Wow, wat stoer! Goed dat je voor je gezin kiest! Ik worstel hier nu mee, ik wil als je me diep in mijn hart kijkt ook stoppen met werken voor de rust thuis, maar weet niet of we het financieel gaan redden, dit wil ik komende tijd uitzoeken. En ook weet ik niet of ik financieel afhankelijk wil zijn van mijn partner, dit voelt niet echt goed ofzo. Heb mezelf altijd beschouwd als geëmancipeerd en vond het altijd zo fijn om te werken, 'niks voor mij, altijd thuis!' riep ik altijd. Nu we worstelen met onze zoon (Misschien ADHD, miss ASS) lijkt het me goed voor de rust, van de BSO af, geen gestress en racen. Ik ga binnenkort kijken wat mogelijk is.
Tuurlijk, dat geloof je toch niet serieus? De mensen die dat tegen mij zeiden waren zelf lager opgeleid en hadden minder carrièrepad gevolgd dan ik. Stukje genoegdoening ofzo, al ben ik zo bot dat ik bovenstaande ook gewoon terug zeg.
Ik ben onlangs ook gestopt. Ik heb me vorig jaar ziek gemeld omdat ik overspannen was. Toen ik thuis was dacht ik alleen maar: ik wil niet meer terug. Ik ben er uiteindelijk ook weggegaan maar het plan was dat ik een opleiding zou gaan volgen. Daar ben ik ook mee begonnen....en weer mee gestopt. Blijkbaar ben ik toch nog niet helemaal de oude. Maar wat ook meespeelde was dat mijn man een paar maanden geleden een promotie op zijn werk gemaakt heeft waardoor hij echt 0 flexibel meer is. Dat geeft op zich niks want hij is mijn salaris erbij gaan verdienen. Maar het was wel een gedoe thuis. De eerste paar weken van het nieuwe schooljaar, en mijn studie, ben ik niet eens aan studeren toegekomen omdat er telkens iets met 1 van de kinderen was. Dan moest die weer naar de huisarts, naar de spoedeisende hulp, naar de kinderarts en dan de volgende weer naar de huisarts. Toen we in de gaten kregen dat mijn man gewoon niet echt meer kon inspringen zijn we er nog eens over gaan nadenken. Ik zou nu zo'n beetje moeten gaan stagelopen. Onze oudste 2 kinderen zijn op een leeftijd dat ze prima na school alleen thuis kunnen zijn (of ze dat gezellig vinden en of er dan ook huiswerk gemaakt wordt is een tweede). Onze jongste is 4 en die zou dan veel naar de voorschoolse en bso moeten en moeten overblijven. Met alle respect voor iedereen die het wel doet, wij willen dat niet. We hebben ook geen opa's en oma's die structureel kunnen oppassen. Toen hebben we besloten dat ik zou stoppen met mijn opleiding. Dat is echt wel raar nu. Aan de ene kant vind ik het fijn dat er geen druk meer is Geen stress meer bij zieke kinderen in combinatie met werk. Kunnen helpen op school, op mijn gemak het huishouden doen enz. Aan de andere kant voel ik me ook een klein beetje nutteloos. Komt ook doordat ik op andere fora lees dat als je niet werkt je in principe weinig voorstelt voor de maatschappij, dat je teert op het geld van je man en dat je wel de hele dat ligt te netflixen. Ik las ook ergens iemand die zei dat haar man nu wist dat ze uit liefde bij hem bleef omdat ze zelf financieel onafhankelijk was. Feit is wel dat mijn man deze baan kan doen omdat het nu thuis geregeld is. Ik wil niet voor altijd thuisblijven. Het liefst zou ik werk vinden in de ochtend ofzo (ja wie niet ) Voorlopig blijf ik echter thuis.
Hier ook op goede voet uit elkaar. Wat ik verrassend vind is hoeveel mensen aangeven hoe jammer ze het vinden (wat het niet bepaald makkelijker maakt).
Ja zo is het hier ook precies. Ik kon ook niet op deze manier doorgaan, want dan zou ik zeker overspannen raken. Bij elk klein dingetje kreeg ik al trillingen en hartkloppingen en voelde ik me weer tot niets in staat. Ik ben ook niet voor altijd van plan thuis te blijven.
Ja, hier ook. Veel mensen die mij veel liever in t mt hadden gehouden dan mijn collega, meest verrassend vond ik dat ik niemand hoef uit te leggen waarom ik deze keuze maak: iedereen noemt t uit zichzelf. Spannend hoor, zonder mijn inkomen maar we komen er wel doorheen samen.
Dan heb je het juiste besluit genomen voor nu En bevalt het na een tijdje toch niet dan kun je altijd op zoek naar een parttime baan toch Mag ik trouwens even opmerken dat ik het al vind klinken als dat je al overspannen was/bent? Trillingen en hartkloppingen zijn daar wel duidelijke signalen van. Ik hoop dat je de rust zult krijgen die je voor ogen hebt
Ik ben gestopt toen mijn kinderen 1 en bijna 3 waren. Overspannenheid bij mezelf en kinderen met een "extraatje" waren hier de redenen. En ik had heel weinig inkomen. Ik heb tranen met tuiten gehuild bij het afscheid maar het went zo snel! Je dagen zijn zo gevuld en wat ben ik vaak blij geweest dat ik lekker bij een ziek kind kon blijven of een overprikkeld kind lekker een dag of middag thuis kon houden. Mijn man werkt graag wat uurtjes extra zodat zijn eten klaar staat en hij weinig tot niks in huis hoeft te doen. In het weekend hebben we dan ook echt tijd voor elkaar. Dat is voor ons belangrijker dan bv luxe vakanties. Ik heb wel het gevoel naast me neer moeten leggen dat ik "niks" doe. Mensen stellen vragen maar snappen het vaak wel als ik het uitleg .
