, dan waren zij over het algemeen redelijk snel zwanger.’ Van deze hormonen kon je jammer genoeg wel heel beroerd worden als je pech had. De gynaecologe zei dat we maar terug moesten komen als we het traject in wilden gaan om zwanger te worden. Tot die tijd zou mama alleen hormonen krijgen af en toe om ongesteld te worden.

Mama vond het een verschrikkelijk idee dat ze niet zelf zwanger kon raken en hormonen zou moeten gaan slikken. Ze was speciaal gestopt met de pil om alle rotzooi uit haar lichaam te krijgen en nu moest ze alsnog rotzooi gaan slikken. En hoe lang zou het gaan duren voor we zwanger zouden zijn van jou? Zelf proberen had weinig zin en zelfs met hormonen kon het lang duren en zouden we eventueel nog trajecten in moeten met zelfs hormonen spuiten! Dit wilde mama allemaal niet. Samen kiezen om voor een kindje te gaan moest romantisch zijn. Moest niet iets zijn waar je hulp bij nodig had van anderen of iets waar je je zorgen om moest maken. We wilden het zelf kunnen!

Na veel overleggen besloten mama en papa om niet meer veilig te gaan vrijen. Als de kans zo klein was om zelf zwanger te raken, dan gingen we het eerst maar eens een klein jaartje zelf proberen en dan pas terug naar het ziekenhuis om het traject in te gaan. Natuurlijk was het niet handig geweest als mama toen meteen zwanger zou zijn geraakt van jou. Dit zou erg lastig zijn geweest met school, wat allemaal is uitgelopen en we zouden waarschijnlijk veel commentaar krijgen van familie en vrienden. Daarom besloten we om het aan niemand te vertellen. We zouden het allemaal wel zien.

Na de eerste hormonen kuur werd mama ongesteld. Die maand daarop duurde haar cyclus weer lang, maar kwam de rode duivel wel vanzelf. Gelukkig hoefde mama dus niks meer te slikken als de rode duivel steeds binnen de 3 maanden bleef komen. Mama ging temperatuurgrafieken bijhouden en schreef alles op wat ze voelde en zag aan haar lichaam. Ook begon zij met het slikken van foliumzuur. Dit zou goed voor jou zijn, als je in mama haar lichaam zou gaan groeien.

Vervolg --> Verhaal->onze weg naar jou deel 2

 

Hoi allemaal,
Mijn vriend en ik zijn al een poos bezig om zwanger te raken en het wil allemaal nog niet lukken. Ik voelde me de afgelopen week enorm rot en besloot ons verhaal op een leuke manier op papier te zetten, gericht aan ons hopelijk mooie toekomstige wonder. Ik vond het heerlijk om te doen en het heeft mij voor nu een hoop rust gegeven. Het leek mij leuk om het verhaal met jullie te delen. Pas op! Het is wel 10 a-4tjes lang haha. Ik kon het niet als word document hier in zetten... En het kon ook niet in zijn geheel in één bericht. Vandaar dat het uit 4 delen bestaat. Dit kan je bij de titel zien.
Lees het of lees het niet Maar misschien vinden sommigen het leuk en breng ik mensen op ideeën om hun avontuur ook een plekje te kunnen geven. Mijn vriend gaat er ook nog stukjes bij schrijven over hoe hij het allemaal ervaart. Dit houden we voor ons zelf. Zo hebben we iets moois voor later. Ook als het niet mag lukken...
groetjes,
Minous

Onze reis naar jou deel 2 (17-11-2015)

Het was telkens weer spannend en mama’s cyclussen duurden enorm lang. Maar na een paar maanden, leek haar eigen cyclus langzaamaan terug te komen. Dit wou alleen nog niet zeggen dat ze ook echt een eisprong had was er verteld. Telkens wanneer de rode duivel kwam opdagen voelde mama zich een beetje rot.

