Ik probeer het Lila lief, maar telkens als ik probeer mijn grenzen te bewaken wordt er overheen gewalst lijkt wel.
Heb je daar al eens hulp bij gehad, om wat steviger in je schoenen te komen staan? (Je mag me ook wel pb'en als je wilt)
Ik denk ook dat je nog heel erg vast zit en dat er, door alle familiedynamiek, geen kans voor jou is geweest om je los te maken. Je ouders zullen dit niet voor je doen, helaas. Sterkte, je mag best meer afstand nemen, dat rottige schuldgevoel krijg je er gratis bij maar dat betekent niet dat het terecht is. Je bent nergens schuldig aan, je zit vast.
Heel herkenbaar. Sterkte ermee. Ik heb het ook met mijn oma. Zodra ze niet alle feestdagen onder de pannen is, krijgt ze ineens een aanval van hartritme stoornissen. Dit heeft ze altijd wel, maar zodra er dingen buiten haar om gepland worden (terwijl dat op andere kerstdagen rijkelijk gecompenseerd wordt), zorgt ze ervoor dat de kerst voor iedereen verpest wordt. Dit doet ze ook structureel ieder jaar met mijn moeders verjaardag. Mijn opa is vroeg overleden, op zijn sterfbed zei hij letterlijk dat hij 'opgevreten' was door mijn oma. Hij had geen energie meer. Mijn oma zuigt iedereen leeg. Ze ligt er nu dus ook weer, de artsen kunnen niks vinden en ze vinden dat ze verder goed functioneert voor iemand van 83. Ze trekken ook letterlijk een lange neus naar haar, aangezien ze voor iedere scheet komt en ze ook wel aan de familie (mijn moeder en oom), merken dat mijn oma dit inzet als joker. Deze kerst hebben we eens niet laten verpesten, we hebben evengoed lekker gegeten vanavond. Ik heb haar nog even gebeld en ze huilde van woede omdat we niet bij haar in het ziekenhuis zijn gaan zitten. Ongelooflijk, ik heb respect voor mijn moeder dat ze zoveel voor haar doet.
Luna, wat jij beschrijft raakt precies wat ik denk. Voorheen rende ik ook om alles er naar toe. op mijn 18de is dit al begonnen , heel mijn examenjaar verpest omdat ik voor haar moest zorgen en broer en vader want ja die werkte en hadden geen tijd op te wassen , koken en huis een beetje bij te houden. Ik heb mijn examens ook niet gehaald en heb het niet over kunnen doen want daar was geen geld voor. Mijn leraren brachten me vaak naar huis als ik de bus had gemist ( slechte verbinding ook moest meteen een uur wachten) en als ik een tussen uur had ging ik alvast boodschappen halen , mocht dan de koelkast in de lerarenkamer zelfs gebruiken. Daarna is het jaar in jaar uit zo gegaan. Altijd inderdaad met speciale dagen. zo is mijn moeder al jaren hevig beledigd dat eerste kerstdag voor mijn schoonmoeder is omdat ze ook dan toevallig jarig is. Doordat dat een jaar lang zo heftig is geweest ben ik overspannen geraakt op mijn 19de met paniekaanvallen, straatvrees etc heeft ook een jaar geduurd voordat ik de straat weer normaal overkon. Dan nog maar niet te spreken over die helse jaren daarvoor toen mijn vader stevig aan de drank was. Jeugd heb ik dus niet echt gehad, en ben pas aan een fijn leven begonnen toen mijn lieve man in beeld kwam. Sindsdien proberen ze uit alle macht mij zoveel mogelijk bij hun te houden, om alles wordt ik gebeld etc. Het leegzuigen wat Luna beschrijft zo voelt het precies voor mij ook, hoe erg het ook klinkt misschien maar je omschrijft het precies. Lila, ik heb hier inderdaad wel eens hulp voor gehad, maar die man zei ook dat kan je niet afdwingen door een paar keer therapie te krijgen daar moet je klaar voor zijn ( of misschien in dit geval klaar mee zijn ) het zal een gesprek vergen met mijn ouders en dat gaat moeilijk. heb het 1 keer geprobeerd en m'n moeder vloog me zowat aan dat ik het verleden eens moet laten rusten. Dan kom je daar dus ook weinig verder mee. Verder sta ik heel gek heel stevig in mijn schoenen, op mijn werk kan het me niet druk genoeg zijn. en de uitdagingen ga ik allemaal aan. voor mijn eigen gezin kom ik steeds meer op en vecht ik voor. maar voor mijzelf op dit punt weet ik gewoon niet hoe ik het aan kan pakken, zodat ik eindelijk eens wat meer rust krijg binnen in. Zo he, dit heb ik nog nooit zomaar gedeeld, maar dat is prettig van anoniem zijn hier.
