Ik wil het bijdeze allemaal heel graag even van me afschrijven aangezien ik gewoon even niet meer weet waar ik met mijn gevoel heen moet. A.u.b geen verwijten/vooroordelen daar schiet ik niks mee op. Ik ben moeder van 2 kinderen en sinds gisteren erachter gekomen dat ik zwanger ben van de derde. Mijn kinderen zullen bij de geboorte dan 6 en 3 jaar zijn. Reden tot mijn paniek is dat een dagdroom/ fantasie iets wat we nooit bewust zouden plannen nu wel werkelijkheid is geworden. Ik was vooral erg verliefd op het plaatje van nog een kind. De speciale aandacht die je als zwangere krijgt, het achter de kinderwagen lopen, met zo'n klein hummeltje kroelen, zo'n klein hummeltje weer in dat iniemini wiegje te zien liggen enz. Waarschijnlijk alleen de egoistische gedachten. Na de geboorte van de 2de ga je daar ineens over nadenken, nooit meer moeder worden , nooit meer dat speciale gevoel, nooit meer...... Ik ben 32 jaar en nog jong genoeg, dus om dat boek definitief te sluiten dat vond ik moeilijk om toe te geven dus hield ik de deur naar de buiten wereld toe altijd op een kier. Mede ook omdat mijn man absoluut niet voor een derde zou gaan en ik in mijn fantasie kon blijven hangen. Als ik heel eerlijk ben vond ik dat ook wel prettig dat mijn man niet meer wou en had ik mezelf er eerlijk gezegd ook bij neergelegd en vind ik het ook wel prima met 2 gezonde kinderen. Ik ben bewust thuis blijf moeder en ben gek op mijn 2 kinderen, kan ze absoluut niet meer missen en ze geven mijn leven echt een verrijking, dit had ik nooit willen missen en tel mijn zegeningen. Heb voor de 1ste een miskraam gehad en kon moeilijk zwanger worden dus ik weet ook wel dat je kinderen niet zomaar even neemt! Reden dat mijn leven/gevoel nu zo op zijn kop staat is dat deze kleine spruit een ongelukje is. Ja ja ik weet het, ik was net zo, ongelukjes bestaan niet je weet van voorbehoedsmiddelen. Maar toch is dit een "ongelukje" Ik ben niet aan de pil, dat vind ik rotzooi en wou het niet meer in mijn lichaam, we dachten al na over een knipje bij mijn man en tot die definitieve keus was gemaakt gebruikten we een condoom. helaas daar dus een keer slordig in geweest. Ik had net na al die jaren thuiszitten besloten dat dit MIJN jaar zou worden. Ik ben na flink overgewicht begonnen aan een streng dieet en daarmee al 20 kilo afgevallen (ben er nog lang niet), wou deze zomer eindelijk een keer "slank"de zomer in en genoeg energie hebben voor mijn kids, wou weer een studie/curses gaan doen om uiteindelijk weer aan het werk te gaan, niet fulltime maar gewoon me time, af en toe er even uit. Nogmaals ik ben gek op mijn kinderen maar na bijna 6 jaar thuiszitten word ik af en toe ook helemaal gek van ze vooral omdat ikzelf niet meer helemaal happy ben met de situatie en dat op hun af reageer, ik word gek van de 4 muren om me heen. Het is hun schuld absoluut niet!! Nu ik dus net mijn eigen leven weer wil oppakken, het allemaal makkelijker word omdat de kids ouder en zelfstandiger worden, de jongste straks ook naar de peuter gaat en wij als ouders zijnde weer iets van onze "vrijheid"terug krijgen om ook weer een beetje aan ons zelf prive toe te komen krijgen we dus deze verrassing. Wat nu? Moet ik mijn eigen leven nu weer 3 jaar in de wacht zetten, deze dan toch maar naar de creche brengen terwijl ik daar zo op tegen was, weer de slapeloze nachten, weer de stress naar elkaar toe omdat we allebeide moe zijn van het vele slaapgebrek, weer........ Begrijp me niet verkeerd maar de fantasie is prachtig maar de realiteit is de realiteit en een kindje is geen speelgoed wat je weer aan de kant legt als je het even niet meer wilt. Hoe doen anderen dit, hoe kunnen anderen dit? in mijn omgeving genoeg moeders met 3kids maar ook tegen hun heb ik eigenlijk wel altijd gezegd dat dat mij niet zou gebeuren en nu dus wel, hoe vertel ik mijn omgeving dit, ik schaam me misschien zelfs wel wat. Het is een heel lang verhaal geworden, sorry, ik weet het gewoon allemaal niet, mijn gevoel gaat overal naar toe, ik kan niet eens blij zijn nu, zie overal apen en beren op de weg, kan wel janken en tegelijk denk ik het komt ook wel weer goed. Man wil het trouwens gewoon houden en we hebben samen ook altijd gezegd mochten we een ongelukje krijgen dan nemen we onze verantwoordelijkheid maar op dit moment ligt mijn hele gevoel dus over hoop. Zelfs zo erg dat als dit op dit moment een miskraam zou worden dat het een soort van geruststelling zou zijn, al zou dan de vraag ook weer blijven van wat als.... Wie herkent dit gevoel iets wat en/of heeft er ervaring mee en hoe is het afgelopen. wie is er moeder van 3 kinderen.
Hè meis. Ik kan me voorstellen dat je flink geschrokken bent en door de bomen het bos niet meer ziet. Weeg goed af wat jij/jullie belangrijk vinden. Als je graag wilt werken kan dit als nog. Ik ben zwanger van de derde ook 1 van 6 en 1 van 3. Maar zodra dit kleintje komt zitten de andere 2 op de basisschool. Ik werk 60% in de zorg. Dit is goed te combineren en werk vaak vaste dagen. Zo werk ik elke maandag laat. Nu de jongste breng ik naar mijn tante en oudste word door een vriend uit school gehaald. Manlief haalt de jongste op bij mijn tante en rijs dan door naar onze vriend om daar de oudste op te halen. Straks gaat de baby naar de tante en haalt de vriend de 2 van school. Op vrijdag is het papa dag en werk ik. En om de weekend is mij werkweekend en is papa ook thuis. De oppas valt dus reuze mee en daarnaast ben ik lekker veel thuis. Laat het allemaal even bezinken. Ik denk dat het wel goed komt. In ieder geval heel veel sterkte met jullie keuze. Doe waar jullie je goed bij voelen. Er is geen goed of slecht.
Als ik je verhaal zo lees weet je denk ik wel wat je wilt. Wie zegt dat een derde kindje niet past in jouw leven? Zo te zien wil je graag meer voor jezelf doen en dat zou ik ook zeker doen als ik jou was! Ga die opleiding doen of vind die baan en zorg ervoor dat je een balans vindt tussen je gezin en jezelf. Heel veel vrouwen doen het zo en je hoeft echt niet star vast te houden aan hoe je het tot nu toe gedaan hebt. Soms loopt het leven anders dan je gepland had en moet je op zoek naar een nieuw evenwicht die werkt voor jullie allemaal! Maar bovenal zou ik zeggen, volg je gevoel!
Als je nu een miskraam krijgt, zou je ook verdrietig kunnen zijn omdat je dat in je hoofd hebt gehad , denk ik. Ik kan me wel voorstellen dat het nu een hele moeilijke keuze is. Alle consequenties kennen de moeders hier allemaal. Je noemt echter alleen praktische zaken. En voor praktische problemen zijn er ook praktische oplossingen. als je iets voor jezelf nodig hebt, werk of hobby, hoef je je baby niet voor meerdere dagen weg te brengt naar de opvang. Je kunt ook met 1 dag beginnen. Niet je ideaal van thuisblijfmoeder, maar wie weet op dit moment wel beter voor jou ( en dan automatisch voor je kindje). Zo kun je voor alle praktische zaken een oplossing of compromis bedenken. Waar het om gaat is je gevoel... Das veel moeilijker. Succes met eruit komen, dat kun je alleen zelf, met hulp van je man.