Daar heb je waarschijnlijk wel gelijk in, maar als je je kop in het zand steekt lijkt het nog niet zo erg.
Ja dat merk ik nu al. Heb het vandaag op het werk verteld en moet zeggen dat de meesten heel begripvol reageren.
Is toch juist heerlijk dat je dit kan doen? Iedere verandering is even schakelen maar ik denk dat je er heel erg goed aan doet. Ik heb er ook weleens aan lopen denken maar hier zouden we te veel moeten inleveren en zouden we met de financiën gewoonweg niet uitkomen, het leven is gewoonweg reteduur Ik ben twee jaar terug al van 3 dagen naar 2 dagen gegaan en bevalt opzich prima maar dat haasten etc dat breekt echt weleens op en dan vraag ik me weleens af of het dat allemaal wel waard is maar ja.. Komt vast goed met je keuze, succes!
Dank je! Als minder werken hier een optie was geweest, was ik daar voor gegaan, maar het minimum is 24 uur. We hebben nog wel gekeken of mijn man niet een dag minder kon werken. Maar hij zou voor 1 dag bijna hetzelfde moeten inleveren als ik voor 3 dagen. Dat schiet niet op, helemaal niet gezien hij dan gewoon hetzelfde werk in 4 dagen moet proppen.
Super dat je de knoop heb doorgehakt! Ik heb ook gehuild, deels van opluchting en deels van waar ben ik mee bezig haha. Hier inmiddels nu 1,5 jaar thuis na een burn-out en veel wikken en wegen. Bevalt erg goed. Mn de rust die het thuis brengt. Ik ga over 3 jaar weer iets ondernemen, tot de jongste naar school gaat doe ik even ‘niks’. Misschien nog een cursus tussendoor, maar geen betaalde baan in ieder geval. Tenzij noodzakelijk uiteraard. Qua financiën is het hier ook allemaal geregeld, als in mochten we uit elkaar gaan heb ik nog een paar jaar om een baan te zoeken en mocht mijn partner overlijden kan ik ook nog een paar jaar thuisblijven om alles op de rit te krijgen voor de kinderen. En ik ben inderdaad niet vatbaar voor bepaalde opmerkingen. Onze beslissing, ons leven.
Stoer van je! Heb zelf alleen maar goede ervaringen! Ben vijf jaar geleden thuis gaan werken - wat al veel meer rust gaf - en ben sinds vorig jaar helemaal gestopt. Onze keuze was makkelijk: de jongste was een huilbaby en bleek gezondheidsproblemen te hebben en onze oudste zat helemaal niet lekker in zijn vel. Financieel gezien hebben we het gelukkig dik voor elkaar en hebben we overal rekening mee gehouden. Ik ben er zeker van dat ik later met een heel fijn gevoel naar deze periode kan terugkijken. We hebben het echt heel gezellig overdag met zn allen, ik heb mezelf beter leren kennen dan ooit daarvoor en er heerst zoveel rust in huis.. Alleen met de jongste heb ik soms van die super saaie, super vermoeiende lange dagen, maar die had ik op het werk ook wel eens en dat is maar tijdelijk. In het echte leven reageren mensen juist heel positief op het feit dat ik tbm ben, maar ken de harde en onterechte vooroordelen ook die ik vaak hier op het forum voorbij zie komen. Voor mij is dit ook tijdelijk. Zodra de jongste naar school gaat wil ik een eigen praktijk gaan beginnen. Doordat ik het afgelopen jaar zoveel heb geleerd, weet ik eindelijk wat ik wil en ga binnenkort weer met een studie beginnen! Ook weer leuk! Hopelijk kan jouw gezin later ook terugkijken op een fijne periode!
Het komt wel op z'n pootjes terecht. Ik heb in mei ontslag genomen na 13 jaar vast dienstverband. Ik was er daar helemaal klaar mee. In juni zag ik een passende vacature ik heb gesolliciteerd en ben aangenomen. Per 1 juli begonnen en voor 20u per week. Ben er op salaris op vooruit gegaan verdien nu meer met minder uren werken. En ja na mijn ontslag had ik ook die opluchting en paniek. Maar toch was het de beste keus die ik ooit heb gemaakt.
Je hebt volgens mij een hele goede keus gemaakt. Weloverwogen en in goed overleg met je partner. En het zal in het begin natuurlijk wennen zijn, maar geef het wat tijd, het wordt echt beter. En anders ga je weer solliciteren, niks is voor altijd, je kan én mag weer van mening veranderen en weer opzoek gaan naar werk. Maar voor nu gun ik jou je rust en ik hoop dat je er snel van kan gaan genieten