Dit vind ik echt héél treurig! Je kind wordt vader en je gaat niet eens een kijkje nemen? Dat kán toch niet? Belachelijk! Serieus! Ik heb gelukkig wel een lieve schoonmoeder al zie ik haar niet vaak, ze wonen 175 km verderop.. Ook mijn ouders wonen niet in de buurt, ook zo'n 200 km uit de buurt.. Helaas is mijn schoonmoeder getroffen door een vroege vorm van Alzheimer en dat heeft een behoorlijke impact op eigenlijk de situatie. Dit is eigenlijk vrij sluimerend gegaan en sinds ong. een jaar is deze diagnose voor 99% gesteld... Ze is nu in een fase aangekomen waarin wij haar toch langzamerhand achteruit zien gaan en cognitieve problemen krijgt. Heel langzaam zie je dr veranderen, kleine dingetjes doen waarvan je denkt ?, soms vreemde antwoorden krijgen, meerdere keren hetzelfde verhaal aan haar vertellen enz enz.. van die dingen weetje wel.. Gelukkig is ze vrolijk van aard, blij en altijd wel in een goed humeur en gek op de kinderen als ze ziet en hun op haar en dat is het belangrijkste.. Mijn schoonmoeder wil bijvoorbeeld niets weten van behandelingen, ze wil er niet over praten en klapt dicht of begint over de bloemetjes buiten..Ook met mijn schoonvader wil ze nergens over praten of kan ze er niet over praten tenzij het over iemand anders gaat met Alzheimer, zelf zit ze nog steeds in de ontkenningsfase.. En dat vind ik echt sneu voor mijn schoonvader, hij ziet zijn vrouw totaal veranderen van een actief midden in de samenleving staand mens naar een inééngedoken op de bank zittend vogeltje wat geen iniatitief meer neemt... Nu het nog kan proberen ze nog zoveel mogelijk te genieten alleen ik zou het wel leuk hebben gevonden als ze dan ook wat meer deze kant uit zouden komen, zoals mijn ouders dan wel weer regelmatig doen buiten verjaardagen om.. Die bellen spontaan op, zo van; goh heb je plannen voor vandaag want dan komen we langs.. Tenslotte komt er straks een moment dat mijn schoonmoedertje alleen nog herinneringen heeft of niemand meer herkent. En dan is het jammer dat ze dan eigenlijk niet wat meer tijd hebben gestoken om herinneringen op te doen van de kleinkinderen.. Ik neem het ze niet kwalijk maar ik vind het wel jammer dat die spontaniteit er niet is door deze sluipende ziekte... Ze zijn toch ook de opa en oma van mijn kinderen...
mijn schoonma word ik ook gek van ze bedoelt het goed maar oh oh oh wat word je er gek van laatst zegt ze aan mijn man je moet wel het kind erkennen hoor en dan denk ik waar bemoei je je mee das iets wat wij wel of niet beslissen geeft mijn man haar een fotootje van een echo mee wat denk je heeft de hele buurt waar ze woont al vna onze beeb kunnen genieten werd daar zo pist of van heb het haar ook gewoon gezegd dat dat niet de bedoeling is gelukkig staat mijn mannetje ook wel achter me.
Ik heb geen schoonmoeder dus daar kan ik geen last van hebben. Maar......mijn zusje heeft 2 jaar geleden een zoontje gekregen en sindsdien zitten mijn vader en moeder daar elke vrijdag! Bij ons kwamen ze bijna niet meer, alleen nog maar hun kleinkind. Sinds ik daar wat van gezegd heb, verpakt in een grapje komen ze hier nu ook weer eens af en toe spontaan langs. Ik heb al wel tegen mijn ouders gezegd dat als onze kleine straks geboren is ik absoluut niet wil dat ze elke woensdag (dat is mijn vrije dag) bij mij op de stoep staan, ik wil ook nog wel een beetje mijn privacy. Daarbij heb ik gezegd dat als ze dat wel van plan zijn ze net zo goed 1 dag in de week op kunnen passen en wij dus een dag minder kinderopvang hoeven te regelen! Ik geloof dat de boodschap wel duidelijk is overgekomen, maar dat moet nog maar echt blijken als onze kleine er is!