Meid, kies met je hart en laat je niet teveel leiden door hoe je het ooit bedacht had of door hoe het 'hoort'. Wij hebben voor deze tijd jong kinderen gekregen (was 24 met de eerste). Sinds de geboorte van de eerste heb ik gewerkt, een fulltime studie afgerond, heeft mijn man een promotie-onderzoek afgerond, zijn we van baan gewisseld... Kinderen zijn onderdeel van je leven en gaan gewoon in alles mee. En ik heb écht geen heel makkelijke kinderen! Wij hebben vorig jaar wel heel bewust de keus gemaakt voor een derde en dat was het einde van mijn contract. Ik zit nu dus juist een jaartje thuis en geniet daar nu heel erg van. Volgend schooljaar ga ik hopelijk weer aan het werk en dan wordt het weer heel anders. Go with the flow! En natuurlijk is dit weer een heel echt, nieuw kindje. Maar wij vinden (hoewel het mannetje veel problemen met zijn maagje heeft) deze derde het meest relaxed omdat we zelf al zoveel bijgeleerd hebben in de afgelopen jaren. Dus laat je niet gek maken: wát je ook wilt, het kan geregeld worden!
Ik doe een studie met een kind? Waarom zou jij dat niet kunnen? Waarom zou je na de bevalling niet af kunnen vallen? Waarom zou je geen tijd voor jezelf kunnen hebben? Ik heb ergens rond half 2, 2 uur les. Ik heb mijn kind net bij de gastouder gebracht. Daaahaag Ik hou verschrikkelijk veel van hem, maar als ik niet af en toe een paar uurtjes voor mezelf heb, word ik gillend gek (en ik ga zo braaf huiswerk doen). En soms doe ik ook gewoon geen klap in die paar uur vrij. Dan ga ik gewoon een beetje forummen. Dat mooie kind van mij vermaakt zich prima bij de gastouder. Ze heeft een stuk of 3-4 kindjes die exact dezelfde leeftijdscategorie hebben en ze hebben de grootste lol. Samen boodschappen doen, buiten spelen, knutselen, spelen... Nou, en mama speelt gewoon hier op het forum Natuurlijk is het niet altijd makkelijk, maar het valt te combineren. Ook al denk je nu misschien van niet. En mocht je, nadat je er een tijdje over hebt nagedacht en over hebt gesproken met je partner, er nog niet achter staan en oprecht denken dat dit kind jouw hele leven 'verpest', denk ik dat je er beter aan doet om de zwangerschap te beëindigen. Dan is dat een weloverwogen keuze en dat is ook prima. Wees niet te streng voor jezelf. Oordelen doet iedereen altijd continu over iedereen - dat zou eens anders moeten zijn.
Hier een moeder die ook onverwacht zwanger is geworden. Iets te slordig omgesprongen met AC. Mar ik noem dit kleintje liever een verrassinkje. In het begin niet heel aangenaam, maar ben nu echt wel aan het idee gewend geraakt. Ik ben nu bijna 15 weken. De kinderen zijn door het dolle heen. Ze vinden het helemaal geweldig om een broertje of zusje te krijgen. Ik heb ook echt wel even moeten slikken hoor. Rond de uitgerekende datum wordt onze jongste 4 jaar. Ik ben thuisblijfmoeder, maar dacht erover om wat meer op de basisschool te gaan helpen. Vind ik leuk om te doen. Ik had ook al tegen de onderwijsassistente gezegd dat ik het leuk vond om als leesmoeder aan de slag te gaan komend schooljaar. En toen bleek ik zwanger te zijn. Dus weer 4 jaar terug in de tijd. Weer gebroken nachten, luiers en peuterpuberbuien. Slik! En toch is dit kleintje net zo welkom als de rest. Mijn plannen moeten maar even in de ijskast. Het komt vast goed. Één verschil heb ik wel met jou: Bij ons is het niet nummer 3, maar nummer 7. Ieder kind is een wonder. Geniet van dit cadeautje dat je krijgt. Sommigen zitten eindeloos te dubben, jij wordt erdoor verrast.
