Nou, de titel zegt het al eigenlijk. Ik heb een schoonmoeder waar ik een aantal jaar op voet van oorlog mee heb geleefd en nu lijkt ze ineens bij te draaien... Mijn vriend en ik zijn tien jaar bij elkaar. In die tien jaar heb ik haar denk ik zeven jaar ofzo niet gezien. Het probleem met haar is dat ze een nogal problematische persoonlijkheid heeft. Ze is een borderliner en ze heeft de neiging om als dingen goed gaan, de boel te verpesten. Een andere eigenschap is dat ze niet tegen kritiek kan en dat ze denkt dat zij de waarheid in pacht heeft. Ze is gewoon erg moeilijk in de omgang. Zolang je haar gelijk heeft gaat het allemaal goed, maar als je daar niet zo van gediend bent, heb je een probleem. Toen wij net samen waren heb ik al haar ellende aangehoord en ben ik hartstikke aardig geweest. Ik was ook jong, dus dan zeg je niet zoveel terug. Maar haar denkbeelden komen gewoon absoluut niet overeen met die van mij. Als je het mij vraagt is het merendeel wat ze uitkraamt complete lariekoek. Ze denkt dat ze heel erg speciaal is en dat er voor haar altijd een uitzondering gemaakt moet worden, want ze heeft zoveel meegemaakt. Maar... ze is absoluut geen slachtoffer, nee, ze is juist een heel erg sterke vrouw, waar anderen, zoals ik, een hoop van kunnen leren. Naja, jullie voelen hem al aan. Dat trek je op een gegeven moment niet meer. Een aantal jaar geleden toen mijn moeder op sterven lag, trok schoonma aan de bel, ze zat weer eens in een crisis, waar ze zichzelf in had geholpen. We moesten haar helpen, maar dan alleen op haar manier (compleet irrationele plannen natuurlijk) en toen hebben we slaande ruzie gehad over de telefoon. Ze vond mij maar een verwend nest, ik zou toch nooit goed terechtkomen, kon niks, was niet sociaal, en mijn moeder was heus niet echt ziek. Wie dachten mijn moeder en ik wel niet wie we waren? We hadden nooit wat bereikt, waren nooit op tv geweest zoals zij en weet ik het allemaal. (Dit is het moment waarop ik meestal ga opscheppen over wat wij wel allemaal niet bereikt hebben en zij niet, maar ik houd me in.) Goed, ruim drie en een half jaar geleden is mijn moeder overleden. Natuurlijk heeft mijn schoonmoeder toen wel een kaartje gestuurd, maar dat was het laatste contact tussen haar en mij. Sindsdien was mijn vriend haar ook behoorlijk zat. Hij begon steeds meer in te zien dat er met haar geen land te bezeilen is en langzaam is het contact verwaterd. Ze stuurde wel eens een kaartje of zo en mijn vriend stuurde wel eens wat terug, maar echt contact kan ik dat niet noemen. Ik heb me daar altijd wel een beetje schuldig over gevoeld. Denk dan toch dat het aan mij ligt. Maar als ik erover nadenk, weet ik dat contact met haar eigenlijk alleen een last is. Het is wel te doen, maar je moet met types als zij sterk genoeg zijn om ze op afstand te houden. Je moet regels afspreken en je daaraan houden. Niet helpen als ze weer eens in de stront zitten en dat ook duidelijk maken. Nou, dat konden we gewoon even niet aan. Zo'n anderhalf jaar geleden is mijn vriend wel bij haar langs geweest, ook een beetje op aandringen van mij. Ik vond toch dat er iets van een balans moest komen ofzo. Nou, dat was waarschijnlijk te aardig van mij, want tijdens dat bezoek heeft ze duidelijk gemaakt dat ze mij niet zag zitten. Ik was degene die haar lievelingszoon van haar had afgepakt (haar andere zoon zat ernaast!), etcetera. Mijn naam mocht niet genoemd worden in haar huis. Ook daarna hebben we eigenlijk geen contact meer met haar gehad, ook mijn vriend niet. Die was er wel een beetje klaar mee. Maar ja, dan ben je zwanger en dan wil je toch dat ze het weet. Waarom, vraag ik me nu eigenlijk wel af. Maar goed, ze