Wie heeft er nog meer veel moeite of veel moeite gehad met het afsluiten van de periode rondom de bevalling en het verlof erna? Vind het zelf heel moeilijk te accepteren dat deze periode over is en probeer me aan allerlei dingen 'vast te klampen', met name in gedachten, van deze periode. Nu het weer gaan werken eraan begint te komen, ga je toch nadenken over wat er allemaal is gebeurd de afgelopen maanden. In mijn geval zijn dat niet alleen leuke dingen (hele zware bevalling en eerste weken erna, overlijden van 2 huisdieren geheel onverwacht binnen 5 dagen na elkaar toen onze kleine net 4 weekjes oud was, niet lukken van de borstvoeding terwijl ik dat zooo graag wilde). Zelfs als ik dit schrijf springen de tranen me in de ogen. Zou zo graag gezien hebben dat het anders was gelopen en dat ik meer van de eerste prille periode had kunnen genieten. Nu is het weer bijna tijd om over te gaan tot de 'normale' orde van de dag terwijl het genieten nu pas echt lekker komt. Vind het zo zonde en jammer dat het zo gelopen is. Weet dat niet veel mensen een roze wolk hebben gehad en ik hierin dus niet de enige ben en ben erg benieuwd hoe jullie hiermee om zijn gegaan. Misschien kan ik er wat aan hebben, hoop ik.
He hoi, voor mij moet de kraamtijd nog komen, maar aangezien ik therapeut ben, kan ik je misschien een eindje op weg helpen. Het is in de eerste plaats logisch dat je verdriet hebt vanwege dat wat je gemist hebt. Dat mag dus ook. Maar, wat je zelf beschrijft dat je eigenlijk voortdurend vast probeert te houden wat al geweest is, dat is niet handig: in de eerste plaats zet je jezelf buiten de realiteit, want wat geweest is is nu eenmaal geweest en komt gewoon niet meer terug. In de tweede plaats: door steeds terug te denken en vast proberen te houden, kun je ook nu nog steeds niet volop genieten van wat nu is en dan mis je deze tijd ook weer deels. Probeer dus toch om op die terugdenk-momenten tegen jezelf te zeggen: Ja, dat heb ik gemist, maar het is over. Nu is nu en daar ga ik ook NU van genieten... Af en toe een momentje even treuren mag best, maar beperk het een beetje voor jezelf: half uurtje per dag ofzo. Lukt dat niet, dan is het beter om het maar helemaal niet te doen, omdat je er anders straks nog in verzuipt... Sterkte!
Hey meid, Ik ben nu wel nog een maandje thuis maar ik wil zeggen dat ik het begrijp! Mijn bevalling is bijna in mn dood geïndigd en met die gedachte sta ik op en ga ik ook mee slapen! Ik had ook liever gehad dat het anders was gelopen, dat ik meer had kunnen genieten van die eerste weken in plaats van met gigantische babyblues te zitten en te herstellen van zoveel bloedverlies! Ik herken het zeker en vast en van mijn part zou ik dit jaar zelfs gewoon niet meer gaan willen werken gewoon omdat die 'roze wolk' nu pas af en toe zachtjes komt overwaaien
Kan je geen extra maand vrij nemen of iets dergelijks, ik heb geeneens een kraamtijd gehad dus weet niet wat je bedoeld..(okay 2 weken haha) Maar wie weet kan je wat extra verlof regelen. Ik ben helemaal PRO het verplichte huil (half) uurtje gooi het lekker eruit (met een vreselijke film ofzo) en dan de rest van de dag mag het gewoon niet.. En je kan inderdaad beter van het heden genieten als steeds terugdenken, daar help je niemand mee, jezelf niet, je kindje niet dus kan je je beter richten op de toekomst, wat voor moeder je wilt zijn voor je kindje ga met haar lekker wandelen e.d.
Bedankt voor jullie reacties. Het is ook niet dat ik niet van het nu geniet. Dat doe ik juist wel! Heel erg zelfs en daardoor vind ik het zo jammer dat ik dat in het begin niet heb kunnen doen door allerlei omstandigheden waar ik helaas geen invloed op heb gehad. En dat vind ik gewoon heel frustrerend. Je kijkt nou toch automatisch terug op een periode die je af gaat ronden en die niet nog een keer komt en dan vind ik het gewoon zo jammer dat ik niet volop van m'n laatste zwangerschapsweken en eerste kraamweken heb kunnen genieten en daar word ik dan een beetje droevig van. Maar ik geniet juist volop van het hier en nu en van onze kleine vent! Daarom zie ik er juist zo tegenop om weer over te gaan tot 'de normale gang van zaken'. Oh, Imd, ik heb mijn verlof idd verlengd met 2 weken vakantie (meer had ik niet aan dagen). Mijn ouderschapsverlof neem ik ook op maar dat doe ik niet aan een stuk maar verspreid over een jaar, elke week een dag. @ Secretstar: in jouw geval kan ik vanuit mijn situatie dus alleen maar zeggen. Geniet geniet geniet! Met volle teugen! Jammer dat de roze wolk niet voor iedereen van ons is weggelegd. Maar geniet juist daarom van deze laatste maand!
Ik herken het helemaal. Ik had een zware bevalling en mijn dochter een wat moeilijke start. De kraamweek heb ik op automatische piloot ervaren en de weken erna was mijn periode niet rose maar meer grijs-zwart. In week vier begon de `mist` wat op te trekken en nu geniet ik pas met volle teugen. Ik kan met tranen in m´n ogen foto´s kijken van toen ze net geboren was, zo klein en ik heb het niet bewust ervaren, daar baal ik echt heel erg van. Ook dat ik over vier weken weer moet gaan werken vind ik echt heel erg, maar niets aan te doen helaas. Zoals gezegd probeer ik me op het hier en nu te richten, maar ik blijf het erg jammer vinden dat het zo is gelopen!
