Hoi Dames, Na lang getwijfeld te hebben, heb ik toch maar besloten om mijn hart te luchten. Helaas heb ik geen vriendinnen/vrienden in mijn omgeving waarmee ik het erover kan hebben. Ik kan wel met mijn man hierover praten maar ik wil hem niet teveel opzadelen met mijn negatieve gedachtes. Ik kom uit een gezin waar huiselijk geweld de overhand had. Elke dag weer, keer op keer. Ik kan me geen moment in mijn jeugd herinneren dat ik plezier, liefde of geluk heb gevoeld. Ik nam me voor dat als ik ooit kinderen had ik precies het tegenovergestelde ging doen ... en gelukkig doe ik dat ook! Mijn vader raakte verslaafd aan pijnstilling en moest elke dag een blow hebben (soms meerdere keren per dag). Hierna begon hij losse handjes te vertonen en werd ik regelmatig in elkaar geslagen als hij zijn frustratie kwijt wilde. Politie stond regelmatig voor onze deur maar mijn moeder kon maar geen afscheid van hem nemen en nam hem steeds terug 'want nu ging hij echt veranderen'. Ik leerde mijn huidige man kennen en na 4 jaar gingen we trouwen. Ik was gelukkig .... eindelijk van alle ellende af en kon ik eindelijk mijn leven gaan leiden. Ik kreeg een leuke baan en raakte zwanger! Tot onze kleine meid door een vroeggeboorte kwam te overlijden tijdens de bevalling. Mijn wereld stortte in en sindsdien ben ik nooit meer de oude (spontaan, vrolijk, ongeremd en positief) geworden. Ik raakte in een zeer diep dal en alle opgekropte emoties en woede van vroeger kwam naar boven. Ik wist me hier geen raad mee en ik raakte nog dieper weg. Op een gegeven moment kreeg ik negatieve gedachtes en was ik bang voor de dood. Alles heeft met mij te maken met de dood. De angst om dood te gaan, angst om een dierbare weer te verliezen etc. Ik wilde geen hulp omdat, ik wel dacht dat ik dit alleen af kon handelen. Ik stopte mijn emoties in het huishouden en ik sloeg hier gigantisch in door. Ik kon me al druk maken als er een kruimel op de grond lag, of als er een beker op het aanrechtblad stond. Ik raakte vervolgens weer zwanger en heb 9 maanden stress en ellende gehad. De kraamweek was een en al emotie maar de blijdschap won het hiervan. Een jaar later werd ik weer zwanger en nu ik alles een beetje op 'rails' heb en mijn draai heb kunnen vinden, heb ik mezelf voorgenomen dat 2013 mijn jaar wordt om aan mezelf en mijn verleden te werken! Ik ben naar de HA geweest die me gelijk citalopram voorschreef om mijn poetsdrang onder controle te houden (dit neem ik overigens niet in). Ik wil puur uit eigen kracht deze strijd aangaan en niet met medicatie. Dit houdt ik als laatste optie. Ik heb Oxazepam10MG gekregen indien nodig als ik een paniekaanval heb en ik hier niet uitkom. Mijn therapie begint begin november en ik kan niet wachten om aan mijn gedragstherapie te starten! MAAR, nu komt het. Ik ben sinds het overlijden van mijn dochtertje een Hypochonder geworden en ik heb hier een hekel aan! Het beinvloed werkelijk waar elke dag in mijn leven. Elke dag voel ik wel een pijntje ergens en sta ik al met één been in het graf. Ik schiet al vol bij de gedachte dat ik mijn kinderen niet zie opgroeien, ik kan niet eens 'normaal' naar ze kijken zonder dat ik overladen wordt met doodsangsten en emoties. Volgens de therapeut heeft dat te maken met mijn angsten ...na het overlijden van ons eerste kind kwam ik op een harde manier erachter dat het leven abrupt een einde kan krijgen. Hierdoor klam ik me wanhopig en angstig vast aan het heden en ben ik bang om controle te verliezen. Pff, het is zo vermoeiend. Elke dag voer ik een strijd met mezelf dat ik NIET doodga