Ja! Hier ook! Hij gaat jengelen en huilen omdat hij naar bed wil. Dan leg ik hem in bed en na 3 uithalen slaapt hij. Rondlopen of hem in de box leggen ofzo werkt dan averechts.
Weet je, het zal mij echt mijn reet roesten als iemand mij een slechte moeder noemt omdat mijn kind een keer heeft gehuild. Ik weet dat ik altijd uit liefde heb gehandeld en altijd het beste voor mijn kinderen wil. Dus wat een ander daar van vindt.... Het interesseert mijn geen ene drol 💩
Ik heb mijn dochter een keertje 10 min laten huilen en stond zelf huilend onderaan de trap. Dit dus nooit meer gedaan. Ik ben zelf pas met slaaptraining begonnen vanaf 11 maanden, toen ik merkte dat wiegen niet meer hielp. Het is gelukkig nooit nodig geweest om haar langer dan 6/7 minuten laten huilen, anders weet ik niet of ik het had volgehouden om haar te laten huilen... Verder vind ik dat ik heel veel mazzel heb met een kind dat, op enkele korte fases na, heerlijk slaapt. En kan ik me voorstellen dat als je een kind hebt dat letterlijk dag en nacht huilt je eerder overgaat tot slaaptraining. Krijg behoorlijk jeuk van dat stuk.
Ik kan me best voorstellen dat veel mama's zich vervelend voelen bij het lezen van dit stuk. Het is geschreven om een schuldgevoel aan te praten en dat is niet leuk. Niet terecht ook, want bijna iedere ouder wil het beste voor zijn/haar kind en handelt daarnaar. Degene die dit stuk geschreven heeft toont weinig inzicht in het feit dat mensen verschillen, kinderen verschillen, situaties verschillen, en dat daarom ouderschapsstijlen ook kunnen verschillen zonder dat de één per se beter is dan de ander. Vergeet ook niet dat we in Nederland te maken hebben met een consultatiebureau dat heel erg is van het opleggen van een standaard, die naar hun zeggen niet mag verschillen afhankelijk van de situatie. Voor mij is het nog wachten geblazen, maar zodra ik eindelijk een kleintje mag verwachten ben ik niet van plan me heel veel aan te trekken van bepaalde adviezen. Natuurlijk berust ieder advies op bepaalde theorieën en onderzoeken, maar perspectief is in het advies zelf vaak ver te zoeken en ik ben zelf in staat wetenschappelijk onderzoek kritisch te lezen. Dat zal me meer inzichten opleveren dan adviezen die voortkomen uit resultaten die eerst uit de context gerukt zijn en sterk versimpeld zijn.
Wat een naar en triest verhaaltje... brr ik kan daar niet zo goed tegen. Maar ja, naar maanden amper tot geen slaap hebben wij het ook geprobeerd. Niet op deze manier, maar wel gepaard met huilen. Want ja, wij waren op. Nachten en urenlang lopen en op de arm. Dan ga je dingen proberen die je misschien liever niet wilt. Dus hoe triest ik het verhaaltje vind en er deels ook mee eens ben... Er zitten meer kanten aan een verhaal. Doodop zijn, weer moeten werken omdat dat hier zo gaat, druk van anderen. Soms is het zo... Dan ben je niet gelijk een slechte moeder.
Oh wauw, van deze brief raak ik toch wel vol emotie, ondanks dat ik ook van de methode ben dat even huilen geen kwaad kan.
Dat is ook zo. Dat CB neemt richtlijnen vaak als standaard, met slapen, met voedingen, noem maar op. Die kijken vaak niet eens verder en helaas luisteren sommige ouders toch eerder naar zulke adviezen dan naar hun hart of hun eigen verstand. Het is allemaal niet zo zwartwit en er is ook vaak gewoon een gulden middenweg. Alleen is het vaak zo met zulke onderwerpen dat je 'of je kind nooit een seconde laat huilen, 24/7 in een draagdoek hebt of naast je in bed hebt liggen óf het is meteen het uiterste, baby's die zich meteen de eerste nacht al zelf moeten redden, tijden liggen huilen in hun bed zonder dat er iemand naartoe komt, trauma voor het leven etc. Alsof er niets tussen in zit. Verder is het ook druk van buitenaf. Ik stond versteld bij de oudste hoe vaak ik de vraag 'en...slaapt ze al door? kreeg. Wist niet dat dat zo'n big deal was voor mensen. Nu was de eerste best een makkelijke slaper. De tweede niet. Toen hij 7 maanden was, brulde hij om alles en niets, totaal oververmoeid, totaal overprikkeld. Ik kwam zelf de dag alleen nog maar door op paracetamol en sterke koffie. Heb zelfs een keer met weer moeten stoppen, omdat het zwart voor mijn ogen werd. Helemaal uitgeput. Zo'n leuke moeder was ik niet en ik mijn werk had er ook onder te lijden. Toen ben ik wel een slaaptraining begonnen, gewoon aangepast, op een manier waar ik me in kon vinden. Zoveel heeft hij niet gehuild, ging eigenlijk 10 keer makkelijker dan gedacht en kreeg er een ander kind voor terug. Vrolijk, kon lachen, het gehuil nam flink af en hij was niet meer zo overprikkeld. Omdat ik zelf ook meer slaap kreeg, werd ik ook weer een leukere moeder, kon ook meer hebben. Ik heb bij de tweede mijn mening dus wat aan moeten passen hierover.
