Heerlijk toch? Ik zou willen dat ik thuis kon blijven en ben dus stiekem jaloers op je hoor! Hier zou dat financieel gewoon echt niet lukken. Maar als het kon, deed ik het ook! En ieder ander die er commentaar over heeft (hallo, het is JOUW leven en jullie beslissing, wat heeft een ander daar over te zeggen????) die is stiekem gewoon jaloers. Bij de eerste de beste die commentaar geeft, zou ik dus ronduit zeggen: Ja, héérlijk he? Ik hoef niet meer te jachten en te haasten. Jij bent zeker jaloers? Wedden dat ze geen fatsoenlijk antwoord terug hebben, dan: ja, maar ik wil me ontplooien bladibladibla...zeg jij gewoon. Ik vind rust en reinheid (want je kunt nu poetsen als de beste natuurlijk ) heel belangrijk voor mijn kinderen. Dat kan ik ze nu bieden nu ik heerlijk thuis ben bij ze. Zo, en dan zijn de monden weer even gesnoerd
Goed gedaan! Een weloverwogen beslissing! Ik heb het ook gedaan, begin dit jaar. De dag erna dacht ik, wat heb ik gedaan ??!! Maar nadat ik het even heb laten bezinken wist ik dat ik de goede keuze had gemaakt. Ik heb er nog steeds geen spijt van!
Hier ook 4 jaar geleden ontslag genomen en sindsdien lekker thuis. Het was voor ons (allemaal) te onrustig. Had geen betere keus kunnen maken. Ik hoop dat je zometeen je draai kan vinden thuis, even wennen maar het is ook wel heel fijn hoor
Haha, maar dat gevoel wat heb ik gedaan herken je dus wel? Ik denk ook wel dat het bijtrekt straks. Zeker met de drukke feestdagen en alles erom heen in aantocht vind ik het ook wel een fijn idee.
Dit viel mij idd ook op! Toen ik thuis werkte, kreeg ik nooit de opmerking over een kleine wereld, gebrek aan sociale contacten etc. Terwijl ik nu, nu ik tbm ben, veel meer verschillende mensen heb leren kennen dan ik ooit op kantoor had kunnen doen. In het echte leven niet. Al kunnen sommige wel bepaalde opmerkingen maken als "knap van je. Ik zou het nooit kunnen, want ik moet altijd iets te doen hebben." Denk niet eens dat ze het als sneer bedoelen, maar zo voelt het dan wel. Alsof ze denken dat ik de hele dag niets doe. Op internet is het anders en kan ik nogal actief in een discussie hangen als ik weer eens vooroordelen voorbij zie komen. Hier laatst ook weer iemand die twijfelde om bij haar baby te blijven, maar dan wordt gevoerd met drogredenen.
Ik had net ook een collega die naar mij toe kwam dat ze het zonde vind dat ik stop, omdat ik zo'n slimme meid ben etc. Nou als ik zo slim ben, ben ik dat vast ook nog wel als ik thuis ben hoor... mijn IQ gaat er vast niet van achteruit. Ontwikkelen kun je op veel meer gebieden dan alleen werk.
Soms, zijn vaak een beetje van die grapjes die ze dan proberen te maken maar die dan alles behalve grappig zijn " Zo, dus jij kan lekker de hele dag niets doen hahaha '' '' Heerlijk zeg elke dag Netflixen, echt relaxed '' of uiteraard de standaard opmerkingen '' Ik zou het niet kunnen hoor, je wereld word dan zo klein '' '' Zie je dan nog wel mensen? '' '' Jeetje wat saai ik zou gek worden '' de ergste vind ik nog altijd '' Wauw, ik zou nooit afhankelijk van mijn man willen zijn '' Tenenkrommend! ........ Nu kan ik er smakelijk om lachen maar vroeger vond ik het echt irritant. Het is precies zoals @CoffeeJunkie zegt, ik heb de afgelopen jaren nog meer socialen contacten gelegd en nieuwe vrienden gemaakt dan toen ik nog werkte. Ik doe inmiddels de pr op de voetbal van mijn zoontje, daarnaast zit ik daar ook in de activiteiten commissie, ik werk af en toe ook voor een lokaal bedrijf maar dat kan vanuit huis en kan wanneer ik zelf wil, dan help ik ook nog veel op school, ik pas tussen de middag en na schooltijd ook nog op op de kinderen van 3 vriendinnen en dan heb ik daarnaast ook nog gewoon mijn stap avondjes met vriendinnen nog die geregeld plaats vinden. Dus wat nou saai en kleine wereld, ik zou niet weten hoe ik dit moest plannen met een baan, gaat gewoon niet en eerlijk gezegd, ik wil het ook niet meer. Het gaat nu super zo!