Ik begrijp jullie ook helemaal. Ook hier helemaal geen leuke bevalling en kraamtijd. Het heeft lang geduurd voor ik er zonder tranen over kon praten, maar ik moet zeggen: het slijt wel.
Ik heb het ook gehad bij de eerste, Omdat ze er tijdens de bevalling achter kwamen dat ik zwangerschapsvergiftiging had en mijn bloeddruk omhoog schoot moest ik na de bavelling ook nog eens een week in het ziekenhuis blijven. Daarna een hoop ellende met mijn schoonouders gehad en voo rik het wist moest ik wer aan het werk. Het ging allemaal zo anders als dat ik gehoopt had! Uiteindelijk vond ik toen ik eenmaal aan het werk was het ook wel fijn. Bij mij hielp het inderdada om steeds als ik er aan dacht tegen mijzelf te zeggen, dat is zo maardat is geweest je moetverder kijken. En eigenlijk ging dat heel erg goed. Een half jaar erna heb ik wel een terugval gehad omdat ik me toen ineens besefte dat ik er zelf bijna niet meer was geweest. Dat gevoel is pas weggegaan na de geboorte van onze dochter. Toen kon ik dat gedeelte afsluiten. Inmiddels ben ik zwangervan de derde en het thuiszijn bevalt me nu zo goed. Al sik nu denk dat ik 10 weken na de geboorte van d ebaby weer aan het werk moet.....zinkt de moed in mijn schoenen! Maar misschien vind ik het straks wel weer lekker weer aan het werk te zijn en niet alleen maar mama te zijn.
Ik herken het helemaal, de bevalling en de kraamweek heb ik in een roes ervaren. De kraamhulp, visite, borstvoeding, alles op de automatische piloot. De weken erna waren echt een kwestie van overleven. Pas na 6 weken begon ik licht te zien aan het eind van een donkere tunnen. De bortvoeding kwam goed op gang, we zaten in een ritme en ik had wat minder last van hormomen. Pas met een week op 9 kon ik met volle teugen genieten. (wat ik gelukkig nog steeds doe) Ik probeer me overal aan vast te klampen. Om de paar weken zit ik met tranen in mijn ogen haar kledingkast uit te ruimen om vervolgends een maatje groter in te ruimen. Slingers van de kraamweek hebben weken gehangen, het geboortekaartje staat nog steeds op de kast.. Maar gelukkig ben ik nu wel zover dat ik het erg fijn vind dat mijn leven weer 'normaal' is. Ik werk weer, ben zo goed als van de hormonen af en we zitten gewoon in een ritme als gezin. Maar als ik mijn pasbevallen vriendin zie, die naar het lijkt, probleemloos en fluitend door de bevalling & kraamweken lijkt te lopen, voel ik toch wel een steek van jaloezie
Herken het gevoel van 'jaloezie' als je bij anderen in je omgeving ziet dat het allemaal wel vlot en makkelijker lijkt te verlopen. Dan word je des te verdrietiger dat het anders is gegaan dan je zelf had gehoopt en gedacht. Ik heb nou nog 1 week vakantie (verlofdagen) en moet dan aan de slag. Ben heel benieuwd hoe het gaat. Of het juist energie op gaat leveren of nog meer gaat kosten............
misschien is je vastklampen niet zozeer vastklampen, maar een soort van verwerken wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd. misschien heb je gewoon wat meer tijd nodig om alles een plekje te kunnen geven.is er niet op een bepaalde manier een beetje 'verlenging' te krijgen , leg je de lat misschien iets te hoog voor jezelf. je mag tijd nemen ook als je weer werkt om alles te verwerken. en meid het gras bij de buren lijkt altijd groener. ookje vriendin krijgt echt haar portie narigheid ook wel. iedereen komt op een bepaald moment voor dingen te staan. alleen de ene hiermee en de andere daarmee. probeer dat een beetje los te laten. richt je op jezelf en je gezinnetje. sterkte! groetjes yinte
Ik zit eigenlijk op twee wolkjes, een rose en eentje waarvan ik niet weet wat voor een kleur die heeft. Ik vind het moelijk te bevatten wat er allemaal in zo'n korte tijd is gebeurd. Ineens ben je moeder! En in mijn geval van twee meisjes (9 september, Lisanne en Simone). Ik ben heel trots op ze en wil ze geen seconde meer missen. Maar van de zwangerschap heb ik niet kunnen genieten en de bevalling (na 12 uur weeen een keizersnede omdat de ontsluiting niet vorderde) was erg heftig. Vervolgens nog een weekje in het ziekenhuis. Ik ga aanstaande vrijdag met een maatschappelijk werkster praten die verbonden is aan de kraamafdeling van het ziekenhuis waar we lagen. Ik hoop dat zij mij kan helpen, ik voel me gewoon verward en soms wat benauwd als ik aan de bevalling/keizersnede denk. Ik vond de begeleiding tijdens de bevalling wel erg prettig, er was bijna continu een zuster bij ons en iedere twee uur kwamen de gyn of arts controleren. Er is dus helemaal niks mis gegaan, en de meisjes doen het uitstekend, maar ik vind een bevalling een heftige ervaring. Een emotionele achtbaan. Voor alle mama's die er ook nog niet uitkomen, veel succes. Ik denk dat praten helpt (met wie dan ook) maar iedereen moet voor zich uitvogelen hoe je dit 'verwerkt'. Blijf er in ieder geval niet mee rond lopen! Liefs, Hielke