Het is ook behoorlijk triest zeker aangezien mijn moeder in zuid limburg woont en dezelfde dag dat ik bevallen was nog wou komen. Mijn vader is 2 dagen na de bevalling met het vliegtuig vanuit frankrijk gekomen. Ook mijn half zus en broer zijn binnen een week ff vanuit frankrijk komen kijken. Mijn vriend heeft als enige familie zijn moeder en broer en beiden zijn nog niet langs geweest. Mijn vriend heeft het behoorlijk moeilijk gehad met mijn bevalling en dus totaal geen steun gehad van zijn "familie" dat vind ik nog het aller ergste. Voor jullie zal het ook wel erg moeilijk zijn om je (schoon)moeder zo te zien aftakelen... zeker als ze straks niemand meer herkend lijkt me erg rot voor de kinderen en voor jullie. Sterkte
Ik vind mijn schoonmoeder ook niet alles, maar mijn schoonvader daar heb ik pas echt een pesthekel aan ! Wat een bemoeizuchtige, dominante egocentrische vreselijke vent is dat zeg, blehhhh en ik heb niet zo snel een echte hekel aan iemand, maar toevallig aan hem wel en dat is dan ook gelijk weer je schoonvader! Hele volkstammen maakt hij gek en maar beweren dat de rest van de wereld eigenwijs is behalve hij, ken je dat ](*,) ! Om gek van te worden! Al zou ik hem nooit meer zien en al zou die ook nooit meer mijn kinderen zien, zal er nog geen dag om rouwen hoor!
Suus1983; een uur! een minuut is al teveel haha Mijn verhaal staat trouwens in een van de andere topics (die van de link op de vorige pagina) maarre ik heb voor mijn gevoel geen schoonmoeder meer, hoef haar dan ook niet te haten, is zonde van mijn energie!
Ja suus, een maand, de hele maand oktober omdat ik half oktober ga bevallen maar ik wil ook zo graag met zn drietjes genieten dan!Ze doet heel veel hoor maar dat is het hem nou net, ze doet teveel, kan niks meer zelf doen en dat vind ik niet leuk, ben nogal een controlfreak in mn eigen huis en als alles dan ineens op HAAR manier moet is dat even slikken, zeker als straks de baby er net is. Dan hoop ik dat ik hem ZELF de borst mag geven? Hihihihi
Dat bepaal je toch zeker zelf? Je schoonmoeder kan willen wat ze wil, jij bepaalt toch wie er bij de bevalling aanwezig zijn?
oh meid, dat lijkt me echt een ramp, zie er altijd al tegenop om hun een uurtje op visite te hebben... maar zoals pendraq ook zegt, dat bepaal je altijd nog zelf hoor, jij bent diegene die et moet doen.
hmmm je schoonmoeder is wel degene die je man/ vriend op de wereld heeft gezet. Ik vind het hier allemaal een beetje respectloos overkomen. Ik kan me voorstellen dat je het niet met alles eens bent wat ze doet en dat je het daar moeilijk mee kan hebben, begrijp me niet verkeerd. Misschien vind je me wel een zeur, maar is het nou nodig om hier zolang over door te gaan? Ik zou het niet leuk vinden als er zo over me geschreven werd op een internetforum... sterkte ermee allemaal
Jee, hier nog een! Loop er al een tijd mee rond en ben eigenlijk blij dat ik hier even kan spuien. Mijn schoonvader noem ik de dictator (dus dan weet je het wel) en mijn schoonmoeder heeft geen eigen wil of mening dus die 'dictatort' mee. Twee weken terug heb ik met beiden onwijze ruzie gehad, ik zit al 5,5 jaar alles in te houden en slik alles maar, maar nu werd het teveel! Altijd moet alles op hun manier en in hun straatje passen, ze kunnen zich nooit eens een beetje aan ons aanpassen. Ze hebben al een kleinkind (wat de eerste was) van hun dochter en die is natuurlijk alles! Ze hebben in 8 maanden zwangerschap van ons nog niet 1 keer gevraagd hoe het met onze kleine was of interesse getoond in dingen waar wij mee bezig zijn. Te triest gewoon! En nu is mijn grote angst dat zodra de kleine geboren is, ze de deur plat lopen en dan ineens wel alles leuk en interessant is (het word namelijk een jongetje en dus een stamhouder). Nou, dat moeten ze eens proberen! Ze gaan notabene rond de bevallingsdatum gewoon op vakantie ! Want dat was goedkoper en die vakantie wilden ze al zo lang en iedere keer kwam er wat tussen en je weet maar nooit of we er volgend jaar nog zijn etc. Allemaal van die onzin! Dat het het eerste kind is van hun eerste kind en dat hun zoon ook hun steun wel eens zou kunnen