ZEVEN! Wow. Gewoon wow! Respect. Ik denk niet dat ik nog 2x de eerste 2 jaar overleef Dat terwijl ik altijd een groot gezin had gewild. Whooooh !
ik ben ook ongepland zwanger van nr 3, was een heeeeeeeeel grote verrassing aangezien ik onvruchtbaar was verklaard, nou niet dus. ik heb de eerste 2 weken na de posi test vooral gehuild. ben net als jij tbm en nu beide kindjes full time op school zitten was ik volop op zoek naar werk om het huis eindelijk uit te zijn. naarmate de zwangerschap vordert geraak je dat paniekerige gevoel echt kwijt hoor, je went aan het idee en nu ben ik echt dolgelukkig met onze verrassing. al heb ik nog steeds dagen waarop ik denk "hoe moet ik dat in godsnaam doen met 3 kindjes" maar ik ben er ondertussen van overtuigd dat eens ze er is alles wel vlotjes zal verlopen na een eerste aanpassing. ik merk wel dat ik de zwangerschap zelf heel anders ervaar dan bij de vorige 2, waar we toen zo hard hebben moeten voor doen om ze te krijgen, toen was ik echt heel erg bewust bezig met elk klein deeltje van de zwangerschap. nu vergeet ik dus nog dagelijks dat ik zwanger ben, dat besef moet zich precies dagelijks vernieuwen (ondank het feit dat ik ondertussen kolossaal ben en alle kwaaltjes heb die je je maar kan inbeelden ) geef jezelf de tijd om aan het idee e wennen en staar je niet blind op de "practische" problemen! komt helemaal goed!
Ik lees amper nog in dit gedeelte Vh forum maar t heeft blijkbaar zo moeten zijn.. Wij hebbdn 2 zoontjes. 1 van 3,5 en 1 van net 1 jaar. Nu ben ik vier dagen overtijd en ga ik me serieus zorgen maken dat ik zwanger ben. Het idee alleen al bezorgd me een denkbeeldige strop om m'n hals en de paniek borrelt op. We gebruiken alleen condooms en na deze menstruatie zou ik een spiraal laten plaatsen. Net als jij wilde ik nu "mijn" leven meer op gaan pakken. De eerste 7mnd van de jongste waren in mijn beleving echt vreselijk (huilbaby en niet slapen). Nu loopt alles weer op rolletjes mr ik vind het druk! Eerlijk gezegd snap ik heel goed wat je schrijft. Het lijkt zo mooi het plaatje van een zwangerschap, baby enz mr de realiteit ligt vind ik anders. Als ik echt zwanger mocht zijn dan zegt mijn gevoel nu dat ik het niet wil.. Hoe erg ook om dit op te schrijven. De paniek en angst om weer zo een tijd tegemoet te gaan zijn heel groot. Succes met je beslissing meid.. Hoeveel adviezen en ideeën er ook zijn het gaat uiteindelijk om jullie!
Hier ook een verrassings-derde op komst! We waren vrij gauw van de schok bekomen en laten het nu gewoon op ons af komen. Overal zijn oplossingen voor te bedenken. Het is een geschenk (mijn mening).