Wat heeft jou moeder al een hoop invloed gehad op je gemoedsrust. Als ik jou verhaal lees, dan lees ik weer precies wat ik altijd van mijn moeder hoor. Ook zij heeft altijd voor mijn oma moeten buigen, ze mocht nooit vriendinnen meenemen want dat was oma te druk, ook mijn moeder heeft geen school af kunnen maken omdat ze niet echt 'kind' kon zijn. Een gesprek aangaan met mijn oma is hier ook geen optie, ze doet dan net alsof ze doof is of ze vliegt je inderdaad bijna aan. Het risico dat ze een aandoening faked met alle gevolgen van dien is te groot. Ik probeer mijn moeder altijd maar te adviseren om haar eigen plan te trekken. Zichzelf het volgende af te vragen: * wat zou ik genoeg vinden/ wat zou ik van mensen verwachten in deze situatie? Handel daar ook naar! * wat haal je zelf uit de relatie? Krijg je ook iets terug (liefde). Of is het alleen maar geven? Ook dat is reden genoeg om je eigen plan te trekken. Het is makkelijk gezegd, zelfs ik trap vaak in de val van mijn oma. Ik wil er morgen ook maar even heen gaan om de cadeautjes toch nog even te brengen. Niet omdat ik het zelf graag doe, maar om geen scheef gezicht te krijgen achteraf. Of snerende opmerkingen. Ik heb ook therapie gehad vanwege andere zaken en dat helpt me heel erg om met dit soort zaken om te gaan. Mijn moeder had weer geen baat bij een psycholoog en blijft maar in haar oude patroon terugvallen. Ze doet iets voor haar moeder = het is niet genoeg = ze rent nog harder (klaagt dan vervolgens bij mij of stiefvader) = krijgt weer commentaar van oma of nieuwe klusjes die gedaan moeten worden = het is nooit genoeg en mijn moeder blijft teleurgesteld. Krijgt nooit goedkeuring. Je wil graag de goedkeuring van je ouders, maar van sommige ouders zul je dat nooit krijgen. Probeer dat in gedachten te houden. Besteed de aandacht zoals jij het wil, aan je eigen gezin en aan die van je man. Is het niet goed genoeg voor je moeder? jammer dan. Het zal nooit goed genoeg worden. Al ga je 24 uur per dag op haar hoofd zitten. Dezelfde preek krijgt mijn moeder af en toe van mij.
Dank je Luna, misschien had ik die preek ook even nodig. het is ook zo'n moeilijke situatie. is het Truusje van de hoek van de straat zeg je natuurlijk veel makkelijker nee als tegen de vrouw die je op de wereld heeft gezet. Ik zie het probleem ook wel, en ik wil het ook anders maar hoe ???? Misschien is de moeilijke periode van de laatste tijd ook wat ik nodig had om wat strijdlust te kweken en meer voor mij en m'n gezin op te komen. Maar ja dat eeuwige schuldgevoel, die is zo lastig hé . daar moet ik wat meer doorheen bijten. Ga nu maar eens mijn bedje opzoeken even ibrotje tegen de hoofdpijn en morgen weer een nieuwe dag. bedankt allemaal wat een lieve mensen zijn er toch nog.
Tricie, luister goed naar de woorden van Luna, ze snapt (helaas) precies hoe het in elkaar steekt. Losmaken is een heel moeilijk proces, zeker als je dat nog op volwassen leeftijd moet gaan doen zonder dat je ouders je erin steunen. Wat je ziet is dat je altijd in je oude rol wordt teruggetrokken, zonder dat je het wilt. Eigenlijk mag je niet veranderen, je moet blijven doen wat je altijd deed. Maar dat wil je niet meer. Dus zullen er brokken vallen. Realiseer je dat losmaken niet vanzelf en zonder 'turbulentie' zal gaan, maar je zou het je kunnen voornemen. Ik gun het je, je hebt er echt recht op (geloof dit) en ja, mensen zullen teleurgesteld en boos worden, maar jij hoeft je niet op te offeren. Hoop dat je goed geslapen hebt...
