Hoi Dames, Ik heb de 30ste juni een geplande keizersnede gehad omdat Thomas is stuit lag. Ik heb voor mijn gevoel direct nadat Thomas is geboren niet direct de moeder gevoelens ervaren omdat hij gelijk werd onderzocht en bij me werd weggehaald. Ik heb hem pas terug in de kamer 2 uur later in me armen gehad. Ik heb heel erg het gevoel dat we vanaf dat moment elkaar aan het leren kennen zijn, alsof hij nooit in me buik gezeten heeft. Als ik dan verhalen lees van natuurlijke bevallingen (hoe zwaar deze ook zijn geweest) en dan lees hoe het kind bij hun op de buik werd gelegd dan word ik echt jaloers! Ik mis dat moment echt! Heb ook wel het gevoel dat ik dat moment echt nodig had. Het herstel van de ks was zwaar maar de bevalling zelf heb ik niks voor hoeven doen. Dat oergevoel ken ik dus niet . Klinkt dit heel stom of komt dit bekend voor?
Natuurlijk klinkt het niet stom. Jij ervaart het zo. Ik herken je gevoel alleen niet. Ik heb een ongeplande keizersnee gehad en heb het hele voortraject dus wel meegemaakt. De gyn showde de baby even over het doek heen en daarna kwam papa met de kleine naar mij toe op de OK. Ik kon er voor kiezen dat ze Naomi niet aan zouden kleden en het eerste uur bij mij op de borst zouden leggen. Ik heb daar niet voor gekozen. Ik vond het prima zo. Ik weet niet of ik me anders zou hebben gevoeld met een natuurlijke bevalling. Ik heb geen vergelijkings materiaal. Het voelde gelijk eigen.
Hoi Tonneke, Ik vind dat zeker niet stom klinken. Denk dat dat wel vrij logisch is. Milan is ook geboren door keizersnede. Geen geplande, ben eerst ingeleid geworden en heb zo'n 6 uur weeën (lees weeënstorm) gehad. Ik ben blij dat ik dat ervaren heb, daardoor mis ik niet echt het gevoel van: "normaal bevallen" zijn. Ik zou dat anders ook zeker hebben gehad. Ik vind het wel jammer dat ik niet heb mogen / kunnen ervaren hoe de uitdrijving is en helaas zal ik dat ook nooit ervaren. Daarom ben ik dus heel blij dat ik toch iets van een natuurlijke bevalling heb mogen ervaren. Heb jij je zoontje wel even mogen zien en aanraken op de ok? Toen milan door de kinderarts was na gekeken kwam mijn vriend met Milan bij mij, hij werd toen kort naast mij gelegd. Ik kon hem toen even aan raken en een kusje geven. Dit maakte voor mij het moment van op de buik liggen wel enigzins goed. Wel vind ik het heel jammer dat ik er niet bij was toen hij gewogen werd, mijn vriend de rest van de navelstreng mocht afknippen etc.
Hoi Tonneke, Ik heb wel een natuurlijke bevalling gehad (wel met de tang trouwens, dus dat noemen ze evengoed ook een 'kunstverlossing'), maar ik heb dat moedergevoel ook niet meteen ervaren hoor. Althans niet op de manier zoals ik het had verwacht. Ik had wel meteen een soort dierlijke beschermingsdrift naar mijn zoon toe, maar een echt, diep gevoel van liefde kwam pas later. Misschien is het moedergevoel voor jou (en mij) gewoon iets dat moet groeien, en heeft het niet zoveel te maken met de manier waarop je bent bevallen...?
Ik heb ook een natuurlijke bevalling gehad maar met een vastzittende placente en een fluxus (extreem bloedverlies) bij beide bevallingen. Ik kon dus naar de OK toe en gevolgd met een bloedtransfusie. Dan ben je dus een hele tijd weg, bij de eerste bevalling zelfs 4 uur, de tweede keer ongeveer 3 uur. Daarna lag ik in bed en kon niks, zelfs het kindje nog niet vasthouden. Ik lag alleen maar te shaken in bed en bij de minste of geringste inspanning was ik kapot. Pas de volgende dag kon ik het kindje pas bij mij in bed krijgen. Ik heb dat gevoel niet gemist, maar het is misschien hoe je psychisch/emotioneel zelf in elkaar zit en wat je van een bevalling en de tijd erna verwacht. Ik wens je heel veel sterkte, de band groeit echt enorm snel.
