Ja dat is gewoon moeilijk. Ze moeten inderdaad ergens de grens trekken en gezien kindjes onder de 24 weken niet als levensvatbaar worden gezien, wordt daar de grens getrokken. Maar het is niet fijn op die manier. Een kindje van 23 + 5 scheelt maar 2 dagen, maar toch is het een wereld van verschil wat dat betreft. Ook wel of geen vergoeding van begrafenis/crematie of wel of niet zwangerschapsverlof van je werk. Maarja, waar moeten ze anders de grens trekken he? Lastig is het allemaal, maar gevoelsmatig niet eerlijk!
Het moeilijkst vond ik te horen dat het ziekenhuis niets voor ons of Vlinder kon doen omdat ze pas 23 weken oud was. Dat ze je gewoon pas gaan helpen als ze 24 weken oud was geweest. Zo ongelooflijk en cru. Als je dat eenmaal geaccepteerd hebt verbaast het je niets meer dat je pas met 24 weken recht hebt op vergoeding van uitvaartverzekering, op bevallingsverlof of een geboortebewijs. Het is allemaal even verschrikkelijk en oneerlijk.
Uitvaartverzekering is net veranderd! sinds 1 januari wordt het vanaf 20 weken vergoed (althans wij hebben het bij yarden vergoed gekregen!)
Dat is een goede zaak! Gelukkig zijn er de laatste jaren een hoop dingen positief veranderd. Ik hoorde laatst van iemand die een paar jaar geleden haar kindje vanuit het ziekenhuis niet mee naar huis mocht nemen Zo verdrietig...
Ik begrijp dat je het niet eerlijk vindt dat ze jullie mooie vlinder niet geholpen hebben, omdat ze pas 23 weken was. Maar ik hoop dat je beseft dat ze ook geen kans maakte. Hoe rot het ook is.... En kijk maar naar ons... wel geholpen, maar alsnog geen kans! Ze zijn te klein lieverd, veel te klein.
Dat neem ik ook niemand kwalijk BeetjeMama. Het geeft alleen duidelijk aan hoeveel verschil die ene week maakt...
Ik moest en zou onze dochter* aangeven. Ze was geboren, ze was mijn kind (is nog steeds natuurlijk) en zodoende vond ik dat dat geregistreerd moest staan. Het heeft ons wel redelijk wat moeite gekost omdat het ziekenhuis hier dus ook verkeerde papieren mee had gegeven (kwamen we achter bij het gemeentehuis). Gelukkig hadden we een hele aardige vrouw die haar best had gedaan en zo hebben we toch een officieel document gekregen. En uiteraard staat ze in ons trouwboekje bijgeschreven. En ja, de rechten die je hebt als vrouw die te vroeg bevalt.. geen. Belachelijk gewoon. Kan me er zo kwaad om maken.
tja, sinds vorige week krijgt mijn werkgever geen uitkering meer via UWV, mijn ziek zijn komt niet meer door de zwangerschap/bevalling...
Wij hebben E. de dag na de geboorte samen aangegeven bij de gemeente. Het ziekenhuis had voor ons een privé afspraak geregeld zodat we niet in de rij hoefde te staan van blijde papa's. Erg respectvol dus! Wat wel jammer was dat we maar 1 datum konden kiezen op de overlijdingsakte en dit moest de datum zijn van de geboorte. Wij wilde graag de datum dat E is overleden erop. Ik heb ook wel eens gehoord dat gemeente verschillend reageren op het aangeven van een overleden baby onder de 24 weken. Dus ik heb denk ik geluk gehad dat onze gemeente niet moeilijk deed. Ook hebben we E bijgeschreven in ons trouwboekje. Hij staat bij 'kinderen' en achterin bij 'overleden kinderen'. E hoort er gewoon helemaal bij! Dat zal hij altijd blijven doen!
Hier hebben we Loek aangegven, manlief, bewust wilde we heel graag. Loek heeft ook een flink uur geleefd. Mijn man werd erg goed opgegevangen bij het gemeneetehuis, hij kwam eigenlijk voor een akte van overlijden, omdat wij graag op papier wilde hebben dat Loek ons kindje is, iets tastbaars. De meneer van het gemeentehuis heeft toen gelijk uitgelegd (omdat Loek heeft geleefd) dat hij we beter eerst hem gewoon aan konden geven (als geboren kindje) zo wordt hij echt opgenomen in het register. Tja en dat deed mij heel erg goed, dat Loek staat ingeschreven als persoon, als mens. Daarna gelijk akte van overlijden opgemaakt en in het trouwboekje bijgeschreven. Wat wel een nadeel was (al vond ik dat niet eens zo erg..) Ik kreeg tot twee keer toe de aanvraag om kindebijslag aan te vragen voor Loek, heb dat genegeerd. Na een paar maanden kreeg ik een excuus brief en waren ze er blijbkaar zelf achter gekomen dat hij niet meer leefde... Al bij al, ik (wij) vonden het heel waardevol om dit goed aan te geven en te laten registeren, en tuurlijk blijft een verloren kindje altijd je kindje... Maar alles wat voor mij tastbaar was, was en is ook erg dierbaar!