Zo zie je maar, het is geen zeldzaamheid zo'n ongeplande zwangerschap. Hier ook een derde als kers op de taart, bijna 8 jaar na de tweede. Na twee heel moeizame bevallingen die eindigden in spoedsectio's waarbij de tweede echt dramatisch is verlopen had ik er mijn buik wel vol van. Geeft mijn portie maar aan fikkie dacht ik altijd. Maar ook wij hadden nooit de definitieve stap genomen om voor sterilisatie te gaan. En condooms zijn ook niet alles dus blijkbaar werden we wat slordiger met de anticoncecptie. Was ook nooit vreselijk vruchtbaar dus dacht dat het zo'n vaart wel niet zou lopen. Nou ja, wel dus. In eerste instantie was het heel erg schrikken. Was al 14 weken zwanger toen ik er achter kwam. Dus bij de eerste echo die halsoverkop gemaakt werd nadat ik bijna huilend de verloskundige belde met een positieve zwangerschapstest in mijn hand, was er al een compleet mensje En we waren wederom op slag verliefd. Ook voelde ik me schuldig. Wij kregen zo ongepland/onverwacht een derde en om ons heen stellen die hemel en aarde bewogen hebben om een kind te krijgen en niet altijd met resultaat. Dat vond ik vooral heel erg lastig. Het is allemaal goed gekomen. Dit keer een geplande keizersnede. Ook weer een die niet bepaald volgens het boekje was maar wat waren we blij. Heb me overigens bij deze derde keizersnede laten steriliseren. Medisch gezien ook echt noodzakelijk in mijn geval. Een derde dochter. Ze is nu 21/2 en ik geniet er enorm van. Dus het leven zit vol verrassingen en dit was er eentje die ik voor geen goud had willen missen. Komt goed. Houd het hoofd koel en echt waar 3 is heel erg leuk!
Hi, Hier hetzelfde, ben blij ik wilde heel graag een derde. Zoontje over 2 weken 8 jaar en dochter4 jaar. Maaaaarrr toen op de eerste echo, bleek Er geen 1 vruchtje te zijn maar 2. Ik dacht dat ik neer zou vallen, ik was in shock. Mijn man was oh oh wat leuk dat wilde ik altijd al..(ja dat wist ik) Maar hallo doe even normaal, ben je gek geworden? 2 baby's. Onze kids zijn kei druk maar super lief.. Ze zijn best zelfstandig, wij kunnen wat meer chillen en uitslapen. Ze kijken tv en kunnen dingen uit de koelkast pakken... Enzo. Zo fijn.. Straks 2 baby's, ik heb een drukke baan. Ik werk full time kids zijn op school en dan haal ik ze rond 16.00 Op. Bij de derde zou ik iets langer vrij nemen en dan lekker aan het werk. Maarrrr nu vergeet het. Ik moet thuis blijven, ik word al gek bij de gedachte. Twee baby's hoe ga ik dit doen? Ik heb geen familie dichtbij wonen, ik heb helemaal niemand eigenlijk. Wij doen alles alleen. Ik ben ook bang dat ik straks echt zo vreselijk verander en mijn humeur van de moeheid en thuis zitten enzo op mijn man ga afreageren. Pfff ik denk wel eens zo was er maar 1 dan is het nog haalbaar om te overleven. Echt erg dat ik zo denk. Wij moeten ook alles op nieuw kopen we hebben niks van baby spullen, zelfs onze auto's moeten veranderen. We hebben er twee maar daar passen we niet straks met 7 man in. Pffffffff... De topic starter, ik snap je gevoel... Ik zit ook echt even een dikke vette dip
Hallo dames, bedankt al voor de vele reacties en wat fijn dat mijn gevoel door jullie begrepen word. Ben nu 2 dagen verder en heeeeel langzaam begint het wat te bezinken. vanochtend nog even een cb digital test gedaan en die geeft aan zwanger 2-3 weken, toch wel even nog een goede bevestiging. Mijn man heeft het allemaal al beter geaccepteerd dan mij, die vind het zelfs al een leuke gedachte nog zo'n hummeltje erbij. Als het ons allemaal verder gegund is dan gaan we er ook absoluut voor en ik weet zeker dat we er enorm veel van zullen gaan houden en misschien zelfs wel lachend op deze