Ik heb ook een geplandde keizersnee gehad, maar ik herken het gevoel dat jij hebt helemaal niet. Ik heb mijn dochtertje even gezien op de OK toen ze mij aan het hechten waren en daarna is mijn vriend met haar naar de uitslaapkamer gekomen waar ik haar vast mocht houden. Daarna heb ik haar ook pas weer na 2 of 3 uur gezien. Maar ik kan me voorstellen dat het een rotgevoel is /hug
Ik heb een spoedks gehad.. Het ging dus allemaal al zo onverwachts. Toch kijk ik positief terug op de KS . Ze hebben Esmee laten zien toen ze geboren was. Daarna werd ze onderzocht etc. Mijn vriend was daarbij, daarna heb ik haar 5 minuutjes bij mij gehad. Toen ze gingen hechten is mijn vriend met Esmee naar de verlosafdeling gegaan om Esmee aan te kleden etc. Misschien voor een volgende keer duidelijke afspraken maken met de gyn? Iedereen ervaart de bevalling anders. Ik ben vrij nuchter en denk, ze is gezond ter wereld gekomen, ik ben er goed uitgekomen dus het is goed!! Wel vervelend dan jij het andersn ervaart. Misschien slijt het gevoel nog wel. Ik zou er tijdens de nacontrole met 6 weken er wel over hebben met de hyn!
Hoi, Het is niet stom, het is jouw ervaring en dus heel erg jammer dat je het zo voelt. Ik heb ook een geplande ks gehad en was ook bang dat ik mijn kindje pas heel laat te zien zou krijgen en hoe het allemaal zou gaan. Wat ik niet snap is, waarom zag je je baby pas na 2 uur? Dat is echt héél laat, zeker als er niks raars aan de hand is moet dat echt binnen een uur kunnen, máximaal! Hier werd ze geboren, ze lieten haar vrijwel meteen even heel dicht bij mijn gezicht zodat ik haar kon kussen, toen ging ze naar een kamertje om te onderzoeken, daarna kwam ze nog even bij me met mijn man samen, 1 minuutje of zo hooguit en toen na 3 kwartier was ik gehecht en wel aangekomen op de uitslaapkamer en kwam mijn man al met haar en de verpleegkundige van de afdeling bij me. Ik heb geen gevoel dat ik iets mis, maar het echte oer-moedergevoel had ik pas na een paar weken. Ik zei in het begin soms ook tegen mijn man: het voelt soms net of ze hier logeert. Nu is ze 5,5 maand en het is echt een oergevoel wat ik nu ervaar, het is echt ónze dochter en het is alsof ze altijd al bij ons was. Misschien moet bij jou dat gevoel ook nog groeien, dat hoef je niet van nature meteen te ervaren en heeft misschien helemaal niets met je ks te maken. Heel veel sterkte, het komt zeker goed! Ik zou wel bij de nacontrole vragen waarom het zolang duurde voordat je je kindje bij je kreeg en dat je dit een evt. volgende keer echt anders wilt omdat het anders kán. Succes en heb vertrouwen!
bedankt voor de reacties. Misschien heb ik me er van te voren teveel van voorgesteld. Ik had echt zo'n droom dat je samen met je vriend voor het eerst je eigen kind ziet en mag vasthouden! Maarja dat viel dus vies tegen. Dit gevoel wat ik heb is ook later gekomen hoor en niet direct na de bevalling. Heb het gevoel dat ik me zwangerschap niet goed heb afgesloten of ik vals gespeeld heb. het klinkt allemaal heel raar. Ik was 08:00 en in het ziekenhuis en 08.55 is hij geboren. Heb in het ziekenhuis dus ook niet echt de tijd gehad om alles te verwerken, het ging super snel! Wat hormonen toch allemaal met een mens kunnen doen
Ik kreeg trouwens Thomas te zien direct na de geboorte toen liet de gyn hem zien maarja dat was echt 2 sec ofzo. Ging echt in een flits. Daarna moest ik worden gehecht en moest nog tijdje op de uitslaapkamer blijven omdat mijn temperatuur erg laag bleef en me bloeddruk erg laag was.
