hallo allemaal ik hoop door dit onderwerp wat meiden te vinden die dit ook zo voelen na 3 jaar lang geduld is het gelukt zwanger te worden via iui. sinds mn zwangerschap waar ik super blij mee ben is mn lijf en geest een emtionele achtbaan. de hormonen gieren door mn lijf. ik kan op iedere dingentje huilen word soms om de raarste dingen boos. ben een stuk feller in sommige dingen . ik ben totaal anders. man lief heb ik om hulp gevraagd hij geeft aan het begrijpelijk te vinden en wanneer zon emotie opspeelt , speelt hij hier fijn op in. maar jeetje ik schaam me dood voor alles wat ik hem aan doe. wat moet ik hier toch mee aan? hebben jullie misschien tips hoe ik met de hormonen/emotie om moet gaan. vaak overvalt het me maar ik wil wat meer mn ouwe ik zijn. hebben jullie hier ook last van? of ben ik alleen de ergste nachtmerrie haha ik hoop wat hulp hier te vinden gr
Ik begrijp je helemaal.. alleen mijn man speelt er niet zo in mee, en dat brengt de nodige discussie's met zich mee.. heb soms ook het gevoel alsof ik sneller agresief wordt en boos om dingen! Ik was het weekend met wat vrienden in een kroegje, en ik zat daar voor me uit te staren.. iedereen was aan het kletsen en mij sprongen de tranen in mijn ogen!! en ik dacht echt "als iemand nu tegen me begint te praten of vraagt of alles goed is begin ik keihard te janken!!' Gelukkig kletste iedereen gewoon verder, kreeg wel nog ff de opmerking dat ik saai was.. en dat terwijl deze personen zelf aan de drank zaten en lekker aan het roken waren...Nouja, lekker.. Ik ben vandaag precies 5wk gestopt, maar is voor mij toch ook moeilijk!
@ melanie phh gelukkig niet de enige . jouw emoties herken ik ook. ben soms ook boos om de raarste dingen en dan inderdaad ook heel heftig. knap dat je gestopt bent met roken ik ben ook gestopt meteen toen ik de iui behandeling heb gehad. en ben nu 19 weken. maar ook ik heb het soms moeilijk hoor met niet roken. maar meid je weet waar je het voor doet.
Jah inderdaad! Had gezegt dat ik zou stoppen als ik met de pil zou stoppen.. dat lukte me niet, ook door zenuwen enzo! Maar met een positieve test kun je toch bijna niet meer roken! als ik last had greep ik weer ff naar de test en kon ik het weer aan.. heb er verder gelukkig ook geen moeite mee!
Ik begrijp je helemaal, bij mij was het ook na 3 jaar en 5 iui's. Mijn man wordt ook wel eens gek van me, maar ja... ik ook van hem. Ik denk dat het erbij hoort, misschien moet je proberen te denken als je weer eens zo boos bent: waarom ben ik eigenlijk zo boos? is het echt nodig? of kan het ook wat minder? Dat helpt mij soms... Suc6
Herkenbaar! Ben vooral de laatste paar weken niet te genieten op momenten.. Heb momenten dat ik heel euforisch ben, en dan ineens heel down en zie ik niets meer zitten.. Heb gisteren m'n man nog een pets gegeven omdat ie een koekje had in bed
Ken het helaas, denk je heel blij te zijn als je zwanger bent. Ben je zo labiel als wat en komt soms oud zeer naar boven zo vreemd. Die hormonen haha
Heel herkenbaar!! Het lijkt bij mij ook ineens veel erger te worden. Super onzeker, boos, verdrietig, blij... alles wisselt zich in een snel treinvaart af door de dag heen. Word er zelf echt gek van. Gelukkig heb ik een super lieve man die zegt dat hij het wel fijn vind, omdat hij dat weet dat alles goed gaat met de kleine ! Vind het wel schattig, maar voel me ook behoorlijk schuldig. Hij kan er niets aandoen dat ik ineens zo labiel ben. Tips zijn voor mij dus ook erg welkom !
Oh ja ik ken het zo goed. Mijn eerste uitval tegenover m'n mannetje was over een pakje zakdoekjes (hij pakte niet het juiste pakje) Even later maar verontschuldigen omdat ik me er schuldig om voel en het vreemde uitbarstingen zijn om niks. Gelukkig is hij er best nuchter onder, hij weet waar het vandaan komt, en gaat er goed mee om, maar als ik echt een absurte uitbarsting heb waarbij ik zelfs daarna heb van waar kwam dat vadaan? Dan vind hij het toch wel fijn dat ik even sorry kom zeggen. (gelukkig komt dat niet zo super vaak voor) En ook het huilgedoe (zoals ik het noem) is niet normaal te noemen, om ieder klein dingetje zit ik al te huilen, gelukkig duurt het bij mij niet te lang, en komt hij naar me toe en vraagt waarom ik huil(meestal iets heel kleins) en zegt dan dat hij het begrijpt en ook het zielige er wel van kan inzien. Wat trouwens voor hem ook veel helpt is dat hij een boek heeft speciaal voor asankomende vaders over wat er in het lichaam van je vrouw gebeurt waardoor ze ''nogal anders'' kan reageren op dingen. Dat legt uit wat er met haar gebeurt en met de baby en ook wat er met hem gebeurt iedere paar weken, tijdens de hele zwangerschap. Hij leest bij elke avond een stukje voor aan me, dat vinden we allebei fijn want zo gaan we samen door dat boek (en de zwangerschap) heen. Misschien iets voor jullie mannen? Het boek heet: zwangerschapsmanagement voor mannen. Je kunt het vinden op (ik geloof), ikvader.nl Het is echt op een manier geschreven waarbij mannen het leuk vinden om te weten.