Beste allemaal, Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen, een erg lang verhaal : Ik ben 25 jaar en sinds 2005 is bij mij de diagnose Reumatoïde Artritis en Fibromyalgie gesteld. Ik slik daar diverse medicijnen voor. Medicijnen die ik tijdens de eerste zwangerschap van mijn dochtertje Julia van 2 jaar, heb geslikt en nu bij de 2e zwangerschap, ook veilig kan gebruiken zonder verdere complicaties voor het ongeboren kindje. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is heb ik een hele gecompliceerde 1e zwangerschap gehad. Natuurlijk een hoop klachten van de reuma, want dat is na al die jaren nog steeds niet stabiel. Ik heb hiervoor ook een lage dosering Prednison geslikt om mijn klachten onder controle te houden. Continu met zoveel pijn leven is zeker geen pretje. Op dit moment, 2e zwangerschap, gebruik ik ook een lage dosering prednison. ik kan gewoon echt niet zonder en er zijn geen anderen middelen die tijdens de zwangerschap gebruikt mogen worden zonder dat er van bekend is of het schadelijk is voor het ongeboren kindje. Daarnaast heb ik al zoveel verschillende soorten pijnstillers en andere medicijnen gehad toen ik NIET zwanger was en weinig tot niks helpt voor mij. In de 14e en 16e week heb ik in het ziekenhuis gelegen voor uitdroging. Extreem misselijk, braken, weinig tot niks kunnen eten en veel afvallen. Deze cirkel moest doorbroken worden en heb daarom aan het infuus gelegen zo'n 4 a 5 dagen per opname. Gelukkig ging het na de 2e opname beter. Ik was ongeveer een weekje thuis en werd toen op een ochtend wakker van een enorme pijn in mijn linkerflank. Ik dacht gelijk dat ik verkeerd had gelegen of dat het de reuma was. Het ging van kwaad tot erger en toch maar naar de weekendarts. Waarschijnlijk nierbekontsteking. Medicatie gekregen en binnen een paar uur zou het beter moeten zijn. Helaas ging het nog erger worden en toch maar weer gebeld en kon weer langs komen. Ditmaal bij een andere arts en die zag het al, het zijn je nieren, waarschijnlijk nierstenen. Doorgestuurd naar het ziekenhuis en ben gelijk opgenomen en aan een Buscopan infuus gelegd. Echo van de nier en die bleek vergroot, ontstoken of wat dan ook. Ik moest maar aan het infuus blijven en dan zou ik waarschijnlijk een niersteentje gaan uitplassen binnen een paar dagen en dan was ik van de pijn af. Ik natuurlijk doodongerust en kon alleen maar aan het kindje in mijn buik denken. Wat zal die er allemaal wel niet aan over houden. Gelukkig was met de kleine alles goed en de dienstdoende Gynacoloog stelde me daarover gerust! Na 6 dagen in het zkh nog steeds geen niersteentje en ik kreeg koorts en vroeg aan de uroloog om iets te doen, wat dan ook maar mij van de pijn te verlossen. Wat is dat een verschrikkelijke pijn zeg, wens ik m'n ergste vijand nog niet toe. Enige oplossing wat tijdens de zwangerschap kon en om mijn nier te redden was een drain plaatsen. Waarschijnlijk was het toch stuwing veroorzaakt door het kindje wat tegen mijn nier en urineleider aanlag. Mijn antwoord was gelijk JA OKE we gaan ervoor. Ik heb zoveel pijn gehad tijdens het plaatsen, nog erger dan de pijn veroorzaakt door de stuwing. Ik ging door een hel, geen verdoving en 5 keer heeft de radioloog flink op die naald moeten duwen voor dat die door mijn stugge nier ging. Ik heb toen tot het eind van mijn zwangerschap, 38 weken en ingeleid, met dat K** ding gelopen en ben nu zo bang dat het nu bij de 2e zwangerschap weer gaat gebeuren. Ik kan gewoon niet genieten en ben zo bang voor al die ellende die mij wellichat weer te wachten staat. Heeft iemand misschien ook zo'n drain gehad en bij de volgende zwangerschap wéér?? En zo ja, wat zijn de ervaringen. Ik heb zoveel op google gezocht en ben nog niet iemand tegen gekomen met eenzelfde probleem. Misschien hier iemand met wie ik hierover kan praten????