Tsja, mijn eerste keuze was het ook niet om het alleen te doen. Maar ach, wat al eerder gezegt is, wat moet dat moet he. En ik denk dat het 100x makkelijker is in mijn eentje dan wanneer mijn psychotische ex hier nog zou zijn...
nee hoor je stoot mij iig niet tegen het hoofd, iemand in jou situatie vindt het logisch om onafhankelijk te zijn.....iemand als ik ben niet anders gewend dan dat alles voor mij gedaan werd.....ik heb zelfs nog nooit een acceptgiro ingevuld niet omdat ik het niet zou kunnen maar omdat ik het nooit heb gehoeven... vanaf mijn jeugd ben ik met "luxe" opgegroeid (mijn vader en moeder hadden beiden een zeer goed inkomen) mijn rijbewijs werd voor mij betaald, kostgeld nadat ik zelf begon te werken had ik nog nooit van gehoord, kleren waren altijd van een merk.....nu ik getrouwd ben met een eigen ondernemer en ik weer alleen maar "makkelijk" leef gaat mijn ritme nog steeds zo door..... je zal misschien wel denken wat een verwend en lui nest en misschien ben ik dat ook wel maar als het geen noodzaak is om onanhankelijkheid aan te leren doe je het minder snel dan dat het wel noodzaak is. (mijn mening) Ik ben natuurlijk niet naief en weet ook dat het op een dag zomaar allemaal anders kan zijn maar zolang dat niet zo is heb ik ook geen behoefte om onafhankelijk zijn aan te leren.. ik heb mijn diploma's, ik heb een baan en ik heb een auto ik denk dat ik het ook wel zo zal redden zonder man en papa en mama maar het zal voor mij wel wennen zijn. Ik kan daarom ook alleen maar respect opbrengen voor dames die dagelijks te maken hebben met het alleenstaand zijn en het toch redden. =D> (ja ik heb ze gevonden de smileys)
Ook ik ben altijd in alle luxe voorzien, ook nu, mijn man heeft een zeer goede baan en betaald voor mij collegegeld waardoor ik nu al vier jaar de eeuwige student uithang...Wel sta ik er straks wel gedeeltelijk alleen voor met de kleine. Mijn man is minimaal 50% van zijn tijd in het buitenland en de dagen dat ie in NL werkt, vertrekt ie om zeven uur en komt ie rond acht, negen uur weer binnen, eten, slapen en dan begint het weer van voor af aan. Toch zie ik daar niet echt tegen op. Mijn moeder had zes kinders, waarvan vijf minder dan een jaar schelen en ook mijn vader was er nooit, toch is het haar gelukt en goed ook! Dat gaat mij ook lukken.