periode zullen terugkijken maar voor nu slaap ik slecht en ben echt aan het piekeren. Ben vooral ook aan het piekeren over hoe leg ik het "foutje"uit aan mij toch wel oordelende ouders. Ik was tenslotte net bezig om af te vallen, studie te zoeken, en ik was na tijden weer eens "vrolijk"en zat weer lekker in mijn vel omdat ik weer eens aan mezelf werkte. Ik kan natuurlijk nog steeds mijn eigen pad gaan bewandelen, moet alleen wat dingen aanpassen. Ik ben niet meer zo bang voor de toekomst, het materialistische daar redden wij ons gelukkig wel in. We hebben een station auto, zolderverdieping over of andere 2 kids bij elkaar op de kamer, kinderwagen hebben we nog net als ledikant en wieg en geld......geld hebben we nooit over maar alles word betaald. Ik ben op dit moment gewoon bang voor de reacties van de buitenwereld, erg he!! En ik wil gewoon weten of alles goed is met de baby aangezien ik een crashdieet aan het volgen ben (ben nu aant opbouwen) en leef op 600 calorien op een dag. Ter compensatie van niet eten heel veel heb gerookt per dag en in de week/weken dat ik er een week bij mocht eten veel rode biefstuk heb gegeten en filet american. Alle dingen die zo fout zijn! Het eten pas ik nu direct aan maar om van die andere verslaving af te komen is zo moeilijk maar heb met mezelf afgesproken dat ik naar het weekend toe flink ga minderen/afbouwen en dan direct stoppen. Voor de zwangere dames onder ons, stomme vraag misschien maar wanneer begonnen jullie een buikje te krijgen, dat het zichtbaar werd? er word nu flink op mij gelet en ik hoop dat ik het zo lang mogelijk nog even voor me kan houden. Hoe hebben jullie je omgeving veteld van jullie Cadeautje? eerlijk opgebiegt dat jullie slordig zijn geweest met de ac of?
Mama007 een tweeling op komst terwijl je dat ook totaal niet verwacht, ik hoop dat het bij ons bij 1 blijft. Je snapt mijn gevoel nou ik snap die van jou nu ook heel goed! De derde was gewenst maar je schrikt enorm als het 2 cadeautjes zijn. Ook voor jou veel succes en het komt uiteindelijk allemaal op zijn pootjes terecht, dat hou ik mezelf nu ook steeds voor. En thuiszitten terwijl je dat niet bent gewend dat is idd erg pittig, ik weet het en daarom wou ik er na 6 jaar ook graag weer eens uit. Joycey je hebt gelijk dat een studie/werk idd goed te combineren moet zijn met kinderen, mijn probleem was altijd dat ik een soort van verlatingsangst heb naar mijn kinderen toe. Ik wou ze altijd bij me houden en vond niemand anders goed genoeg. Ook dat schuldgevoel van niet een goede moeder zijn als ik mijn kinderen weg doe naar de oppas, stom natuurlijk want daarmee zit ik uiteindelijk ook mezelf in de weg en werd er dus uiteindelijk ook niet gelukkiger op. Mijn vriendinnen met kinderen werken ook gewoon en brengen de kids naar de creche of oppas en ik was eigenlijk best wel jaloers. Deze keer wil ik het dan ook absoluut anders gaan aanpakken!! Bedankt voor je eye opener. Grietjenb 7 kinderen, respect!! Door jou verhaal te lezen weet ik dat alles mogelijk is en met wat aanpassingen alles uiteindelijk goed komt. Melotje een echt cadeau ook voor jullie, je erbij neerleggen dat het niet meer mogelijk is omdat het zo verteld is, je leven weer oppakken van het is goed zo en dan toch deze verassing! Ik herken mezelf in je verhaal en mooi hoe je beschrijft dat je jezelf er soms nog dagelijks aan moet herinneren dat je zwanger bent. Dat moet ik tot nu toe ook nog steeds naar mezelf toe. Koesje overtijd!! dezelfde spanning en gedachten die ik heb/had. Ik ben heel benieuwd of je al getest hebt of dat gaat doen en wat de uitslag is. Misschien vind je het leuk om te blijven schrijven?