Zwangerschapstest na zwangerschapstest volgde. Na ongeveer 7 maanden, toen mama een gemiddelde cyclus van 34 dagen had begon ze met ovulatietesten doen en kwam er zo achter dat ze zeker wel een eisprong moest hebben. Papa en mama konden nu nog meer op juiste momenten samen heerlijk vrijen en de testmomenten werden steeds spannender. Helaas wilde er maar niks gebeuren en mama begon de zwangerschapstesten te verdoemen. Waar mama eerst nog alle vertrouwen had in zelf zwanger worden en het kunnen van haar eigen lichaam werd het vertrouwen met 10 maanden steeds minder. We besloten nog steeds niemand te vertellen dat we zwanger probeerde te raken.. Mama voelde zich al rot over haar lichaam en had totaal geen zin in vragen van familie en/óf vrienden over of het al was gelukt. Ook was mama bang voor de reacties die ze zouden gaan krijgen. Veel mensen hebben namelijk een perfect beeld van hoe je leven zou moeten zijn, voordat je besluit om samen voor een kindje te gaan. Mama haar denkbeelden zijn hier iets anders over. Mama gelooft dat als je maar genoeg liefde in je hebt om te geven aan je kindje samen en een fatsoenlijk dak boven je hoofd, dat je dan genoeg hebt om een kind te geven. En zo slecht hebben papa en mama het niet. Al zouden we wel zuiniger aan moeten doen als jij bij ons zou komen. Maar volgens papa en mama vind alles wel zijn weg, als je maar wilt. Ook zou de verrassing voor vrienden en familie, wanneer we dan toch zwanger zouden zijn velen malen groter zijn!!

Papa en mama moesten er na zo’n 10 maanden zelf proberen even over nadenken, maar besloten om de gynaecologe te bellen voor een afspraak om het traject in te gaan. Toen we belden in april 2015, konden we pas 1,5 maand later terecht. Dit leek een eeuwigheid te duren.

Ondertussen had mama al een paar maanden een hele lieve nieuwe vriendin, M. leren kennen. Mama kende haar toen nog niet zo heel goed, maar was zo enthousiast dat papa en mama eindelijk besloten hadden om voor jou te gaan dat ze het niet voor zich kon houden. Mama flapte er uit dat zij en papa bezig waren om zwanger te raken. Mama was die dag ook zo zenuwachtig al! Ze was namelijk nog niet ongesteld geworden en volgens de ovulatietest had dat nu toch wel gemoeten.
Mama was blij dat ze het eindelijk met iemand kon delen. En vooral met iemand die ver genoeg van haar familie af stond en die zij vertrouwt. Ze was alleen minder blij dat ze het niet met papa had overlegd. Papa zou het niet fijn vinden dat M het wist. Hij kende haar namelijk nog niet zo goed en was minder snel van vertrouwen. Ook had hij graag gehad dat het overlegd was, volgens mama. M en mama hielden het dus maar even voor zich, tot papa M. was beter zou kennen.

Toen het eenmaal tijd was voor de afspraak bij de gynaecologe zat mama met een bonkend hart, samen met papa in de wachtkamer van de afdeling gynaecologie. We mochten naar binnen en vertelden Kim dat we het traject graag zouden willen in gaan, omdat het na bijna een jaar zelf proberen nog niet gelukt was. Kim stelde allemaal vragen en kwam tot de conclusie dat het leek alsof mijn PCOS grotendeels over was. Mama wist niet dat dit kon? En vindt het nog steeds raar en moeilijk te geloven, maar natuurlijk wel fijn. We mochten wel met hormonen gaan starten, maar dit leek Kim niet echt nodig. Toen mama vertelde dat ze bijna een positieve ovulatietest had die ochtend besloot Kim even een inwendige echo te doen. Zo kon ze kijken naar mama haar eierstokken en zien of er een rijpend eitje was. Alles zag er goed uit en er was een groot groeiend eitje te zien. Dit vond mama heel fijn om te zien! Ze had tot die tijd altijd de twijfel gehad of ze wel werkelijk een eisprong had. Volgens de gynaecologe zou mama met 1 of twee dagen een eisprong krijgen. We moesten dus maar even lekker gaan klussen samen. Een traject mochten we ook nog niet in gaan, want alles leek goed en gezond te zijn. Er werd aangeraden nog een half jaar zelf te klussen, maar we mochten ook iets eerder terug komen. Mama kwam tot een compromis met de gynaecologe. Papa en mama zouden het weer 3 a 4 maanden zelf gaan proberen en daarna mochten we terug komen en zouden we gaan kijken of alles goed was.

