Hoi dames, September kwam ik zwanger terug van onze vakantie. Na een week van voorpret en blijdschap was het alweer over. Verdrietig maar het gebeurd en dat wist ik. November bleek ik weer zwanger te zijn. Super blij maar wat voorzichtiger dit keer. Na wat Roze verlies een vroege echo gekregen met krap zeven weken. Het vruchtje was nog geen zes weken oud en geen hartslag. Toch probeerde we hoop te houden. Twee dagen werd ik wakker terwijl ik onder het bloed zat. Met acht weken ben ik op natuurlijke wijze het vruchtje verloren. Hartverscheurend. Februari dit jaar bleek ik weer zwanger. Super blij en super bang. Alles leek goed te gaan tot ik zes weken was. Weer roze verlies. Doodsbang mocht ik voor een vroege echo komen met ruim zes weken. Het hartje klopte!! Einde van dezelfde week begon het serieuze bloedverlies. Weer een echo en het kindje was goed gegroeid en hartje klopte nog. Begin week erop weer bloedverlies en weer een echo. Alles was nog steeds goed. Afgelopen week had ik weer zwaar bloedverlies. Ik was er helemaal klaar mee en wilde dat de gyn ernaar zou kijken. Maandag hadden we de afspraak. Eindelijk leken ze de oorzaak van het bloedverlies gevonden te hebben. Maar toen de echo kwam sloeg de opluchting om in verdriet. Het hartje klopte niet meer. De dag erna ben ik gecureteerd. En nu ben ik leeg. Wat een verdriet, zodra ik het toelaat word ik overspoeld. Dus ik laat het maar niet meer toe. De onderzoeken gaan voor het einde van de maand nog beginnen maar wat heeft het voor zin? We zijn een jaar geleden gestopt met de anticonceptie en drie miskramen verder. Dit kan niet over mij gaan. En toch is dit het geval.
Wat verdrietig, heel veel sterkte! Meestal komt er niets uit de onderzoeken in NL, maar wel goed dat je het laat doen voor de zekerheid.
Wat onzettend verdrietig voor je Magnolia. Helaas weet ik precies hoe het voelt. Ook wij zijn een jaar en drie miskramen verder. Veel sterkte! Gelukkig kan ik je ook vertellen dat het verdriet slijt en er een moment komt dat je toch weer positief naar de toekomst kunt kijken.
Heftig magnolia, volgens mij heb ik wel eens eerder gereageerd op een topic van je. Helaas vandaag te horen gekregen dat ik weer een miskraam heb ( helaas geen 1 april ) ook nummer 3. Ben nu anderhalf jaar bezig en nog steeds niks. Krijg nu ook eindelijk onderzoeken maar ben t flink zat.
Ach meiden. Dit vind ik altijd zo triest, dat er vrouwen reageren die je gevoel herkennen. Welke onderzoeken worden er bij jullie verricht?
Ik krijg dat bloed onderzoek, chromosomen onderzoek bij beide. Mijn bloedstolling enzo. Ga eens info erover zoeken want gyn was beetje vaag erover. Hij zei: d'r zitten nog haken en ogen aan maar vertel ik je nog wel... Denk vertel t dan Maar helaas magnolia zijn er helaas veel mensen die t herkennen
Jouw berichtje....brengt mij in tranen hier oo de bank....ik vóél je pijn..... Knap dat je alles zó onder woorden kan brengen. 😘😘😘
Lieve magnolia, wat een vreselijk verhaal en het is hartverscheurend als het dan over jezelf blijkt te gaan... Ik hoop dat jullie dit een plekje kunnen geven. Helaas begrijpen heel veel vrouwen waaronder ik wat het is om een miskraam te hebben. (Al zijn mijne in lengte korter). Het fijne hier weer aan is dat je niet alleen bent, we begrijpen je en kunnen je steunen als dit nodig mocht zijn. Heel veel sterkte en een dikke knuffel!!!
@Magnolia: het is triest, maar ook fijn om lotgenoten te hebben. In het dagelijks leven heb ik eigenlijk niemand die hetzelfde heeft meegemaakt en het dus echt begrijpt. Hier kan ik alle twijfels en onzekerheden delen en volgt er meteen begrip. Dat is echt fijn, heb ik gemerkt. Ook wij zitten nu in een pauzefase.