Ik heb het niet alleen over mezelf. Ik heb 2 jaar lang op online plekken/fora gezeten waar men zwaar anti-slaaptraining is en samenslapen hot item is. Plekken waar duizenden mensen lid zijn en waar ik van honderden mensen berichten heb gelezen die allemaal hetzelfde zeiden. Meetings bezocht van die plekken. Daarbij ken ik ook vanuit het echte leven meerdere mensen die dezelfde opvoedingsmanier aanhangen zeg maar. Het wordt ook meerdere malen gewoon letterlijk getypt op online plekken waar niet laten huilen/samenslapen/natuurlijk ouderschap het onderwerp is. Hoeveel roddeltopics er wel niet aangemaakt worden op bepaalde plekken om te vingerwijzen naar de ouders die hun kindje 2 minuten hebben laten huilen op de verjaardag waar ze net vandaan komen bijv... om zo baby in slaap te krijgen. Hoevaak ik wel niet letterlijk berichten ben tegengekomen waar letterlijk gezegd wordt dat kinderwagenkindjes zielig zijn en waar standaard als enige antwoord/oplossing wordt geantwoord dat kind in nabijheid van ouders hoort (als in samenslapen) en dat dat als enige oplossing voor alles en iedereen gezien wordt. Ook voor mensen die ze niet eens kennen (over generaliseren gesproken). Maar goed, ik houd er over op want ik geloof niet dat we verder komen plus dat het hoofdonderwerp (anti-)slaaptraining was in dit topic. Ik wil alleen maar zeggen dat het ook 2 kanten op werkt, ook vanuit de anti-slaaptraining/pro-samenslapers mag er soms wel meer begrip/respect komen voor mensen die niet-samenslapen voordat er klakkeloos geoordeeld wordt.
Die vond het prima. Daarbij zijn wij gescheiden toen zoon 3.5 was in het begin was ons contact bijna platonische. Later kregen we weer meer. S.X.. en de huiskamer is onze slaapkamer geworden wat betreft s.x tel er bij op dat zoon in mijn bed lag en zijn bed leeg was. Verplaatst naar dat een persoons bed. Waarop dochter gemaakt is. Gelijk antwoord en Mamabri. Whaaa.
Mijn partner en ik doen het noodgedwongen achter de fietsenstalling van de school van ons zoontje. Dat krijg je van al dat bed sharing gedoe.... Ik zou het zo graag weer eens weer gewoon in bed doen...
Nou, om heel eerlijk te zijn hebben wij niet veel keuze.... Oudste is 18, slaapt beneden en ik heb echt geen zin dat hij de woonkamer of badkamer binnenwandeld als wij bezig zijn want hij is gewoon wakker als wij dat ook zijn ... Slaapkamer is hier de veiligste plek enne niks killing aan hoor
Nou dat valt me nou tegen van je... ik dacht dat jij het op z´n minst op zo´n frans sjeuig rolletje hooi zou doen!
Helemaal mee eens. Als je zulke dingen hoort zijn het echt geen op zich staande incidenten. Dat ik te horen kreeg van een AP-aanhanger dat het na mijn eerste bevalling egoïstisch was van mij om een pilletje tegen stuwing te nemen, omdat ik ook wel een ander kindje van donormelk had kunnen voorzien, is dan vast ook generaliseren...