Dank je Lara, Ik heb inderdaad wel goed geslapen ( mede dankzij mijn kleine meiske die ineens besluit door te slapen en ook maar meteen uitslaapt ) Ik begrijp inderdaad dat het niet zonder slag of stoot zal gaan, hoe moeilijk ik dat ook vindt want manlief en ik zijn beide geen ruzie makers, we houden er niet van. het zal ook niet ineens zijn. Maar het zal er van gaan komen want er is te veel gebeurt. Overigens mag mijn moeder straks weer naar huis, ze hebben allerlei testen gedaan en echo's gemaakt en foto's en ze zien niets. ze geven een random antibiotica en pijnstilling mee en kunnen niet meer doen. Mijn vader heeft hier gisteren even een kommetje soep meegegeten en heb hem ook gezegd dat ie de volgende keer gewoon maar naar het VU moet rijden of ze het nu wil of niet. Ze geven daar 85% kans dat ze het zullen vinden en kunnen oplossen. Dan vindt ik het ergens egoïstisch dat ze dat niet doet en het hele gezin maar telkens op stelten gezet moet worden. Hij zegt dat ze bij de geboorte van mijn broer ( 33jaar geleden) daar angst heeft opgelopen, ik denk zelf zoals ik mijn moeder kan is ze bang dat er dan niemand bij haar op visite komt omdat het verder weg is. Angst vindt ik geen excuus, ik heb ook paniekaanvallen en weet wat mijn triggers zijn , maar toch ga ik ze niet uit de weg. anders kom je er nooit overheen. Als je ziek bent doe je er toch alles aan om beter te worden , of dat nu bij dokter piet, klaasje of truusje is maakt dan toch geen bal uit ? Ik vindt het heel fijn dat er hier meiden zijn die me begrijpen hierin, je voelt je soms heel alleen in zoiets. dank jullie wel hiervoor.
Ik herken helaas mijn moeder in jouw verhaal en weet hoe lastig het is! Het continu met alles de aandacht naar haar toe trekken en als ik er tegen in ga krijgt ze een paniekaaval waardoor mijn stiefvader het voor haar opneemt en ik de kwaaie ben! Meedelevend voor een ander zijn kan ze niet, want ze draait het zo dat zij wel iets ergers meegemaakt heeft of ze gaat huilen omdat zij er zo met het probleem van de ander zit Zodat wederom alle aandacht naar haar toe gaat. Op onze verjaardagen komt ze maar heel even want ze kan niet tegen drukte , ze kan echter wel naar een beurs of druk winkelcentrum etc... Zo lastig om daar los van te komen al lukt het me de laatste tijd aardiger. Ik ga gewoon echt wanneer ik wil en ga niet in op haar telefoontjes en zielig gedoe. Als ik plan om er heen ga ga ik , maar niet wanneer zij het wil em het lijkt nu na jaren haar vruchten af te werpen en haar gedrag wordt echt minder.. Ik ga bv wel naar haar verjaardag maar dat heeft dus geen prioriteit en als ze negatief doet ga ik gewoon. Ik merk dat ze dat ze dat door begint te krijgen.. Maar de aard zit gewoon in het beestje ... Erg lastig! Sterkte want het valt niet mee! Ik Schaam me ervoor maar ik heb eigenlijk nooit dat ik me prettig voel in contact met haar. Wel erg jammer omdat ik ookal geen contact heb met mijn echt vader dus van mijn ouders is er dus niet echt iemand waar ik me echt thuis, prettig voel...
mama van stef , hebben wij dezelfde mama? Want jij aankaart doet mijn moeder inderdaad ook, alles wat zei heeft is 10 keer erger geweest etc. het zuigt ook alle energie uit je. knap dat het jou lukt om er van los te komen, hoop dat ik het ook kan.
