Zo, het zit me toch hoger dan me lief is realiseer ik me nu ik dit intik hier...lucht wel ff op...ook lekker om te weten dat je niet de enige bent die er zo instaat... thanks ladies!
Ik vind het nog steeds moeilijk om jiri bij iemand anders te laten. Doe het dus ook maar zelden. Mijn moeder heeft pas een paar keer bij ons opgepast. Moet zeggen dat ik het toch wel mis om eens weg te gaan zonder kind. Mijn vriend en ik kunnen dan wel appart gaan (doen we ook maar zelden), maar saampjes iets doen is ook wel leuk. Overdag probeer ik ook regelmaat en rust te houden, dus door de week ben ik ook aan huis gekluisterd. Ben 2 dagen thuis en hij slaapt nog 2 x 2 uurtjes. Hopelijk zit hij nog maar op 1 slaapje volgend jaar als het lente wordt, kan ik ook meer buitenshuis doen. Hier willen de ouders/schoonouders ook vanalles met mijn zoontje, logeren/oppassen/meenemen om te wandelen etc, maar helaas voor hun wil ik dit niet. Voel me er wel vaak schuldig over en egoistisch van mezelf, maar ik kan het gewoon niet. Hoop maar dat het makkelijker wordt als hij wat groter is.
Grappig om al die verhalen te lezen. Ik herken er ook veel in. In het begin had ik veel moeite met mijn schoonmoeder, terwijl dat in mijn geval nergens op slaat want ze is echt heel lief. Als ze dan langs kwamen, pakte ze mijn zoontje gelijk uit mijn armen en ging ze met hem rond lopen... de hele avond. (logisch eigenlijk, want ze was zooo blij met haar nieuwe kleinzoontje) Op een gegeven moment kwamen ze elke zondagavond langs, en als ik dan die bel hoorde gaan kon ik al bijna kotsen, had er ZO geen zin in! Ik denk dat dat kwam doordat in het begin alles zo nieuw is, ik onzeker over mijn kind was en tegen mijn schoonmoeder zou ik nooit zomaar zeggen wat ik op mijn hart heb, zoals ik dat sneller tegen mijn eigen moeder zou doen. Het kwam er gewoon op neer, dat ik soms mijn smoel niet open durfde te trekken tegen mensen. Gelukkig is dit heel snel bijgetrokken, ik besefte dat als ik het niet deed, niemand het deed. En dat mijn kind dan dus aan zijn lot is overgelaten, mooie moeder! (beetje overdreven) Ik heb besloten dat ik bepaal wat er met hem gebeurt, en ik voel me daar ook niet meer onzeker over, omdat ik nu, na 9,5 maand zeker weet wat goed is voor hem. Ik ken hem (samen met mijn man) als de beste. Maar dat verhaal over dat er mensen patat stonden te bakken vlakbij de kamer van een pas bevallen moeder, dat vind ik echt belachelijk! Als mensen een kindje hebben gekregen, ga ik hooguit een half uurtje en dan ben ik weer weg. En ik zal ook nooit vragen of ik het kind mag vasthouden. En ik zal ook niet vragen of de moeder is ingescheurd of ingeknipt Maar mijn ouders en schoonouders passen allebei een dag in de week op ons zoontje, en daarom vind ik het nu geen enkel probleem om hem bij hun te laten, of dat ze hem oppakken. Haha ik bedenk me net dat toen mijn zoontje na zijn geboorte 7 dagen in het ziekenhuis moest blijven, hij voor en na elke voeding gewogen moest worden. En dat hij dat helemaal niet leuk vond. Hij groeide hartstikke goed, en op dag 6 besloot ik hem niet meer te wegen, want --> mijn kind vroeg een verpleegster met een zeikstem "heb je hem wel gewogen?" En ik zei "nee dat doe ik niet meer." en daar heeft ze het bij gelaten. Toen voelde ik me echt zijn moeder!
Hahaha het onderwerp is 'aan huis gekluisterd' en ik maak er een heel ander verhaal van. Maarre.. ja! ik ben ook behoorlijk aan huis gekluisterd, heerlijk! Maar nu hij wat groter wordt, gaan we wel vaker lekker fietsen, dat is erg leuk.
Gewoon je eigen gevoel volgen. Ik neem haar alleen mee naar feestjes als ik in een andere kamer een bedje kan opzetten, dan slaapt ze gewoon daar. Ik laat haar niet bij anderen op schoot. Bij de meeste verjaardagen ga ik smiddags en dan maar 2 uurtjes, dat red ze net. Zelf beslissen hoor! succes Lisette
Ik herken het helemaal niet, want vanaf het begin zijn Siem en ik veel 'on the road' en hij kan er goed tegen. Gelukkig wel, want ik moet iedere dag even naar buiten of op visite, anders word ik gek. Dat verschilt natuurlijk per persoon. Nu ik weer werk - deze week voor het eerst - merk ik dat ik het minder moeilijk vind om met Siem binnen te blijven. Ieder moet doen waar ze zich goed bij voelt, al kan ik me ook best de reacties van je omgeving voorstellen. Als ze echter om je geven, zullen ze het toch moeten respecteren. Succes!