woont intussen in Spanje, dus wij de telefoonnummers opzoeken die ze ooit had gestuurd en toen ik vier maanden zwanger was heeft mijn vriend toch maar de moed verzameld om haar te bellen. Nummers deden het niet, brieven kwamen niet aan. Afijn, twee weken geleden weer een brief gestuurd naar een ander adres en nu vandaag belde ze. Dat ze zo blij was voor ons beiden (dat zei ze expliciet) en dat het zo leuk is dat het een zoon is. En dat ze het zo fijn vindt dat we een nieuw huis hebben. Wat moet ik daar nou mee? Ik ben als de dood dat ze langzaam ons leven weer inkomt. Ik heb zoveel stress gehad van haar, daar heb ik echt geen zin in. Ik vind dat ze het best mag weten, maar wat mij betreft trek ik daar dan ook de grens. Ze zal geen oma worden (mijn moeder niet, dan zij ook niet, misschien gemeen, maar goed) als het aan mij ligt. Toen we echt oorlog hadden heb ik nachtmerries gehad over dat ze mijn kinderen zou indoctrineren met haar gekke gedachten. En nu wandelt ze langzaam weer mijn leven in. Poeslief. Waarom? Hoe moet ik hiermee omgaan? Heeft zij rechten? Moet ik haar ontvangen op mijn kraambed? Moet ik mijn kind aan haar aanreiken? Ik weet het even niet meer... Liefs Lindangel P.S. Sorry voor het lange verhaal P.S.II Sorry als ik iemand voor het hoofd stoot . Ik bedoel niet dat alle borderliners zo zijn als mijn schoonmoeder, maar zij is toevallig wel zo.
Nou, die is aan de ene kant wel blij dat z'n moeder zo aardig doet en die wil z'n kind ook wel aan haar laten zien, maar die is ook wel op z'n hoede...
ik weet hoe je je voelt, alleen bij mij was ik het kleinkind. bij mijn ouders vooral aan mijn moederskant was het mijn ""oma"" (op papier staat dan oma) die alles verziekte en alleen maar voor ellende zorgde. bij de geboorte van mij en mijn broer riep ze hard op geen oma te zijn want ze was nog veel te jong (gelukkig was opa gek op ons) laatste jaren ook totaal geen contact met haar gehad, ergste was ze woonde 2 straten verderop en kwam in de supermarkt waar ik toen werkte. in haar laatste 2 jaar heeft ze geprobeerd contact met me te krijgen, door op de tijden dat ik met de honden liep op de route ergens te gaan staan. hoe zeer het ook deed ik heb geen contact met aar opgenomen, er zat te veel pijn. via mijn moeders broertje kregen we te horen dat ze op sterven lag, hun zijn wel heen gegaan ik niet. en tuurlijk baal je als kleinkind er wel van dat je zulke rare grootouders hebt (met 1 opa hadden we echt goed contact en hebben we plezier gehad als kleindkind) maar echt missen deed ik ze niet. ik heb en had hele leuke kennisen die geen opa en oma waren maar ons wel op die manier verwenden. ik zou zeggen, volg je hart, praat er wel over met je vriend, maar volg vooral je hart, wil je geen contact verder laat het dan lekker zo. stress moet je vermijden tijdens je zwnagerschap. mijn ""oma"" was psyschis ook niet 100% in orde, wat ze precies had weet niemand, maar dat ze gek was dat wisten we wel.
Ja, ik heb zelf ook zoiets van 'wat doe je zo'n kind aan' met zo'n oma. Ze is niet alleen heel raar, ze ziet er ook echt heel raar uit. Rood (henna) haar, twee vieze hondjes, vijfhonderd plastic tasjes, rare kledingcombi's van de kringloop, een kunstgebit dat niet past, nou niet echt iemand waar je graag naast loopt. Goed om te horen dat je je oma niet echt gemist hebt, al is het dus wel een beetje raar geweest soms. Dat doet me wel goed, want ik wil ook niet op mijn geweten hebben dat mijn kind zich af gaat vragen of ik gemeen ben omdat ik haar weghoud. Ik ben er namelijk van overtuigd dat als we het contact wel weer aanhalen, dat ook voor heel veel ellende gaat zorgen. En dat vind ik ook lullig voor een kind.