Ach, en die mensen die van die lelijke opmerkingen maken....ik denk altijd maar zo, bij de eerstvolgende studiedag, stakingsdag, zieke leerkracht waarbij de kinderen naar huis moeten, kerstdiner waarvoor hapjes moeten komen, dan lach ik het hardst
Van mensen die mij/ons niet kennen wel eens. Maar als ze dan iets meer over ons te weten komen niet meer. En soms ook wel van mensen dichterbij hoor maar dat zijn dan vaak van die saaie standaard types.
Ik ben een poosje thuis geweest, maar nooit een nare opmerking gehad. Mensen vroegen weleens of ik niet bang was voor een gat in mijn cv of dat ik het niet zonde vond van mijn opleiding. Van mij mogen ze dat gewoon vragen en ik wil daar ook antwoord op geven (het antwoord was lekker kort en krachtig ‘nee’ en ‘nee’ ). Ik kan dat soort vragen niet als beledigend opvatten en ik kan mij wel voorstellen dat mensen wel nieuwsgierig zijn naar hoe ik het ervaarde. Volgens mij is het ook een kwestie van niet overal iets achter zoeken vanuit onzekerheid, maar trots zijn op de keuze die je maakt.
Ik heb het gevoel alsof ik mezelf nu in een bad met haaien gooi, maar vooruit. Ik ben zelf 3 x een langere tijd thuis geweest als thuisblijfmoeder. De eerste keer was 14 maanden, 2e keer 8 maanden en de derde keer ongeveer een half jaar, maar dat was vanwege burn-out. Ik vind het dus gewoon echt niet leuk, heel saai en vond mn wereld wel klein worden. Ik kak in, ga minder doen, heb juist wel veel TV gekeken en vooral veel gegamed. Kortom; bij mij past het niet, ik maak me zelfs al zorgen over mijn pensioen. Dus als ik zeg, 'zou niks voor mij zijn' of 'word je wereld dan niet klein?', is dat geen sneer of zo. Dat is gewoon hoe ik het ervaren heb. Het is ook gewoon echt niks voor mij, met mij gaat het beter als ik het druk heb. Denk dat dat gewoon persoonlijk is. En vanuit economisch / onafhankelijk zijn perspectief vind ik het in veel (niet alle dus) gevallen wel onverstandig ja. Maar dan bedoel ik echt vrouwen die jarenlang, 20, 30 jaar, thuis blijven. Dan word het wel heel moeilijk om ooit nog aan een echt goede baan te komen. Dan ben je al snel aangewezen op achter de kassa bij de Hema, bij wijze van. In 20 jaar kan er van alles gebeuren. Je man kan er met zijn secretaresse vandoor gaan, kan overlijden etc. Daar wil je misschien geen rekening mee houden, maar dat weet je allemaal niet.
Tja, het is allemaal waar. Maar ik kan ook morgen doodgaan en dan wil ik het liefst nu even genieten van wat ik nu heb. Zekerheid in het leven heb je nooit. Oh enne. Niks mis mee met caissière bij de Hema wat mij betreft.. Edit: financieel alles vastgelegd trouwens, ook iets geregeld voor overlijden etc.
Als je dingen financieel regelt, dan is er niks aan de hand natuurlijk. Daarom zei ik ook; niet in alle gevallen. Maar denk daar dus inderdaad dan wel over na van te voren. Ik ken echt best wel schrijnende verhalen in die categorie. En ik zou dus niet blij worden van een kassabaan op je 50ste.
Tja. Zo zie je maar dat mensen verschillen. Ik vind dat namelijk serieus leuk werk, maar ik heb dan ook totaal geen ambities, lijk wat dat betreft teveel op mijn vader haha. Tot grote teleurstelling van mijn moeder. Maar echt, zou mij niks boeien. Schoonmaakwerk, kassa, callcenter, bankdirecteur. Voor mij is het allemaal "maar" werk. Edit: denk wel na over een studie trouwens, maar dan alleen omdar ik het leuk vind, niet omdat ik perse een "goede" baan wil.
Ik ben ook ambitieloos. Het is dat ik toevallig goed kon leren en een HBO opleiding heb gedaan maar ik heb nooit carriere willen maken. Wij hebben ook eea geregeld. Bv dat het huis vrij van hypotheek is wanneer een van os overlijdt. Verder hebben we nog een levensverzekering die uitkeert wanneer een van ons overlijdt. En we sparen veel.
Ja hier precies hetzelfde . Alleen heb ik dan 3 propedeuses haha. Ging me heel makkelijk af, maar dan verveelde ik mij weer en maar weer op zoek naar wat anders. Mijn man heeft echt een passie voor zijn werk, vindt het oprecht leuk. Lijkt me geweldig als je dat hebt, maar die hoop heb ik voor mijzelf wat opgegeven haha. Toen ik 2 was wilde ik al moeder worden en dat is altijd zo gebleven.