dat ik NIKS mankeer en dat ik van het leven MOET genieten. Maar na een paar minuten raak ik weer in een diep dal en kom ik er heel moeilijk uit. Ik voel nu bijvoorbeeld sinds plaatsing van Mirena opgezette kliertjes in mijn borst en dit doet soms even zeurderig pijn. Omdat ik hier constant aan denk gaat die pijn natuurlijk niet weg. Ik ben ervoor naar de HA geweest en die heeft mijn borsten onderzocht en voelde geen knobbels, hobbels of afwijkingen. Ik ben naar huis gestuurd met de mededeling dat ik het een paar maanden de tijd moet geven de Mirena en dat de pijn dan afzakt. In plaats van dat ik gerust wegga maak ik me nog steeds druk dat ik misschien beginnende borstkanker heb (ik weet diep van binnen dat het niet is .... maar goed). Morgen moet ik bloed prikken (algemeen bloedonderzoek) dit onderzoek heb ik jaarlijks. Ik maak me hier nu dus ook al druk om en allerlei vragen gaan door me hoofd zoals ... kunnen ze bij dit algemeen bloedonderzoek ook afwijkingen in me bloed vinden dat kan duiden op kanker? Of andere ziektes? Etc etc etc etc. Ik wordt al moe van mezelf laat staan jullie ... excuses voor het hele verhaal en al mijn gezeur. Vindt het al knap als het gelezen wordt. Fijn dat ik even eerlijk kon zijn over mijn emoties en gevoelens, dit heb ik nog nooit bij iemand gedaan.
Dat je hier je verhaal verteld is de eerste stap. Je herkent het probleem. Wil je sterkte wensen en hopelijk word het gevoel steeds beter.
Och meis wat vreselijk voor je allemaal ik voel je zo erg. Ben precies zoals jou hoe meer ik me focus op pijntjes hoe erger het word nu heb een druk op me borst ik zit gelijk op google te kijken voor symptomen van een longembolie. Ben ook elke dag moe en duizelig dan heb ik al in me hoofd zal het leukemie zijn? Het beheerst werkelijk je hele leven en dat komt indd door ervaringen uit je leven. Wore er heel erg moe van. En wat doe je er tegen? I dont know Wil je heel veel sterkte wensen! Je kan me altijd een pb sturen.
Hè meid! Wat knap van je dat je dit hier hebt durven schrijven! Je mag trots zijn op jezelf, En ik vind dat je goede stappen zet, en onthoud meid, iets wat jaren heeft geduurd,duurt ook jaren om weer te veranderen( dan bedoel ik je jeugd,en wat er allemaal met je gebeurt is!) kleine stapjes,en heel goed voelen wat je op dit moment nodig hebt, Maar volgens mij doe je dat al wat ik uit je verhaal lees, Ik vind dat je goed bezig bent, Liefs taart.
Bedankt voor jullie reacties! Knap dat jullie het verhaal hebben gelezen. Ik probeer mezelf zoveel mogelijk bezig te houden. Hoe meer ik bezig ben hoe minder tijd ik in mijn aandoening kan steken. Mensen vinden me chaotisch maar dat ben ik absoluut niet. Daarnaast komt ook dat ik mezelf jaren heb weggecijferd. Alles voor anderen en niks voor mezelf! Nu ben ik daar op terug aan het komen en plan vaker etentjes uit. Voorheen ging ik nooit uit eten, nu laat ik man met de kinderen en ga ik 1x in de 8 weken uit eten. Of met me zus anders met een collega. Ik probeer vaker filmavondjes te houden als de kinderen op bed liggen. Voorheen ging ik poetsen, strijken, wassen. Nu pak k wat te drinken en ga ik film kijken. Hierna warme douche en daarna slapen. Ook heb ik melatonine van de HA gekregen om beter in te slapen want, wat is erger dan dat je zo moe bent maar niet in slaap komt door al dat doemdenken en piekeren. Zodra therapie begonnen is en ik dit kan combineren met werk dan wil ik graag erbij gaan sporten. Hierdoor zal ik me ook lekkerder en fitter gaan voelen. En zo zal het ooit wel goed gaan komen maar ik ben er nog lang niet ....!