Geef het gewoon wat tijd om te bezinken. Je zal zien tegen de tijd dat je er aan toe bent om het te vertellen dat je ook gewoon blij bent. Wij hebben gewoon verteld dat er een kleintje komt en of het een verrassing is of niet? Daar heeft een ander niks mee te maken, vind ik. En tja de mensen reageren allemaal leuk. De kinderen ook dolenthousiast. Want ja als je er al 6 hebt kan er altijd nog wel eentje bij toch? Niemand heeft gevraagd of ik er wel blij mee was. We werden gewoon gefeliciteerd. Wat betreft een buikje, dat had ik met ongeveer 11 weken al behoorlijk. Ik moest goed uitkijken met wat ik aantrok. Nu heb ik met 15 weken al een flinke buik vind ik. Maar goed ik heb bij allemaal een flinke buik gehad.
Hey, Ik kom je ook even een hart onder de riem steken! Hier ook een ongeplande derde op komst. Ik had al 2 kids van mijn ex...10 en 14 jaar. Nu een nieuwe vriend die ook al ietsjes ouder is...45 en ik ben 36. Ik werk 24 uur in de zorg en was net aan een opleiding begonnen van 3,5 jaar. Er was Noro bij ons op het werk en toen werkte de pil niet goed meer. Het was echt ff slikken. En toen moest ik het mijn ouders gaan vertellen. Mn moeder vond het hartstikke leuk maar mijn vader was er niet echt blij mee...nou ja uhhh niet blij....hij was meer bezorgd omdat ik net 2 jaar gescheiden was en net alles op de rit had en aan een opleiding was begonnen. Nu is hij er wel aan gewend maar ik trok het me heel erg aan. Raar dat je als volwassen vrouw nog zo een waarde hecht aan de reactie van je ouders maar ik trok het me wel erg aan. Ook reacties gehad van anderen maar daar trok ik me weinig van aan. We wonen in een klein dorp dus roddelen deden ze toch wel. Ik ben in febr gestart met mijn opleiding en ik heb met mijn werk en met school kunnen regelen dat ik het eerste jaar zou versnellen. Ik ben nu klaar met mijn eerste jaar zodat ik lekker van mijn zwangerschap kan genieten en na mn verlof weer verder kan. Misschien kun jij iets van een thuisstudie gaan doen? Het hoeft geen mbo opleiding te zijn...al zijn het maar certificaten zodat je later een opleiding kunt versnellen? Wij hebben ook alles weer opnieuw moeten kopen en de zolder moeten verbouwen om een extra kamer te krijgen. Mijn vriend had nog geen kinderen dus die vond het helemaal geweldig. Hij had wel een beetje twijfels ivm zijn leeftijd maar de twijfel was na het zien van de eerste echo helemaal weg. We zijn nu volop aan het genieten en tellen af naar half september. Zie alleen wel weer op tegen de bevalling omdat er alweer 10 jaar tussen zit hahah. Veel mensen zeggen zo makkelijk dat je je niks moet aantrekken van wat anderen zeggen maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Ik hoop dat je twijfels snel weg zijn en dat je ook kunt gaan genieten!!