@Mama van Stef, knap dat je er zo mee om kunt gaan, ondanks dat je ook geen contact hebt met je vader. Goed dat het zijn vruchten afwerpt. Voor sommige mensen waar ik het tegen vertel (mijn oma) is het echt totaal onbegrijpelijk hoor. Want het is toch zo'n aardig en gezellig mens. Wel als je haar op een feestje meemaakt, maar als familie... @Tricie, ben je al wat geruster? Geeft je moeder haar angst wel toe? Dat zou al een hoop schelen. I.p.v. alles bij anderen neerleggen. Mijn moeder heeft vandaag mijn oma uit het ziekenhuis gehaald. Ik ben er nog niet geweest, ik kan het even niet opbrengen want ik wordt al boos als ik het mens zie. Ik ga er morgen wel even heen.
Ik heb ook een rare moeder, ze is niet steeds 'ziek', maar wel snel gekwetst en depressief. Ik zal niet in details treden, maar ik wilde even zeggen dat ik het schuldgevoel heel erg herken! Mijn moeder mailt dan bijvoorbeeld dat ze de hele dag op bed heeft liggen huilen, of dat ze ondanks dat ik zei dat ik voor mezelf mijn grenzen bewaak en dat het niks met haar te maken heeft, ze zich 'toch erg afgewezen voelt'. Dan voel ik me dus ook altijd schuldig, maar ik kan er echt niks aan doen dat zij zich zo voelt. Dat doet ze echt helemaal zelf. Wat hier helpt, is om het volledig op mezelf te betrekken als ik haar iets moet vertellen wat ze niet leuk gaat vinden (dat ik niet langskom ofzo). IK kom niet, want het is voor MIJ te druk. Ik zeg ook gewoon dat ik mijn grenzen moet bewaken, omdat het nu met mij niet zo goed gaat (paniekaanvallen, stress, beetje overspannen-achtig). Het ene moment begrijpt ze me en kan ze me steunen, het andere moment is ze gewoon iemand anders die heel egocentrisch is en nooit tevreden. Ok, toch wat details verteld, sorry. Maar mijn punt is: ik begrijp je! Het zou nu misschien wel tijd kunnen zijn voor therapie, bij iemand anders dan (want een gesprek met je moeder is helemaal niet noodzakelijk voor 'genezing', je kan haar namelijk niet veranderen, alleen jezelf).
Ik ben er vanmiddag 3 kwartier geweest maar de kinderen waren mee en telkens als mijn moeder maar in de buurt kwam van mijn dochter komt ( 3.5 mnd) begint ze ook heel hard te huilen echt over haar toeren. Dit gebeurt thuis ook altijd, gekke is dat doet ze bij niemand anders zelfs bij haar oom die ze amper ziet heeft ze eerst kerstdag heerlijk gezeten en heel erg om gelachen. Zijn dus na 3 kwartier maar weer gegaan want er kwamen een paar boze blikken mijn kant op van de andere patient. vindt het ergens wel sneu voor mijn moeder maar ik denk dat mijn kleine meisje er veel van mee heeft gekregen en mij haarfijn aanvoelt. Iig de dokter kwam ook op dat moment en gaf aan dat elke test die ze hebben gedaan niets uitwijst. Wat mijn moeder vertelt wijst op alvleesklier ontsteking ( dit heeft ze ook ooit gehad) maar dan zou het bloed het moeten uitwijzen. voor nu is het dus maar weer de boel 'oplappen" en dan wegwezen. kreeg bij de dokter ook het gevoel alsof zij dacht dat er iets niet klopte want ze hadden anders dingen moeten zien. @ Luna, mijn moeder geeft haar angst wel toe voor dat andere ziekenhuis ze wil er alleen niets aan doen. Ik kan daar zelf niet bij. Juist mijn triggers zoek ik af en toe op zodat ik er over heen kan komen. ze zegt alleen ik ga niet punt uit want anders komt er ook niemand langs. Ik denk dus eerder dat daar het knelpunt zit omdat we dan iets verder zouden moeten rijden en niet zozeer wat er 33 jaar geleden is gebeurt. het blijft raden. ze heeft nu voor de zekerheid een sonde gekregen om op krachten te komen want vanwege alle onderzoeken moest ze nuchter blijven. en als het dan goed gaat is ze morgen weer thuis.