Je hebt al een opstakel voor jezelf weggenomen door het in ieder geval te vertellen! Chapeau! Hou wel in je achterhoofd, dat als je later dit jaar met de therapie start dit niet in 1 keer werkt. Iets wat er jaren over heeft gedaan om er te komen, kan niet in 1 sessie weg zijn. Maar dat is ook helemaal niet erg! Elke keer kom je weer een stapje dichterbij je einddoel. En gelukkig kan het niet in 1 keer over zijn! Moet je eens voorstellen hoeveel informatie je dan krijg te verwerken! Ik wens je heel veel succes! Zet 'm op!
Ik heb niets dan respect voor je meid! Je hebt al zo goed door waar je problemen vandaan komen. Geloof me, dat is al meer dan de helft van de strijd gestreden. Ik herken jouw gedachtegangen enorm. Ik heb ook een zeer zwaar verleden gehad (wel anders dan die van jou) en heb hierdoor meerdere angststoornissen ontwikkeld. Hierdoor ben ik, net zoals jij hebt met jullie huishouden, een enorme controlefreak. Ik vind het zo ontzettend knap dat je hebt bedacht dat je wat meer afstand moet nemen van deze controle-neiging, en dat het je óók nog eens lukt!! Wauw!! Jouw angst voor de dood herken ik ook heel erg. Niet zo zeer mijn eigen dood, maar wel heel erg die van anderen. Dit heeft ook alles te maken met controle: je hebt een naar verleden achter de rug, en nu is alles eindelijk eens rooskleurig. De dood zou deze roze wolk ernstig verstoren. Daarom ben je nu extra gefocussed hierop, in een poging om de dood onder controle te kunnen houden. Maar natuurlijk weet je dat dat niet kan. Daardoor raak je in de paniek, en ga je juist extra veel proberen om de dood te slim af te zijn en/of je erop voor te bereiden. En natuurlijk kan dat weer niet, waardoor je nog meer in de paniek schiet. Zo blijft de angst zichzelf dus in stand houden. Jij weet als geen ander dat het leven soms flink kan tegenvallen. Je leeft nu in angst, wachtend op het moment dat alles weer mis zal gaan. Want jij hebt, door je jeugd, geleerd dat er altijd nare dingen op je staan te wachten. Je realiseert je al dat deze gedachtegang je nu niet helpt en dat dit zelfs niet eens waar hoeft te zijn. En je hebt zelfs al de eerste stappen gezet om jezelf deze gedachten af te leren en de controle te durven loslaten. Meid, wat ben je ontzettend goed bezig! Therapie zal je nog meer helpen om je angsten te verwerken en los te laten. Je zult zien dat je hierdoor een stuk positiever in het leven zal gaan staan en dat je jezelf toelaat om gelukkig te zijn met wat je nu hebt en er ook nog van zal durven te genieten. Want dat is het nou juist hè. Je durft nu niet te genieten, want je bent bang dat het je elk moment zal worden afgenomen (want dat heb je meegekregen van je jeugd). Terwijl dit natuurlijk helemaal niet het geval hoeft te zijn. Het enige dat écht zal helpen, is je jeugd proberen te verwerken in therapie en je angsten te leren beheersen. Je bent echt al enorm goed zelf bezig, de eerste stappen zijn gezet! Houd dit nog even vol meid, de therapie zal het afmaken. Het komt allemaal goed, echt! Heel veel succes!