gebruiken (heeft ie overigens nog nooit in zijn leven gehad), is toch veel minder belangrijk dan hun eigen genoegens? O,ik kan me daar zo kwaad om maken . Helemaal omdat mijn ouders en zusjes verschrikkelijk betrokken zijn en heel erg lief voor ons zijn, alles doen wat ze kunnen om ons te steunen, en zelfs daar geven ze dan nog op af, want ' die dringen zich allemaal zo op en we doen veel meer met mijn ouders'. Ze zullen nooit een keer bij zichzelf te raden gaan. Ik kan hier boeken over volschrijven hoor, wat ze allemaal wel niet zeggen en doen, vooral ten opzichte van mij, want ik hou hun zoon volgens hun bij ze weg en ik doe dit en ik doe dat. Momenteel voel ik me gewoon een goedkope broedkip die goed genoeg is om hun kleinkind uit te poepen (waar ze volgens mij nog niet eens veel mee ophebben), en verder ben ik maar een lastpak die ze liever kwijt dan rijk zijn. Ook mijn vriend wordt er gek van, maar die blijft dan weer zeggen dat het toch zijn ouders zijn en dat we een manier zullen moeten vinden om er mee om te gaan. Nou, ik moet niks meer! Voor mijn part zie ik ze niet meer tot aan de bevalling en liefst daarna ook niet! Sorry voor dit lange verhaal , ik kan het nog wel langer maken, maar merk aan mezelf dat ik alleen maar meer gefrustreerd raak. Mocht er iemand zijn die nog goede tips heeft over hoe hier mee om te gaan, graag! Liefs, Marjelleke
Met 'normale schoonouders' heb je zeker gelijk. Maar af en toe zitten er exemplaren tussen waar je echt een teiltje bij nodig hebt hoor. Ik heb nu hele fijne schoonouders maar mijn ex-schoonouders konden er ook wat van. Wat een drama. En dan kunnen ze honderd keer je vriend/man op de wereld hebben gezet, dat maakt ze niet per definitie leuk! Ik snap best dat sommigen hier af en toe even flink hun hart willen luchten. Je schoonouders hebben soms toch een vrij grote rol in je leven en als ze dan niet leuk zijn, pffff dat valt niet mee hoor. Als je alles zo achter elkaar aan leest, lijkt het misschien net alsof er geen leuke schoonouders zijn maar dat valt gelukkig reuze mee.
Ik heb twee jaar gelden rond sinterklaas kinderschoenen gekregen! Maat 21! Waren nog nieuw en had mijn schoonmoeder tussen de rommel van de buren gevonden! We waren nog niet eens bezig zwanger te worden! Lief bedoeld of een stille hint? Ik blijf het gewoon raar vinden zoiets! Liefs Knollie
ik haat mijn schoonzus, haar reactie op mijn zwangercshpa was : als dat maar goed gaat, ze is zooooo dik. (zei ze tegen oma over mij) en zelf is ze nog veeel dikker! maar gelukkig hebben we geen contact meer met haar nadat ze onze bruiloft probeerde te verpesten
Tijdens de zwangerschap van mijn eerste en net nadat hij geboren was, had ik ook 'intense haartgevoelens' . In die zin heel herkenbaar dus. Uiteindelijk was het zo erg dat er dingen uitgesproken moesten worden en dat hebben we (hoe moeilijk ook) gedaan. Dit heeft veel verbeterd. Daarnaast ben ik zelf wat volwassener geworden en kon ik er allemaal genuanceerder over nadenken. Ik zag dat mijn (inmiddels twee) kinderen dol waren op hun oma (ongeacht mijn gevoelens) en die band met haar gunde ik hen. Sindsdien kon ik ergernissen beter naast mij neerleggen. Ik erger me nu nog wel eens hoor, maar ben toch blij dat de relatie verbeterd is. Dit is ook prettiger voor mijn vriend die toch telkens het gevoel had tussen twee vuren in te zitten. En prettiger voor onszelf (minder conflicten over het betreffende onderwerp). Dus, ik zou zeggen, erger je nog effe lekker tijdens je zwangerschap en effe daarna (heb ik nu ook sterker, ws. heeft het ook met hormonen te maken), maar probeer op den duur wel genuanceerder te gaan denken. Daar doe je jezelf, je partner en niet te vergeten je kindje een groot plezier mee!
Zo, ik mag in mijn handjes knijpen als ik dit zo lees... Ik heb ontzettend lieve schoonouders. Ze zouden geen vlieg kwaad doen en doen alles voor ons. Soms net een beetje te veel... Maar ze bedoelen het heel erg goed en zolang wij duidelijk onze grenzen stellen is er niks aan de hand. Hopen dat het zo goed blijft gaan als de kleine er is! Jullie allemaal succes en sterkte met jullie schoonfamilie!