Hoi, wat je ook beslist, ik zou in ieder geval de grenzen helder houden. Als ze op kraamvisite komt, lijkt me dat na zo lang geen contact, je je kind niet in haar handen geeft: er zal eerst vertrouwen opgebouwd moeten worden dat ze 'normaal' kan doen. Kan ze dat, dan zou ik stapje voor stapje uitbreiden tot zover als waar jullie je goed bij voelen. Maar waarschijnlijk is het ook wel een goed idee om haar niet op visite te laten komen nog en eerst te kijken hoe ze het contact met jullie beiden opnieuw aangaat... Stel daarin grenzen en weet dat mensen met heftige borderline jou heel schuldig kunnen laten voelen. Dat is de manier waarop ze manipuleren (geldt dus niet voor alle borderliners, wat jij ook al schrijft!), en daarin moet je echt even je gevoel en je verstand afsplitsen en alleen je verstand gebruiken, Probeer wel om hoe ze verder is, doet, zich kleedt, daarvan los te zien: jij zou het ook niet leuk vinden als mensen je om je manier van kleden links zouden laten liggen. En, hoeveel ik het me ook voor kan stellen na wat ze gedaan heeft rondom het ziekbed en overlijden van je moeder: als zij uiteindelijk kan leren 'normaal' te doen, is het niet haar schuld dat jouw moeder er niet meer is. Je kunt grenzen stellen op grond van haar onvoorspelbare gedrag, maar als dat verdwijnt kun je haar verder niet straffen door te zeggen: Mijn moeder niet, dan zij ook niet. Blijft ze doen zoals ze doet, dan heb je groot gelijk dat je haar niet toe gaat laten in het leven van je zoon, maar kan ze het wel leren, dan zou ik toch zeggen: Geef haar nog een kans... (op voorwaarde dus dat ze jullie grenzen kan accepteren, dus probeer dat eerst eens uit in het contact met jullie beiden...).
Hoi Rozemarijke, Bedankt voor je bericht. Ik denk dat we inderdaad het contact langzaam moeten opbouwen. En dat we stapje voor stapje moeten kijken hoe het gaat. Maar dat ze haar streken verliest, dat geloof ik niet. ze is 66 (geloof ik) en het wordt alleen maar erger met haar de afgelopen jaren. Zoals met de meeste borderliners het geval is: met haar is natuurlijk niets mis, de rest van de wereld is gek. Dus aanpassen? Dat denk ik niet, dan had ze zich eerder wel beter gedragen. En je hebt gelijk, ik moet haar geen dingen kwalijk nemen waar zij niks aan kan doen (dat mijn moeder niet meer leeft, of dat ze zich raar kleedt), maar als ik denk aan wat ze ons heeft aangedaan (en niet alleen mij, ook haar zoons), dan word ik gewoon pislink en onredelijk. En het heeft er ook mee te maken dat de moeder van mijn moeder ook heel moeilijk was. Mijn moeder heeft altijd aardig gedaan tegen haar en heeft haar altijd geholpen, terwijl ze gewoon echt gemeen en verschrikkelijk moeilijk was. Op de een of andere manier kon mijn moeder niet anders, maar ze heeft wel tegen mij gezegd dat ze dat niet makkelijk vond. Het is toch een soort verplichting die je hebt, en je krijgt er niets voor terug, alleen maar gezeik. Mijn moeder zou zich omdraaien in haar graf als ik hetzelfde zou doen als zij, namelijk mezelf wegcijferen voor zo'n moeilijk mens. Dus dat weiger ik dan ook. Lindangel
He, groot gelijk hoor: je moet jezelf ook niet wegcijferen... En dta je je overal aan gaat ergeren als ze zich zo gedraagt, snap ik ook helemaal, Goed is het niet, maar wel heeeel begrijpelijk... Met die leeftijd is er idd weinig kans dat er nog wat verandert... Nouja, stel je grenzen en alleen als ze zich eraan kan houden, neem je de volgende stap, beslist niet eerder! Hopelijk bereik je toch nog enige vorm van evenwicht met haar, want het is natuurlijk iets wat, zoals je zelf ook al schrijft, typisch weer steeds opnieuw bij jezelf schuldgevoelens oproept, (alhoewel je schoonmoeder dit zichzelf aandoet natuurlijk!). Sterkte ermee!