Na de echo moest mama ook nog even bloed prikken. Aan bepaalde hormonen konden de doktoren zien of er een innesteling mogelijk was van een eventueel bevrucht eitje, van jou. Mama moest weer een week wachten op de uitslag. Wat waren die twee weken, opvolgend na mijn vermoedelijke eisprong spannend! Zou mama echt een eisprong hebben? Zou er een bevruchting plaatsvinden? En zou het bevruchte eitje dan een goede kans maken om zich in te nestelen? Dat laatste was in ieder geval het geval. Een innesteling zou met mama’s hormoonwaarden prima moeten lukken. Deze waarden konden bijna niet beter zijn, het was bijna uit het boekje volgens Kim. Het doemstaafje kreeg jammer genoeg weer alleen een mama streepje. Net zoals in de maanden die volgden. Mama vertelde ergens in deze maanden ook maar aan papa dat mama haar vriendin M. op de hoogte was van onze babyplannen. Papa vond het jammer dat mama het nu pas vertelde en niet meteen eerlijk was geweest. Maar hij begreep ook waarom mama nog even had gewacht met het vertellen. Hij gaf toe dat hij inderdaad minder snel mensen vertrouwden dan mama en toen helemaal niet blij mee zou zijn geweest dat mama het verteld had. Maar dat wist mama natuurlijk al!

Een paar weken later besloten papa en mama het ook aan twee goede vrienden L. en H. te vertellen. Mama heeft van begin af aan al veel met L. Over baby’s en haar grote kinderwens gepraat. Ook had L. mama als één van de eersten over haar zwangerschap verteld, toen ze net in verwachting was en dat vond mama erg speciaal. We vonden het fijn om dit met onze goede vrienden te kunnen bespreken. Zij zouden zeker weten begrijpen waarom we jou zo graag willen, zonder te oordelen. En begrijpen onze situatie. Mama merkt ook dat ze het toch erg fijn vindt om er met twee vriendinnen over te kunnen praten, ook wanneer het telkens niet lukt.

Vervolg in
Onze reis naar jou deel 3

 

Hoi allemaal,
Mijn vriend en ik zijn al een poos bezig om zwanger te raken en het wil allemaal nog niet lukken. Ik voelde me de afgelopen week enorm rot en besloot ons verhaal op een leuke manier op papier te zetten, gericht aan ons hopelijk mooie toekomstige wonder. Ik vond het heerlijk om te doen en het heeft mij voor nu een hoop rust gegeven. Het leek mij leuk om het verhaal met jullie te delen. Pas op! Het is wel lang! Ik kon het niet als word document erin zetten... En het kon ook niet in zijn geheel in één bericht. Vandaar dat het uit 4 delen bestaat. Dit kan je bij de titel zien.
Lees het of lees het niet Maar misschien vinden sommigen het leuk en breng ik mensen op ideeën om hun avontuur ook een plekje te kunnen geven. Mijn vriend gaat er ook nog stukjes bij schrijven over hoe hij het allemaal ervaart. Dit houden we voor ons zelf. Zo hebben we iets moois voor later. Ook als het niet mag lukken...
groetjes,
Minous

Onze reis naar jou deel 2 (17-11-2015)

De afgelopen periode zijn er 3 stellen van de vriendengroep van papa, ouders geworden. Achter elkaar kregen wij te horen dat ze in verwachting waren. Het was bij hun allemaal zo makkelijk en snel gelukt. Toen het eerst stel het vertelde vond mama het allemaal leuk en bij de tweede ging dat ook nog wel. Toen het derde stel vertelden dat ze een wondertje verwachtte had mama het er erg moeilijk mee. Ook raakte er nog twee anderen in verwachting. Eén stel die mama kende was ook al meerdere jaren bezig, zelfs met IVF. Mama was blij dat het bij hen nu eindelijk was gelukt. Bij iemand anders, die mama niet echt kent was het ongepland en ze had en heeft ook geen relatie met de papa, het was gewoon een ongelukje. Mama vond ook dit best wel lastig, al kent ze haar niet. Soms voelt het zo oneerlijk voor mama. Dat mensen die eigenlijk nog helemaal geen kindje willen, zomaar zwanger raken en anderen die al heel lang zwanger willen worden, niet zwanger raken. Mama wil eigenlijk heel graag blij zijn voor alle aankomende mama’s, maar soms is het gewoon lastig om dit op te brengen. Papa en mama hebben de afgelopen maanden al veel baby’s vastgehouden, maar jij blijft helaas nog steeds uit het zicht. Wat zou ik jou graag verwelkomen in mijn buik en jou veilig en warm willen laten groeien. Mama denkt dat papa zijn handen en oren niet van mama’s buik af zou kunnen houden.