bedankt voor de reacties. Misschien heb ik me er van te voren teveel van voorgesteld. Ik had echt zo'n droom dat je samen met je vriend voor het eerst je eigen kind ziet en mag vasthouden! Maarja dat viel dus vies tegen. Dit gevoel wat ik heb is ook later gekomen hoor en niet direct na de bevalling. Heb het gevoel dat ik me zwangerschap niet goed heb afgesloten of ik vals gespeeld heb. het klinkt allemaal heel raar. Ik was 08:00 en in het ziekenhuis en 08.55 is hij geboren. Heb in het ziekenhuis dus ook niet echt de tijd gehad om alles te verwerken, het ging super snel! Wat hormonen toch allemaal met een mens kunnen doen
tja het is balen, maar je kunt jezelf er beter bij neerleggen en blij zijn dat hij NU wel lekker thuis is. hier werd hij (na wel een natuurlijke stuitbevalling) ook na 5 sec meegenomen om vervolgens nog 8 weken en 1 dag in het ziekenhuis te blijven.man was te laat voor de bevalling, omdat ik in het UMCG beviel en binnen 2 uur tijd. het was niet leuk natuurlijk, maar ik heb wel direct van mijn zoontje genoten, hoe moeilijk het ook was dat hij niet thuis was. ik zat na de bevalling echt op een roze wolk, gek genoeg ik was zo blij dat hij redelijk gezond was! Ik hoor wel vaker dat vrouwen moeite hebben met een snelle bevalling, maar ik ben blij dat het zo gauw is gegaan, omdat het beter was voor mijn zoontje, en het was ook goed voor jouw zoontje dat hij snel geboren is. Wees dus blij met wat je hebt, en geniet! ik hoop voor ons beide dat de volgende bevalling wel romantisch is succes met het verwerken van alles, groetjes
Ik ben wel super blij met hem hoor en natuurlijk wil ik dat hij gezond is anders had ik geen keizersnede gehad (mocht namelijk ook een natuurlijke bevalling). Maar die roze wolk is er bij mij helaas niet geweest. En het is gewoon lastig dat iedereen zegt dat je gelijk moeder bent en dat voelde ik jammer genoeg niet zo.
Vervelend dat je hem zo laat pas echt zag en daardoor later moedergevoelens kreeg. Zelf heb ik een tangverlossing gehad wat ik zelf erg heftig vond. Maar ik kreeg wel meteen Thijs op me. Dan weet je waarvoor je die hel hebt doorstaan. Achteraf zou ik maar wat graag een ks hebben gehad. Ik had veel complicaties daarna. Maar als ik jouw verhaal lees hoeft dat dus ook niet... Praat veel en met iedereen die het horen wil. Misschien kun je nog een nagesprek aanvragen in het ziekenhuis. Sterkte!
Ik ben bevallen met een ruggeprik (ongewild en opgedrongen helaas) en ik voelde daardoor ook de persweeën niet. Dus toen hebben ze haar met de vacuümpomp gehaald. Ik heb daardoor nooit het gevoel gehad dat ik bevallen ben of een bevalling gehad heb. Ik heb tien uur niets gevoeld en alleen maar gelegen, toen voelde ik nog niets en hebben ze mijn kind eruit gesleurd met zo'n pomp en op m'n buik gelegd. Echt een anti-climax.. Ik had wel meteen een band met m'n dochter, maar dat gevoel van zwoegen zwoegen en dan staat het hoofdje en dan keihard persen, rood aanlopen en dan de climax: baby'tje komt eruit, mama huilt, papa ook, nou ja, die hele rimram, dat heb ik allemaal niet gehad. Ik vond het een lousy bevalling. Ben er nog steeds verbolgen over. Ik heb helemaal geen kind op de wereld gezet; ZIJ hebben mijn kind op de wereld gezet. Dit is overigens al 9 maanden geleden, maar het voelt nog steeds zo. Misschien overdrijf ik en ben ik een zeurpiet, maar het heeft er bij mij gewoon ingehakt...
Het ligt er maar aan hoe je er tegenover staat en hoe je het ervaart. Ik heb een geplande ks gehad en dat wist ik al voordat ik uberhaupt zwanger was bij wijze van spreken. Door eerdere operaties kon en kan ik nooit natuurlijk bevallen. Ik heb het kind dus niet op de wereld gezet nee, de gyn heeft dat gedaan. Maar ik heb het kind 9 maanden bij me gedragen, ben 9 maanden kotsmisselijk geweest en kon de laatste 2 maanden geen trap meer op, haast niks meer. Dus ik heb het kind wel degelijk op de wereld gezet, alleen heeft de gyn het allerlaatste stukje van me overgenomen, nou hij mocht hoor!! Maar goed, zoals je het ervaart is bij iedereen dus anders. Tonneke, ik hoop dat je een beetje troost hebt bij de reacties en dat het idee dat je hierin niet de enige bent, je wel een beetje steunt. Geniet van je zoon, hopelijk zit je snel op die grote roze wolk! (Prachtige naam heb je trouwens, Thomas stond hier ook bovenaan in de lijst als onze dochter een jongen zou zijn!).