Er zijn altijd extreme verhalen te vinden. Er zijn ook genoeg verhalen over jonge baby's die een uur liggen te krijsen maar waar niemand naar toe gaat. Het gaat om de reacties in dit topic en er is niemand die beweert dat je ten alle tijden samen moet slapen met je kinderen. Dat je in moet gaan tegen de wensen van een kind. Het enige wat ik (en anderen) zeggen is dat responsief ouderschap de voorkeur geniet en dat samen slapen een fijne optie is als blijkt dat het een manier is waardoor je baby niet huilt tijdens het in bed leggen. De meeste jonge kinderen hebben hier wel baat bij en anderen slapen ook lekker in hun eigen bed. Het uitgangspunt is: niet (alleen) huilen. De discussie is hoe je dat bereikt en of je dat wilt bereiken. Ikzelf heb een standpunt ingenomen dat ik vind dat je alles moet proberen om te zorgen dat een baby zich fijn voelt. Als dat samen slapen betekent, doe dat dan. Als dat wiegen is, doe dat dan. Als dat ernaast zitten is, doe dat dan. Verder vind ik dat er meer factoren meespelen bij de gemoedsrust van een kind, de ouders zelf. Ben je zelf te moe, ongelukkig, gestrest, los dat dan eerst op en leg die verantwoordelijkheid niet op de schouders van je kind. Luister naar je kind en niet naar onzinnige tips en regels die anderen geven. Ik ben het eens met Adi eerder, in mijn ogen bestaat er geen huilbaby en heeft zo'n kind altijd een reden. Dat kan medisch zijn (waar artsen nog wel eens aan voorbij gaan waardoor je gezegd wordt een huilbaby te hebben) of een psychische reden waardoor juist die baby een andere benadering nodig heeft. Er is altijd een reden ook al is de oorzaak door een arts niet achterhaald. Om mijn eigen situatie te schetsen, hoe divers die is geweest: Beide kinderen erge onrust door reflux en zoon met kma. Dochter huilde extreem veel de eerste twee maanden. Beide kinderen konden overdag niet liggen, dochter altijd getild, zoon de eerste 4 maanden de hele dag in een draagdoek gedragen (7 dagen per week naast mijn dochter van 20 maanden). Dochter sliep het beste in haar eigen bed met mijn hand op haar gezicht bij inslapen. Zoon is vanaf 4 maanden gaan wennen in eigen bed, eerst wiegend en opgebouwd naar wakker wegleggen. Ze hebben hier nooit bij hoeven huilen. Vanaf 5,5 maand slaapt mijn zoon elke slaap in zijn eigen bed, hij heeft nooit een kik gegeven. Dochter heeft nu fases dat ze onrustig is en nachtmerries heeft. Ik ben om hier achter te komen 's nachts naast haar gaan zitten en hebgemerkt dat ze nachtmerries heeft. Dat verklaarde het niet willen slapen 's avonds. Ze valt in slaap terwijl ik naast haar bed zit en komt wanneer het nodig is, naar ons toe. Wanneer de onrust weg is, slaapt ze weer weken zelf. Mijn kinderen lopen graag maar soms draag ik ze in de doek, gewoon omdat het contact fijn is en het zorgt voor verbinding. Divers toch? Dus ik zit niet in een hokje, ik ben alle hokjes behalve wegleggen en laten huilen.
Ja, idd, want ik ben ook AP aanhanger om het zo te zeggen, maar dit zou ik nooit tegen iemand zeggen, noch een van bovenstaande dingen. Dat moet iedereen voor zichzelf bepalen. Ben overigens niet superfanatiek AP, pik liever overal wat van mee. De dingen die worden genoemd herken ik wel deels van andere fora, maar dat wil nog steeds niet zeggen dat iedereen zo is.
haha lachen Toch vind ik het samenslapen wel inspirerend (bijvoorbeeld zoals ik dat zie bij Green Evelien), alhoewel ik me daar niet goed bij voel. Ik droomde steeds dat ik bovenop zijn zoontje ging slapen, was er doodsbang voor dat dat eens zou gebeuren. Maar wat ik nog even wilde zeggen is: nu wordt alles over 1 kam geschoren, het laten huilen. Maar ik denk dat de meeste ouders waaronder ikzelf, die hebben aangegeven dat ze hun kind wel eens laten huilen, natuurlijk niet ALTIJD hun kind laten huilen. Als mijn zoon nu wakker wordt en mij roept ga ik er gewoon naartoe. Als mijn tweelingzoontjes mij roepen, dan ga ik er ook naartoe. Het gaat om bepaalde periodes waarin je iets wilt doorbreken, waarin je zeker weet dat het niets toevoegt wanneer je naar je kind gaat wanneer het huilt, dus het alleen maar erger maakt. Maar ik vond het vreselijk dat ze mijn zoontje in het ziekenhuis lieten huilen. dat vond ik zo erg dat ik er naast ben gaan slapen en mijn andere kinderen die thuis sliepen in de steek moest laten (lees bij papa en soms bij opa en oma) Overigens heb ik wel een heel mooi apparaat gevonden dat onze kinderen in een goed slaapritme houdt, namelijk een slaaptrainer in de vorm van een aapje die zijn ogen opendoet wanneer het tijd is om wakker te worden, heeft hier veel rust gegeven.