In augustus belde mama en papa weer het ziekenhuis voor een afspraak. We konden in september langskomen.
Opnieuw hadden we een gesprek en al snel zei de gynaecologe dat ze een hsg wou gaan proberen. Dit vond mama wel meteen een grote stap, maar ze was blij dat er iets gedaan werd. Mama had het ook willen hebben over de pijn die ze nog steeds regelmatig heeft in de buurt van haar rechter eierstok en haar bezorgheid hierover, maar dit was met zo’n onderzoek ook niet meer nodig volgens mama. Papa en mama vroegen of papa zijn zwemmertjes niet eerst getest moesten worden. De gynaecologe dacht dat we dat al lang gedaan hadden. Maar dat hadden we nog niet en ook al eens eerder aangegeven. We mochten dit ook eerst doen als we wilden, maar dan moest papa ook het traject in. We besloten daarom maar eerst mama haar onderzoek af te wachten. Ook zou er dan de eerste 3 maanden na het onderzoek meer kans zijn om zwanger te raken, door de olie/contrastvloeistof die gebruikt werd tijdens het onderzoek.
Er werd ons uitgelegd hoe het onderzoek in zijn werk zou gaan en wanneer dit zou moeten plaatsvinden. Mama moest bellen voor een afspraak wanneer zij ongesteld was geworden. Mama moest namelijk net van de rode duivel verlost zijn, mocht nog geen eisprong hebben gehad en mocht niet zwanger zijn om het onderzoek te kunnen uitvoeren. Mama werd meteen blij want ze was de dag voor deze afspraak ongesteld geworden! Misschien kon het onderzoek dus al meteen volgende week uitgevoerd worden? Uiteindelijk moesten we maar bellen bij de volgende cyclus vanwege administratieve handelingen die nog doorgevoerd moesten worden en wel een paar dagen zouden gaan duren. Mama baalde en was natuurlijk ongeduldig. Nu er eindelijk iets zou gaan gebeuren wilde mama dat alles veel sneller zou gaan. Ze besloot de volgende dag gewoon het ziekenhuis te bellen en te vragen of er een plekje was. Deze was er toevallig! Maar mama moest wel vrij krijgen van haar werk... Dit lukte helaas niet, maar daar vertelt mama later meer over... Nadat mama haar afspraak had afgezegd baalde ze enorm. Ze moest wéér een maand wachten. En dat was vorige maand (oktober).


Vorige maand (oktober) dacht jouw toekomstige mama, echt mama te worden! Het mama streepje was er al snel, zoals altijd. En mama wilde alweer het doemstaafje weggooien, tot dat er ook heel licht een papa streepje tevoorschijn kwam. En heel even leek alles om mama heen stil te staan. Mama pakte het doemstaafje vast en rende ermee naar meer licht, in de hoop dat het een geluksstaafje was geworden. En inderdaad er was een tweede streep je te zien. Mama begon te schelden, je zou het waarschijnlijk vroeg geleerd hebben: ‘Holy f*ck........’ het was even stil en toen: ‘F*ck, f*ck f*ck f*ck f*ck! OMG!’ Mama wist niet wat haar overkwam en haar blik dwaalde af naar de verpakking van het geluksstaafje, deze werd meteen weer een doemstaafje. Maar dit keer was hij meer verdoemd dan ooit. ‘Godver de godver de godver, stomme trut! Waarom heb je niet goed gekeken!’ Schreeuwde mama tegen zichzelf. Mama had met haar wazige ochtendgedachten een ovulatietest gepakt in plaats van een zwangerschapstest. Alle moed zonk in mama haar schoenen. En een flinke huilbuil en een paar ontzettende baaldagen waren het gevolg. Helemaal toen de rode duivel nog 2 dagen niks van zich liet zien na de doemtest en mama tussen hoop en verdriet in zat. Uiteindelijk was de duivel daar en toen was het tijd voor de volgende stap.