Ik herken het ook wel een beetje hoor. Niet zozeer dat ik de oer-moedergevoelens mis, want die heb ik wel degelijk, maar mijn bevalling was ook helemaal niet zoals het hoorde. Mijn placenta lag voor de uitgang zeg maar, dus had al 2x in het ziekenhuis gelegen met bloedverlies, daarbij lag mijn zoon ook nog in een stuit waarbij een draaipoging geen nut heeft gehad. Een paar dagen voordat we in het ziekenhuis een datum zouden plannen voor de keizersnee werd ik om half 4 's nachts wakker met heel veel bloedverlies en persdrang en rugweeen. Om half 6 is mijn zoon geboren met een spoedkeizersnee (iets waar ik overigens vanaf het begin al om zeurde omdat ik dat gevoel al had, maar niemand die naar een bijna-moeder luistert, maar dat terzijde). Op de keizersnee heb ik me kunnen voorbereiden dus, al vanaf het moment dat ik zwanger was had ik al een paar keer tegen mijn man gezegd dat het volgens mij geen natuurlijke bevalling zou worden, eng eigenlijk dat dat dus is uitgekomen. Maar waar ik het heel moeilijk mee heb is dat de ruggenprik niet werkte bij mij, ik voelde ze dus snijden en ben toen onder volledige narcose gebracht. Ik heb mijn zoon dus helemaal niet eruit horen komen en horen huilen, ik heb hem helemaal niet gezien en geen kusje kunnen geven, mijn man moest alles alleen doen, mocht er ook niet bij zijn, zodra je onder volledige narcose moet, dan moet de partner weg, dat vond en vind ik zo erg. Om half 6 is hij geboren en ik was pas om 7 uur op de kamer met mijn man en zoon. De pijn, de echte weeen, het persen, ik heb het helaas ook niet meegemaakt en kan er nog steeds niet over meepraten, terwijl ik wel moeder ben. Ik weet dat de pijn geen pretje is, maar toch heb ik het gevoel dat ik het niet zelf gedaan heb. Tuurlijk ben ik dolgelukkig met mijn zoon en dolblij dat ie gezond is en met 36 weken geboren niet in de couveuse hoefde en direct bij mij mocht, maar toch, dat gevoel blijft knagen. Dus ik begrijp je verhaal ergens wel goed. En wat betreft die oer-moedergevoelens, dat is helemaal niet gek of stom, dat komt straks echt vanzelf wel, geef jezelf ook de tijd om het te verwerken dat het niet gegaan is zoals je gehoopt had en geef jezelf de tijd om te wennen aan de nieuwe situatie. Echt, het komt goed!
ik ken het gevoel. Na de keizersnee heb ik mijn meisje 5 seconde gezien en daarna een uur of 3 niet. Toen ik haar weer mocht zien werd ik naar de kinderafdeling (te vroeg geboren) gereden en mocht ik haar 20 minuten vasthouden. Toen moest ik weer weg. S avonds zijn ze nog even met haar bij mij geweest maar toen onze ouders kwamen kijken kon ik niet mee (ik lag aan bed gekluisterd). Was echt een vreselijke eerste dag... de band die ik met haar heb heb ik pas gekregen toen we uit het ziekenhuis kwamen... en toen moest ik nog super wennen. Ben ook een beetje jaloers als ik dat lees dat je je kindje gelijk op de buik krijgt en ook direct borstvoeding mag geven...
Ik heb een normale vaginale bevalling gehad zonder kunstverlossing maar ook bij mij moest het moedergevoel groeien hoor. Ik denk niet dat het echt ligt aan de manier waarop je bevallen bent. In mijn zw. boekje staat trouwens dat het heel normaal is dat je niet meteen het moeder gevoel ervaart, daar kan best wat tijd overheen gaan en daar hoef je je niet schuldig over te voelen.