Dat doet wat met je, he, een ongeplande zwangerschap ... Ik heb het zelf ook 'mogen' ervaren . Mijn kinderen waren 5 en 3 jaar toen ik plotseling overtijd ging met kwaaltjes, ondanks goede anticonceptie. Mijn man riep al meteen ben je niet zwanger, maar ik had zoiets van: nee, dat kan toch niet? Na een week pas een testje gedaan (omdat ik begon te spugen ) en positief. Ik was zo in shock... Kon alleen maar denken, nee, nee, nee, niet nu!! Want het 'kwam echt niet uit' (duh, doet het dat ooit ). Duizend beren op de weg. Ik was ook bang, want zwanger zijn betekende voor mij 9 maanden ziek zijn en afzien en dat is een heel lange periode als je je rot voelt... Manlief was meteen al positief, zag het wel zitten en gaf overal antwoord op: "Daar komen we wel uit. We verzinnen wel wat. Dat zien we dan wel." En tja, eerlijk gezegd, kwam na een paar dagen bezinken het idee bij mij ook wel. Niets aan te doen, kan het nu niet meer veranderen, dus dan maar beste er van maken. Ook langzaam blij met het vooruitzicht van een klein hummeltje. Jammer maar helaas kreeg ik toen, na slechte echo en paar dagen onzekerheid, een miskraam. Wat viel dat tegen. Fysiek, maar ook emotioneel, hakte er enorm in. Ik was zo verdrietig, zo van de kaart. Nu ik het kwijt was, besefte ik hoe graag ik het kindje toch had willen houden! Het heeft er in ieder geval toe geleid dat wij definitief zelf voor een 3e kindje hebben gekozen, wel nog even gewacht tot het iets beter uitkwam, maar toen ervoor gegaan. Reactie van mijn ouders en diverse mensen in omgeving was overigens wel negatief, dat was echt niet leuk ... Maar ja. Het is ons leven, onze keus... Ik wens je veel succes in deze emotionele achtbaan en ik hoop dat je snel wat innerlijke rust hervindt en nieuwe plannen kunt gaan maken. Wat betreft buik, van mij geen goed nieuws ... Bij nr 3 kreeg ik met geen mogelijkheid mijn eigen broeken meer aan bij 5 (!) weken, dus positiemode. Een buik waar je u tegen zegt, heb het ook echt niet kunnen verbergen (nou ja, kon ik toch al niet, hyperemesis gravidarum, dus met 6 wkn wist zo ongeveer iedereen het al). Toen ik ongepland zwanger was, heb ik dat ook gezegd. Dat het niet gepland was, maar dat geen enkele anticonceptie 100% is. Zou persoonlijk niet direct gaan zeggen dat ik zelf slordig was geweest, behalve misschien aan een paar heeeeeeel goede vriendinnen .
Haha, maken we er al anders een clubje van Hier ook ongepland zwanger van de derde. Oudste is er 3,5 en jongste is er 1,5. Ook één keer slordig geweest met anticonceptie. Zat eindelijk terug goed in mijn vel, lekker wat kilootjes afgevallen, terug aan het sporten, nieuwe job, veel contact met vriendinnen... En toen was er deze verrassing. Even overwogen om de zwangerschap stopt te zetten maar dat kon ik toch niet. Wel nog bezorgd, bang voor de toekomst, de problemen die ik verwacht opnieuw tegen te komen (vroeggeboorte en extreme allergieën...). Maar goed, uiteindelijk komt alles wel goed is mijn mantra geworden
Hallo dames hier weer even een update van mijn kant. We zijn/waren helemaal aan het idee gewend geraakt ondanks de eerdere paniek reacties. Was gewoon een heleboel emotie wat eruit moest en na een flinke huilbui alles uiteindelijk op een rij gezet en gezegd laat de kleine maar komen, we hebben er zin in!! Was stiekum al de kamers aan het indelen en al even een babyzaak in geweest om even te sneupen tussen al die kleine baby kleertjes 😊. Ondanks dat ik in mijn eerste reactie had geroepen dat een miskraam een opluchting zou zijn kan ik jullie bijdeze vertellen dat dat het absoluut niet is!! Helaas gisteren begonnen met bloeden dus het is mis. Dit is voor ons een flinke eye opener geweest en heeft ons wel aan het denken gezet. We willen nu wel even wachten maar de keus voor een derde kindje is bijdeze gemaakt. Mocht het ons in de toekomst gegund zijn dan gaan we ervoor.