We mochten eindelijk een onderzoek plannen in het ziekenhuis, waar ze zouden gaan kijken of jij wel je weg kon vinden in mama haar lichaam. Of papa’s en mama’s deeltje elkaar zouden kunnen bereiken en eventueel jou zouden kunnen creeeren. En of er wel een goede ruimte was waarin jij dan zou kunnen groeien. Dit onderzoek wordt met een moeilijk woord een hsg genoemd. Vorige maand had mama ook al dit onderzoek kunnen krijgen, zoals vertelt na aandringen, maar helaas kreeg mama toen geen vrij van haar baas en bazin. Zij wisten echter ook niet hoe belangrijk dit onderzoek voor ons was, omdat mama hun niks had verteld over onze ontdekkingstocht naar jou. Net als tegen beide toekomstige opa’s en oma’s hebben papa en mama verteld dat het onderzoek gedaan zou worden, omdat mama regelmatig pijn heeft in het gebied waar jouw mama deeltjes liggen opgeborgen. Dit was een kleine verdraaing van de waarheid. Want mama heeft daar ook echt steeds last en had het onderzoek waarschijnlijk ook wel gekregen om die reden. Maar nu hadden we het onderzoek exclusief aangevraagd voor jou. Om zo snel mogelijk te kijken of er niks was wat ons in de weg stond om jou te krijgen.We wilden familieleden nog steeds niks vertellen, vooral om de verassing later zo groot mogelijk te houden en omdat mama nog geen vaste baan heeft en haar diploma nog moet halen. Maar mama wilde wel graag wat steun van haar mama krijgen met het onderzoek. Vandaar dat we toch maar dit gedeelte op deze manier vertelde. Wat was mama boos en teleurgesteld dat het weer een maand langer zou gaan duren.
Mama werd er zo onzeker van. We zijn immers al 1,5 jaar aan het proberen om jou te krijgen en mama wilde graag weten of alles wel in orde was met al het gereedschap.
Daar begonnen we beiden erg over te twijfelen.

Het onderzoek was heftig. Mama deed er eigenlijk eerst heel luchtig en makkelijk over. Het was alleen maar fijn dat er nu eindelijk iets gedaan werd! In de middag dat het onderzoek zou plaatsvinden kreeg mama heel erg buikpijn en moest telkens nog net niet naar de wc rennen voor een grote boodschap. Mama heeft altijd al hele gevoelige darmen gehad en stress werkt daar helaas nooit zo goed aan mee. Gelukkig was papa erbij, om mama een beetje rustig te houden. Papa zei steeds: ‘Het komt allemaal goed schatje, maak je maar geen zorgen’. Dat vond mama heel erg lief, zij had niet verwacht dat ze zo zenuwachtig zou zijn.

Toen mama de rontgenkamer binnenkwam moest ze op een bed gaan liggen met de billen bloot. De gynaecoloog vertelde wat hij ging doen en ook dat dit onderzoek over het algemeen wel als onprettig ervaren werd. Mama had al verschillende verhalen gelezen, maar ze had niet verwacht dat de dokter dit zou zeggen. Ze wou dat hij zijn mond had gehouden, want ontspannen liggen lukte nu niet meer. De dokter ging eerst met een vogelbek naar binnen. Met dit ‘dier’, zoals mama het altijd voor de grap noemt, heeft mama altijd ruzie, omdat hij haar zo vaak pijn doet. En ondanks dat mama de vogelbek wel gewend was, na zoveel onderzoeken, deed het dit keer meer pijn dan eerst.