Poeh hey, das niet niks wat jullie hebben meegemaakt met haar. Ik snap heel goed dat jij ontzettend op je hoede bent en haar niet aan je kraambed wil. Wij hebben dit 'probleem' met mijn schoonvader. We hebben het hem dit keer niet eens verteld dat ik weer zwanger ben, want hij is toch niet welkom. Maar hij heeft tegen mijn vriend z'n oma gezegd, dat hij langs komt wanneer de baby geborne is. Uhh denk het niet he! Soms zijn het net kleine kinderen, die snappen van tevoren ook niet dat er consequenties aan je daden liggen. Maar als volwassene begrijp je toch dat 1 + 1 = 2... Jammer voor hem (of in jou geval haar) maar jij en je kindje gaan voor en voor hen dus helaas pindakaas!
Vervelende situatie.....maar ik moet zeggen dat mensen met borderline vaak erg gek zijn op kinderen (niet iedereen maar veel wel) en dat mensen met borderline (dus niet borderliner want ze is gewoon een persoon die toevallig ook deze ziekte heeft) vaak goed overweg kunnen met kinderen, ik zou een klein kiertje openzetten, niet voor jouw of je vriend maar voor je kind.....ik vind het een "gemeen" om te zeggen dat zij hem/haar niet mag zien omdat jouw moeder is overleden, het is heel erg maar het lijkt me dat je, je kind later niet wil vertellen dat hij zijn oma aan vaderskant niet mag zien om zijn andere oma is overleden. En gaat het mis, dan kan je altijd nog zeggen dat je contact alsnog stopzet, jullie zijn en blijven de ouders.
Sorry, maar even voor de duidelijkheid: de reden dat ik twijfel of ze mijn kind wel mag zien, is niet omdat mijn moeder mijn kind ook niet kan zien (dat is meer een in-the-heat-of-the-moment-opmerking), maar omdat ze mij het leven zuur heeft gemaakt in de moeilijkste periode van mijn leven. Daar komt bij dat ze mij duidelijk heeft gemaakt dat ze mij (en mijn hele familie) geen knip voor de neus waard vindt. Ik geloof ook best dat ze tegen kinderen echt niet zo vals is als tegen mij, maar ik ben er gewoon niet helemaal van overtuigd dat ze het recht heeft verdiend van mijn kind te genieten. Wat dus niet wil zeggen dat ik haar helemaal geen kans geef, want uiteindelijk verdient ze op dit moment wel een kans, maar onder voorbehoud.
Dit za altijd erg lastig blijven. Wij hebben (helaas) ook gen contact met mijn schoonouders. Dit is verbroeken net na de geboorte vanons 2e kindje. Zij hebben ons het leven zuur gemaakt toen onze eerste geboren werd. We hebben het jaren geprobeerd maarhelaas.....het was echt niet mogelijk. Bijons was het dan ook nog eens dat ze de kinderen dingen deden waar wij het niet mee eens waren en dan ben je nog meer op je hoede. Ik vind het alleen wel naar klinken dat je zegt, mijn moeder niet, zij niet..... Ik zou het aan haar overlaten, misschien wil ze zelf niet eens contact op verwatert het allemaal snel weer. Laat haar eerst maar zien hoe ze het allemaal oppakt en gaat het mis, is dat de laatste keer geweest. Je hebt zelf A gezegd door je vriend weer naar zijn moederte sturen, dan zou ik het pers. voo rje vriend en je schoonmoeder nogal naarvinden als je hiert nu ineens op terug komt dus ja....dan nu ook B maar proberen.