Pff ik word echt met de dag ongeduldiger... ik wil zooooo graag die kleine lekker vasthouden en knuffelen enzo maar ik heb nog zeven weken te gaan voor de uitgerekende datum... herkenbaar? Komt bij dat de beeb ook al een aantal weken een stuk rustiger is dan voorheen en dat hoort erbij zeggen ze... maar ik zie toch liever met eigen ogen dat alles oke is! Hormonen ed komen hier ook om de haverklap naar boven drijven en eigenlijk ben ik gewoon errug aan bevallen toe 8)
Hey, Ik herken het helemaal. Las laatst een verhaal van iemand die 37 weken was waarbij ze de baby gingen halen en die baalde daarvan. Ik dacht: ik zou als een kind zo blij zijn als ze dat bij mij deden. Ik moet ook zeggen dat ik niet een prettige zwangerschap heb. Heb bekkeninstabiliteit en zwangerschapssuiker en natuurlijk de laatste lootjes die het zwaarst wegen... Dus helemaal herkenbaar. Mijn baby is ook rustiger. Gisteren en vandaag een scan gehad. Gelukkig was alles goed. Nog een paar weekjes...
Hoi Mariska Had je die scan omdat je kindje minder bewoog en moest je daarvoor naar het ziekenhuis of niet?
Ik heb dit gevoel nog niet echt, en heb het idee, dat ik die 7 weken voorbereiding nog echt nodig heb. Misschien komt dat ook wel omdat hier in huis nog niet alles af is, en ik daar nog teveel mee bezig ben. Maar het wordt nu echt wel zwaarder, je moet me af en toe zien strompelen, of omdraaien in bed. Dan denk ik weleens "jee moet dit zo nog 7 weken?" Bij het knuffelen of vasthouden van mijn kind kan ik me nog niets voorstellen, is dat gek? Misschien omdat ik nog niet weet hoe hij eruit ziet. (ja een beetje van de echo's maar ik kan me daar nog geen levendige voorstelling van maken) En ik voel ook nog niet die allesverterende liefde. Hebben jullie dat wel, dat je al heel veel van je kindje houdt? Ik lees hier namelijk altijd dat vrouwen zo'n beetje vanaf de conceptie al zielsveel van hun baby houden. Dan denk ik weleens "ben ik dan zo'n kouwe?" Maar ik ken het kind nog helemaal niet! (neemt niet weg dat ik mezelf vanaf het begin al verantwoordelijk voor hem voel, en ontzettend zin in zijn komst heb)
Ik heb nooit op de bekende roze wolk gezeten. Zit sinds de 30 ste week met bekkeninstabiliteit thuis. Kan weinig meer en heb allerlei kwaaltjes. Zal me dikke buik niet missen. Zit tegen een stuitbevalling aan te hikken. Zie er erg tegenop. Maar het kan me niet snel genoeg gaan. Het duurt dan erg lang hoor. Zal blij zijn als alles goed en wel voorbij is. Maar ben daarentegen ook bang voor wat er komen gaat. Zoals Annabella al zegt, ik ken het kindje nog helemaal niet. Je moet dan weer aan allerlei nieuwe dingen wennen. Weer een hele andere werled die r open gaat. Eng en spannend. Raar? Groetjes Patrice
Hallo bijna mama's, bij mijn eerste zwangerschap kon ik me daar ook helemaal geen voorstelling van maken. Bij mij speelde er allemaal verschillende gedachten door mijn hoofd: zal ik de baby mooi vinden hoe voelt dat houden van dan aan, immers ken je alleen het houden van van je dierbare om je heen wat ook tastbaar is. Maar...als je baby eenmaal geboren is, tja het is moeilijk met woorden te beschrijven wat je dan voelt. Een gevoel van verliefdheid stroomt er door je lichaam, altans bij mij. Ik heb ook geen moment het gevoel gehad dat ze er niet bij hoorde. Zo zei mijn man twee dagen na de geboorte; ik heb nu al zo'n sterk gevoel van het houden van, hoe moet dat niet voelen over een maand. En dan te bedenken dat hij best een koele kikker is, en niet zo'n man die tijdens de zwangerschap in de boeken duikt of naar educatieve programma's kijkt. Hij heeft meer zo iets van...we zien wel. Nu bij de tweede zwangerschap heb je er 1 minder tijd voor om er over na te denken en weet je min of meer welk mooi's je weer te wachten staat. Natuurlijk neemt dat niet weg dat ik niet neiuwschierig ben. Zo dat was een hele mond vol. Verder wens ik jullie voor straks veel succes en geniet er lekker van.