Ik vraag me af of baby's die d hele nachten huilden zodat de ouders zo uitgeput raakten dat ze MOESTEN laten huilen, wel volledig medisch zijn onderzocht? Want de verhalen die ik hier hoor passen echt niet bij een baby die nergens last van heeft. Een baby laat zich normaal gesproken troosten door ouders en gilt niet voor de lol urenlang en maandenlang. Dan moet er echt iets zijn.
Hier had ik een huilbaby en echt een stresstijd (werd alleenstaand, geen huis, geen inkomen etc), die heb ik nooit alleen gelaten (tenzij ik moest koken of naar de wc ging), tot ze bijna 4 maanden was is ze dag en nacht bij me geweest, alle slaapjes bij of op me. Tot ze bijna 5 mnd was kon ze opeens slapen (en doorslapen) in eigen wieg en een maand later ook de slaapjes overdag. Ik heb haar altijd gevolgd, nu ze ouder is laat ik haar zo nu en dan even gaan, soms is ze te overprikkeld of krijgt ze dr zin niet oid. Maar als ze smiddags niet wilt slapen, nja dan niet en nu heb ik echt een heerlijk vrolijk gelukkig kind. Tuurlijk heeft ze haar momenten, maar welke peuter niet?. Over het algemeen luistert ze goed en is ze flexibel. Ieder kindje is uniek en heeft andere behoeften. Gelukkig maar want als iedereen hetzelfde is is het ook saai
Hier overigens Kiss-syndroom en na osteopaat behandelingen verdween dat, toen had ze alleen last van mijn stress, toen ook de spanning uit mijn lijf was, werd zij pas rustiger.
Ik denk idd ook dat er in 99% van die gevallen iets (medisch) achter zit. En dan kom je weer bij het cliché: ze huilen niet voor niks. En dat hou ik mij dus ook steeds voor, hoe vervelend en slopend het kan zijn...ze doen het niet om je te pesten.
Mijn oudste dochter heeft ook altijd gehuild voor het in slaap vallen. Deed dit nog toen ze 2 was. Voor mij was t echt de spanning/ het verwerken. Ze deed t ook in de auto/kinderwagen/onze armen. medisch gezien is er niks gevonden. Dus imo kan het wel... huilen zonder oorzaak. Of in ieder geval. Zonder dat ee getroost kan worden. de middelste had reflux. Die huilde altijd. Maar sliep ook niet. Dat scheelt
Ja dat heb ik gedaan... Dochter is opgenomen in een slaapkliniek om gemonitord te worden waar het probleem lag. Om een heel lang verhaal kort op te schrijven: Onder begeleiding van artsen en pedagogen hebben wij onze dochter laten huilen om te leren slapen... en geloof me dat doet pijn, je moederhart breekt maar het heeft wel geholpen! En van een stil teruggetrokken te klein en te dun meisje met wallen onder haar ogen, heb ik nu mijn dochter weer terug, zielsgelukkig en blakend van gezondheid! Conclusie: Ik ben niet voor en niet tegen het laten huilen, maar scheer niet alle moeders over dezelfde kam, heel soms kan het gewoon niet anders... (deze opmerking is bedoeld in zn algemeenheid, niet speciaal tegen jou gericht adi )
Ja hoor, medisch onderzocht. Een slaaptekort of probleem krijgen ze vaak niet van de een op de andere dag, om een lang verhaal kort te maken, het had verschillende oorzaken die we hebben aangepakt. Daarnaast staat een slaaptraining niet gelijk aan maar aan laten huilen, er zijn verschillende methodes. In zo'n Ria Blom methode kan ik me ook niet vinden, dus ben op zoek gegaan naar wat anders en zelfs dat nog wat aangepast aan mijn eigen ideeën en gevoel.