Vervolg-> Verhaal Onze weg naar jou - deel 4

 

Hoi allemaal,
Mijn vriend en ik zijn al een poos bezig om zwanger te raken en het wil allemaal nog niet lukken. Ik voelde me de afgelopen week enorm rot en besloot ons verhaal op een leuke manier op papier te zetten, gericht aan ons hopelijk mooie toekomstige wonder. Ik vond het heerlijk om te doen en het heeft mij voor nu een hoop rust gegeven. Het leek mij leuk om het verhaal met jullie te delen. Pas op! Het is wel 10 a-4tjes lang haha. Ik kon het niet als word document hier in zetten... En het kon ook niet in zijn geheel in één bericht. Vandaar dat het uit 4 delen bestaat. Dit kan je bij de titel zien.
Lees het of lees het niet Maar misschien vinden sommigen het leuk en breng ik mensen op ideeën om hun avontuur ook een plekje te kunnen geven. Mijn vriend gaat er ook nog stukjes bij schrijven over hoe hij het allemaal ervaart. Dit houden we voor ons zelf. Zo hebben we iets moois voor later. Ook als het niet mag lukken...
groetjes,
Minous

Onze reis naar jou deel 2 (17-11-2015)
Na wat gewroet en geduw zei de dokter dat hij mama haar baarmoedermond even beet moest pakken, omdat hij er niet goed bij kwam zo. Dit was ook totaal geen pretje en mama had hem graag even wat aangedaan.

Toen werd er een soort slangetje in de baarmoeder gebracht, dit voelde mama heel zachtjes en daarna mocht gelukkig de vogelbek er uit. ‘Mooi’ dacht mama. ‘Laat dat beest maar snel oprotten’. Papa kreeg weer even zijn fijngeknepen hand terug en mama kon weer even ademhalen.
De dokter pakte de contrastvloeistof. Dit zouden ze door het slangetje heen gaan spuiten de baarmoeder in en richting de eierstokken. Toen de dokter begon voelde mama een hoop druk op haar onderbuik komen en het leek alsof de rode duivel kwam opzetten. Nu alleen harder en gemener dan ooit. Mama vindt alles altijd heel interessant in het ziekenhuis en wil graag meekijken op schermen, maar dit keer kon mama het niet opbrengen de hele tijd mee te kijken. Ze kneep alleen maar haar ogen dicht en wilde haar knieen optrekken en in elkaar gedoken gaan liggen van de pijn. Dit mocht echter niet van de dokter. Papa wist volgens mij niet zo goed wat hij moest doen en zei maar: ‘knijp maar in mijn hand schatje!’. Mama wilde dat helemaal niet en wilde zich alleen maar afzonderen.

Aan één kant van mama’s buik begon het meer pijn te doen dan aan de andere kant en dat kon ook wel kloppen. Het duurde daar iets langer voordat de vloeistof door de eierstok wilde stromen. Uiteindelijk was het gebied waar alles zou moeten gaan gebeuren om jou te creeren, in zijn geheel goed zichtbaar op het rontgenscherm. Het zag er in eerste instantie goed uit volgens de dokter en papa heeft het ook goed kunnen zien. De definitieve uitslag zouden we van onze eigen gynaecologe krijgen. Mama ving alleen een kleine glimp op en vond alles prima op dat moment, als het onderzoek maar over was. En dat was hij toen gelukkig ook. De pijn zakte langzaam weg en mama mocht alweer opstaan en zich aankleden. Hierbij moest papa wel even helpen, want mama had knikkende knieen en was licht in haar hoofd. Ook bij het lopen gaf papa maar even wat ondersteuning.

Papa en mama liepen naar het restaurant, maar deze bleek dicht te zijn. Dus moesten we weer teruglopen. Mama voelde zich alleen niet zo lekker worden en ging snel zitten aan een tafel. Een verpleegster zag dit en vroeg of alles goed ging en haalde een glaasje water. Papa was een beetje ongerust en vroeg ook: ‘Gaat het schatje?’ En toen moest mama huilen, maar ze weet nog steeds niet echt waarom. Het waren denk ik alle spanningen van het onderzoek. Papa en mama hebben toen even lekker geknuffeld. Toen mama voor zich uit keek, kon ze niet goed meer zien. Alle mensen in het ziekenhuis waren aan één kant van haar gezicht wazig geworden. We gingen toch maar even samen naar de afdeling gynaecologie om te vragen of dit normaal was. Toen we in de lift stonden keek mama in de spiegel en schrok. Haar gezicht was grijs grauwig en mama grapte naar papa dat ze alleen nog maar in een doodskist hoefde te gaan liggen. Toen ze de lift uitstapte, zakte ze naar de grond. Mama was enorm duizelig en begon enorm te zweten.