@Anabella, nee da's helemaal niet raar. Ik heb het de ene dag ook sterker dan de andere want ook hier moet nog best wel ff wat gebeuren voor mijn gevoel (vraagje, zijn jullie ook van plan om alle babykleertjes te strijken?) En wat betreft die gevoelens voor je kindje... tsja de ene keer kan ik het me allemaal wat beter voorstellen dan de andere, maar mijn (over)bezorgdheid neemt soms toch wel grote vormen aan Hoort erbij! Sinds ik het gezichtje op de echo heb gezien wordt het wel wat tastbaarder allemaal. @Boogschuttertje, ik had het niet beter kunnen omschrijven! Afgezien dan van het feit dat ik zwanger zijn over het algemeen wel leuk vind en geen last heb van kwalen en stuitligging, want kan me voorstellen dat het daar niet beter van wordt! @Spruitje, door zulke positieve verhalen krijg ik er alleen nog maar meer zin in Zo, hier weer een stressig ochtendje. De beeb wilde weer niet wakker worden sinds ik zelf wakker was en had ik al vanaf gisteravond niet meer gevoeld. Tranen natuurlijk (Aargh! Zo ben ik helemaal niet!) maar nu doet ' ie het weer... maar het zijn wel de momenten waarop ik het he-le-maal zat ben en echt niet meer zwanger wil zijn!
Bij mij is het erg wisselend. Soms denk ik, wat het er al maar, vooral als het effe niet lekker gaat. Maar ook vaak zat denk ik, blijf nog maar even zitten. Nog even wat tijd voor mij (en mijn vriend) alleen. Ik vind het ook erg moeilijk voor te stellen dat wij over 5 (en max. 7 weken) ouders zijn. Geen idee hoe dat zal zijn. Ik vind het gevoel van een kind in mijn buik erg speciaal, maar om te zeggen dat ik overstroom van houden van... Ik laat het gewoon maar over me heen komen. We zien het wel in januari. Groetjes
Oh wat herkenbaar die verhalen! Het duurt bij mij ook alemaal veelste lang nu, elke nacht ga ikslapen met de hoop dat het die nacht 'begint'. En 's ochtends moet ik dan wel weer een beetje om mezelf lachen dat ik een beetje een teleurgesteld gevoel heb. @ annabella, nee hoor ik heb dat 'houden van' ook nog niet, ik vind het zelfs nog steeds een vreemd idee dat er een baby in mijn buik zit. (als ik Heeel rationeel denk, dan vind ik het soms zelfs griezelig...) Het is ook gek om ergens zielsveel van te houden terwijl je het nog helemaal niet kent. Daarom duurt het me allemaal zo lang! Ik wil gewoon kennismaken met mijn kind. ( Ik drink nu dan ook liters frambozenbladthee, gebruik teneusbloemolie, tja je moet wat als je geen bitterlemon lust )
Hoi hier nog eentje hoor. Ik voel me prima en heb een fantastische zwangerschap, echt zonder klachten en problemen, maar negen maanden is gewoon erg lang, die cocon van zwangerschap zit helemaal om me heen nu en ik begin het benauwd te krijgen af en toe . Het zijn echt de laatste loodjes maar die duren nog best lang, zo langzamerhand begin je aan de laatste dingen en dan.....wachten maar, oh en nog een beetje meer groeien . Betreft het houden van, nee dat heb ik ook niet hoor, tis nu alleen nog maar veel ongerustheid, zou alles goed zijn? Idd beweegt het wel genoeg, jullie kennen het vast wel! Langzaam begin je te denken aan de bevalling en merk ik dat ik een beetje meer in mezelf gekeerd raak, vriendinnen hoeven niet meer zo langs te komen, heel raar, maar zal er ook wel bij horen. Nou dames hoop dat de laatste weekjes mogen op schieten en zelf hoop ik stiekum dat mijn dametje zich net ietsje eerder laat zien, zou fijn zijn, lekker onverwachts! Liefs San
Hihi mevrouw ongeduld Nee hoor, kan het me heel goed voorstellen. Ik heb zelf ook zoiets dat ik niet kan wachten tot ik de kleintjes veilig en wel en gezond in m'n armen heb. Niet dat de bezorgdheid en angst dan verdwenen zullen zijn ofzo.. Succes nog ff die laatste weekjes meid!