"In sommige gevallen kan het niet anders" wil er ook niet bij iedereen in gaan. Ik ken mensen die hun kind van 5/6 jaar nog altijd in hun bed hebben liggen (structureel, iedere nacht dus) omdat het "nog niet zelf in eigen bed kan/wil slapen". Of iemand die letterlijk gezegd heeft het heel normaal te vinden (en dan volgt er altijd een verhaal met *biologisch gezien, hersenstofje/activiteit dit en dat) als haar dochter voor haar 8ste jaar nog altijd niet zelfstandig in slaap kan vallen (en ze *moeder* er dus tot haar 8ste iedere avond naast moet gaan liggen tot kind in slaap is gevallen). Ik vind dat persoonlijk niet gezond en denk ook echt dat er in zekere mate wel een soort gewenning meespeelt. En vraag me soms ook af of het niet eerder een ding vanuit de moeder is dan vanuit het kind en of jet het niet in standhoudt door er jarenlang in mee te blijven gaan. Vaak zie ik ook dat het eigenlijk ook uberhaupt niet echt geprobeerd wordt (kind in eigen bed krijgen), of misschien 2 keer in de newborn-leeftijd wat toen even niet lukte maar waarbij vervolgens op 5-jarige leeftijd nog altijd wordt gezegd dat het kind niet zelfstandig kan slapen (zonder dat het tussendoor nog echt geprobeerd is). Weerwoord is dan vaak "ze geven vanzelf wel aan wanneer ze in eigen/bed kamer willen"; maar als je 8-jarige nog altijd niet eens zelfstandig in slaap kan vallen vind ik dat echt niet een gezonde situatie hoor.
Ik heb niet alles gelezen, dus excuses als ik dingen over t hoofd zie Maar hier een verhaal dat er soms echt wel meer achter zit waarom iemand dit doet. Onze jongste is altijd een onrustige slaper geweest als baby. Maar goed 1 a 2x eruit per nacht, daar vind ik ook niets mis mee. Soms was het iets meer, soms minder..... Maar toen hij 9mnd was, had hij dit opgebouwd tot om het uur a 1,5 uur. En wilde alleen nog maar in slaap vallen als hij wat warme melk kreeg (hij kreeg kv ). Dit heb ik een aantal maanden volgehouden en we waren gesloopt, niets dan ruzie en ik ben het meest geschrokken toen ik op een nacht hem vasthad en tegen hem schreeuwde; hou nou alsjeblieft eens op! Er was verders echt niks met hem aan de hand, puur aangewend gedrag. En op dat moment besloot ik dat het roer omging. Een week heeft het geduurd, de eerste nacht ben ik echt om de 10 min eruit geweest omdat hij continue huilde. Maar dit werd minder en minder, tot hij weer in zijn normaal ritme zat en hij sommige nachten maar 1x wakker werd. Dan troostte ik hem, gaf wat water en was het weer goed. Dus het is echt niet altijd omdat ouders vinden dat hun kind door hoort te slapen dat ze dit doen. Soms kun je gewoon niet anders. En nee, bij ons in bed of op de kamer was het ook niet beter. Dan sliepen we nog minder met zijn 3en
Wat ik trouwens wel bijzonder vind. Als je aankomt met slaaptraining hoor je van veel hardcore-samenslapers na een week: heeft het al geholpen ? Nee, slaaptraining werkt dus niet. Maar als je het dan heb over dat je samenslapen geprobeerd heb en na een week zegt: "we hebben geen oog dicht gedaan, dit werkt niet" dan krijg je een verhaal dat het tijd nodig heeft en 6 weken tot 3 maanden kan duren voor jullie er aan gewend zijn en dat je dus langer moet doorgaan. Zelfde met draagdoek vs kinderwagen (is vaak ook een hot item bij de hardcore-samenslapers). Huilt je kindje in de kinderwagen, dan is het zielig, afstandelijk etc... Huilt je kind in de draagdoek of heeft het een draagstaking, dan moet je vooral door blijven gaan i.p.v. stoppen met dragen en kinderwagen gebruiken, want kindjes die niet in de draagdoek willen, dat kan niet want zo zitten kindjes biologisch gezien niet in elkaar; en dan krijg je allerlei tips om het dragen toch door te blijven zetten ondanks huilend kind (en dat is dan niet zielig). Zolang het in het AP-straatje past is zaken doorzetten vaak ineens wel geoorloofd, maar doe je dat met zaken die niet in dat straatje passen dan ben je toch een slechte moeder en is je kind zooo zielig.
Ik ken jullie verdere verhaal niet, maar waar lag het dan aan? Wat is als oorzaak gevonden voor het extreem niet slapen en groeiachterstand? Wat zat haar dwars?