Eenmaal aangekomen bij de afdeling werd ons verteld dat dit een reactie kon zijn op het onderzoek en dat we ons geen zorgen hoefde te maken. Mama moest maar even gaan liggen op een bed van de echokamer en dan zou het snel over gaan.
Mama kreeg wat pijnstilling. De verpleegster was verbaasd dat mama die niet al genomen had voor het onderzoek, maar mama wist niet dat dit mocht. Dat was de dokter vergeten te zeggen aan de telefoon, voordat mama het onderzoek kreeg. Dit vond mama wel vervelend, want misschien had ze dan wat minder pijn gehad.
Na twintig minuutjes voelde mama zich weer goed en kon ze weer goed zien. De buikpijn en krampen waren ook iets meer afgezakt en we konden weer naar huis.
Papa en mama hopen ooit weer op de echokamer te liggen, alleen dan hopen we jou te kunnen bewonderen op het echoscherm en een mooie foto van jou mee te kunnen nemen en het grote nieuws te kunnen brengen van onze zwangerschap. Mama heeft de hele dag op bed gelegen na het onderzoek, maar de volgende dag ging het al weer goed. Mama moest die dag nog een rontgenfoto laten maken in het ziekenhuis om te kijken of alles zich goed had verspreid. Papa wilde weer mee, maar van mama hoefde dat niet. En gelukkig maar dat papa niet mee was gegaan en vrij had genomen van zijn werk, want mama stond met 5 seconden weer buiten de rontgenkamer. De dag daarna hadden we al een afspraak bij de gynaecologe voor de uitslag van het onderzoek, dit vonden wij wel spannend.
Onze gynaecologe had goed nieuws. Net zoals de mannelijke gynaecoloog kort had gezegd, vertelde zij ons dat alles er goed uit zag. Ook vroeg zij hoe lang mama alweer zelf regelmatig ongesteld was. Dit is nu alweer een jaartje. Volgens de gynaecologe is er dan nu niks wat ons zou kunnen tegenhouden om samen zelf zwanger te raken.

Het enige wat wij nog zouden kunnen testen is het gereedschap van papa. Helaas moeten we daarvoor heel veel centjes betalen. En als de zaadjes misschien niet goed zijn, dan zouden we dat bedrag nog een keer moeten betalen in het nieuwe jaar als we dan het traject samen zouden ingaan van IVF of IUI.
De dokter zei dat het handig was om het nog even 3 maandjes zelf te proberen en in het nieuwe jaar pas papa zijn zaadjes te laten testen, mocht jij er dan nog niet zijn. Papa vond dat een goed idee.
Mama natuurlijk niet. Die wil het liefste alles NU!
Toen papa en mama hierover gingen discussieren, moesten we van de gynaecologe, maar even rustig thuis gaan praten.
Mama begrijpt uiteindelijk ook wel dat het erg duur is en iets meer geduld hebben geen kwaad kan.
We blijven dus nog maar even hopen op jou als grote wonder. Een wonder dat ons zo gelukkig zou maken!

Ondertussen hebben papa en mama besloten dat als er vrienden van papa zijn kant vragen wanneer wij nou eens met kinderen bezig gaan?! We wel gaan vertellen dat we al ruim 1,5 jaar bezig zijn. Hoogstwaarschijnlijk waren wij al eerder begonnen met oefenen dan zij. Mama wil het niet meer geheim houden eigenlijk. Dat wilde ze voorheen absoluut wel, omdat ze geen vragen wilde krijgen of het al gelukt was. Ze voelde zich al rot over haar lijf en al dat wachten en die onzekerheid en zat niet te wachten op vragen van anderen. Maar sinds ze het vertelde aan haar vriendin M. en aan H. En L. Merkt ze dat ze de steun erg fijn vindt. Maar voor familie wil ze het graag nog stil houden en daarom kunnen we er niet teveel mensen over vertellen. Voor papa maakt het allemaal niet zoveel uit. Papa wil alleen dat mama niet steeds wisselt van gedachte... Tja, mama kan zichzlef altijd helemaal gek maken met gedachten. Dat zul je vast ook wel ooit gaan merken. Maar mama vindt het echt niet erg meer als mensen het weten.

En over jou? Die gedachte zal nooit veranderen... Jou zou ik altijd willen samen met papa!

Dit was ons verhaal

 

Hoe doe ik dat dan?