Bereid je vast voor want het kan nog wel even duren! Bij 36 weken begon het bij mij al met rommelen, bij week 38 begon het met voorweeen en ik ben nu al weer 40 weken en 1 dag en nog geen baby! Ik had zelf ook al graag een week of 3 onze baby in handen gehad, maar helaas.....
Fijn om te lezen dat er meerderen zijn die ook niet al die enórme liefde voelen. En idd, ongerustheid is nu het belangrijkste gevoel, ik heb het ook als ik hem even niet voel bewegen. (Zoals vanmorgen tot net) Want een ding weet ik zeker; ik wil hem ECHT niet kwijt, van die gedachte word ik misselijk. Ik zou er kapot van zijn als het nu mis zou gaan. Voor mij draait alles nu om hem. @Nann: ik moet de kleertjes eerst nog wassen, en ik heb geen idee hoe gekreukt het eruit ziet als dat gebeurd is, maar ik verwacht dat ik alles wel zal willen strijken. (ik die nooit iets strijkt ) Heeft misschien ook met voorbereiding te maken.
Ik strijk ook alles in ieder geval de eerste keer , wie weet daarna nooit meer . Ik moet er ook niet aan denken dat er nog wat mis zou gaan nu, hoe verschrikkelijk moet dat wel niet zijn. Weet niet of je daar ooit mee om zou kunnen gaan. Maar daar gaan we niet van uit meiden!
hai haiii, Nou dat gevoel ken ik ook! Ik kan gewoon niet meer wachten tot het zover is dat ik ga bevallen,ik zie zo erg naar de bevalling uit whahha...en dan bedoel ik niet alleen het moment dat ik het klientje vast kan houden,maar gewoon alles! de bevalling zelf en hoe mijn vriend het doet tijdens de bevalling whahahaha,de reactie van mijn vriend en ouders als het kleintje in geboren,en die eerste dagen erna... ik krijg er kriebels van in mijn buik als ik eran denk hihii. Ik geniet ook elke dag steeds maar weer,ook al zijn sommige dagen erg zwaar want ik heb veel harde buiken en ben de laaste 2 weken heel erg moe,maar na bijna 6 jaar wachten,8 x iui pogingen en als de laaste de ivf poging is dit me het echt allemaal 1000% waard.. Maar ik mag nog even lekker verdre dromen want het zal voorlopig nog niet gaan gebeuren... groetjesssss
Hey meiden, ik kan me ook helemaal vinden in jullie verhalen. Aan de ene kant mag het van mij nu wel afgelopen zijn en wil ik mijn kind zien en vasthouden, maar tegelijkertijd is het allemaal zo vreemd en onwerkelijk. Ik kan me helemaal niets voorstellen bij de bevalling en de kraamtijd. En wat voor kindje komt er uit? En gaat dat echt uit mij komen?! Wat moet ik ermee als het er is? Borstvoeding? Hoe is dat mogelijk? Tegelijk lijkt mij niets natuurlijker en mooier dan dat kind vasthouden en voeden. Ik weet gewoon dat ik het goed ga doen. Gek, he? Momenteel vind ik het allemaal eigenlijk vooral vreemd en onwerkelijk. Ik werk fulltime en ik heb al mijn energie nodig om te blijven functioneren. Ik denk dat het kinderkamertje ook pas af komt als ik met verlof ga, want het is nu allemaal zo ver van mijn bed. Nou, je ziet aan al mijn vraag- en uitroeptekens dat het allemaal behoorlijk raar en heftig is, momenteel Gaat dit gevoel nog over, of lig ik straks nog steeds met vragen en uitroeptekens te baren? Groetjes, Dominique
je hebt helemaal gelijk, sta er niet te veel bij stil. Nu is de onze buik nog de veiligste plek voor ons kleintje en iedere dag is voor hem of haar mee genomen in onze veilige 'buidelzak'. Kleertjes strijken! Ja natuurlijk moet je dat doen. Als je het al niet in de droger doet worden ze er lekker zacht van. En als je het niet mocht doen dan doet de kraamhulp het de eerste week wel voor je hihihi. Geniet er van en laat alles verder maar op je af komen. Het babytje komt er toch wel uit en.....tegenhouden kan je het dan echt niet, al zou je het misschien DAN WEL willen. geniet er nog even van, ik vond het namelijk best vreemd na de geboorte van ons eerste kindje, dat je niet af entoe een behoorlijke dreun meer in je buik voelde. groetjes