Het zal wel aan mij liggen?! Ik weet het niet, ik had het er vanmiddag met een vriendin over en die verklaarde me voor gek. Dilano het is een ontzettend lief kind, en ben gek super blij met hem. Het is echt mij manneke. Maar ik heb niet echt het gevoel dat ik belangrijk voor hem ben. Hij is natuurlijk nog harstikee jong maar toch. Hij vind iedereen leuk en lacht ook naar iedereen. Ik zeg wel is tegen mijn man, ja ik kan hem troosten alleen maar omdat ik (.) (.) heb, en voor de rest maakt het niet zoveel uit. Vind het wel jammer dat hij geen binding met me heb!! groet snoet
je kind heeft wel een band met je, maar misschien niet zo erg als je zelf wilt, de 1 is meer afhankelijk van zijn moeder dan de ander. ik hing bv erg aan mijn vader , ondanks of doordat hij er weinig was. mijn dochter hang erg aan mij, veel minder aan mijn vriend. maar als ik bij mijn ouders ben, trekt ze naar mijn vader en ben ik eigenlijk buitenbeeld
Hij heeft echt wel binding met je!! Onze kerel wilde ook wel veel bij anderen zijn totdat hij in een fase komt van eenkennigheid. Hij wilde alleen maar bij of mijn man..Meer niet. Naar anderen werd gelachen op mijn schoot, maar o wee als ze hem vast gingen houden. Gillen/krijsen was hij bij mij in de buurt dan was het goed voor even. Dus ik ben het eigenlijk wel een beetje met je vriendin eens hoor, maar meningen verschillen natuurlijk.
Dat gevoel heb ik ook wel eens gehad. Zeker omdat hij totaal niet eenkennig is (nog steeds niet). Maar hij is wel meer gehecht aan pappa en mamma, want mensen die hij niet kent, is hij een stuk rustiger bij bijvoorbeeld. Het zijn nou eenmaal nog baby's. Als ze straks groter zijn vinden ze mamma (of pappa) heus wel de liefste .
Een vriendin van mij zij juist tegen mij dat mijn zoon een goede binding met me had, omdat hij goed in zijn vel zat bij anderen. En als hem iets dwars zat, begon hij pas te huilen als hij mij zag. Ik heb dat ook heel lang gezien als: hij vind iedereen leuk, behalve mij. Ik werd er zelf een beetje boos om, ik zat altijd met een jankend kind en de rest deed hij altijd vrolijk tegen zodat niemand me serieus nam als ik zei dat hij best vaak huilde. Maar ik ben het nu zo gaan zien: hij voelt zich bij mij veilig genoeg om te huilen, en hij voelt zich ook veilig genoeg om bij andere mensen te zijn omdat hij weet dat ik er altijd ben. Hier mee bedoel ik trouwens niet, dat mensen met een verlegen baby meteen geen goede band hebben he! Maar alleen ter illustratie dat je het ook anders kan zien.
@ snoet... dat lijkt me een heel naar gevoel hier trekt en hangt onze uk heel erg aan mij maar gelukkig ook even erg als aan mn man ik denk dat het per kind verschilt... ons meisje is vanaf het begin heel erg aanhankelijk en knuffelig geweest
Dat gevoel van alleen (.)(.)-"binding" heb ik ook gehad hoor. Maar het is niet terecht. Juist omdat jij zn mammie bent, ziet hij jou als een verlengstuk van zichzelf - je bent er het vaakst, je bent de constante in zn leven. Hij begint nu in te zien dat er "anderen" zijn, met wie je kan lachen, of die je niet leuk vindt. Jou ziet hij nog niet echt als een andere persoon, maar nog steeds als de v2e helft van zichzelf. Het kan lang duren voor jij echt een persoon buiten hem wordt en hij jou al mama-individu ziet, die haar eigen dingen doet, maar het komt echt hoor. En dan leert hij de momenten bij jou echt te waarderen.
Tja, dat kan honderd keer zo voelen, maar je kind heeft echt wel een band met jou hoor! Ik denk dat je alleen onterechte verwachtingen hebt bij wat het betekent dat jullie een band hebben.... hij is nog hardstikke jong, dus dat heel erge hangen aan jou komt nog wel En bereid je er maar vast op voor dat je dan gaat roepen: He, pfff, ik word er helemaal knettergek van! Ik ga er van uit dat als er iets is, (honger, pijn, ziek) dat hij wel naar jou toe wil en dat is ook precies waar je op moet letten als je wilt weten of je baby op deze leeftijd een band met je heeft.
Dit merk ik hier ook heel erg. Als onze dochter een dagje bij oma is geweest en wij komen haar halen is ze soms ineens helemaal mopperig. Terwijl ze de hele dag lief is geweest bij oma. Ik denk zelf ook dat dat komt omdat ze bij ons helemaal zichzelf kan zijn, en bij anderen toch wat minder. Ik moet wel zeggen dat onze meid met een maand of 7 ook alles wel prima vond (kdv, oma..) als ze maar op tijd d'r eten kreeg. Met een maand of 9-10 begon dat te veranderen.. Wel heel vevelend dat je het zo ervaart..
gelukkig ben ik niet de enige! Eef is ook absoluut niet eenkennig, vindt echt iedereen leuk. Nu ik er over nadenk is ze trouwens wel stiller bij anderen.. soms vraag ik me af of ze me wel leuk vindt (lees: de leukste) vindt, ze is zo lief tegen iedereen.. en knuffelen doet ze het liefst met papa.. maar de laatste paar dagen begint het me op te vallen dat heel veel trekjes en truucjes die ze heeft van mij afkomen.. handjes klappen, headbangen op muziek, dansen, zwaaien, kusjes geven, neurien, zingen.. allemaal dingen die ze van mij heeft overgenomen.. het headbangen (hoofd heen en weer) op muziek heb ik haar nooit bewust aangeleerd, is gewoon gek trekje van me.. dus ergens denk ik dan maar dat ik haar grote voorbeeld ben en papa haar knuffelbeer.. al kreeg ik vandaag wel een grote knuffel en een lekkere lebberkus! En dat verlengstuk verhaal klinkt ook wel logisch.. maar je bent in elk geval niet de enige met dat gevoel!